ss. św. Wincentego a Paulo z Gijzegem

Siostry św. Wincentego a Paulo „Służebnice Ubogich” z Gijzegem
Sisters of Saint Vincent de Paul „Servants of the Poor” of Gijzegem
Suore di S. Vincenzo de' Paoli "Serve dei Poveri" di Gijzegem
Hermanas de San Vicente de Paul "Siervas de los Pobres" de Gijzegem
Irmãs de São Vicente de Paulo "Servas dos Pobres" de Gijzegem
(Vicentinas de Gysegem)
Soeurs de Saint Vincent de Paul "Servantes des Pauvres" de Gijzegem
Schwestern vom hl. Vinzenz von Paul „Dienerinnen der Armen" von Gijzegem
Zusters van Sint-Vincentius a Paulo „Dienstmaagden der Armen” van Gijzegem
inna nazwa: Wincentynki z Gijzegem

Data i miejsce założenia:
1818 rok - Belgia

Założycielka:
Elisabeth de Robiano

Liczby: brak danych
Siostry św. Wincentego a Paulo z Gijzegem obecne są w krajach: Belgia, Brazylia, Paragwaj, Urugwaj, Argentyna, RD Kongo, Kamerun, RPA.
Dom generalny: Belgia (Bruksela)

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe. W okresie posoborowym większość sióstr zrezygnowała z habitów. Noszą jedynie krzyżyk zawieszony na łańcuszku na szyi. 
W Belgii pojedyncze siostry noszą czarny welon do świeckiego ubrania.

------------------------------------------

W RPA: czarny welon z biała wypustką do jednolitego świeckiego ubrania: białej bluzki i czarnej spódnicy.

------------------------------------------

Siostry w RD Kongo

Habit historyczny:

Habit z białym kołnierzem, na głowie biały kornet, na piersi krzyż, 
przy boku różaniec.

Duchowość:

Siostry św. Wincentego a Paulo z Gijzegem powołane są przez Boga, aby kontynuować w Kościele Chrystusowe dzieło zbawienia wcielając w życie fragment Ewangelii o działalności Pana Jezusa: W tym właśnie czasie wielu uzdrowił z chorób, dolegliwości i uwolnił od złych duchów; oraz wielu niewidomych obdarzył wzrokiem; (...) niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia i głusi słyszą; umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię (Łk 7, 21-22).

Siostry czynią to w duchu św. Wincentego a Paulo, który odnalazł Chrystusa w ludziach ubogich, upośledzonych i tych najmniejszych. Ważne miejsce w duchowości zgromadzenia zajmuje kontemplacja Chrystusa jako Sługi, który jest źródłem i wzorem wszelkiej miłości oraz  życie w głębokim zjednoczeniu z Nim, do czego dopomaga siostrom życie sakramentalne, modlitwa, praktyka medytacji, ale także doświadczenie życia wspólnotowego i służby bliźniemu.

Trzy podstawowe cnoty, którymi powinna odznaczać się każda siostra to: pokora, prostota i miłość. Zgodnie z zaleceniem założycielki mają być one znakiem rozpoznawczym wspólnoty. Inną cechą wyróżniającą zgromadzenie jest umiejętność odczytywania Woli Bożej w wydarzeniach życiowych i wynikający z niej uniwersalizm apostolski, który polega na podejmowaniu się wszelkiej posługi, jakiej wymagają aktualne potrzeby Kościoła. 

Działalność:

Działalność zgromadzenia nie jest ukierunkowane na jakąś określoną dziedzinę apostolstwa. Siostry posługują więc m.in. w szkołach, domach dziecka, domach dla osób starszych, w parafiach, wśród chorych w szpitalach, w pracy charytatywnej, słowem tam, gdzie są ubodzy i gdzie istnieje potrzeba chrześcijańskiego miłosierdzia.

Historia:

Założycielką zgromadzenia jest Elisabeth de Robiano – kobieta z wyższych sfer społecznych, zamożna, ale hojna i z czułym sercem wobec potrzebujących.
Początek XIX wieku w ówczesnej Belgii to czas zawieruchy Rewolucji Francuskiej i wojen napoleońskich, która spowodowała zubożenie ludności, zwłaszcza wiejskiej. Elisabeth pragnęła zaradzić otaczającej biedzie; otworzyła więc hospicjum dla osób starszych, jednak projekt ten nie powiódł się. Wówczas jeden z biskupów zasugerował, aby otworzyć szkołę dla biednych dzieci, pozbawionych edukacji.

W 1818 roku w Gijzegem szkoła podstawowa została otwarta, a do pomocy w nauczaniu na rok przybyła s. Barbara Cools ze Zgromadzenia Matki Bożej z Moorslede. Elisabeth nie myślała wówczas o założeniu zgromadzenia zakonnego. Jednak po roku s. Barbara stanęła przed dylematem, czy powrócić do Moorslede, czy zostać i poświęcić się ubogim dzieciom w szkole w Gijzegem. Za zgodą przełożonych wybrała drugie rozwiązanie; dołączyło do niej kilka dotychczasowych współpracowniczek.
Elisabeth wybrała więc dla rodzącej się wspólnoty regułę Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo (szarytek) wnosząc do niej kilka zmian. Sama będąc przepojona charyzmatem św. Wincentego kształtowała ducha zgromadzenia, jednak nigdy do niego nie wstąpiła, pozostając do śmierci osobą świecką. Wraz ze wzrostem liczby sióstr wspólnota objęła opieką  także chorych i starszych w ich domach i przytułkach.

Strony www:
Brazylia: www.isvpg.com.br
RD Kongo: http://sspcongo.org

Aktualizacja: 5.06.2018