Misjonarki Jezusa Ukrzyżowanego

Zgromadzenie Misjonarek Jezusa Ukrzyżowanego (MJC)
Congregação das Missionárias de Jesus Crucificado
Congregación de la Misioneras de Jesús Crucificado
Congregation of the Missionary Sisters of Jesus Crucified
Congregazione di Missionarie di Gesù Crocifisso
Congrégation des Missionnaires de Jésus Crucifié

Data i miejsce założenia:
1928 rok - Brazylia

Założyciele:
m. Maria Villac
bp Francisco de Campos Barreto

Liczby: 762 siostry na świecie  * dane z 2008 roku

Misjonarki Jezusa Ukrzyżowanego obecne są w krajach: Brazylia, Chile, Paragwaj, Urugwaj, Ekwador, Boliwia, Nikaragua, Angola, Mozambik.

Dom generalny: Brazylia (Campinas, SP)

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe.
Aktualnie siostry nie używają habitów w ogóle.

Habit historyczny:

Niebieski habit przepasany czerwonym sznurem, niebieski szkaplerz, pelerynka, biały kołnierzyk o rogach prostych, na głowie biały welon, na piersi krzyż, przy boku różaniec.

Duchowość:

Charyzmat zgromadzenia to: iść w poszukiwaniu najbardziej potrzebujących, zwłaszcza tych, którzy doświadczają cierpienia i niesprawiedliwości wszelkiego rodzaju, aby doprowadzić ich do zbawienia i pomóc im w ich potrzebach moralnych, duchowych i materialnych. 

Duchowość zgromadzenia opiera się na miłości do Jezusa Ukrzyżowanego i Matki Bożej Bolesnej, a styl życia można określić jako kontemplacja w działaniu. Siostry żyją niejako „jedną nogą” w klasztorze, a drugą w świecie. Idą więc w świat w poszukiwaniu braci z mocą Ducha Świętego i z bronią łagodności i miłości do Maryi.

Nabożeństwo do Matki Bożej, w Jej bólu i łzach ma szczególne miejsce od początku istnienia zgromadzenia. Siostry starają się naśladować Maryję w Jej wrażliwości na problemy innych, realizacji Słowa Bożego, wierności Krzyżowi, w ożywianiu wspólnoty chrześcijańskiej.

Spośród wielu cnót najbardziej ceniona przez siostry jest łagodność, jako najbardziej owocna w działalności duszpasterskiej. Zgodnie z wolą współzałożyciela bpa Barreto siostry składają czwarty dodatkowy ślub: łagodności. W ten sposób zgromadzenie stara się naśladować Tego, który powiedział: Uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca (Mt 11, 29).

Swoje powołanie siostry wzmacniają m.in. codzienną modlitwą osobista i wspólnotową, życiem wspólnym, Eucharystią, Słowem Bożym, rekolekcjami, w szczególności kultem Jezusa Ukrzyżowanego.

Działalność:

Działalność zgromadzenia obejmuje m.in.: katechizację i ewangelizację, formację biblijną, różnoraką posługę duszpasterską w Kościele, zwłaszcza powołaniową wśród młodzieży, wizyty w domach rodzin i osób cierpiących, prowadzenie domów rekolekcyjnych, formację katechetów, edukację i wychowanie, opiekę nad ludźmi starszymi, pracę charytatywną wśród ubogich i bezdomnych. Tymi sposobami siostry współpracują w budowaniu Królestwa Bożego i przekształceniu ateistycznego materializmu naszych czasów w chrześcijańską sprawiedliwość.

Historia:

Młoda Brazylijka Maria Villac marzyła o życiu zakonnym; chciała wyjechać do zakonu w Belgii, ale przeszkodził jej w tym wybuch I Wojny Światowej. Odkrywała więc Bożą wolę w zwyczajnym życiu.
Jednak wyjątkowy urok prostoty jej życia przyciągał młodych ludzi szukających u niej wskazówek duchowych. Zwłaszcza jej nabożeństwo do Jezusa Ukrzyżowanego promieniowało na coraz liczniejszą grupę. Wszyscy ci młodzi ludzie byli pełni zapału misyjnego. Wiara i działanie, modlitwa i misja były motorem grupy, a Jezus Ukrzyżowany fundamentem.
Grupą zainteresował się bp Francisco de Campos Barreto. Za jego porozumieniem grupa otrzymała formalne ramy jako Stowarzyszenie Misjonarzy Jezusa Ukrzyżowanego. Biskup określił zakres zajęć członków: katechizacja, odwiedziny rodzin potrzebujących, świadczenie pomocy materialnej, modlitwa. Po pięciu latach z inspiracji biskupa stowarzyszenie zostało przekształcone w zgromadzenie zakonne, aby zapewnić mu większą spójność, stabilność i możliwość rozwoju. Był to rok 1928. Pierwszy dom powstał w Campinas w stanie Sao Paolo. Sióstr było 11. Od Marii Villac pochodzi przede wszystkim kształt duchowości wspólnoty, natomiast bp Barreto nadał jej misyjny impuls.

Młode zgromadzenie przyjęło kilka nowatorskich cech. Siostry jako pierwsze wychodziły do potrzebujących. Opuszczały mury klasztoru szukając ich bezpośrednio na ulicach, odwiedzały rodziny, ubogie domy, fabryki, więzienia. Habity nosiły w swoich klasztorach, w czasie modlitwy, nauki, pracy w obrębie klasztoru, jednak gdy wychodziły na ulicę apostołować zakładały stroje świeckie, co miało ułatwiać kontakt z ludźmi świeckimi. Było to więc zgromadzenie niejako pół-habitowe. Ponadto przyjmowano do zgromadzenia dziewczęta czarnoskóre, co było nowością w ówczesnej w Brazylii. Siostry utrzymywały także żywy kontakt z własnymi rodzinami, odwiedzały je, co dawniej w zgromadzeniach żeńskich nie było zbyt często praktykowane.

Zgromadzenie dynamicznie się rozwijało. Po kilkunastu zaledwie latach istnienia w 1942 roku były już 524 siostry, 10 lat później w 1952 liczyło 1012 sióstr, a po kolejnej dekadzie w roku 1962, aż 2136 sióstr. Od czasu Soboru Watykańskiego II liczba członkiń zaczęła gwałtownie maleć aż do obecnej liczby ok. 750 sióstr.

Strony www:
www.mjc.org.br
www.mjcrs.com.br
.
.
.