Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Heroldowie Ewangelii

Heroldowie Ewangelii (EP)
Evangelii Praecones
Heralds of the Gospel
Araldi del Vangelo
Heraldos del Evangelio
Arautos do Evangelho
Hérauts de l'Évangile
Herolde des Evangeliums
Stowarzyszenie wiernych świeckich na prawie papieskim.

Data i miejsce założenia:
1970 rok - Brazylia

Założyciel:
ks. João Scognamiglio Clá Dias

Liczba członków na świecie: brak danych

Heroldowie Ewangelii obecni są w krajach: Brazylia, Kolumbia, Ekwador, Peru, Boliwia, Paragwaj, Urugwaj, Argentyna, Chile, Salwador, Gwatemala, Honduras, Nikaragua, Kostaryka, Dominikana, Meksyk, USA, Kanada, Włochy, Portugalia, Hiszpania, Wielka Brytania, Holandia, Niemcy, Węgry, Mozambik, RPA, Sri Lanka, Singapur.

Dom generalny: Brazylia (São Paulo)

Habit aktualny:

Biały, krótki habit ze złotymi elementami na kołnierzyku, przepasany łańcuchem, brązowy szkaplerz z kapturem (lub bez), z wyszytym dużym biało-czerwono-złotym krzyżem, na piersi po lewej stronie herb stowarzyszenia, przy boku różaniec, wysokie czarne buty.

Członkowie w początkowym okresie formacji: habit i szkaplerz w kolorze beżowym.

Duchowość:

Heroldowie, czyli Zwiastuni Ewangelii nie są instytutem życia konsekrowanego ani stowarzyszeniem życia apostolskiego lecz stowarzyszeniem wiernych skupiającym w swoich szeregach osoby świeckie, w większości młode. Jednakże stowarzyszenie to posiada wiele cech upodabniających je do instytutów życia konsekrowanego takich jak: życie wspólnotowe, praktykę celibatu, ściśle określone formy działalności apostolskiej, ustalony porządek dnia, przestrzeganie określonej dyscypliny, członkowie noszą także habit.

Chociaż nie składają ślubów, ani żadnych przyrzeczeń, starają się żyć w duchu rad ewangelicznych. Prowadzą życie wspólne w duchu braterskiej miłości, oddzielne dla mężczyzn i kobiet. Część czasu w ciągu dnia przeznaczają na modlitwę i naukę, a część na działalność apostolską, do której są przeznaczeni przez Boga z tytułu Chrztu Św. i Bierzmowania. Starają się wprowadzać w życie naukę papieża Jana Pawła II: Podstawowym celem formowania wiernych świeckich jest coraz wyraźniejsze odkrycie powołania i coraz większa chęć, by żyć tak, aby wypełnić swoją misję. Aby zapewnić członkom wspólnoty odpowiednią jakość kształcenia oraz, by wyposażyć ich w środki duchowe i intelektualne potrzebne do prowadzenia działalności, stowarzyszenie prowadzi kilka ośrodków edukacyjnych na wszystkich poziomach szkolnictwa.

Wspólnota zakorzeniona jest w duchowości karmelitańskiej. Ponadto duchowość Heroldów Ewangelii skupia się wokół trzech elementów: Eucharystii, kulcie maryjnym i łączności z papieżem. Rys eucharystyczny przejawia się m.in. w trosce o godne i piękne sprawowanie liturgii. W domach, w których liczba członków jest wystarczająca, praktykowana jest wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu, w pozostałych domach adoracja odbywa się przez określony czas. Rys maryjny znajduje swój wyraz m.in. w modlitwie różańcowej, którą św. Pius X uważał za najpiękniejszą i najcenniejszą z wszystkich modlitw, a Jan Paweł II nazywał ją największą bronią katolików. Członkowie codziennie odmawiają wszystkie cztery części Różańca. Ważną rolę w duchowości odgrywa również coroczne odprawianie rekolekcji ignacjańskich.

Charyzmat stowarzyszenia zawiera się w przykazaniu Pana Jezusa: Bądźcie doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski (Mt 5, 48). Dla Heroldów wezwanie do doskonałości oznacza nie tylko wewnętrzną świętość, praktykowanie cnót, ale także dążenie do piękna i doskonałości gestów zewnętrznych we wszystkich czynnościach życia codziennego: w liturgii, dziełach ewangelizacji, w kontaktach z bliźnimi i w innych okolicznościach - aby w ten sposób lepiej odzwierciedlić Boga. Zewnętrzne piękno staje się więc ważnym elementem przyciągania do Kościoła i osobistego uświęcenia. Zachętą są słowa papieża Pawła VI: Ten świat, w którym żyjemy, potrzebuje piękna, aby nie pogrążyć się w rozpaczy. Piękno, podobnie jak prawda, przynosi radość ludzkiemu sercu i jest tym cennym owocem, który opiera się erozji czasu, i który jednoczy pokolenia i sprawia, że łączą się w podziwie.

Mimo stanu świeckiego członkowie stowarzyszenia noszą habit zakonny, widząc w nim potężną i skuteczną formę ewangelizacji. Opierają się przy tym na nauczaniu Jana Pawła II zawartego w adhortacji Vita Consacrata (nr 25): W czasach często bardzo sekularyzowanych, a jednocześnie wrażliwych na język znaków Kościół stara się ukazać swoją obecność na świecie i ma prawo oczekiwać, aby osoby konsekrowane stały się jasnym świadectwem ich wiary. Habit jest znakiem przynależności do Chrystusa, a przez używanie go Heroldowie stają się prawdziwymi znakami Chrystusa w świecie.

Habit Heroldów Ewangelii jest pełen symboliki. Brązowy szkaplerz nawiązuje do duchowości karmelitańskiej, kaptur jest znakiem i stałym zaproszeniem do życia kontemplacyjnego przez modlitwę i słuchanie głosu Boga mówiącego we wnętrzu duszy.

Krzyż na szkaplerzu ma kształt krzyża św. Jakuba charakterystycznego dla pielgrzymów udających się do Santiago de Compostela, jest symbolem pielgrzyma poszukującego domu Ojca. Biały kolor w krzyżu reprezentuje czystość umysłu i ciała, jest obrazem niewinności Niepokalanego Baranka, kolor czerwony miłość i poświęcenie, aż do zupełnej ofiary z samego siebie, kolor złoty natomiast oznacza piękno i doskonałość stanu świętości, do którego wszyscy ochrzczeni są powołani. Krzyż rozciąga się całą długość szkaplerza wskazując, że ci, którzy chcą podążać za Chrystusem, muszą nauczyć się dźwigać krzyż w całej jego rozciągłości. Herb na piersi nawiązuje do duchowości stowarzyszenia, zawiera on symbol Najświętszego Sakramentu, wizerunek Matki Bożej oraz tiarę – symbol papiestwa. Łańcuch, którym przepasany jest habit, reprezentuje oddanie się Matce Bożej i zaprasza do poświęcenia się Panu Jezusowi jako niewolnicy miłości za pośrednictwem Maryi. Wysokie buty symbolizują natomiast misjonarza, który nie stawia granic, ani przeszkód, idzie odważnie w deszczu, w błocie, drogą lub przez otwarte pola, czyniąc własnymi słowa św. Pawła: Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii (1 Kor 9, 16).

Działalność:

Członkowie stowarzyszenia prowadzą działalność ewangelizacyjną w parafiach, zwłaszcza wśród młodzieży. Widząc w kulturze i sztuce, zwłaszcza w muzyce chóralnej i instrumentalnej, skuteczne narzędzia ewangelizacji, tworzą liczne chóry, orkiestry i zespoły muzyczne, aby za pośrednictwem piękna muzyki i sztuki głosić przesłanie wiary. Ponadto wydają katolicki miesięcznik, organizują rekolekcje ignacjańskie, promują praktykę wieczystej adoracji Najświętszego Sakramentu, zajmują się animacją liturgiczną, propagują nabożeństwo pierwszych sobót miesiąca, Heroldowie mają pod opieką także kilka kościołów i sanktuariów.

Do charakterystycznych form apostolstwa należy prowadzenie w parafiach tzw. misji maryjnych, w czasie których grupy Heroldów z figurami Maryi wędrują ulicami parafii od drzwi do drzwi, zachęcając obecnych do modlitwy i uczestnictwa w wieczornej Mszy Świętej. Odwiedziny te są też okazją do katechezy oraz rozprowadzania różańców, medalików, książek i innych materiałów religijnych. Misje kończą się symbolicznym aktem ukoronowania figury Matki Bożej, oznaczającym oddanie siebie pod przewodnictwo i opiekę Maryi, aby mogła rządzić ludzkimi sercami. W ramach stowarzyszenia istnieje specjalna grupa członków przeznaczona do prowadzenia tego typu misji, zwana Kawalerią Maryi.

Innym szczególnym rodzajem działalności stowarzyszenia jest tzw. apostolat sanktuarium. Kapliczka z wizerunkiem Matki Bożej Fatimskiej przybywa raz w miesiącu do ustalonych wcześniej rodzin. Rodziny te zapraszają do siebie wtedy przyjaciół, krewnych, sąsiadów, aby rozważać fragment z Ewangelii, wspólnie odmawiać różaniec oraz odnowić akt konsekracji rodziny Niepokalanemu Sercu Maryi.

Historia:

Pochodzący z hiszpańsko-włoskiej rodziny emigrantów João Scognamiglio Clá Dias wychował się w domu nasyconym atmosferą głębokiej, katolickiej wiary. Już w szkole starał się zachęcać swoich kolegów do praktykowania cnotliwego życia. W dorosłym życiu został tercjarzem karmelitańskim. Jego pragnienie doskonałości zachęciło go do podjęcia próby utworzenia wspólnoty; powstała ona w São Paulo w 1970 roku.

João i pierwsi członkowie wywodzili się z grona tercjarzy, nosili karmelitańskie habity, nie tworzyli jednak zgromadzenia zakonnego, nadal pozostając ludźmi świeckimi. Choć żaden z towarzyszy, który dołączyli do założyciela na początku, nie wytrwał, jednak po pewnym czasie wspólnota zaczęła się rozwijać, uzyskując kanoniczne uznanie w diecezji Campo Limpo w Brazylii jako prywatne stowarzyszenie wiernych, pod nazwą Heroldowie Ewangelii. João, widząc podobne pragnienia wśród kobiet, zaczął zakładać także wspólnoty żeńskie, które prowadziły styl życia podobny do wspólnot męskich.

Nowe domy wspólnot męskich i żeńskich zaczęły powstawać w wielu krajach na świecie, co w konsekwencji zaowocowało aprobatą ruchu przez Stolicę Apostolską w 2001 roku.

Kulminacyjnym wyrazem pragnienia służenia Panu była decyzja założyciela i kilku jego towarzyszy, aby przygotować się do przyjęcia Sakramentu Kapłaństwa. W ten sposób narodziło się w 2005 roku nowe stowarzyszenie życia apostolskiego o nazwie Virgo Flos Carmeli, przeznaczone dla tych, którzy chcą realizować charyzmat Heroldów w kapłaństwie. Pragnienie poświęcenia się Bogu, pojawiło się także wśród niektórych Heroldek Ewangelii. W 2006 roku zostało erygowane dla nich żeńskie stowarzyszenie życia apostolskiego: Regina Virginum, w którym członkinie oddały się Panu już jako osoby konsekrowane.

Ponadto rodzinę Heroldów Ewangelii tworzą tzw. Towarzysze. Są to księża, osoby zakonne, małżonkowie lub samotni, którzy ze względu na swoje obowiązki kapłańskie, zakonne, małżeńskie czy zawodowe nie mogą prowadzić życia wspólnego. Realizują oni charyzmat Heroldów we własnych środowiskach; nie noszą habitów, lecz biały płaszcz z czerwonym krzyżem zakładany podczas uroczystości.