Służebnice Najświętszego Serca Jezusa i Ubogich

Służebnice Najświętszego Serca Jezusa i Ubogich (SSCJP)
Servarum Sacri Cordis Iesu et Pauperum
Servants of the Sacred Heart of Jesus and of the Poor
Serve del Sacro Cuore di Gesù e dei Poveri
Siervas del Sagrado Corazón de Jesús y de los Pobres
Servas do Sagrado Coração de Jesus e dos Pobres
Servantes du Sacré-Cœur de Jésus et des Pauvres
Dienerinnen vom Heiligsten Herzen Jesu und der Armen

Data i miejsce założenia:
1885 rok - Meksyk

Założyciel:
św. José María de Yermo y Parres

 













Liczba sióstr na świecie: ok. 700
Służebnice Najświętszego Serca Jezusa i Ubogich obecne są w krajach: Meksyk, Kuba, Nikaragua, Gwatemala, Kolumbia, Wenezuela, Chile, USA, Włochy, Kenia.
Dom generalny: Meksyk (Puebla)

Habit aktualny:

Czarny habit wycięty w szpic, czarny welon z białą wypustką, na piersi zawieszony krzyż.

Na co dzień używany również strój w kolorze białym.

W Afryce strój w kolorze beżowym.

Habit historyczny:

Duchowość:

Charyzmat sióstr zawarty jest już w nazwie zgromadzenia. Polega on więc na poświęceniu swojego życia Najświętszemu Sercu Jezusa oraz służbie ubogim.

Są to dwa aspekty tej samej miłości, która sprawia, że siostry stają się nosicielkami miłosierdzia ubogim. W tym celu upodobniają się do Chrystusa Sługi pełnego miłosierdzia; tylko dzięki temu mogą stać się prawdziwymi uczennicami i misjonarkami Miłosiernego Serca Jezusa. Codziennie dokładają starań, aby z czystym sercem, zjednoczonym z Sercem Jezusa, chodzić ścieżkami Ewangelii i służyć ubogim na różne sposoby, podporządkowując się im jako samemu Chrystusowi. Hasłem zgromadzenia są słowa: Bóg zadba.

Założyciel nauczał siostry, że dzięki miłości będą w stanie odnaleźć w biednym brata, aby nie szukały nagrody w tym życiu, ale ich skarb będzie w niebie. W ten sposób znajdą radość w pogardzie i łzach, w niewdzięczności i przykrościach, które otrzymają od ubogich, bo jeśli wszystko, co będą robić będzie przyjemne, mogą być pewne, że ich nagroda pozostanie tu na ziemi. A te łzy sam Chrystus zachowuje jako cenne perły ich przyszłej korony.

Działalność:

Misją Służebnic jest okazywanie miłości i miłosierdzia Chrystusa we wszystkich swoich działaniach, które aktualnie obejmują edukację i wychowanie w prowadzonych przez siostry szkołach i sierocińcach, opiekę nad ludźmi chorymi w szpitalach, pracę misyjną, duszpasterstwo rodzin oraz duszpasterstwo powołaniowe, dzięki któremu pomagają młodym ludziom odkryć swoje powołanie i misję, którą Bóg im powierzył.

Historia:

Św. José María de Yermo y Parres w młodości zafascynował się osobą św. Wincentego a Paulo i jego przykładem służby ludziom ubogim. Gdy poczuł powołanie do kapłaństwa wstąpił więc do Zgromadzenia Misji, wspólnoty założonej przez tego świętego. Był człowiekiem cnotliwym, pobożnym, religijnym i bardzo pracowitym, bardzo cenionym za te przymioty przez przełożonych. Jednak po kilku latach doświadczył kryzysu powołania, co poskutkowało jego odejściem ze zgromadzenia; uznał, że nie jest to jego droga. Nigdy jednak nie przestał żyć duchem św. Wincentego a Paulo. Następnie wstąpił do seminarium diecezjalnego w meksykańskim Leon, aby kontynuować studia, po czym został wyświecony na kapłana.

Jako ksiądz posługiwał w biednej okolicy. Pewnego dnia w czasie podróży, zobaczył kilka świń zjadających szczątki dwóch małych dzieci. Był głęboko wstrząśnięty tym widokiem, który otwarł mu oczy na ciężką sytuację, w jakiej znajdował się XIX-wieczny Meksyk: nędza mieszkańców, analfabetyzm, marginalizacja, wyzysk kobiet.
Aby pomóc potrzebującym postarał się, aby pobliski dom rekolekcyjny w Leon przekształcić w azyl dla ubogich; mimo braków materialnych ks. Yermo postarał się, aby było to miejsce godne dla biednych. Azyl został otwarty w 1885 roku. Z pomocą przyszły mu cztery gorliwe, pobożne kobiety, następnie dołączyły do nich kolejne, które wkrótce zapragnęły zostać zakonnicami i nosić habit. Ks. Yermo zdał sobie wówczas sprawę, że były to narodziny nowego zgromadzenia zakonnego. Wspólnie zgodzili się na nazwę Służebnic Najświętszego Serca Jezusa i Ubogich.

W 1889 roku z powodu prześladowań religijnych przeniesiono siedzibę zgromadzenia do Puebla, gdzie rok wcześniej powstał drugi azyl dla ubogich. Z woli ks. Yermo nowa wspólnota szczególną troską otoczyła kobiety; zdawał on sobie bowiem sprawę, że dobrze ukształtowana kobieta była fundamentem sprawiedliwego i chrześcijańskiego społeczeństwa. Oprócz edukacji dziewcząt, zgromadzenie założyło sierocińce oraz dom dla kobiet, które padły ofiarą prostytucji. Ks. Yermo marzył też o wysłaniu sióstr na misje.

Strony www:
http://sscjp.org