Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Bractwo Kapłańskie Św. Piotra

Bractwo Kapłańskie Św. Piotra (FSSP)
Fraternitas Sacerdotalis Sancti Petri
Fraternità Sacerdotale San Pietro
Priestly Fraternity of St. Peter
Fraternidad Sacerdotal San Pedro
Fraternidade Sacerdotal São Pedro
Fraternité Sacerdotale Saint-Pierre
Priesterbruderschaft Sankt Petrus
Priesterbroederschap van Sint Petrus
Священническое Братство Святого Петра
Wspólnota tradycyjna podległa Papieskiej Komisji Ecclesia Dei.

Data i miejsce założenia:
1988 rok - Szwajcaria

Liczby: 397 członków na świecie (w tym: 236 kapłanów, 11 diakonów, 150 seminarzystów), w Polsce: 3 * dane z 2012 roku.

Bractwo Kapłańskie Św. Piotra obecne jest w krajach: Polska, Niemcy, Holandia, Belgia, Francja, Wielka Brytania, Włochy, Szwajcaria, Austria, USA, Kanada, Meksyk, Kolumbia, Nigeria, Australia.
Dom generalny: Szwajcaria (Fryburg)

Habit aktualny:

Czarna sutanna przepasana czarnym pasem.
Możliwa także sutanna z pelerynką lub zwykła sutanna (bez pasa)
jak u duchowieństwa diecezjalnego.

Duchowość:

Celem Bractwa Kapłańskiego Św. Piotra jest uświęcenie własne członków poprzez pełnienie kapłańskiej posługi. W pierwszej kolejności przez sprawowanie Najświętszej Ofiary Mszy Świętej oraz innych sakramentów, a także przez właściwą kapłanowi pracę duszpasterską w służbie Kościołowi. Duchowość bractwa jest więc ściśle związana z duchowością kapłańską.

Bractwo jest wspólnotą tradycyjną. Liturgia Mszy Świętej oraz inne sakramenty sprawowane są w Nadzwyczajnej Formie Rytu Rzymskiego, czyli według przedsoborowych ksiąg liturgicznych, używany jest również przedsoborowy Brewiarz, pielęgnowane są także wszelkie tradycyjne formy pobożności. Tradycyjny jest także sposób rozumienia kapłaństwa, jak również formacja seminaryjna, która oparta jest na nauce św. Tomasza z Akwinu i innych wielkich Doktorów Kościoła oraz na tradycyjnej doktrynie katolickiej i dyscyplinie. Studia poprzedzone są rokiem przygotowawczym, w którym szczególny nacisk położony jest na rozwój duchowości. Ważną rolę odgrywa wierność Magisterium Kościoła oraz miłość do Ojca Świętego, następcy św. Piotra.

Bractwo jest stowarzyszeniem życia apostolskiego. Oznacza to, że członkowie bractwa żyją we wspólnotach, razem pełnią apostolstwo, ale nie składają ślubów zakonnych. Podobnie jak księża diecezjalni zobowiązują się do celibatu oraz posłuszeństwa przełożonym. Praktykują również ducha ubóstwa zgodnie z konstytucjami bractwa.

Działalność:

Kapłani bractwa pełnią posługę sakramentalną dla wiernych przywiązanych do liturgii przedsoborowej. Obejmuje ona także prowadzenie parafii personalnych dla tradycjonalistów. W swojej pracy duszpasterskiej koncentrują się na dawaniu świadectwa Ewangelii również poprzez kaznodziejstwo, katechezę, edukację młodzieży (szkoły, harcerstwo), organizowanie pielgrzymek i rekolekcji, duszpasterstwa młodzieżowe i akademickie, czy pracę w charakterze kapelanów w szpitalach. Podejmują się wszelkich apostolatów katolickiego kapłana.

Apostolstwo prowadzone jest za pomocą tradycyjnych, sprawdzonych form duszpasterskich, w których członkowie bractwa dostrzegają najskuteczniejszy sposób na reewangelizację zlaicyzowanych społeczeństw. W Polsce bractwo obecne jest w Krakowie, gdzie prowadzi Duszpasterstwo Wiernych Tradycji Łacińskiej, tradycyjne duszpasterstwo akademickie oraz szereg innych inicjatyw.

Historia:

Bractwo Kapłańskie św. Piotra wywodzi się z Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, założonego przez abpa Marcela Lefebvre'a. Powołał on je w 1970 roku w Szwajcarii jako odpowiedź na głęboki kryzys, w którym zaczął pogrążać się Kościół – głównie w krajach zachodnich - bezpośrednio po zakończeniu Soboru Watykańskiego II (1962-65), a który przejawiał się w podważaniu lub wypaczaniu dotychczasowej katolickiej doktryny i moralności przez wielu duchownych, także w seminariach i uczelniach katolickich, odchodzeniu wiernych z Kościoła na szeroką skalę, masowym porzucaniu kapłaństwa oraz występowaniu z zakonów, gwałtownym spadku ilości nowych powołań, licznych nadużyciach liturgicznych.

Abp Lefebvre chciał kształcić przyszłych kapłanów wiernych tradycyjnej nauce Kościoła i swojemu powołaniu. Jednocześnie dystansował się od niektórych dokumentów soborowych oraz nowej posoborowej liturgii, widząc w nich źródło owego kryzysu. Z tego powodu po kilku latach władze kościelne cofnęły swoją aprobatę dla bractwa; od tego czasu działało ono bez uregulowanego statusu kanonicznego. Rozłam pomiędzy Rzymem a biskupem pogłębiał się, aż w 1988 roku, chcąc zapewnić przyszłość bractwu, abp Lefebvre dokonał konsekracji na biskupów czterech kapłanów bez zgody Stolicy Apostolskiej, powołując się na przewidziany w prawie kanonicznym stan wyższej konieczności. Ówczesny papież Jan Paweł II ogłosił, że tym samym abp Lefebvre i czterej nowi biskupi zaciągnęli na siebie ekskomunikę (zdjęto ją w 2009 roku).

Jednocześnie papież, powołał do życia Papieską Komisję Ecclesia Dei, której powierzył zadanie opieki nad duchownymi i wiernymi świeckimi przywiązanymi do dawnych form liturgicznych, tym samym przyznając oficjalnie tradycjonalistom miejsce w Kościele. Kapłanom bractwa zaś otworzył drogę do utworzenia wspólnoty, która pielęgnowałyby Tradycję Kościoła i przedsoborową liturgię, pozostając w pełnej jedności z Rzymem.

Z możliwości tej skorzystała grupa 10 kapłanów i 20 seminarzystów z bractwa abpa Lefebvre’a, która odmówiła poparcia nielegalnych konsekracji i nie chciała wkraczać na drogę nieposłuszeństwa papieżowi. W opactwie cysterskim Hauterive w Szwajcarii utworzyli oni Bractwo Kapłańskie św. Piotra. Bractwo powstało więc z woli Jana Pawła II; czasem można spotkać się z informacją, że to papież założył bractwo, nie jest on jednak założycielem w znaczeniu dosłownym. Za patrona przyjęto św. Piotra, aby podkreślić swoją wierność i posłuszeństwo Ojcu Świętemu.
Na prośbę kard. Ratzingera, późniejszego papieża Benedykta XVI, ordynariusz diecezji augsburskiej w Niemczech erygował w Wigratzbad pierwszy dom nowej wspólnoty.

Dziś bractwo jest stowarzyszeniem życia apostolskiego na prawie papieskim, prowadzi apostolstwo z pełną aprobatą miejscowych biskupów i jak większość tradycyjnych wspólnot cieszy się dużą liczbą nowych powołań. W przeciągu pierwszych sześciu lat ilość członków wzrosła z 30 do ok. 120. W 2003 roku liczyło 257 członków (130 księży i 127 kleryków), w 2010 roku było ich już 368 (223 księży i 145 kleryków), obecnie jest ich blisko 400. Warto zauważyć, że większość seminarzystów pochodzi z krajów, w których zwykłe, nie-tradycyjne seminaria i zakony zmagają się z bolesnym brakiem nowych powołań. W szeregach bractwa jest także 10 Polaków (3 kapłanów i 7 seminarzystów).