ss. Miłosierdzia z Nowego Jorku

Siostry Miłosierdzia z Nowego Jorku (SC) 
Sisters of Charity of New York
Suore della Carità di New York
Hermanas de la Caridad de Nueva York
Irmãs da Caridade de Nova Iorque
Sœurs de la Charité de New York
Barmherzigen Schwestern von New York

Data i miejsce założenia:
1846 rok - USA

Założycielka:
Siostry Miłosierdzia z Nowego Jorku wyłoniły się ze zgromadzenia założonego przez św. Elżbietę Seton.

św. Elżbieta Seton

Liczba sióstr na świecie: brak danych
Siostry Miłosierdzia z Nowego Jorku obecne są w krajach: USA, Gwatemala.
Dom generalny: USA (Nowy Jork, Bronx)

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe. W okresie posoborowym siostry przestały chodzić w habitach. Pojedyncze siostry noszą niebieski welon z białą wypustką.

Habit historyczny:

Czarny habit z pelerynką, biały kołnierzyk o rogach prostych, na głowie czarny czepek wiązany pod szyją, przy boku różaniec.

Duchowość:

Celem życia sióstr jest uczestnictwo w misji Pana Jezusa, ukazywanie światu Bożej miłości, służąc na duszy i ciele ludziom potrzebującym, zwłaszcza ubogim, w duchu św. Wincentego a Paulo i św. Elżbiety Seton.

Według św. Wincentego duch sióstr powinien odznaczać się miłosierdziem "wcielonym", czyli wyrażonym w konkretnych czynach. Zgromadzenie ma więc charakter typowo apostolski. Jeśli miłość tego wymaga siostry powinny umieć "zostawić Boga dla Boga". Pierwsza reguła zgromadzenia tak określała ducha służby i powołania sióstr, które powinny być gotowe mieć: nie inny klasztor, niż domy chorych lub pomieszczenia szkolne, nie inne cele, niż wynajęte pokoje, nie inne kaplice, niż kościoły parafialne, nie klauzurę, ale posłuszeństwo, nie kratę, ale bojaźń przed Bogiem, nie welon, ale świętą skromność.

Cechą duchowości wspólnoty jest odnajdywanie obecności i miłości Bożej w każdym, nawet najbardziej zwyczajnym aspekcie życia. Rodzi to zaufanie w Opatrzność Boga, który jako jedyny może zaspokoić potrzeby i pragnienia sióstr. Za przykładem św. Wincentego siostry starają się pełnić uczynki miłosierdzia w prostocie i pokorze.

Św. Elżbieta Seton zachęcała siostry, aby nieustannie się modliły: uczyła modlitwy serca, wznoszenia serca do Boga niezależnie od miejsca i sytuacji, utrzymującego człowieka w stałej łączności z Nim. Siostry modlą się także wraz z całym Kościołem w codziennej Mszy Świętej i Liturgii Godzin. Ponadto praktykują medytację, rozważanie Pisma Świętego, czytanie duchowne. W Eucharystii widzą obraz ofiarnej miłości Pana Jezusa.

Działalność:

Działalność zgromadzenia skupia się m.in. na edukacji, opiece zdrowotnej, pracy charytatywnej, pomocy imigrantom, kobietom w trudnej sytuacji, formacji świeckich katechetów. Siostry prowadzą również farmę ze zdrową żywnością, dzięki której wspierają ludzi ubogich.

Historia:

Korzenie zgromadzenia sięgają wspólnoty zakonnej założonej przez św. Elżbietę Seton, pierwszą kanonizowaną Amerykankę.
Pochodziła z rodziny protestanckiej, o wysokim statusie społecznym, cechowała się też pobożnością i wrażliwością na potrzebujących. Wraz z mężem udałą się do Europy do Włoch z powodu kłopotów zdrowotnych jej męża, który tam zmarł. We Włoszech, pod wpływem znajomości z pewną rodziną, nawróciła się na katolicyzm i powróciła do USA.

Na prośbę ojców Sulpicjanów pracujących w Ameryce wyjechała do Emmitsburg w stanie Maryland, aby otworzyć szkołę. W 1809 roku założyła wspólnotę zakonną Sióstr Miłosierdzia z Emmitsburg. Było to pierwsze zgromadzenie powstałe w Stanach Zjednoczonych. Jego charyzmat wzorowany był na założonym w XVII wieku we Francji przez św. Wincentego a Paulo i Ludwiki de Marillac Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia (Szarytkach). Na wzór francuskich założycieli amerykańskie Siostry Miłosierdzia miały poświęcić się zaspokajaniu wszelkich potrzeb duchowych i materialnych ludzi ubogich w szkołach, sierocińcach, szpitalach i w wielu innych posługach charytatywnych.

Pierwszym dziełem apostolskim wspólnoty była bezpłatna szkoła, która stała się pierwowzorem późniejszej katolickiego systemu szkół parafialnych w Ameryce. W 1817 roku trzy siostry przybyły do Nowego Jorku, gdzie otwarły sierociniec, następnie szkołę dla dziewcząt. Cztery lata później w chwili śmierci Elżbiety Seton całe zgromadzenie liczyło 50 zakonnic.

Po pewnym czasie władze zakonne rozpoczęły starania o przyłączenie wspólnoty do Szarytek. Oznaczało to jednak konieczność dokonania pewnych zmian wewnątrz zgromadzenia, czego wymagał zarząd Szarytek. Między innymi siostry miały zostać wycofane z opieki nad osieroconymi chłopcami. Zagroziło to dalszemu istnieniu sierocińca w Nowym Jorku. Tamtejsze zakonnice nie chciały zostawić dzieci. W konsekwencji w 1846 roku grupa 33 sióstr odłączyła się tworząc niezależne zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia z Nowego Jorku. Wybrały one s. Elizabeth Boyle jako przełożoną. W 1850 roku siostry z Emmitsburg ostatecznie przyłączyły się do Szarytek, przyjmując także ich strój: niebieski habit z białym kornetem, natomiast siostry z Nowego Jorku utrzymały konstytucje, zwyczaje i strój zgromadzenia założonego przez matkę Seton.

W miarę rozwoju siostry angażowały się w różne inne działania apostolskie. Opiekowały się chorymi w szpitalach, chorymi psychicznie, pomagały imigrantom, ludziom ubogim i bezdomnym, pracowały na misjach na Bahamach, w Wietnamie, Peru, Chile, a także w Gwatemali, gdzie obecne są do dziś.

Strony www:
www.scny.org

Filmy: