Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Służebniczki Wielkopolskie

Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny - wielkopolskie
*Congregatio Sorrorum Ancillarum ab Immaculata Conceptione Beatae Mariae Virginis
*Congregation of the Sisters Servants of the Immaculate Conception of the Blessed Virgin Mary (of Greater Poland)
*Congregazione delle Suore Ancelle dell'Immacolata Concezione della Beata Vergine Maria (di Grande Polonia)
*Congregación de las Hermanas Siervas de la Inmaculada Concepción de la Santísima Virgen María (de Gran Polonia)
*Congregação das Irmãs Servas da Imaculada Conceição da Virgem Maria (de Grande Polônia)
*Congrégation des Soeurs Servantes de l'Immaculée Conception de la Bienheureuse Vierge Marie (de Grande-Pologne)
*Kongregation der Schwestern Mägde von der Unbefleckten Empfängnis der Heiligen Jungfrau Maria (von Großpolen)

Data i miejsce założenia:
1850 rok - Polska

Założyciel:
bł. Edmund Bojanowski

Liczby: 373 siostry na świecie (w Polsce: 296) * dane z 2008 roku

Służebniczki Wielkopolskie obecne są w krajach: Polska, Białoruś, Kazachstan, Szwecja, Włochy, Brazylia.
Dom generalny: Polska (Luboń)

Habit aktualny:
Brak wspólnoty stroju zakonnego:

Ciemnoniebieski habit wycięty w szpic, na głowie biały czepek i ciemnoniebieski welon, na piersi zawieszony na tasiemce krzyż, przy boku różaniec.
Możliwy także uproszczony ciemnoniebieski welon z białą wypustką.

W Brazylii: strój świecki w kolorze niebieskim
(na zdjęciu w habitach - siostry z Polski)

Habit historyczny:

---------------------------------------

W Brazylii: jasnoniebieski habit z białym kołnierzykiem o rogach prostych, biały prosty welon.

Duchowość:

Chwała Trójcy Przenajświętszej przez życie w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie oraz służenie Bogu i ludziom jest celem zgromadzenia określonym przez założyciela. Swoje powołanie siostry realizują wspólnotowo. Wzorem każdej Służebniczki jest Jezus Chrystus, który całkowicie oddał się woli Ojca.

Siostry szczególnie czczą Niepokalaną Dziewicę Służebnicę Pańską. Maryja prowadzi je do Chrystusa oświecając drogę swymi cnotami: czystością, posłuszeństwem, głęboką pokorą, czystą intencją, duchem modlitwy, duchem ofiary oraz ubóstwem.

Pokora i prostota to cnoty najbliższe Służebniczkom, gdyż sprzyjają wypełnianiu woli Bożej. Ponadto siostry zabiegają o jedność i miłość siostrzaną oraz ducha zaparcia się siebie. Zapał i gorliwość apostolską czerpią z wiary w Opatrzność Bożą i z ciągłego obcowania z Bogiem, zwłaszcza w czasie Najświętszej Ofiary i Uczty Eucharystycznej Chrystusa.

Zgromadzenie otacza czcią także Najświętsze Serce Jezusa, św. Józefa Oblubieńca Bogarodzicy oraz swojego założyciela bł. Edmunda Bojanowskiego.

Działalność:

Główną formą pracy zgromadzenia są ochronki, w których wychowywani są najmłodsi, siostry wychowują także młodzież, przez którą oddziałują także na ich środowisko rodzinne, prowadzą bursę dla dziewcząt, ośrodek opiekuńczo-wychowawczy, świetlicę dla młodzieży, warsztaty szkolne, dom rekolekcyjny. Opiekują się również chorymi i biednymi. Prowadzą dom pomocy społecznej dla starszych kobiet i kuchnię dla ubogich. Ponadto włączają się w różne formy pracy w parafiach oraz w instytucjach kościelnych.

Historia:

Założyciel zgromadzenia bł. Edmund Bojanowski był człowiekiem świeckim, który aktywnie angażował się w pracę społeczną, której celem było moralne, kulturalne oraz ekonomiczne odnowienie XIX-wiecznej wielkopolskiej wsi. Punktem przełomowym w życiu błogosławionego była epidemia cholery w roku 1849, która doprowadziła ludność wiejską do nędzy i osierociła dużą liczbę dzieci. Wówczas z narażeniem życia pielęgnował chorych, za własne oszczędności kupował żywność i lekarstwa oraz sprowadzał do chorych lekarza i kapłana z posługą sakramentalną. Najwięcej uwagi poświęcił sierotom oraz dzieciom wiejskim organizując dla nich tzw. ochronki.

Do pracy w nich postanowił zaangażować dziewczęta wiejskie, które ożywione wspólną ideą ofiarnie poświęciłyby się dzieciom. Kilka lat później dziewczętom bezinteresownie posługującym w ochronkach nadał zakonny styl życia. Oficjalnie zgromadzenie Sióstr Służebniczek założone zostało w 1850 roku w Podrzeczu koło Gostynia w Wielkopolsce. W 1871 roku w chwili śmierci założyciela zgromadzenie liczyło 188 sióstr.

Nieprzychylne wobec zakonów działania zaborców m. in. dekrety kasacyjne istniejących placówek, zakaz przyjmowania nowych kandydatek i utrzymywania kontaktu z przełożonymi doprowadziły do podziału Służebniczek na cztery autonomiczne zgromadzenia: wielkopolskie, śląskie, starowiejskie i dębickie.

Pierwsze wyodrębniły się Służebniczki Starowiejskie w 1866 roku z sióstr przybyłych do Galicji pięć lat wcześniej, z powodu trudności w kontaktach z przełożonymi pozostałymi w zaborze pruskim. W latach 1875-1877 władze pruskie zamknęły prawie wszystkie placówki zgromadzenia w Wielkopolsce. Przełożona generalna udała się na Śląsk, gdzie powstawały nowe domy, część sióstr z Wielkopolski udała się także do Dębicy; siostry te w 1890 roku usamodzielniły się tworząc drugą autonomiczną gałąź Służebniczek. Kolejne nieprzychylne działania rządu pruskiego doprowadziły w 1897 roku do podziału zgromadzenia wzdłuż granicy diecezji poznańsko-gnieźnieńskiej i wrocławskiej tym samym doszło do usamodzielnienia się śląskiej gałęzi Służebniczek.