Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Wspólnota św. Marcina

Wspólnota św. Marcina
Communitas Sancti Martini
Comunità di San Martino
Communauté Saint-Martin
Comunidad San Martín
Community of Saint Martin
Priestergemeinschaft Sankt Martin
Wspólnota złożona z kapłanów i diakonów.

Data i miejsce założenia:
1976 rok - Włochy

Założyciel:
o. Jean-François Guérin

Liczby: 169 członków na świecie (w tym: 86 kapłanów i diakonów,
83 seminarzystów)
Wspólnota św. Marcina obecni są w krajach: Francja, Włochy, USA, Kuba.
Dom generalny: Francja (Candé-sur-Beuvron)

Habit aktualny:

Czarna sutanna przepasana czarnym szerokim pasem wiązanym z tyłu.

Na Kubie: beżowa lub biała sutanna.

Duchowość:

Wspólnota św. Marcina jest wspólnotą kapłanów i diakonów prowadzących życie wspólnotowe i razem podejmujących się apostolstwa w służbie diecezji. Celem wspólnoty jest więc dawać Kościołowi powszechnemu kapłanów, tam gdzie proszą o to miejscowi biskupi i pełnić taką posługę apostolską, jaką oni im zlecą.

Duchowość członków wspólnoty jest ściśle związana z duchowością kapłańską. Tak więc ich pierwszym powołaniem jest żyć w zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem i kontynuować Jego misję zbawienia w świecie działając in persona Christi (w osobie Chrystusa) poprzez sprawowanie Najświętszej Ofiary Mszy Świętej oraz innych sakramentów, nauczanie i opiekę duchową nad Ludem Bożym. W całym swoim życiu dążą zatem do tego, by być sługą swojego Mistrza i Pana i oddają się do dyspozycji miłości miłosiernej Jezusa Jedynego i Wiecznego Kapłana.

Ze sprawowaniem sakramentów świętych ściśle związana jest liturgia, dlatego troska o jej staranne i godne sprawowanie, jak również wierność normom liturgicznym, zajmuje bardzo ważne miejsce w życiu wspólnoty. W czasie liturgii Wspólnota św. Marcina używa chorału gregoriańskiego, zgodnie z nauką Soboru Watykańskiego II, który uznał chorał gregoriański za własny śpiew liturgii rzymskiej, i który w czynnościach liturgicznych powinien zajmować pierwsze miejsce (KL 116). Podobnie łacina, oprócz języków narodowych, jest obecna w liturgii Wspólnoty, co również wynika z nauki Soboru, który stwierdza, że w obrzędach łacińskich zachowuje się używanie języka łacińskiego (KL 36). Ponadto niekiedy Msze Święte odprawiane są ad orientem, czyli kapłan i lud zwróceni są w tym samym kierunku, w stronę krzyża, który stoi w centralnym miejscu ołtarza. Dbałość o odpowiednie sprawowanie świętych czynności pociąga za sobą także troskę o różne inne kwestie, na przykład takie jak właściwe liturgii szaty czy naczynia.

Szczególny nacisk na wierność Magisterium Kościoła i czerpanie za skarbów Jego Tradycji to kolejna cecha Wspólnoty św. Marcina. Formacja seminaryjna odbywa się w oparciu o naukę św. Tomasza z Akwinu i stały kontakt ze Słowem Bożym. Dba się także o ukształtowanie ducha pokory, posłuszeństwa wobec przełożonych, dyscypliny życia i ducha służby.

We Wspólnocie żywy jest kult Serca Jezusowego i Maryi Niepokalanej Matki. Za patrona przyjęto św. Marcina.

Działalność:

Praca apostolska członków Wspólnoty św. Marcina obejmuje wszystko to, co jest właściwe posłudze kapłańskiej i co zostanie im zlecone przez miejscowego biskupa. Przede wszystkim prowadzą liczne parafie, w których pełnią posługę sakramentalną, katechizują i opiekują się różnymi grupami duszpasterskimi, są również kapelanami w domach spokojnej starości i szpitalach, duszpasterzami akademickimi i młodzieżowymi. Ponadto sprawują pieczę nad sanktuariami, gdzie posługują pielgrzymom, szczególnie poprzez słuchanie spowiedzi i głoszenie rekolekcji, prowadzą także szkoły z internatami, służą Stolicy Apostolskiej, pracując w Kurii Rzymskiej i nuncjaturze apostolskiej w USA.

Historia:

Założyciel Wspólnoty św. Marcina ks. Jean-François Guérin, kapłan francuskiej diecezji Tours, pracował w różnych miejscach Francji, m.in. w Paryżu, gdzie zgromadziło się wokół niego liczne grono studenckie. Niektórzy z spośród studentów zaczęli odczuwać powołanie do kapłaństwa. Zainspirowało to ks. Jean’a do założenia nowej wspólnoty kapłanów, która podjęłaby się zadania odnowy Kościoła zaleconego przez zakończony kilka lat wcześniej Sobór Watykański II, ze szczególnym akcentem na wierność soborowej nauce.

Był to bowiem czas, gdy wewnątrz Kościoła - szczególnie mocno w krajach zachodnich - zaczęto wypaczać naukę soboru. Wprowadzano na szeroką skalę liczne nadużycia na różnych polach życia Kościoła: w dziedzinie liturgii, kapłaństwa, życia zakonnego, duszpasterstwa, a nawet w kwestii dogmatów wiary, nierzadko wręcz podważano tradycyjną naukę Kościoła w sprawach wiary i moralności. Odrzucano wiele z duchowego bogactwa i duszpasterskiego doświadczenia, które Kościół rozwinął na przestrzeni wieków. Wszystko to usprawiedliwiano duchem soboru i koniecznością dostosowania się do współczesnego świata, pogrążając Kościół w głębokim kryzysie.

Poparcie dla swoich planów ks. Guérin znalazł poza granicami swojego kraju, we Włoszech, w osobie kard. Giuseppe Siri, arcybiskupa Genui, wybitnego pasterza Kościoła i obrońcy jego tradycyjnej nauki. To właśnie w jego diecezji, w miejscowości Voltri powstał w 1976 roku pierwszy dom Wspólnoty św. Marcina. Trzy lata później kard. Siri udzielił oficjalnej aprobaty.

Z czasem niektórzy biskupi francuscy zaczęli okazywać swoje zainteresowanie wspólnotą i zapraszać kapłanów do pracy w swoich diecezjach. Od tego czasu powstało we Francji wiele domów; w 1993 roku przeniesiono tam też dom generalny i to właśnie we Francji znajduje się dziś zdecydowana większość placówek wspólnoty. Aktualnie poza krajem istnieją tylko dwie placówki we Włoszech i po jednej w USA i na Kubie.

Wspólnota św. Marcina pod wieloma względami przypomina zgromadzenia tradycjonalistyczne, szczególnie pod względem nacisku na wierność nauce Kościoła czy szacunku do liturgii oraz sposobu życia, który zawiera wiele tradycyjnych elementów jak choćby dyscyplinę, zasady formacji seminaryjnej czy noszenie sutanny. Jednak w przeciwieństwie do tradycjonalistów, dla których podstawową jest liturgia przedsoborowa, kapłani ze Wspólnoty św. Marcina sprawują liturgię w jej posoborowym kształcie. I jak większość zgromadzeń, które nie uległy duchowi pogoni za współczesnością cieszy się obecnie licznymi powołaniami pomimo obecności w krajach zlaicyzowanych, cierpiących na brak nowych powołań.