ss. Ofiarowania NMP

Unia Sióstr Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny (PBVM)
Union of Sisters of the Presentation of the Blessed Virgin Mary
Unione delle Suore della Presentazione della Beata Vergine Maria
Unión de las Hermanas de la Presentación de la Santísima Virgen María
União das Irmãs da Apresentação da Santíssima Virgem Maria
Union des Soeurs de la Présentation de la Sainte Vierge Marie
Union der Schwestern von der Darbringung der seligen Jungfrau Maria

Data i miejsce założenia:
1775 rok - Irlandia

Założycielka:
m. Nano Nagle

Liczba sióstr na świecie: ok. 1200

Siostry Ofiarowania NMP obecne są w krajach: Irlandia, Wielka Brytania, Słowacja, Izrael, USA, Kanada, Antigua i Barbuda, Dominika, Ekwador, Peru, Chile, Zambia, Zimbabwe, Pakistan, Indie, Tajlandia, Filipiny, Nowa Zelandia.

Dom generalny: Irlandia (Monasterevin)

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe. 
W latach 1980-tych siostry przestały chodzić w habitach. Pojedyncze siostry noszą welony
do świeckiego ubrania.

Siostry na Filipinach

Siostry w Indiach

Habit historyczny:

Czarny habit przepasany skórzanym paskiem, biały pektoralik,
na głowie biały czepek i czarny welon, przy boku różaniec.

Na misjach habit biały.

-------------------------------------------------

 Siostry Ofiarowania NMP pod koniec lat 1960-tych w Irlandii.

Na misjach habit szary lub biały.

-------------------------------------------------

Siostry Ofiarowania NMP w latach 1970-tych.

Duchowość:

Istotą powołania sióstr jest, za przykładem założycielki, zjednoczenie z Bogiem w Chrystusie, które pogłębiane jest przez rozważanie Pisma Świętego i sakramenty święte. Zgromadzenie ma charakter kontemplacyjno-czynny. Atmosfera ciszy, spokoju i samotności w domach sióstr sprzyja pielęgnowaniu zażyłości z Bogiem. Założycielka codziennie spędzała kilka godzin na modlitwie i kontemplacji, polecając Bogu wszystkich, z którymi stykała się w ciągu dnia.

Poszukiwanie przez siostry zjednoczenia z Bogiem w kontemplacji owocuje intensywnym zaangażowaniem w działalność apostolską naznaczoną duchem miłości i współczucia dla ubogich, odrzuconych i tych, którzy są w potrzebie. Wzorem jest Serce Jezusa pełne litości dla ludzkości. Jest Ono także wezwaniem do życia we wzajemnej miłości i jedności. Hasło zgromadzenia brzmi: Nie słowa, lecz czyny.

Ducha apostolskiego sióstr ożywiają te same słowa, które Pan Jezus odniósł do Siebie na początku swojej publicznej działalności: Duch Pański spoczywa na mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał, abym ubogim niósł Dobrą Nowinę (Łk 4, 18).

Działalność:

Tradycyjnym obszarem działalności jest edukacja, co zgromadzenie realizuje prowadząc szkoły, ośrodki kształcenia i programy edukacyjne. Ponadto siostry m.in. nauczają katechizmu, zajmują się animacją liturgiczną, prowadzą grupy modlitewne i formacyjne, odwiedzają i wspierają rodziny, angażują się w duszpasterstwo więzienne, prowadzą centra duchowości i domy rekolekcyjne, zajmują się pracą charytatywną, pomocą bezdomnym lub zagrożonym bezdomnością. Włączają się także w opiekę zdrowotną m.in. poprzez opiekę nad osobami starszymi, ludźmi chorymi na AIDS, wspomagają w macierzyństwie kobiety z terenów słabo rozwiniętych.

Historia:

XVIII wiek w Irlandii to czas restrykcyjnych przepisów prawnych wobec katolików, zakazujących im prowadzenia edukacji oraz otrzymywania wykształcenia. Pochodząca z dość zamożnej rodziny Nano Nagle została więc wysłana na naukę do Paryża. Tam prowadziła życie pełne rozrywek.
Pewnego ranka, wracając powozem z zabawy, zobaczyła grupę ubogich ludzi czekających przed drzwiami kościoła na wczesno poranną Mszę Świętą. To z pozoru błahe wydarzenie było dla Nano punktem zwrotnym. Zobaczyła wówczas kontrast pomiędzy jej życiem w dostatku a ubogimi, których bogactwo był innego rodzaju, było bogactwem duchowym. Postanowiła więc działać.

Powróciła do Irlandii, gdzie wbrew prawu świeckiemu zaczęła nauczać katechizmu i przygotowywała uczniów do przyjęcia sakramentów, wieczorami przemierzała niebezpieczne ulice, aby odwiedzać ubogich w ich domach, oferując pomoc. Starała się poprawić warunki tych, którzy potrzebowali opieki, bez względu na sytuację materialną czy status społeczny. Odwiedziła więźniów i ich rodziny, opiekowała się prostytutkami, troszczyła się o tych, którzy byli nędzni, często z powodu głodu i złego stanu sanitarnego oraz rzeczywistości, w której żyli.

W 1754 roku w mieście Cork założyła potajemnie szkołę, ponieważ wierzyła w potęgę edukacji, która potrafi przemienić umysły i serca, a to z kolei doprowadzić do przemiany całego społeczeństwa. Szkołę przeznaczyła przede wszystkim dla osób ubogich, pozostających na marginesie społecznym. Nano Nagle stała się jedną z pionierek katolickiej edukacji w Irlandii. Jej współczucie i miłość do biednych zainspirowały inne kobiety do przyłączenia się do niej. Doprowadziło to do powstania w 1775 roku w Cork nowego zgromadzenia Sióstr Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, które poświęcone zostało przede wszystkim katolickiej edukacji oraz pomocy najuboższym.

Nano Nagle była duszą kontemplacyjną. Codzienną pracę poprzedzała uczestnictwem we Mszy Świętej, po powrocie udawała się na milczącą adorację Najświętszego Sakramentu. Potrafiła długie godziny spędzać w bezruchu zatopiona w modlitwie.
Zgromadzenie szybko rozprzestrzeniło się w całej Irlandii, a później w wielu krajach na wszystkich kontynentach. Większość nowych klasztorów rozwijała się jako niezależne wspólnoty podległe miejscowym biskupom. W drugiej połowie XX wieku pojawiły się dążenia do połączenia się w większe scentralizowane zgromadzenie. Wiele spośród niezależnych dotąd klasztorów, głównie z Europy, Afryki i Azji zawiązało w 1976 roku Unię Sióstr Ofiarowania, ze wspólnym zarządem, konstytucjami oraz domem generalnym w Irlandii, stając się tym samym jednym zgromadzeniem. W ostatnich latach do Unii przyłączyły się dwa kolejne autonomiczne dotąd zgromadzenia: w 2013 roku Siostry Ofiarowania NMP z Fargo (z USA) oraz w 2015 roku Siostry Ofiarowania NMP z St. John’s (z Kanady), tworząc w ten sposób dwie nowe prowincje Unii. Dziś, oprócz Unii istnieje jeszcze kilkanaście niezależnych Zgromadzeń Ofiarowania NMP z domami generalnymi: w USA (Aberdeen, Dubuque, New Windsor, San Francisco, Staten Island), w Australii (Lismore, Queensland, Tasmania, Wagga Wagga, Victoria i Zachodnia Australia) oraz w Papui Nowej Gwinei.

Oprócz zmiany struktury zakonu, wiele zmian dokonano w samym sposobie życia sióstr w związku z Soborem Watykańskim II (1962-65). Dotąd zgromadzenie miało wyraźny rys kontemplacyjny, nie było wprawdzie klauzury papieskiej, jednak siostry działalność apostolską prowadziły głownie w swoich klasztorach; klauzura domowa była ściśle przestrzegana, cisza była bardzo ważna i niewiele było kontaktów z mieszkańcami miasta i parafii. Obowiązywał określony przez regułę, wspólny plan dnia, w którym dużo czasu poświęcone było modlitwie, dążenie do doskonałości było jedną z zasad leżących u podstaw duchowości zgromadzenia. Zresztą życie w zgromadzeniu nie odbiegało znacznie od sposobu życia w większości zgromadzeń w tamtym czasie. Mimo iż życie sióstr było surowe i trudne, powołań było dużo.
Posoborowe zmiany dokonały rewolucji w codzienności Sióstr Ofiarowania. Zgromadzenie bardzo się zmodernizowało. Zniesiono klauzurę, siostry mogły odwiedzać swoje rodziny, zaangażowały się w działalność poza klasztorami, wspierając m.in. takie dziedziny jak pokój, sprawiedliwość i ekologia. Dokonano duchowej reorientacji z koncentracji na własnym uświęceniu w kierunku koncentracji na byciu wśród ludzi, uznając to za bardziej radykalną odpowiedź na wezwanie Chrystusa.

Dotychczasowy sposób dążenia do doskonałości uznano za nadmierną kontrolę sumienia i skrupulatność, a dotychczasowe posłuszeństwo przełożonym jako „ślepe” i tłumiące rozwój osobisty sióstr i osobistą odpowiedzialność za swoje działania, zastępując je „konsultacją” z przełożonymi. Rozluźniono życie wspólnotowe, pozostawiając siostrom swobodę wyboru formy, czasu i miejsca modlitwy. Czytanie duchowe w refektarzu zostało zniesione, zezwalając na rozmowy podczas posiłku. Siostry zaczęły otrzymywać „kieszonkowe”, z biegiem lat habit zastąpiono strojem świeckim.
W konsekwencji wiele zakonnic uznało, że dotychczasowe życie, do którego czuły się powołane w praktyce przestało istnieć. Nie mogąc odnaleźć się w nowym, tak bardzo różnym i obcym im sposobie życia, odeszło ze zgromadzenia. Mimo, iż życie to wydaje się łatwiejsze i bardziej współczesne to jednak nowych powołań zaczęło brakować; dziś są nieliczne i obecne głównie w Azji. Okres posoborowy to czas wyraźnego spadku liczebnego zgromadzenia.

Strony www:

Dom generalny: www.pbvm.org
Irlandia – prow. północno-wschodnia: http://presentationsistersne.ie
Słowacja: www.irskesestry.sk
USA: https://pbvmunion.org