Boromeuszki Mikołowskie

Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza w Mikołowie (SCB)
Congregatio Sororum Misericordiae Sancti Caroli Borromaei
Suore della Misericordia di San Carlo Borromeo di Mikołów (Borromee)
Sisters of Mercy of St. Charles Borromeo of Mikołów (Borromeo Sisters)
Hermanas de la Misericordia de San Carlos Borromeo de Mikołów
Irmãs de Misericórdia de São Carlos Borromeo de Mikołów
Soeurs de la Charité de Saint Charles Borromée de Mikołów
Barmherzige Schwestern vom hl. Karl Borromäus von Mikołów (Borromäerinnen)
Zusters van Liefde van de H. Carolus Borromeus van Mikołów

Data i miejsce założenia:
1939 rok - Polska

Założyciel:
Wspólnota wyłoniła się z istniejącego wcześniej zgromadzenia, które założył Józef Chauvenel.

Liczba sióstr na świecie: 282 (w Polsce: 261)  * dane z 2008 roku
Boromeuszki Mikołowskie obecne są w krajach: Polska, Włochy, Zambia.
Dom generalny: Polska (Mikołów)

Habit aktualny:

Czarny habit z białym kołnierzykiem, czarny welon z białą wypustką, na piersi medal zgromadzenia z wizerunkiem św. Karola i Św. Rodziny, przy boku różaniec.

W lecie możliwy także habit szary, czarny welon.

  

W Zambii habit i welon biały lub szary.

Habit historyczny:

Boromeuszki Mikołowskie w 1974 roku. Początkowo kołnierzyk miał rogi proste.

Duchowość:

Podstawą duchowości boromeuszek jest ewangeliczne miłosierdzie realizowane jako pełny dar z siebie dla Boga i ludzi. Potwierdzone jest to składaniem dodatkowego czwartego ślubu miłosierdzia. Zgromadzenie ma charakter kontemplacyjno-czynny i apostolsko-charytatywny. Zasady życia duchowego wzorowane są na św. Karolu Boromueszu i św. Franciszku Salezym. Od nich uczą się łączenia kontemplacji z działalnością apostolską. Głównym patronem zgromadzenia jest św. Karol, ojciec ubogich i cierpiących, wzór heroicznej ofiarności i głębokiej pokory.

W trosce o rozwój życia wewnętrznego siostry codziennie uczestniczą we Mszy Świętej, sprawują całą Liturgię Godzin, praktykują medytację i kontemplację Słowa Bożego, adorują Boga ukrytego w Eucharystii, zgłębiają naukę Kościoła, przeżywają miesięczne i adwentowe dni skupienia, coroczne rekolekcje, pielęgnują milczenie i wewnętrzne skupienie. W duchu pokuty wykorzystują okazje do ofiary w posłudze chorym oraz przyjmują niedomagania i przykrości życia wspólnego.

Boromeuszki otaczają kultem Najświętsze Serce Jezusa  oraz Matkę Bożą, którą naśladują szczególnie w postawie służebnej względem wszystkich ludzi. Kultem otaczają również św. Józefa, powierzając mu swoje życie wewnętrzne, oraz Św. Rodzinę, która jest dla nich wzorem życia ukrytego, przepojonego wiarą i miłością, całkowicie oddanego sprawom Bożym. Na obraz Św. Rodziny kształtowane jest także życie wspólnotowe zgromadzenia.

Działalność:

Konkretną realizacją charyzmatu miłosierdzia jest praca pielęgniarska, opiekuńcza, wychowawcza, katechetyczna, parafialna oraz każda forma pomocy duchowej i materialnej człowiekowi potrzebującemu. Zgromadzenie pielęgnuje chorych w szpitalach, prowadzi zakłady opiekuńczo-lecznicze, hospicja, domy pomocy społecznej dla dorosłych i dzieci, ośrodki wychowawcze, bursy, katechizuje w szkołach i przedszkolach. Siostry spieszą z pomocą ludziom chorym, biednym i opuszczonym w środowisku swego życia i pracy, pracują także w instytucjach kościelnych oraz domach rekolekcyjnych i wypoczynkowych.

Historia:

Inicjatorem dzieła, z którego powstało zgromadzenie Boromeuszek był Józef Chauvenel, człowiek świecki, adwokat i polityk, który zrezygnował z kariery i poświęcił swoje życie ludziom biednym i chorym w XVII-wiecznej Francji w okresie nędzy powstałej po wojnie trzydziestoletniej. Niosąc pomoc ofiarom dżumy sam się zaraził i w 1651 roku zmarł. W testamencie przekazał swój majątek na cele dobroczynne. Dzięki temu rok później powstał w Nancy pierwszy Dom Miłosierdzia, którego prowadzenie objęły współpracowniczki Józefa. Ten rok uważa się za datę powstania zgromadzenia. Zadaniem wspólnoty było odwiedzać ubogich, chorych i opuszczonych, pomagać im, pocieszać i zatroszczyć o to, by otrzymali Święte Sakramenty Kościoła. 10 lat później założono drugi dom p.w. św. Karola Boromeusza, od którego zaczęto potocznie nazywać siostry boromeuszkami.

Pierwotnie przedsięwzięcia te miały mieć charakter świecki. Jednak w celu zapewnienia im trwałości oraz zachowania idei ewangelicznego miłosierdzia, kobiety zwróciły się do władz kościelnych o zgodę na przekształcenie się w zgromadzenie zakonne oraz przyjęcie konstytucji św. Franciszka Salezego. Zezwolenie otrzymały w 1663 roku. Natomiast w roku 1679 cztery siostry złożyły dwa śluby: wytrwania w zgromadzeniu do śmierci oraz służby ubogim, opuszczonym i chorym. W następnym latach dołączono także tradycyjne śluby: posłuszeństwa, czystości i ubóstwa. Pierwotna nazwa wspólnoty brzmiała: Służebnice Świętej Rodziny, Jezusa, Maryi i Józefa. Chociaż Józef Chauvenel nie założył zgromadzenia w sensie formalnym to jednak jego siostry uważają za swojego założyciela, gdyż jego charyzmatem żyją na co dzień.

W miarę rozwoju zgromadzenie usamodzielniało się w poszczególnych krajach; dziś na świecie istnieje 7 niezależnych od siebie zgromadzeń Boromeuszek. Jednym z nich jest wspólnota z Mikołowa. Boromeuszki Mikołowskie wyłoniły się z Boromeuszek Trzebnickich w 1939 roku. Początkowo były prowincją polską zgromadzenia trzebnickiego (Trzebnica wówczas znajdowała się na terenie Niemiec) z domem prowincjalnym w Cieszynie. Do rozdziału przyczyniły się napięte stosunki polityczne między Polską a Niemcami; władze państwowe obu krajów z podejrzliwością patrzyły na kontakty sióstr z wrogich sobie państw. W konsekwencji ordynariusz katowicki bp Stanisław Adamski wniósł prośbę do Stolicy Apostolskiej o odłączenie polskiej prowincji od domu generalnego w Trzebnicy. W roku usamodzielnienia się zgromadzenia mikołowskiego liczyło ono 797 sióstr, w tym: 703 profeski, 72 nowicjuszki i 22 postulantki.Oprócz dwóch wspomnianych zgromadzeń współcześnie istnieją jeszcze zgromadzenia Boromeuszek z domami generalnymi w: Nancy, Trewirze, Wiedniu, Pradze i  Grafschaft.

Strony www:
www.boromeuszki.org.pl