Sercanki

Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego
(SSCJ lub SŁNSJ)
Congregatio Servularum Sacratissimi Cordis Iesu
Congregation of the Sisters Servants of the Most Sacred Heart of Jesus
Congregazione delle Ancelle del Sacro Cuore di Gesù
Congregación de las Siervas del Sagrado Corazón de Jesús
Congregação das Servas do Sagrado Coração de Jesus
Congrégation des Servantes du Sacré-Coeur de Jésus
Kongregation der Dienerinnen des heiligsten Herzens Jesu

Data i miejsce założenia:
1894 rok - Polska

Założyciele:
św. Józef Sebastian Pelczar
bł. Klara Ludwika Szczęsna

Liczba sióstr na świecie: 533 (w tym 11 nowicjuszek); w Polsce ok. 390 
* dane z 2008 roku

Sercanki obecne są w krajach: Polska, Ukraina, Francja, Włochy, USA, Jamajka, Boliwia, Argentyna.
Dom generalny: Polska (Kraków)

Habit aktualny:

Polska, Ukraina, Włochy, USA:
Czarny habit przepasany białym sznurem, czarny szkaplerz z wyszytym na piersi sercem – symbolem Najświętszego Serca Jezusowego, na głowie biały czarny welon, na piersi zawieszony krzyż, przy boku różaniec.

W okresie letnim habit szary.

Francja: uproszczony welon z białym czepkiem.

Boliwia, Argentyna, Jamajka: Biały habit i welon.

Habit historyczny:

Duchowość:

Głównym celem zgromadzenia jest uwielbienie Boga w tajemnicy Najświętszego Serca Pana Jezusa i szerzenie Królestwa miłości Serca Bożego w życiu codziennym. Siostry starają się, by miłość Boża była poznana i odwzajemniona. Codziennie pozdrawiają się słowami: Chwała Najświętszemu Sercu Jezusowemu - Chwała na wieki.

Kult Najświętszego Serca Jezusowego skłania siostry do upodobnienia swego słabego, ludzkiego serca do gorejącego miłością Serca Zbawiciela. Wymaga też całkowitego oddania się do dyspozycji Bogu i Kościołowi w duchu służby, zgodnie ze słowami Pana Jezusa: Uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem (Mt 11, 29).

Ważnym rysem duchowości wynagradzanie Bogu za grzechy własne i całego świata, składanie duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa (1P 2, 5), w tej intencji podejmowane są codzienne trudy i cierpienia.

Będąc wspólnotą franciszkańską Sercanki realizują swe powołanie w oparciu o regułę i ideały św. Franciszka z Asyżu.

Działalność:

Zgromadzenie prowadzi przedszkola, internaty dla studentek, dom samotnej matki, dom pomocy społecznej i ośrodek wsparcia dla osób starszych. Ponadto siostry opiekują się chorymi w szpitalach i domach prywatnych, posługują w instytucjach kościelnych oraz parafiach jako katechetki, zakrystianki, organistki, kancelistki, podejmują się pracy charytatywnej wśród ubogich.

Historia:

Ludwika Szczęsna życie zakonne zaczynała w Zgromadzeniu Sług Jezusa, gdzie przyjęła imię zakonne Honorata. Wstąpiła do niego w 1886 roku po rekolekcjach odbytych u Kapucynów w Zakroczymiu i spowiedzi odbytej u bł. Honorata Koźmińskiego, który skierował ją do tej właśnie wspólnoty.

Była jedną z pierwszych członkiń tego nowopowstałego zgromadzenia, które z powodu prześladowań zakonów przez władze zaboru rosyjskiego miało charakter bezhabitowy. Zostało ono założone w celu objęcia opieką liczną w owych czasach grupę społeczną, jaką stanowiły służące.

W tym samym czasie w Krakowie ks. Józef Sebastian Pelczar, późniejszy biskup przemyski, zorganizował przytulisko dla służących. Dowiedziawszy się, że w zaborze rosyjskim istnieje zgromadzenie poświęcone apostolstwu wśród służących zwrócił się z prośbą o przysłanie do Krakowa sióstr, aby zajęły się prowadzeniem przytuliska. Przełożeni przysłali s. Honoratę.

Ks. Pelczar obejmował teraz duchową opieką nie tylko służące, ale i grupę zakonnic. Wkrótce zaczęła dojrzewać w nim myśl o rozszerzeniu zakresu apostolstwa sióstr i aby przyjęły one habity, gdyż w zaborze austriackim życie zakonne cieszyło się wolnością i nie musiało się ukrywać. Jednak przełożona generalna obwiała się takiego rozwiązania, aby nie doprowadziło ono do ujawnienia zgromadzenia wobec władz rosyjskich, a tym samym do jego likwidacji. W konsekwencji jedna z sióstr powróciła do zaboru rosyjskiego, natomiast Ludwika z drugą siostrą postanowiły pozostać w Krakowie i wraz z ks. Pelczarem uformować nowe zgromadzenie zakonne.

W 1894 roku grupa kandydatek, których było już wówczas 12, wraz z Ludwiką, która przyjęła nowe imię zakonne Klara, uczyniły akt ofiarowania się Bożemu Sercu, dając początek Zgromadzeniu Służebnic Najświętszego Serca Jezusa. Konstytucje oparte były na Trzeciej Regule św. Franciszka z Asyżu. Sam ks. Pelczar był tercjarzem franciszkańskim, a i Sługi Jezusa, do których należała Ludwika było wspólnotą franciszkańską. Oprócz opieki nad służącymi siostry zajęły się także posługą pielęgniarską wśród chorych w szpitalach i domach prywatnych, pracą w instytucjach kościelnych, prowadzeniem ochronek i szkół gospodarczych, organizowaniem kursów kroju i szycia oraz katechizacją na wsiach.

Strony www:
Polska: www.sercanki.org.pl (powołania) 
USA: www.sacredheartsisters.org
Jamajka: https://sites.google.com/site/siostrysercankinajamajce
Boliwia: http://bolivia.sercanki.org.pl
www.sscjbolivia.blogspot.com

Filmy: