Boromeuszki Trzebnickie

Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza (SMCB)
Congregatio Sororum Misericordiae Sancti Caroli Borromaei
Suore della Misericordia di San Carlo Borromeo (Borromee di Trzebnica)
Sisters of Mercy of St. Charles Borromeo (Borromeo Sisters of Trzebnica)
Hermanas de la Misericordia de San Carlos Borromeo (de Trzebnica)
Irmãs de Misericórdia de São Carlos Borromeo (de Trzebnica)
Soeurs de la Charité de Saint Charles Borromée (de Trzebnica)
Barmherzige Schwestern vom hl. Karl Borromäus (Borromäerinnen von Trebnitz)
Zusters van Liefde van de H. Carolus Borromeus

Data i miejsce założenia:
1984 rok - Polska

Założyciel:
Zgromadzenie wyłoniło się z istniejącego wcześniej zgromadzenia.

Liczby: 157 sióstr na świecie  * dane z 2008 roku

Boromeuszki Trzebnickie obecne są w krajach: Polska, Rosja, Włochy, Senegal.

Dom generalny: Polska (Trzebnica)

Habit aktualny:

Czarny habit z białym kołnierzykiem, na głowie biały czepek, czarny welon, na piersi medal zgromadzenia z wizerunkiem św. Karola i Św. Rodziny.

W okresie letnim możliwy szary habit, czarny welon.

Duchowość:

Uobecnianie i ukazywanie miłosiernej miłości Chrystusa, która leczy, karmi, naucza, modli się i zbawia, jest głównym posłannictwem Boromeuszek. Duchowość zgromadzenia ma swoje źródło w kontemplacji miłosiernej miłości Boga, która owocuje miłosierdziem, czyli całkowitym i stałym poświęceniem się służbie potrzebującym bliźnim na wzór Chrystusa. Siostry potwierdzają to składaniem dodatkowego czwartego ślubu miłosierdzia, który zobowiązuje je do praktykowania miłosierdzia w myślach, słowach i czynach wobec wszystkich i zawsze, aż do oddania swego życia.

Zgromadzenie cechuje się głęboką czcią dla Maryi, przejawiającą się m.in. w codziennym Różańcu i uroczystym obchodzeniu Jej świąt. Na Jej cześć siostry przyjmują obok imienia zakonnego imię Maria. Żywy jest także kult Najświętszego Serca Jezusa, któremu poświęcone jest całe zgromadzenie. Co roku na zakończenie rekolekcji Boromeuszki ponawiają ten akt.

Cnotami, które siostry szczególnie starają się osiągnąć to: ofiarność w praktykowaniu miłosierdzia, pokora, prostota, łagodność oraz tzw. „małe cnoty” św. Franciszka Salezego: wierność w małym, punktualność, uprzejmość, skromność, usłużność.

Swojego ducha zgromadzenie kształtuje także z przykładu swoich głównych patronów. Zgodnie z duchem Św. Rodziny siostry praktykują zjednoczenie z Bogiem w życiu ukrytym i wzajemnej miłości. Od św. Franciszka Salezego uczą się radości w Bogu, a od św. Karola Boromeusza wrażliwości na potrzeby Kościoła, ascezy i harmonii między kontemplacją i działaniem. Pozostałymi patronami zgromadzenia są: św. Sebastian, św. Roch, św. Maria Magdalena, św. Filomena i św. Jadwiga.

Działalność:

Boromeuszki Trzebnickie pracują jako pielęgniarki i lekarki, służąc cierpiącym i chorym w szpitalach i zakładach opiekuńczo-leczniczych, podejmują się pracy w zakładach wychowawczych, domach dziecka, świetlicach i szkołach, katechizują, organizują dni skupienia, rekolekcje oraz spotkania dla młodzieży, podczas których można pogłębić swoje życie religijne, prowadzą domy wypoczynkowo-rekolekcyjne, przyjmują w gościnę pielgrzymów. Swoją opieką otaczają ludzi biednych i zagubionych, troszczą się również o piękno kościołów i kaplic, posługując jako zakrystianki.

Historia:

Inicjatorem dzieła, z którego powstało zgromadzenie Boromeuszek był Józef Chauvenel, człowiek świecki, adwokat i polityk, który zrezygnował z kariery i poświęcił swoje życie ludziom biednym i chorym w XVII-wiecznej Francji w okresie nędzy powstałej po wojnie trzydziestoletniej. Niosąc pomoc ofiarom dżumy sam się zaraził i w 1651 roku zmarł. W testamencie przekazał swój majątek na cele dobroczynne. Dzięki temu rok później powstał w Nancy pierwszy Dom Miłosierdzia, którego prowadzenie objęły współpracowniczki Józefa. Ten rok uważa się za datę powstania zgromadzenia. Zadaniem wspólnoty było odwiedzać ubogich, chorych i opuszczonych, pomagać im, pocieszać i zatroszczyć o to, by otrzymali Święte Sakramenty Kościoła. 10 lat później założono drugi dom p.w. św. Karola Boromeusza, od którego zaczęto potocznie nazywać siostry Boromeuszkami.

Pierwotnie przedsięwzięcia te miały mieć charakter świecki. Jednak w celu zapewnienia im trwałości oraz zachowania idei ewangelicznego miłosierdzia, kobiety zwróciły się do władz kościelnych o zgodę na przekształcenie się w zgromadzenie zakonne oraz przyjęcie konstytucji św. Franciszka Salezego. Zezwolenie otrzymały w 1663 roku. Natomiast w roku 1679 cztery siostry złożyły dwa śluby: wytrwania w zgromadzeniu do śmierci oraz służby ubogim, opuszczonym i chorym. W następnym latach dołączono także tradycyjne śluby: posłuszeństwa, czystości i ubóstwa. Pierwotna nazwa wspólnoty brzmiała: Służebnice Świętej Rodziny, Jezusa, Maryi i Józefa.
Chociaż Józef Chauvenel nie założył zgromadzenia w sensie formalnym to jednak on jest uważany przez siostry za założyciela, gdyż to właśnie jego charyzmatem żyją na co dzień. W miarę rozwoju zgromadzenie usamodzielniało w poszczególnych krajach się; dziś na świecie istnieje 7 niezależnych od siebie zgromadzeń Boromeuszek.

Jednym z nich są Boromeuszki Trzebnickie. W 1848 roku, na zaproszenie ówczesnego arcybiskupa wrocławskiego, przybyły do Nysy pierwsze siostry należące do samodzielnego już zgromadzenia Boromeuszek Praskich. Siostry zajęły się prowadzeniem biskupiego szpitala, chorymi w domach, pomocą ubogim i wychowaniem dzieci, otwarto tam również nowicjat. Pomyślny rozwój wspólnoty sprawił, że arcybiskup zwrócił się do Stolicy Apostolskiej z prośbą o zezwolenie na usamodzielnienie się gałęzi śląskiej. Zgodę uzyskał w 1857 roku; w tym roku powstało więc nowe zgromadzenie Boromeuszek z domem generalnym w Nysie. Kilkanaście lat później dom generalny przeniesiono do Trzebnicy koło Wrocławia.

Z pierwszych czterech sióstr, które osiedliły się w Nysie wspólnota rozrosła się do 200 sióstr w 1864 roku. W 1898 roku sióstr było już 1224, w tym 301 nowicjuszek, a w 1934 roku zgromadzenie liczyło 3580 sióstr w czterech prowincjach: śląskiej, polskiej, czeskiej i wschodniej skupiającej domy w Egipcie i Ziemi Świętej. Prowincja polska odłączyła się w 1939 roku dając początek Boromeuszkom Mikołowskim.

Do końca II Wojny Światowej Śląsk znajdował się w granicach Niemiec. W 1945 roku na skutek zmiany granic państwowych siostry pochodzenia niemieckiego przesiedlono w głąb Niemiec, na Śląsku pozostały tylko siostry Polki. Dom generalny przeniesiono wówczas z Trzebnicy do Grafschaft w Niemczech.

Tradycyjnie za datę założenia zgromadzenia podaje się rok 1857, a więc rok, w którym gałąź śląska usamodzielniła się po raz pierwszy, jednak Boromeuszki Trzebnickie w obecnym kształcie stały się w pełni niezależnym zgromadzeniem dopiero w 1984 roku, kiedy polskie siostry całkowicie odłączyły się od domu w Grafschatf, tworząc kolejne autonomiczne zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza. prócz dwóch wspomnianych zgromadzeń współcześnie istnieją jeszcze wspólnoty Boromeuszek z domami generalnymi w: Nancy, Trewirze, Wiedniu, Pradze i Mikołowie.

Strony www:
www.boromeuszki.pl