ss. Matki Bożej Najświętszego Serca

Siostry Matki Bożej Najświętszego Serca (NDSC)
Religieuses de Notre-Dame du Sacré-Coeur
Religious of the Our Lady of the Sacred Heart
Religiosas de Nuestra Señora del Sagrado Corazón
Religiosas de Nossa Senhora do Sagrado Coração
Religiose di Nostra Signora del Sacro Cuore

Data i miejsce założenia:
1924 rok - Kanada

Założycielka:
m. Marie-Anne - Suzanne Cyr

Liczby: ok. 200 sióstr na świecie
Siostry Matki Bożej Najświętszego Serca obecne są w krajach: Kanada, Haiti.
Dom generalny: Kanada (Moncton, NB)

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe. 
W okresie posoborowym siostry przestały chodzić w habitach.










Habit historyczny:

Strój pierwotny używany do 1959 roku:
Czarny habit z pelerynką, na głowie czarny welon, na piersi serce, przy boku różaniec.

-------------------------------------------------

Strój używany od 1959 roku.

Charyzmat:

Siostry Matki Bożej Najświętszego Serca całkowicie oddają się Bogu poprzez śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, by w ten sposób uczestniczyć w misji Jezusa Chrystusa.

Odpowiadając na Boże wezwanie chcą świadczyć o miłości Boga pełniąc różnorakie uczynki miłosierdzia wobec ubogich w duchu św. Wincentego a Paulo i św. Elżbiety Seton.

Zgodnie z zachętą założycielki siostry szczególnie starają się kształtować w sobie cnoty miłości, prostoty i pokory. Świadome własnych ograniczeń wobec wielkości wymogów swojego powołania, siłę czerpią z modlitwy i życia wspólnotowego, powierzając się Bogu za wstawiennictwem Matki Bożej Najświętszego Serca.

Główną dziedziną apostolatu sióstr jest edukacja. Innymi pracami zgromadzenia są m.in.: troska o chorych, sieroty i ubogich, opieka nad ludźmi w podeszłym wieku.

Historia:

Duchowe korzenie Sióstr Matki Bożej Najświętszego Serca sięgają XVII wieku, gdy św. Wincenty a Paulo i św. Ludwika de Marillac, założyli we Francji zgromadzenie Sióstr Szarytek w celu pełnienia wszelkiego rodzaju uczynków miłosierdzia wobec ubogich. Ta dwójka świętych osób zainspirowała Amerykankę św. Elżbietę Seton do założenia w 1809 roku na ziemi amerykańskiej zgromadzenia o podobnej duchowości. W miarę rozwoju wspólnoty wyłaniały się z niej kolejne samodzielne zgromadzenia świadczące miłosierdzie w duchu wincentyńskim i setoniańskim. Jednym z nich były Siostry Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo z Nowego Jorku, które z kolei dały początek w 1854 roku w Kanadzie wspólnocie Sióstr Miłosierdzia Niepokalanego Poczęcia.

Właśnie do tego zgromadzenia wstąpiła w 1871 roku  Suzanne Cyr, otrzymując zakonne imię Marie-Anne. Niedługo później została skierowana do klasztoru w Memramcook we francuskojęzycznej części Kanady, do pracy w prowadzonej przez zgromadzenie szkole. Uczono w niej jednak w języku angielskim. S. Marie-Anne dążyła do tego, by uczono w niej także po francusku. Rosnące napięcia kulturowe wewnątrz wspólnoty sióstr między zakonnicami francusko- a anglojęzycznymi, które chciały uczyć w szkole po angielsku zaczęły zataczać coraz szersze kręgi.

.

S. Marie-Anne proponowała także założenie w zgromadzeniu francuskojęzycznego nowicjatu. Dążenia te popierali miejscowi duchowni. Matka generalna odmówiła jednak, widząc w tym zagrożenie dla jedności zgromadzenia, ale zasugerowała s. Marie-Anne odłączenie się i uformowanie osobnego instytutu zakonnego. Pomysł ten podchwycił miejscowy biskup i zachęcił do napisania do Rzymu stosownej prośby, obiecując swoje poparcie. Stolica Apostolska udzieliła zgody na usamodzielnienie się części zgromadzenia. Każda siostra otrzymała pełną swobodę przyłączenia się do nowej wspólnoty lub pozostania w dotychczasowym zgromadzeniu.

Ostatecznie w 1924 roku Marie-Anne i 52 inne siostry w wieku od 23 do 78 lat stały się członkiniami nowego zgromadzenia. Stolica Apostolska poleciła zwołać Kapitułę Generalną i wybrać zarząd, pod który przeszło sześć klasztorów. Klasztor w Memramcook stał się domem generalnym. Nowy instytut miał także zachować konstytucje Sióstr Miłosierdzia Niepokalanego Poczęcia. Za patronkę nowego zgromadzenia siostry przyjęły Matkę Bożą Najświętszego Serca.

Siostry kontynuowały dotychczasowe dzieła miłosierdzia, przede wszystkim w zakresie katolickiej edukacji w przedszkolach, szkołach, uczelniach wyższych. Zajęły się także opieką nad ludźmi starszymi oraz pracą pielęgniarską w szpitalach. W 1950 roku zgromadzenie liczyło 269 sióstr.

Aktualnie siostry obecne są w Kanadzie i jednym domu w Haiti. W przeszłości posiadały także po jednym domu w USA (1931-1939) i Peru (1967-1974) oraz dwa w Kolumbii (1967-1996).

Strony www:
www.ndscacadie.com