Misjonarki Św. Rodziny

Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny (MSF)
Congregatio Sororum Missionariarum Sanctae Familiae
Congregazione delle Suore Missionarie della Sacra Famiglia
Congregación de Hermanas Misioneras de la Sagrada Familia
Congregação das Irmãs Missionárias da Sagrada Família
Congregation of Missionary Sisters of the Holy Family
Congrégation des Soeurs Missionnaires de la Sainte Famille
Kongregation der Missionsschwestern von der Heiligen Familie
Congregatie van de Missiezusters van de Heilige Familie

Data i miejsce założenia:
1905 rok - Rosja

Założycielka:
bł. Bolesława Lament

Liczby: 350 sióstr na świecie (w Polsce: 158)  * dane z 2008 roku
Misjonarki Świętej Rodziny obecne są w krajach: Polska, Litwa, Białoruś, Rosja, Włochy, USA, Kenia, Tanzania, Zambia.
Dom generalny: Polska (Komorów k. Warszawy)

Habit aktualny:

W Europie: czarny habit o prostokątnym wycięciu pod szyją, biały kołnierzyk, na głowie biały czepek, czarny welon.

W USA: habit i welon w kolorze beżowym.
Taki strój, obok czarnego, można spotkać także we Włoszech.

W Afryce: biały lub beżowy habit i welon.

Habit historyczny:

Duchowość:

Siostry kształtują swoją duchowość na wzór Świętej Rodziny. Starają się poznać życie Jezusa, Maryi i św. Józefa, aby przy łasce Bożej wstępować w ich ślady i w ten sposób przyczyniać się do wzrostu Królestwa Bożego na ziemi.

Czerpanie z ducha Świętej Rodziny prowadzi siostry do rozmodlenia, umiłowania pracy, wzajemnego szacunku i służby oraz uczy posługiwania się ubogimi środkami. Wyrabia również ducha prostoty, pokory i zawierzenia Bożej Opatrzności. Misjonarki kształtują także postawę dyspozycyjnej uległości woli Bożej, wyrażającej się m.in. w oczekiwaniach Kościoła i decyzjach przełożonych.

Szczególnym powołaniem zgromadzenia jest wspomaganie dzieła zjednoczenia chrześcijan, umiejętne oddziaływanie, by ludzie dobrej woli zbliżyli się i włączyli do Kościoła katolickiego oraz umacnianie katolików w wierze, szczególnie tam, gdzie jedność wiary jest zagrożona.

Siłą mobilizującą do służby jest zjednoczenie sióstr z Jezusem Eucharystycznym i nabożeństwo do Jego Boskiego Serca. Miłość do Serca Jezusowego ma być nacechowana duchem wynagrodzenia. Każdy dzień zaczyna się od modlitwy, która obejmuje jutrznię, pacierz, rozmyślanie i Mszę Świętą, przed snem wśród modlitw znajduje się Apel Jasnogórski.

Działalność:

Jednym z głównych środków do osiągnięcia zamierzonego przez zgromadzenie celu pracy apostolskiej jest wychowanie i nauczanie dzieci i młodzieży oparte na zasadach wiary katolickiej i nauce Kościoła. Szczególne miejsce zajmuje katechizacja, która daje możliwość bezpośrednich oddziaływań ekumenicznych, tj. ugruntowania w wierze i kształtowania postawy ekumenicznej. Wiele domów zgromadzenia znajduje się na terenach mieszanych wyznaniowo. Siostry prowadzą także własną szkołę, świetlicę socjoterapeutyczną, przedszkola oraz różne grupy duszpasterskie. Ponadto zgromadzenie angażuje się w pracę charytatywną wśród ubogich i samotnych, opiekę nad chorymi w szpitalach, siostry pełnią również posługę w parafiach jako zakrystianki, organistki, kancelistki oraz w instytucjach kościelnych.

Historia:

Swoje powołanie zakonne bł. Bolesława Lament początkowo realizowała w Zgromadzeniu Franciszkanek Rodziny Maryi, spełniając prace wychowawcze. Mimo pragnienia życia oddanego Bogu nie czuła się na właściwym miejscu, dlatego przed ślubami wieczystymi opuściła zgromadzenie. Następnie przez kilka lat udzielała się społecznie oraz charytatywnie, poszukując jednocześnie dalszej woli Bożej. Za radą swojego kierownika duchowego bł. Honorata Koźmińskiego, założyciela licznych bezhabitowych zgromadzeń zakonnych, wyjechała do Mohylewa nad Dnieprem w Rosji (obecnie Białoruś), aby zająć się tam katolickim wychowaniem młodzieży.

W Mohylewie założyła zakład krawiecki z internatem. Wkrótce dołączyła do niej towarzyszka, również pragnąca pracować dla chwały Bożej. Będąc przekonana, że Bolesława jest bezhabitową zakonnicą poprosiła o przyjęcie do jej zgromadzenia. Wyprowadzona z błędu kobieta poprosiła więc Bolesławę o przyjęcie do zgromadzenia, które z pewnością założy w niedługim czasie. Te zaskakujące słowa dały Bolesławie do myślenia. Wkrótce zgłosiła się kolejna kobieta pragnąca życia zakonnego mówiąc: po co daleko szukać, załóżmy tu klasztor. 

W 1905 roku po rekolekcjach Bolesława założyła więc nowe zgromadzenie zakonne. Za cel szczegółowy postawiła mu troskę o powrót chrześcijan odłączonych, szczególnie prawosławnych, do Kościoła Katolickiego. Mohylew zamieszkiwali głównie prawosławni, katolików było niewielu. Właśnie tu dojrzało w niej pragnienie jedności chrześcijan, które wzrastało w niej od czasu wcześniejszego życia zakonnego. Za głównych patronów zgromadzenia obrała Świętą Rodziną, jako wzór pełnego, doskonałego zjednoczenia.

Z powodu braku możliwości utrzymania siebie, dwa lata później cała wspólnota przeniosła się do Petersburga, z przyczyn politycznych, siostry na krótki czas udały się do Żytomierza aż w 1922 roku osiedliły się w Chełmnie koło Torunia, gdzie powstał dom macierzysty, a zgromadzenie znalazło w końcu stabilizację. Dopiero w Polsce siostry zaczęły chodzić w habitach. Wszędzie głównym polem coraz liczniejszej grupy sióstr była działalność wychowawcza.

Strony www:
Polska: www.misjonarki-swietej-rodziny.org
USA: www.holyfamilysisters.us

Filmy:

Film o bł. Bolesławie Lament – część I:



część II
część III