Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Małe Siostry Baranka

Małe Siostry Baranka
Little Sisters of the Lamb
Piccole Sorelle dell’Agnello
Hermanitas del Cordero
Irmãzinhas do Cordeiro
Petites Sœurs de l’Agneau
Kleine Schwestern vom Lamm
Kleine Zusters van het Lam

Data i miejsce założenia:
1983 rok - Francja

Założyciele:
m. Marie Coqueray
abp Jean Chabbert OFM

Liczba sióstr na świecie: ok. 160
Małe Siostry Baranka obecne są w krajach: Francja, Hiszpania, Włochy, Niemcy, Austria, Polska, USA, Argentyna, Chile.
Dom generalny: Francja (Saint Pierre)

Habit aktualny:

Niebieski habit przepasany skórzanym paskiem, niebieski szkaplerz,
ciemno-niebieski kołnierzyk, na głowie ciemno-niebieska chustka, na piersi zawieszony emblemat z wizerunkiem Baranka lub krzyżyk, przy boku różaniec.

Duchowość:

Małe Siostry Baranka należą do rodziny zgromadzeń dominikańskich, jednak ich duchowość zawiera także elementy duchowości franciszkańskiej. Jak franciszkanki żyją według Ewangelii naszego Pana Jezusa Chrystusa w duchu braterstwa, natomiast jak dominikanki mają jednego ducha i jedno serce skierowane ku Bogu, zgłębiają Słowo Boże i dzielą się nim z innymi.

Zgromadzenie ma rys kontemplacyjny. Nade wszystko miłując Boga i siedząc u stóp Pana wraz z Maryją, siostry rozważają i zachowują w swoich sercach Słowo Boże, tą żywą Wodę, którą czerpią z Serca Jezusa przebitego na krzyżu w codziennej Mszy Świętej i modlitwie.

W centrum duchowości znajduje się Misterium Baranka - Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata i zwycięża śmierć mocą Zmartwychwstania. Baranek Boży to Jezus Ubogi i Ukrzyżowany, który w swojej miłości ofiarowuje się człowiekowi, żebrząc o jego miłość. Zwycięża śmiertelną nienawiść, jaką człowiek żywi do Boga i bliźnich i obdarowuje swoim Pokojem. Duchowość Baranka streszcza hasło zgromadzenia: Zranione, nigdy nie przestaniemy kochać.

Siostry idą w ślad za św. Dominikiem i św. Franciszkiem na spotkanie z najuboższymi tego świata, materialnie i duchowo, aby każdy człowiek otrzymał Światło Ewangelii Jezusa Chrystusa, Baranka Bożego, objawiającego miłość Ojca do ludzi.

Siostry prowadzą życie żebracze w radykalnym ubóstwie, utrzymując się jedynie z jałmużny, mieszkają w skromnych domach, urządzonych z prostotą. Wzorują się na ubóstwie Pana Jezusa. Starają się, by ich klasztory, zwane fraterniami, były miejscami, w których widoczna jest Miłość Boża. Domowe kaplice otwarte są dla wszystkich ludzi.

Najważniejszym czasem w ciągu dnia są we wspólnocie celebracje liturgiczne, które sprawowane są w sposób uroczysty, ze śpiewem, z dbałością o piękno i głębię liturgii. Wigilie świąt i uroczystości to rozpoczynające się wieczorem kilkugodzinne czuwania, aby wspólnie przeżywać tajemnicę danego święta z pomocą psalmów, czytań biblijnych, rozważań Ojców Kościoła, śpiewów. Celebracje te przedłużają się następnie w godzinnej adoracji Najświętszego Sakramentu.

Działalność:

Misją, którą pełnią w Kościele Małe Siostry Baranka to modlitwa liturgiczna, w którą może włączyć się w kaplicach sióstr każdy kto chce, świadectwo życia wspólnego w prostocie i radości oraz bezinteresowne głoszenie Słowa Bożego, często wędrowne, wychodzące na spotkanie każdego człowieka, szczególnie ubogiego i zagubionego. We fraterniach sióstr można również odbywać rekolekcje oraz wspólnie z siostrami kontemplować Słowo Boże.

Historia:

Choć narodziny Wspólnoty Małych Sióstr Baranka datuje się na 1983 rok to początki jej kształtowania sięgają końca lat 1960-tych. Pięć francuskich Dominikanek Rzymskich z klasztoru w Paryżu zapragnęło znaleźć lekarstwo na duchowe spustoszenie, jakie przyniosła ze sobą rewolucja obyczajowa z 1968 roku, spustoszenie które wdarło się również w szeregi Kościoła po Soborze Watykańskim II, przejawiając się m.in. w masowym porzucaniu kapłaństwa i życia zakonnego przez osoby Bogu poświęcone.

Wśród tych pięciu dominikanek była s. Marie Coqueray, która studiowała wówczas na paryskiej Sorbonie. Razem z grupą chrześcijańskich wykładowców i studentów próbowała przeciwdziałać szalejącej zawierusze. Wszyscy oni przychodzili do kaplicy sióstr na modlitwę oraz studium Słowa Bożego i Ojców Kościoła. Szybko zrozumieli, że nie ma innej rewolucji, jak tylko ta, która dokonuje się w głębi serca. Trzeba żyć według Ewangelii Jezusa Chrystusa. Owocem tego było podjęcie się pewnej misji: s. Marie wraz z kilkoma studentami zaczęła chodzić nocą do trudnych dzielnic Paryża, w poszukiwaniu najbardziej zagubionych młodych ludzi oraz ubogich, aby rozmawiać z nimi, być z nimi, dawać nadzieję.

W 1974 roku siostry odbywały rekolekcje w pustelni franciszkańskiej w Vézelay, które głosił franciszkanin o. Jean Chabbert. Między innymi opowiadał historię o spotkaniu św. Dominika i św. Franciszka i ich umiłowaniu ubóstwa oraz pragnieniu odnowy pogrążonego w kryzysie Kościoła. Podzielał on również tą samą intuicję sióstr odnośnie trudnej sytuacji w Kościele i na świecie.

Wtedy też pojawiła się możliwość zamieszkania na kilka miesięcy w Vézelay, aby prowadzić życie ubogie, w modlitwie i kontemplacji Bożego Słowa. Siostra Marie wraz z towarzyszką skorzystały z tej okazji. W ten sposób zaczął tworzyć się nowy sposób dominikańskiego życia. Z czasem do s. Marie zaczęły dołączać inne siostry. W 1982 roku przełożona generalna powiedziała do Marie: To, co nosisz w swoim sercu jest czymś nowym, musisz mieć odwagę założenia nowej wspólnoty. Owocem doświadczeń z przeciągu tych 15 lat były narodziny w 1983 roku Małych Sióstr Baranka. Współzałożycielem stał się Jean Chabbert, wówczas będący już biskupem, który przyjął siostry do swojej diecezji i był dla nich ojcem duchowym. Pierwsza fraternia powstała w Perpignan.

Siedem lat później powstała gałąź męska. Bracia i siostry, którzy tworzą dziś Wspólnotę Baranka, żyją tym samym charyzmatem i mają tą samą liturgię, często sprawowaną wspólnie, o ile domy braci i sióstr znajdują się w pobliżu. Ich życie domowe jest jednak całkowicie oddzielne.