Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Michalitki

Zgromadzenie Sióstr św. Michała Archanioła (CSSMA)
Congregatio Sororum Sancti Michaelis Archangeli
Congregation of the Sisters of Saint Michael the Archangel (Michaelite Sisters)
Congregazione delle Suore di San Michele Arcangelo (Michelite)
Congregación de las Hermanas de San Miguel Arcángel (Miguelinas)
Congregação das Irmãs de São Miguel Arcanjo (Miguelitas)
Congrégation des Soeurs de Saint Michel Archange (Michaëlites)
Kongregation der Schwestern vom hl. Erzengel Michael (Michaelitinnen)

Data i miejsce założenia:
1897 rok - Polska

Założyciele:
bł. Bronisław Markiewicz
m. Anna Kaworek

Liczba sióstr na świecie: 219 (w tym 5 nowicjuszek i 2 postulantki),
w Polsce: ok. 195 * dane z 2012 roku
Michalitki obecne są w krajach: Polska, Ukraina, Białoruś, Niemcy, Francja, Włochy, Kamerun.
Dom generalny: Polska (Miejsce Piastowe)

Habit aktualny:

Czarny habit z białym kołnierzykiem, na głowie czarny welon z białą wypustką, na piersi zawieszony medalion z wizerunkiem św. Michała Archanioła.

Niemcy, Francja, Włochy: habit i welon beżowy.

Kamerun: biały welon, habit beżowy lub biały.

Habit historyczny:

Do 1928 roku jednolity strój świecki: czarna sukienka i chustka.

----------------------------------------------

Duchowość:

Powołaniem Michalitek jest ukazywanie Chrystusa światu, a szczególnie dzieciom i młodzieży przez wychowywanie w zasadach wiary oraz w duchu powściągliwości i pracy. Zgromadzenie łączy postawę kontemplacyjnego uwielbienia Boga z czynną miłością apostolską.

Głównym patronem wspólnoty jest św. Michał Archanioł, pierwszy obrońca chwały Bożej i bojownik o zwycięstwo prawdy, którego imię znaczy: Któż jak Bóg, a które to imię streszcza całą duchowość zgromadzenia.

Na wzór św. Michała siostry pragną adorować Tego, któremu cześć śpiewają Aniołowie, kochać Tego, który pierwszy obdarzył miłością i zawsze pozostaje wierny oraz służyć Temu, który jest jedynym Panem, a potrzebuje pomocy w biednym dziecku i każdym potrzebującym człowieku. Na co dzień starają się poprzestawać na małym, żyć radośnie, pracowicie i powściągliwie, wierząc, że On sam wystarczy.

Zgromadzenie cechuje się też nabożeństwem do Serca Jezusowego utajonego w Najświętszym Sakramencie oraz do Matki Bożej Niepokalanej – Mistrzyni życia wewnętrznego; siostry naśladują postawę Służebnicy Pańskiej, ustawicznie zatopionej w Bogu i zatroskanej o zbawienie dusz.

Życie modlitewne wspólnoty obejmuje codzienną Mszę Świętą, w czasie której siostry ofiarują siebie wraz z Chrystusem Bogu Ojcu, Liturgię Godzin (jutrznię, nieszpory i kompletę), rozmyślanie, czytanie duchowne, studium Pisma Świętego, rachunek sumienia, różaniec i modlitwę osobistą. W południe siostry nawiedzają Najświętszy Sakrament.

Działalność:

Podstawowym polem apostolstwa Michalitek jest działalność wychowawcza, siostry prowadzą więc domy dziecka, przedszkola, świetlice środowiskowe, dom matki i dziecka, pracują także jako katechetki, zakrystianki, organistki, kancelistki, opiekunki parafialne, pielęgniarki i opiekunki społeczne, ponadto prowadzą dwie placówki misyjne w Kamerunie.

Historia:

Założyciel zgromadzenia ks. Bronisław Markiewicz od początku swego kapłaństwa był szczególnie wrażliwy na religijne, moralne i materialne zaniedbanie dzieci i młodzieży, a także niedolę prostego ludu. Rozwiązanie problemów społecznych widział w religijnym wychowaniu młodzieży i podniesieniu moralnym całego społeczeństwa.

W 1885 roku, będąc już blisko 20 lat po święceniach, wyjechał do Włoch, gdzie wstąpił do Salezjanów. W 1892 roku za zgodą przełożonych wrócił do Polski z myślą przeszczepienia na ziemie polskie Salezjanów i Salezjanek. Objął parafię w Miejscu Piastowym koło Krosna, gdzie obok pracy parafialnej zajął się wychowaniem młodzieży opuszczonej, organizując na wzór Salezjanów zakłady wychowawcze dla sierot. Rozpoczął też poszukiwania kandydatów i kandydatek do życia zakonnego.

Jedną z nich była Anna Kaworek, mieszkająca w diecezji opolskiej, będącej wówczas pod zaborem pruskim. Od dłuższego czasu myślała o życiu zakonnym, jednak dopiero gdy usłyszała od pewnego kleryka o inicjatywie ks. Markiewicza postanowiła udać się do Miejsca Piastowego i zostać Salezjanką.

Pierwsze kandydatki rozpoczęły formację zakonną pod kierunkiem ks. Markiewicza. Tymczasem władze zakonne po przeprowadzonej w 1897 roku wizytacji stwierdziły, że Miejsce Piastowe nie nadaje się do prowadzenia zakładu wychowawczego ze względu na ciężkie warunki materialne. Ks. Markiewicz dla ocalenia dzieła podjął decyzję odłączenia się od Salezjanów i utworzenia nowej rodziny zakonnej, opartej na regule i duchowości ks. Bosko, założyciela Salezjanów. Rok ten uznaje się za datę założenia Michalitek.

W następnym roku 6 sióstr złożyło pierwsze prywatne śluby, a m. Anna została wybrana przełożoną, z czasem uznana została współzałożycielką zgromadzenia. Pod jej przewodnictwem siostry zaczęły tworzyć własny zakład wychowawczy dla osieroconych dziewcząt, a w dwa lata później zorganizowały ochronkę dla dzieci na wsi i podjęły sięopieki nad osobami chorymi.

Władze kościelne jednak długo nie chciały zatwierdzić wspólnoty jako zgromadzenia zakonnego. Siostry nie mogły nosić habitu zakonnego, chodząc w jednolitym, ale jednak świeckim stroju: w czarnych sukniach i chustach. Dopiero w 1928 roku udało się uzyskać aprobatę kościelną. Wówczas m. Anna wraz z innymi siostrami przeżyła uroczystość obłóczyn w habit zakonny i rozpoczęła kanoniczny nowicjat. Dwa lata później grupa 64 sióstr złożyła pierwszą profesję.

Po II Wojnie Światowej władze komunistyczne odebrały siostrom wszystkie placówki wychowawcze. Z tego powodu praca parafialna sióstr zastąpiła działalność domów dziecka i zakładów wychowawczych. Po 1989 roku siostry zaczęły powracać do działalności zgodnej z charyzmatem.