Córki Jezusa

Siostry Jezusa (z Kermaria) (FJ)
Filles de Jésus (de Kermaria)
Figlie di Gesù (di Kermaria)
Daughters of Jesus (of Kermaria)
Hijas de Jesús (de Kermaria)
Filhas de Jesus (de Kermaria)
Töchter Jesu (von Kermaria)

Data i miejsce założenia:
1834 rok - Francja

Założyciele:
ks. Pierre Noury
m. Sainte-Angèle - Perrine Samson
ks. Yves-Marie Coëffic
m. Marie de Saint Charles - Angelique Perigualt

ks. Pierre Noury              m. Perrine Samson

Liczby: 1077 sióstr na świecie  
Córki Jezusa obecne są w krajach: Francja, Belgia, Wielka Brytania, Irlandia, Kanada, Dominika, Haiti, Honduras, Kolumbia, Chile, Wybrzeże Kości Słoniowej, Czad, Kongo-Rep.Dem., Kamerun.
Dom generalny: Francja (Paryż)

Habit aktualny:

 Zgromadzenie założone jako habitowe. Obecnie siostry nie chodzą w habitach.

Habit historyczny:

Strój pierwotny używany do ok. 1956 roku.
Habit i welon w kolorze czarnym.

----------------------------------------------

Strój używany w przybliżeniu w latach 1956 - 1965.

----------------------------------------------

Habit używany od ok. 1965 roku

Duchowość:

Pierwszą zasadą życia zgromadzenia, nakreśloną przez założycieli, jest uczczenie Świętego Człowieczeństwa Syna Bożego. Siostry opierają swoje życie na Panu Jezusie, który przyjął ciało ludzkie, dzięki czemu każdy człowiek może stać się prawdziwym dzieckiem Boga. Dla sióstr oznacza to, aby w każdej sytuacji postępować na sposób Jezusa. Hasłem zgromadzenia są słowa: Za Jezusem na ścieżkach ludzkiego życia.

Duchowości sióstr bliskie są postacie ewangelicznych niewiast: najpierw Maryi, Matki Jezusa, która chowała wiernie wszystkie te sprawy w swym sercu (Łk 2, 51) i która polecała sługom na weselu w Kanie Galilejskiej: Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie (J 2, 5). Dalej Samarytanka, która po spotkaniu z Jezusem wróciła do swego miasta, gdzie zachęcała innych, by i oni poszli i spotkali Mesjasza (J 4, 28-29); trzecią postacią jest Maria Magdalena, która w poranek wielkanocny spełnia polecenie Pana Jezusa i oznajmia uczniom prawdę o Jego Zmartwychwstaniu (J 20, 17-18). Z przykładu tych kobiet Córki Jezusa kształtują własnego ducha.

Siostry odnajdują obecność Boga w codziennym życiu i w wydarzeniach dziejących się wokoło, na które starają się patrzeć w świetle wiary; głos Boży odnajdują również za pośrednictwem Pisma Świętego i w nauczaniu Kościoła.

Cnotami szczególnie cenionymi w zgromadzeniu jest prostota i pokora oraz skromność działania na wzór Pana Jezusa.

Działalność:

W swoim apostolstwie zgromadzenie ukierunkowane jest na reagowanie na potrzeby środowiska, w którym żyją, zwłaszcza parafii i okolicy, dlatego nie ma ono ściśle określonego rodzaju działalności. Córki Jezusa poświęcają się wychowaniu dzieci i młodzieży, opiece nad chorymi i towarzyszeniu im do końca życia, pomocy ubogim, katechizacji i formacji ludzi świeckich w ramach pracy parafialnej oraz działalności misyjnej. Według wskazań założycieli siostry wyjątkową troską i czułością starają się otaczać tych, którzy wydają się być najbardziej opuszczeni.

Historia:

W XVIII wieku bretońska wieś znajdowała się w skrajnym ubóstwie. Ks. Pierre Noury, proboszcz Bignan, chciał zaradzić biedzie. Marzył o założeniu „domu pobożności”, w którym by zaspokajano potrzeby materialne i duchowe ubogich z parafii i okolicy. Dom prowadziłaby niewielka wspólnota kobiet poświęcająca się życiu modlitwy i dziełom charytatywnym. Rewolucja Francuska zmusiła kapłana do ucieczki z kraju, a jego plany zostały udaremnione. W 1804 roku zmarł.

W 1821 roku do Bignan przybył nowy proboszcz ks. Yves-Marie Coëffic. Dowiedział się o marzeniu ks. Noury i postanowił je zrealizować. Do pomocy zaangażował jedną ze swoich parafianek, tercjarkę Perrine Samsom, kobietę, która w swojej wiosce pomagała chorym, uczyła dzieci czytać i pisać, prowadziła modlitwy, gdy z powodu rewolucji brakowało kapłana. Ks. Coëffic zaprosił ją do Bignan i powierzył jej szkołę dla chłopców, zachęcając ją do realizacji wizji ks. Noury – wspólnoty służącej potrzebującym w mieście. Wkrótce do Perrine dołączyły cztery kolejne kobiety, rozpoczęły nowicjat pod kierunkiem ks. Coëffic’a; w 1834 roku złożyły pierwsze śluby, dając początek zgromadzeniu Córek Jezusa. Perrine Samsom, przyjęła imię Sainte-Angèle i została pierwszą przełożoną generalną.

W 1846 roku przełożoną generalną została m. Marie de Saint-Charles - Angelique Perigualt. Prowadziła zgromadzenie przez 40 lat, w czasie których wspólnota rozrosła się z 60 do ponad 600 sióstr. Za jej rządów rozwinął się i ugruntował charyzmat zgromadzenia. Dlatego też uważana jest za jego współzałożycielkę, mimo iż wstąpiła do zgromadzenia kilka lat po jego faktycznym założeniu. Podobnie ks. Noury, choć nie był bezpośrednim założycielem lecz to jego charyzmatem żyje zgromadzenie, dlatego za założyciela jest przez siostry uważany.

W 1860 roku dom macierzysty Córek Jezusa został przeniesiony do Plumelin; miejsce to nazwano Kermaria (co w języku bretońskim znaczy: wieś Maryi). Na początku XX wieku zgromadzenie liczyło ok. 1000 sióstr. Antykościelna polityka Francji zmusiła wiele sióstr do wyjazdu i osiedlenia się za granicą. Powstały wówczas nowe domy w Belgii, Wielkiej Brytanii i Kanadzie, co zaowocowało licznymi miejscowymi powołaniami. W latach 1950-tych Córki Jezusa włączyła się w pracę misyjną w Afryce i Ameryce Południowej.
.

Strony www:
www.fillesdejesus.org

ss. Krzyża Świętego Córki Kościoła

Siostry Krzyża Prawdziwego Córki Kościoła (SVCFE)
Hermanas de la Vera Cruz, Hijas de la Iglesia
Sisters of the True Cross, Daughters of the Church
Sorelle della Vera Croce, Figlie della Chiesa

Data i miejsce założenia:
1952 rok - Meksyk

Założyciele:
o. Edmundo Iturbide Reygondaud MSpS
m. M. Martha Christlieb Ibarrola

Liczby: brak danych
Siostry Krzyża Świętego Córki Kościoła obecne są w krajach: Meksyk
Dom generalny: Meksyk (Orizaba)

Habit aktualny:

Strój uroczysty: Niebieski habit, na głowie czarny prosty welon, na piersi zawieszony krzyż, przy boku różaniec.

 

Na co dzień siostry chodzą w jednolitym świeckim stroju.

Habit historyczny:

Duchowość:

Istotą duchowości sióstr jest ścisłe zjednoczenie z Kościołem, co streszcza hasło zgromadzenia: Sentire cum Ecclesia - czyli Czuć z Kościołem. Oznacza to znać, kochać i służyć Jezusowi Chrystusowi, który jest Głową Kościoła, reprezentowanego przez hierarchię i obecnego w drugim człowieku. Siostry mają być apostołkami oraz świadkami tajemnicy jedności Kościoła.

Liturgia Eucharystyczna jest w centrum życia duchowego i apostolstwa sióstr, a wszystko co robią, czynią w łączności z Maryją, Matką Kościoła.

Nazwa zgromadzenia odnosi się do Krzyża Świętego –  relikwii prawdziwego Krzyża, na którym został ukrzyżowany Pan Jezus. Ma to przypominać siostrom o obowiązku naśladowania Chrystusa na drodze krzyżowej.

Cnotami, którymi siostry szczególnie starają się odznaczać są: wierne zachowywanie słów Pana, miłość do Boga, Kościoła i ludzi, pokora serca, bezinteresowność, radość duchowa, skupienie swojej uwagi na Bogu, a także wierność powołaniu, która przejawia się w poddaniem się woli Boga, posłuszeństwem hierarchii kościelnej i życiem zgodnym z duchem założycieli.

nowicjuszki

Działalność:

Działalność apostolska zgromadzenia obejmuje: edukację chrześcijańską, apostolat maryjny, pomoc parafialną, głoszenie misji parafialnych, posługę w seminariach duchownych, wspieranie powołań kapłańskich oraz pomoc młodym ludziom w odkrywaniu własnego powołania.

Historia:

Założycielka zgromadzenia m. Martha Christlieb Ibarrola, zanim jeszcze została zakonnicą, powierzyła się kierownictwu duchowemu o. Edmundo Iturbide Reygondaud MSpS, założycielowi zgromadzenia Misjonarek Jezusa Kapłana. Czując w sobie powołanie do życia zakonnego wstąpiła do tego zgromadzenia, w którym szybko zaczęła pełnić odpowiedzialne funkcje.

Na kapitule generalnej w 1948 roku została wybrana wikarią generalną. Następne lata to czas, gdy zgromadzenie zaczęło przeżywać wewnętrzne trudności. Spory i różne okoliczności podzieliły wspólnotę sióstr. Trudności te stały się jednak fundamentem narodzin nowego zgromadzenia. Matka Martha wraz z o. Edmundo i grupą 20 sióstr dały początek wspólnocie Sióstr Krzyża Prawdziwego, Córek Kościoła, w której centrum stałaby miłość do Kościoła i kapłaństwa. Stało się to w 1952 roku. Siostry zostały przyjęte przez arcybiskupa Veracruz; dom macierzysty powstał w Orizaba. Wspólnota została zatwierdzona na prawie diecezjalnym w 1960 roku jako zgromadzenie poświęcone dziełom apostolskim, od 2001 roku posiada zatwierdzenie na prawie papieskim.

Strony www:
www.familiadelacruz.org/congregacion.php?link=7

oo. Mariańscy

Oratorium Mariańskie Matki Ludu Bożego
Marian Oratory of the Mother of God's People
Oratorio Mariano Madre del Pueblo de Dios
Oratório Mariano Mãe do Povo de Deus
Zgromadzenie złożone z kapłanów i braci zakonnych.

Data i miejsce założenia:
1978 rok - Chile

Założyciel:
o. Sergio Mena González

Liczby: brak danych
Ojcowie Mariańscy obecni są w krajach: Chile, Argentyna, Brazylia (brak dokładniejszych danych)
Dom generalny: Chile (Santiago)

Habit aktualny:

Szary habit z kołnierzykiem, przepasany brązowym skórzanym paskiem, na piersi zawieszony krzyżyk połączony z wizerunkiem Matki Bożej, przy boku różaniec.

Duchowość:

Misją Oratorium Mariańskiego jest przyczyniać się do odnowy duchowej wiernych, do przemiany ich w prawdziwych chrześcijan.

W centrum duchowości wspólnoty stoi Najświętsza Maryja Panna, która jest prawdziwie Matką Kościoła, czyli Ludu Bożego, bo to ona jednoczy ludzi z Chrystusem Zbawicielem. Nie można mówić o Kościele, jeśli nie ukaże się osoby Maryi. Dlatego w Jej kulcie zakonnicy widzą niezawodny środek odnowy Kościoła.

Ojcowie Mariańscy starają się, by Matka Boża była obecna w sercu każdego z nich. Synowska miłość do Maryi rodzi w nich postawę zaufania względem Niej, prowadzi do uznania Jej doskonałości, skłania do radosnego naśladowania Jej cnót. Przede wszystkim jednak Maryja pomaga zakonnikom pełnić Bożą Wolę.

Działalność:

Zgromadzenie realizuje swój charyzmat tworząc oratoria maryjne, których członkowie,  dzięki formacji duchowej, promieniują autentyczną wiarą na otoczenie. Ojcowie Mariańscy prowadzą także ewangelizację, zwłaszcza ubogich, którą uważają za najgłębsze powołanie Kościoła. Czynią to w ramach prowadzonych przez siebie parafii, szkół, domu opieki dla dzieci z problemami rodzinnymi oraz przez katechizację.

Historia:

Początki charyzmatu wiążą się z okresem studiów teologicznych, które założyciel zgromadzenia o. Sergio Mena González odbywał w Szwajcarii w II połowie lat 60-tych ubiegłego wieku. Spotkanie w tym okresie z o. Josephem Kentenichem założycielem maryjnego Ruchu Szensztackiego, miało znaczący wpływ na kierunek przyszłego apostolatu o. Sergio. Po powrocie do swojego kraju, do Chile, zaczął tworzyć tam grupy o charakterze maryjnym dla młodzieży pragnącej większego zaangażowania w życie religijne. Tak powstało Oratorium Mariańskie.

Po kilku latach trzech młodych mężczyzn z oratorium rozpoczęło życie wspólne. Szybko przekonano się, że oratorium potrzebuje kapłanów i braci do zapewnienia ciągłości pracy. Dołączył do nich o. Sergio stając na czele wspólnoty. Wspólnota ta narodziła się w 1978 roku w Santiago, w stolicy kraju. Rok później zakonnicy przenieśli się do San José de la Mariquina na południu kraju, gdzie powstał dom macierzysty zgromadzenia i gdzie otrzymali pierwsze zatwierdzenie kościelne. Od w 1991 roku mają status Publicznego Stowarzyszenia Wiernych.

Z biegiem lat powstały także dwa zgromadzenia zakonne żeńskie: Siostry Mariańskie i Misjonarki Mariańskie oraz jeden żeński instytut świecki, które razem tworzą Oratorium Mariańskie Matki Ludu Bożego. Wokół nich skupione są liczne wspólnoty duszpasterskie dla świeckich.

Strony www:
www.oratoriomariano.com/padres.html
www.oratoriomariano.cl

Apostołki Jezusa Ukrzyżowanego

Apostołki Jezusa Ukrzyżowanego (AGC)
Suore Apostole di Gesù Crocifisso
Apostles of Jesus Crucified Sisters
Hermanas Apóstoles de Jesús Crucificado
Irmãs Apóstolas de Jesus Crucificado
Soeurs Apôtres de Jésus Crucifié
inna nazwa: Siostry Ojca Pio

Data i miejsce założenia:
1971 rok - Włochy

Założyciel:
o. Domenico Labellarte AJC

Liczby: 50 sióstr na świecie  * dane z 2008 roku
Apostołki Jezusa Ukrzyżowanego obecne są w krajach: Włochy, Polska, Izrael, Filipiny.
Dom generalny: Włochy (San Cesareo)

Habit aktualny:

Ciemnobrązowy habit z guzikami z białym kołnierzykiem o rogach prostych, na głowie ciemnobrązowy welon z białą wypustką, na piersi krzyż.

Na Filipinach: habit biały przepasany brązowym paskiem, na głowie biały welon (na zdjęciu siostry z nowicjuszkami i postulantkami)

Duchowość:

Apostołki Jezusa Ukrzyżowanego, wzorując się na św. Ojca Pio, współpracują z Jezusem Ukrzyżowanym w dziele Odkupienia poprzez kontynuowanie misji Ojca Pio w świecie. Powołanie to siostry realizują ukazując innym wartość cierpienia i modlitwy, świadcząc o Bożym Miłosierdziu i służąc im poprzez niesienie ulgi w cierpieniu fizycznym, moralnym i duchowym. Każda siostra stara się, aby stać się prawdziwą czcicielką i animatorką modlitwy i ofiary. Stąd zgromadzenie cechuje się szczególnym umiłowaniem Jezusa Ukrzyżowanego, który jest źródłem siły do wzniesienia cierpienia własnego i innych ku Bogu w modlitwie uwielbienia i dla zbawienia dusz.

Ważne miejsce w duchowości zgromadzenia zajmuje również Słowo Boże, gdyż jest ono pokarmem niezbędnym do życia autentycznym życiem Bożym.

Wzorem życia duchowego sióstr jest Jezus Ukrzyżowany - Kapłan i Ofiara; Apostołki starają się składać siebie jako „ofiarę żywą i Bogu miłą” i przemieniać cierpienie w modlitwę za zbawienie świata i na chwałę Bożą. Kolejnym wzorem jest Najświętsza Maryja Panna, od której uczą się dyspozycyjności na Słowo i Wolę Bożą. I trzeci wzór to św. Ojciec Pio - przykład modlitwy, ofiary i niesienia ulgi w cierpieniu.

Działalność:

Zgromadzenie prowadzi spotkania i katechezy biblijne, grupy modlitewne z kontemplacją Słowa Bożego przed Najświętszym Sakramentem, organizują misje ludowe, rekolekcje, dni skupienia. Siostry pełnią uczynki miłosierdzia względem ciała itp., odwiedzają rodziny znajdujące się w trudnościach, doświadczające różnego rodzaju cierpień oraz osoby samotne i chore, wspierając ich w cierpieniach fizycznych, moralnych i duchowych, pracują w szpitalach. Prowadzą także stołówki dla ubogich, opiekują się najmłodszymi w domach dla dzieci opuszczonych i osieroconych, Ponadto siostry niosą pomoc duszom w czyśćcu cierpiącym poprzez modlitwę, ofiarę i dzieła miłości ofiarowane w ich intencji.

Historia:

Apostołki Jezusa Ukrzyżowanego założył o. Domenico Labellarte, duchowy syn św. Ojca Pio, który był jego kierownikiem przez 26 lat. W 1968 roku o. Domenico stojąc przy trumnie o. Pio otrzymał od niego natchnienie: Kontynuuj to, czego nauczyłeś się ode mnie. W ten sposób narodziła się idea założenia dwóch gałęzi zakonnych: Apostołów i Apostołek Jezusa Ukrzyżowanego, żyjących tym samym charyzmatem, który byłyby przedłużeniem duchowości zaczerpniętej od ojca Pio.

We wrześniu 1971 r. dwie młode kandydatki otrzymały habit zakonny. Wkrótce wyjechały do Rzymu, by założyć tam swoją pierwszą wspólnotę i służyć przyszłym kapłanom seminarium duchownym Collegio Capranica. Kolejnym zadaniem apostolskim, którego podjęły się siostry była współpraca z proboszczem w pracy duszpasterskiej w jednej z parafii w diecezji Palestrina, oddając się pracy w przedszkolu oraz nauczaniu religii w szkole średniej.

W 1973 roku powstała gałąź męska zgromadzenia; w tym samym roku obie wspólnoty otrzymały pierwsze zatwierdzenie kanoniczne od biskupa pomocniczego Bari. Od 1988 roku Apostołki  Jezusa Ukrzyżowanego są instytutem zakonnym na prawach diecezjalnych. Obecnie siostry żyją w 6 domach we Włoszech i po jednym w Polsce (w Częstochowie), Izrealu (w Betlejem w Palestynie) i na Filipinach.

Strony www:
Polska: www.apostolki.pl
Dom generalny: www.apostolegc.net