ss. Św. Krzyża Jerozolimskiego

Siostry Świętego Krzyża Jerozolimskiego
Soeurs de la Sainte-Croix de Jérusalem
Sisters of the Holy Cross of Jerusalem
Suore della Santa Croce di Gerusalemme
Hermanas de la Santa Cruz de Jerusalén
Irmãs da Santa Cruz de Jerusalém
Schwestern vom Heiligen Kreuz von Jerusalem

Data i miejsce założenia:
1944 rok - Francja

Założyciele:
o. Jacques Sevin SJ
m. Jacqueline Brière

Liczba sióstr na świecie: 32
Siostry Świętego Krzyża Jerozolimskiego obecne są w krajach: Francja, Izrael, Czad, Chile.
Dom generalny: Francja (Boran Sur Oise)

Habit aktualny:

Strój codzienny: Jednolity strój świecki (błękitna bluzka, granatowa spódnica)
z prostym granatowym welonem na głowie, na piersi medal z Krzyżem Jerozolimskim.

Strój uroczysty: Granatowy habit bez rękawów z białym kołnierzykiem, przepasany brązowym skórzanym paskiem, błękitna bluzka, granatowy welon,
na piersi medal z Krzyżem Jerozolimskim.

Stroju dopełnia biały płaszcz z wyszytym Krzyżem Jerozolimskim po lewej stronie.

Habit historyczny:

Granatowy habit bez rękawów z białym kołnierzykiem, przepasany brązowym skórzanym paskiem, błękitna bluzka, granatowy welon, na piersi krzyż.
Obecnie używany jako strój uroczysty.

Duchowość:

Duchowość zgromadzenia cechuje się dość oryginalnym ujęciem i jest określana jako duchowość namiotu. Słowa prologu Ewangelii św. Jana w dosłownym tłumaczeniu mówią, że Słowo stało się ciałem i rozbiło namiot wśród nas (J 1, 14). Również w Księdze Wyjścia jest mowa o Mojżeszu, który wziął namiot i rozbił go poza obozem, i nazwał go Namiotem Spotkania. A ktokolwiek chciał się zwrócić do Pana, szedł do Namiotu Spotkania (…). Ile razy Mojżesz wszedł do namiotu (...) wtedy Pan rozmawiał z Mojżeszem (…) twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem (Wj 33, 7-11). Namiot jest więc symbolem Bożej obecności i bliskości oraz miejscem spotkania z Nim.

Dla sióstr jest to przykład, że ich wspólnoty mają być właśnie takim miejscem, w którym każdy będzie mógł spotkać Boga. Jednocześnie ubóstwo, prostota i dostępność dla wszystkich biblijnego namiotu wskazuje na najważniejsze cechy życia sióstr, którymi powinny się odznaczać.

Ponadto zgromadzenie łączy w sobie duchowość kilkorga świętych: św. Ignacego Loyoli  z jego pasją pracy dla chwały Bożej, św. Teresy z Avila z jej duchem miłości i adoracji, św. Teresy z Lisieux z duchem zaufania miłosiernej miłości, wiary w miłość Boga i swojej małości wobec Niego oraz św. Jana i pierwszych wspólnot chrześcijańskich z ich duchem wzajemnej miłości i jedności.

Siostry składają cztery śluby zakonne: czystości, ubóstwa, posłuszeństwa i pokory. Ślub czystości to oddanie się Bogu na wyłączność; ślub ubóstwa to wybór Boga ponad wszystko inne; ślub posłuszeństwa to odpowiedź na miłość Boga przez bezwarunkowe realizację Jego planu miłości; ślub pokory to codzienna wierność Bogu i bliźnim.

Zgromadzenie ma charakter kontemplacyjno-czynny. Życie modlitewne obejmuje m.in. Mszę Świętą, modlitwę wspólnotową i osobistą, adorację Najświętszego Sakramentu, rekolekcje ignacjańskie. Każda siostra po 7 latach życia apostolskiego przeżywa czas poświęcony na duchową odnowę i wzmocnienie swojego powołania.

Działalność:

Ewangelizacja i wychowanie młodzieży stanowi priorytet w apostolstwie zgromadzenia. Siostry obejmują opieką także młodzież z trudnościami społecznymi, jak również młodzież niepełnosprawną. Starają się pomóc im poznać Jezusa Chrystusa i sprawić, aby wiara głęboko zakorzeniła się w ich duszach.

Historia:

Początek drogi, której zakończeniem były narodziny Sióstr Świętego Krzyża Jerozolimskiego miał miejsce w 1913 roku, gdy o. Jacques Sevin SJ spotkał Roberta Baden-Powell’a – założyciela skautingu. Celem ruchu skautowego był rozwój młodych ludzi w taki sposób, by w pełni mogli wykorzystać swoje możliwości fizyczne, umysłowe, społeczne i duchowe jako jednostki oraz jako członkowie społeczeństwa. Skauting oparty został na trzech zasadach: obowiązek wobec Boga, obowiązek wobec bliźnich i obowiązek wobec samego siebie.

Zafascynowany wychowawczymi ideami tego ruchu o. Jacques Sevin postanowił przeszczepić skauting do Francji i zintegrować go z Kościołem Katolickim. Pierwszą grupę skautów założył w 1920 roku, początkowo działającą w konspiracji, bez mundurów; nadał im Krzyż Jerozolimski jako znak, zasady Roberta Baden-Powell’a oraz modlitwę św. Ignacego Loyoli do odmawiania. Od tego czasu o. Sevin bardzo zaangażował się w pracę wychowawczą wśród młodzieży w ramach skautingu.

W latach 1930-tych wokół o. Sevina zebrała się grupa skautek, chcąca pogłębiać swoje życie duchowe. Z biegiem lat w dziewczętach dojrzewało pragnienie, by ideały skautingu realizować w życiu całkowicie poświęconym Bogu. Narodziny nowej wspólnoty zakonnej wstrzymywała II Wojna Światowa, dopiero w 1944 roku o. Sevin mógł założyć zgromadzenie Sióstr Świętego Krzyża Jerozolimskiego. Pierwszy dom powstał w podparyskim Issy-les-Moulineaux. Wśród pierwszych czterech członkiń była m. Jacqueline Brière, która stała się współzałożycielką zgromadzenia i stanęła na jego czele. Działalność wychowawcza wśród młodzieży stała się podstawową formą apostolstwa sióstr.

Strony www:
www.soeurs-scjboran.fr