ss. Ofiarne Najświętszego Serca Jezusa

Siostry Ofiarne Najświętszego Serca Jezusa
Religieuses Victimes du Sacré Coeur de Jésus
Religious Victims of the Sacred Heart of Jesus
Religiose Vittime del Sacro Cuore di Gesù
Religiosas Víctimas del Sagrado Corazón de Jesús
Religiosas Vítimas do Sagrado Coração de Jesus
Opfer des Heiligsten Herzens Jesu
Zgromadzenie tradycyjne, kontemplacyjne, klauzurowe.

Data i miejsce założenia:
1838 rok - Francja

Założyciele:
m. Marie Victime de Jésus Crucifié - Julie-Adèle de Gerin-Ricard
o. Jean du Sacré Coeur - Louis Marie Maulbont d'Arbaumont

Liczba sióstr na świecie: ok. 20  * dane z 2006 roku
Siostry Ofiarne Najświętszego Serca Jezusa obecne są w krajach: Francja.
Dom zgromadzenia: Francja (Marsylia)

Habit aktualny:

Brązowy habit przepasany białym sznurem, brązowy szkaplerz z wyszytym po lewej stronie, otoczonym cierniami czerwonym sercem z krzyżem, biały czepek z kołnierzem, czarny welon, na piersi zawieszony na grubym sznurze krzyż.

Duchowość:

Głównym celem Sióstr Ofiarnych Najświętszego Serca Jezusa jest zjednoczenie się z Boskim Odkupicielem jako Ofiarą i poświęcenie siebie dla większej chwały Bożej i zbawienia wiecznego dusz. Ich powołanie całkowicie oparte jest na miłości: skoro Jezus Chrystus z powodu miłości poświęcił samego siebie, to i one z powodu miłości zobowiązują się do naśladowania Go w Jego ofierze.

Mniszki są więc "duszami-ofiarami", które poświęcają swoje życie w celu wynagrodzenia i pocieszenia Serca Jezusowego, które jest codziennie obrażane przez niewdzięczną i grzeszną ludzkość. Ponadto ofiarują siebie w intencji uświęcenia kapłanów.

Życie w zgromadzeniu jest oparte na regule św. Augustyna i ma charakter kontemplacyjny. Siostry składają śluby ubóstwa, czystości, posłuszeństwa i dodatkowy czwarty ślub  odosobnienia. Żyją w ścisłej klauzurze, w milczeniu, pokucie i na modlitwie, wśród której szczególne miejsce zajmuje wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu, to znaczy trwająca nieustannie dzień i noc. Przez większość dni tygodnia liturgia Mszy Świętej sprawowana jest w Nadzwyczajnej Formie Rytu Rzymskiego, choć obecna bywa także forma posoborowa. Również odmawiana przez mniszki Liturgia Godzin ma kształt przedsoborowy.

Siostry Ofiarne prowadzą surowy tryb życia według oryginalnych konstytucji sporządzonych w czasie narodzin zgromadzenia niezmienionych do dnia dzisiejszego, zachowując wiele dawnych zwyczajów zakonnych. Mniszki pilnie przestrzegają ślubowanego odosobnienia. Do rozmównicy wychodzą tylko w wyjątkowych przypadkach i w obecności przeoryszy, a w czasie Adwentu i Wielkiego Postu w ogóle. Aby nie widzieć rozmówcy krata w rozmównicy zasłonięta jest ciemnym suknem z dwoma wyjątkami w ciągu roku, gdy siostry odwiedzane są przez swoich krewnych. Natomiast gdy istnieje taka potrzeba mniszki zakładają na głowę dodatkowy welon zakrywający również twarz, tym samym nadal zachowując ślub odosobnienia. Jedynie z powodu poważnej choroby mogą opuścić klauzurę, poza tym nigdy nie wychodzą z klasztoru.

Formacja w zgromadzeniu rozpoczyna się 6-miesięcznym postulatem, następnie są 2 lata nowicjatu, dalej 3 lata ślubów czasowych, po których składana jest profesja wieczysta.

Działalność:

Mniszki żyją w ścisłej klauzurze i nie podejmują żadnej zewnętrznej działalności. Siostry pracują we własnym gospodarstwie w obrębie swojego klasztoru. Ich apostolstwem jest modlitwa i ofiara życia.

Historia:

Zgromadzenie Sióstr Ofiarnych Najświętszego Serca Jezusa założyli w 1838 roku we Francji m. Marie Victime de Jésus Crucifié oraz o. Jean du Sacré Coeur. Przyczynę, dla której wspólnota została powołana do życia m. Marie Victime określiła słowami: Bóg nie jest kochany, ani znany, nie służy się Mu. Serce Jezusa jest rozdarte, Jego miłość pogardzana. On domaga się wynagrodzenia. Jedyny klasztor ss. Ofiarnych znajduje się w Marsylii.

Charakterystyczną cechą wspólnoty jest to, że życie w klasztorze nie zmieniło się od 180 lat z wyjątkiem tego, co naprawdę konieczne. W okresie posoborowym, gdy inne zgromadzenia nadmiernie  zmodernizowały się, mniszki postanowiły utrzymać dotychczasowe konstytucje, modlitwy, dyscyplinę i zwyczaje, widząc w nich skuteczną pomoc na drodze do świętości i ochronę pierwotnego charyzmatu zakonu, do czego wzywał zakony Sobór Watykański II (1962-65). Dlatego siostry Ofiarne stanowią dziś unikatową w Kościele wspólnotę, w której zachowywany jest sposób życia i zwyczaje, dawniej powszechne w zakonach, dziś już prawie niespotykane. Również liturgia sprawowana jest w przedsoborowym kształcie, którą zapewniają mniszkom kapłani Bractwa św. Piotra, dlatego też siostry Ofiarne są współcześnie wymieniane w grupie tzw. zgromadzeń tradycyjnych.

Pomimo surowości i pozornie niepasujących do dzisiejszych czasów form życia, do klasztoru ciągle zgłaszają się nowe kandydatki, dając tym samym świadectwo, że to nie od dostosowywania form do współczesności zależy żywotność życia zakonnego.

Adres klasztoru:
Religieuses Victimes du Sacré Coeur de Jésus
52 rue Levat
13003 Marseille
France
tel.: + 33 4 91 50 29 21

Misjonarki Chrystusa Kapłana

Misjonarki Chrystusa Kapłana (MCS)
Misioneras de Cristo Sacerdote
Missionárias de Cristo Sacerdote
Missionarie di Cristo Sacerdote
Missionary Sisters of Christ the Priest
Missionnaires du Christ- Christ-Prêtre 

Data i miejsce założenia:
1957 rok - Hiszpania

Założyciele:
m. M. Dolores Segarra
ks. Sebastian Carrasco

Liczba sióstr na świecie: brak danych
Misjonarki Chrystusa Kapłana obecne są w krajach: Hiszpania, Peru.
Dom generalny: Hiszpania (Las Rozas de Madrid)

Habit aktualny:

Biała bluzka, czarna kamizelka i czarna spódnica, na głowie czarny welon z białym szerokim paskiem, na piersi zawieszony znak zgromadzenia: medal
z krzyżem i symbolami Eucharystycznymi - kłosem zboża i winogronami.

Habit historyczny:

Duchowość:

Zgromadzenie jest powołane, aby w sposób szczególny żyć Kapłańską Ofiarą Pana Jezusa Chrystusa. Siostry chcą z Nim, przez Niego i dla Niego ofiarować swoje życie dla dobra całego Kościoła, a zwłaszcza kapłanów, o ich uświęcenie i owocność ich posługi. Ponieważ kapłaństwo ma ścisły związek z ofiarą, dlatego siostry cokolwiek czynią, modlą się czy pracują, czynią to w duchu ofiary. U źródeł charyzmatu zgromadzenia stoją słowa Pana Jezusa: A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie (J 17, 19) oraz: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo (Łk 10, 2).

Duchowość Misjonarek określają cztery zasadnicze elementy. Pierwszy to Eucharystia; siostry łączą się z Panem Jezusem w Jego Ofierze, aby uczynić swoje życie prawdziwą ofiarą; ważne miejsce zajmuje także adoracja Najświętszego Sakramentu. Drugi to liturgia jako uprzywilejowana przestrzeń modlitwy. Kolejny to maryjność – Matka Boża jest dla sióstr wzorem życia wiarą i bliskości z Bogiem; jest Ona szczególne czczona w zgromadzeniu. Ostatni element to kontemplacja w działaniu – te dwie sfery przenikają się i wzajemnie wzmacniają.

Zachętą do gorliwości są dla sióstr słowa założycielki: Misjonarka nie może spocząć, dopóki jest choćby jedna dusza, której można mówić o Bogu. Natomiast założyciel uczył siostry, że: Ten, kto rezygnuje z codziennego wysiłku, naprawdę nie chce być świętym.

Działalność:

Siostry współpracują z kapłanami w pracy parafialnej, katechizacji, posługując w domach dla księży i domach rekolekcyjnych, ponadto uczą w szkole, włączają się w duszpasterstwo wśród rodzin oraz pracę misyjną w Peru.

Historia:

Matka M. Dolores Segarra pragnienie poświęcenia się Bogu odczuwała już od czasu Pierwszej Komunii Świętej. Jako młoda kobieta nauczała katechizmu, współpracowała z Akcją Katolicką, odwiedzała biedne dzielnice pomagając potrzebującym, ludziom samotnym i starszym. Jej kierownikiem duchowym został ks. Sebastian Carrasco, któremu na sercu leżała kwestia budzenia nowych powołań; wszędzie, gdzie pracował, rozwijał szczególnie ten właśnie aspekt duszpasterstwa. W jego działania żywo włączała się Dolores.

W 1955 roku w Maladze, gdzie ks. Sebastian był wówczas wikariuszem generalnym tamtejszej diecezji, wspólnie zaczęli organizować żeńską wspólnotę zakonną, którego celem byłaby modlitwa i ofiara w intencji uświęcenia kapłanów oraz współpraca z nimi w posłudze duszpasterskiej. Jednak to biskup diecezji Guadix-Baza erygował nowe zgromadzenie Misjonarek Chrystusa Kapłana, co stało się w 1957 roku.

Dziś wspólnota jest zgromadzeniem na prawie diecezjalnym; siostry żyją w pięciu domach w Hiszpanii i jednym w Peru.

Strony www:
www.misionerasdecristosacerdote.es

Apostołki Najświętszego Serca Jezusa

Instytut Apostołek Najświętszego Serca Jezusa (ASCJ)
Apostolae Sacri Cordis Jesu
Istituto delle  Apostole del Sacro Cuore di Gesù
Insitute of the Apostles of the Sacred Heart of Jesus
Instituto de las Apóstoles del Sagrado Corazón de Jesús
Instituto das Apóstolas do Sagrado Coração de Jesus
Institut des Apôtres du Sacré-Cœur de Jésus
Apostelinnen des Heiligsten Herzens Jesu

Data i miejsce założenia:
1894 rok - Włochy

Założycielka:
bł. Clelia Merloni

 













Liczba sióstr na świecie: 1180

Apostołki Najświętszego Serca Jezusa obecne są w krajach: Włochy, Albania, Szwajcaria, USA, Meksyk, Haiti, Brazylia, Urugwaj, Paragwaj, Argentyna, Chile, Benin, Mozambik, Filipiny, Tajwan.

Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarny dwuczęściowy habit z białym kołnierzykiem, na głowie czarny prosty welon z białą wypustką, na piersi krzyż.

Używany także biały habit i czarny welon.

Pojedyncze siostry:
długi habit z pelerynką.

W Afryce habit i welon biały.

Habit historyczny:

Strój używany do początku lat 1960-tch.

-----------------------------------------

Strój używany w latach 1960-tych.

Duchowość:

Celem zgromadzenia jest oddanie chwały Najświętszemu Sercu Jezusa, które z miłości zostało przebite na Krzyżu dla zbawienia świata. Za przykładem pierwszych Apostołów siostry dążą do tego, aby Chrystus był coraz bardziej znany i kochany przez wszystkich ludzi. Hasłem zgromadzenia jest zawołanie św. Pawła Apostoła: Caritas Christi urget nos - czyli Miłość Chrystusa przynagla nas.

Duch wspólnoty ma swoje źródło w poświęceniu się sióstr Sercu Jezusowemu. Siostry starają się więc być apostołkami miłości, to znaczy żyjąc w zjednoczeniu z Panem Jezusem i zgodnie z Ewangelią dawać siebie z miłości bliźnim, tak jak czynił to On. Następnie starają się być apostołkami zadośćuczynienia, aby przyczyniać się do odnowy Królestwa Bożego w świecie poprzez ofiarę własnego życia, modlitwy i czynnej miłości.

Życie modlitewne Apostołek obejmuje uczestnictwo w Eucharystii, Liturgię Godzin, czytanie duchowe, medytację Słowa Bożego, różaniec, różne modlitwy zgromadzenia oraz modlitwę osobistą, adoracja eucharystyczna, ponadto siły duchowe wzmacniane są przez coroczne rekolekcje, comiesięczny dzień skupienia i szczery wysiłek na rzecz osobistego nawrócenia.

Działalność:

Apostolstwo zgromadzenia obejmuje edukację katolicką od szkół podstawowych po wyższe uczelnie, a także w szkołach dla osób niepełnosprawnych; pracę w szpitalach, klinikach, szkołach pielęgniarskich, edukację zdrowotną. Ponadto siostry włączają się w działalność duszpasterską Kościoła zarówno na szczeblu lokalnym, diecezjalnym jak i krajowym, katechizację i duszpasterstwo młodzieżowe i powołaniowe, działalność misyjną, a także w posługę charytatywną: pomagają młodym matkom, ludziom starszym i niedołężnym, pracują w domach opieki. Zakonnice szerzą również ideę poświęcenia się rodzin Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.

Historia:

Myśl o założeniu nowego zgromadzenia zrodziła się w duszy bł. Cleli Merloni gdy była zakonnicą w zgromadzeniu Sióstr Guanellianek, do którego wstąpiła w 1892 roku. Dwa lata później ciężko zachorowała; lekarz nie dawał żadnej nadziei na wyzdrowienie i polecił przygotować się na śmierć. Właśnie wtedy Clelia poczuła silne pragnienie powołania do życia zgromadzenia poświęconego Najświętszemu Sercu Jezusa. Zaczęła więc modlić się o zdrowie jako znak, że jest to wolą Bożą. Po tygodniu Clelia była zdrowa. Jeszcze w tym samym roku założyła nową wspólnotę zakonną. Pierwszy dom powstał w Viareggio we Włoszech.

Pierwsze dzieło Apostołek to szkoła, później sierociniec i dom opieki dla osób starszych, siostry nauczały także katechizmu. Mimo trudności wspólnota dynamicznie się rozwijała. Już w 1903 roku liczyła blisko 200 sióstr.

Od samego początku istnienia wspólnoty, przez większą część swojego życia zakonnego, Clelia doświadczała cierpień molarnych z powodu różnych intryg, oszczerstw, niesłusznych posądzeń. Z tego powodu dzieła rozpoczęte w Viareggio musiały zostać zamknięte, a główny dom został przeniesiony do Piacenzy, gdzie zgromadzenie otrzymało kanoniczne zatwierdzenie od miejscowego biskupa, a siostry złożyły śluby zakonne. Oszczerstwom skierowanym przeciw Clelii w pewnym czasie uwierzyły także władze kościelne odsuwając ją w 1911 roku od funkcji przełożonej generalnej. Po pięciu latach, po rozeznaniu, Clelia zwróciła się do Stolicy Apostolskiej z bolesną dla niej prośbą o dyspensę ze ślubów i przez długie lata pozostawała poza wspólnotą. Gdy w 1928 roku nastały sprzyjające okoliczności, poprosiła o ponowne przyjęcie do zgromadzenia, w którym pozostała już do śmierci. Dziś toczy się proces beatyfikacyjny Clelii Merloni.

Strony www:
Dom generalny: www.ascj.net
Włochy: www.apostole.it
USA: www.ascjus.org
Brazylia:
prowincja Sao Paolo: www.apostolas.org.br
prowincja centralno-północna: www.corjesu.org.br

Filmy:
www.youtube.com/user/ASCJUS/videos