Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Duchacze

Zgromadzenie Ducha Świętego pod opieką Niepokalanego Serca Maryi Panny (CSSp), Misjonarze Ducha Świętego
*Congregatio Sancti Spiritus Subtutela Immaculati Cordis Beatissimae Virginis Mariae
*Congregation of the Holy Spirit under the protection of the Immaculate Heart of Mary (Spiritans, Holy Ghost Fathers, Spiritan Missionaries)
*Congregazione dello Spirito Santo sotto la protezione del Cuore Immacolato di Maria (Spiritani)
*Congregación del Espíritu Santo bajo la Protección del Inmaculado Corazón de María (Espiritanos)
*Congregação do Espírito Santo, sob a proteção do Imaculado Coração de Maria (Espiritanos)
*Congrégation du Saint-Esprit sous la Protection du Saint-Cœur de Marie (Spiritains)
*Missionsgesellschaft vom Heiligen Geist unter dem Schutz des Unbefleckten Herzens Mariens (Spiritaner)
*Congregatie van de Paters van de Heilige Geest (Spiritijnen)
Zgromadzenie klerycki składające się z księży i braci

Data i miejsce założenia:
1703 rok - Francja

Założyciele (od lewej):
ks. Klaudiusz Franciszek Poullart des Places
o. Franciszek Libermann

Liczby: 3050 zakonników na świecie (w Polsce 46, w tym 25 kapłanów)

Duchacze obecni są w krajach: Polska, Francja, Irlandia, Wielka Brytania, Belgia, Holandia, Niemcy, Szwajcaria, Chorwacja, Włochy, Hiszpania, Portugalia, USA, Kanada, Saint-Pierre i Miquelon, Meksyk, Gwadelupa, Martynika, Haiti, Portoryko, Dominikana, Trynidad i Tobago, Gujana Francuska, Brazylia, Paragwaj, Algieria, Senegal, Sierra Leone, Gambia, Gwinea, Ghana, Nigeria, Republika Zielonego Przylądka, RŚA, Kamerun, Gabon, Brazaville, Kongo, Etiopia, Mauretania, Kenia, Tanzania, Uganda, Zambia, Zimbabwe, Angola, Malawi, RPA, Madagaskar, Mauritius, Reunion, Pakistan, Tajwan, Filipiny, Papua Nowa Gwinea, Australia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarny habit przepasany czarnym poczwórnym sznurem
wiązanym po lewej stronie.

W krajach misyjnych możliwy habit biały.

Duchowość:

Charyzmatem duchaczy jest praca misyjna w obrębie wszystkich kultur i na wszystkich kontynentach. Orędzie Ewangelii niosą tam, gdzie jeszcze Chrystusa nie poznano, szczególną opieką otaczając prześladowanych i opuszczonych.

Zgromadzenie poświęcone jest Duchowi Świętemu oraz Niepokalanemu Sercu Maryi. Od Niej duchacze uczą się wierności natchnieniom Ducha Św., jako Tej, która była im najwierniejsza, kierują się także wskazaniami założyciela o. Libermanna: „Jeżeli Pan Jezus daje nam swego Ducha, to nie po to, byśmy żyli nawet po części według naszego ducha. On powinien być naszym kierownikiem, naszą miłością, naszym wszystkim... Jeżeli chcemy Go słyszeć i kroczyć pod Jego kierownictwem, to musimy zwracać uwagę na Jego natchnienia, mieć nasze spojrzenie zwrócone ciągle ku Niemu, praktykować wewnętrzne milczenie wszystkich władz naszej duszy, unikać zbyt wielkiej wewnętrznej aktywności... Wszystko powinno się czynić w całkowitym spokoju i uciszeniu duszy. W tym usposobieniu trzeba wszystkiego od Niego oczekiwać co spodoba się Jemu nam ukazać i kazać nam wykonać, a będziemy gotowi iść za Nim, nie wyprzedzając Go”. Wierność Duchowi Św. rodzi konieczność wewnętrznego nawrócenia, któremu pomaga codzienny rachunek sumienia i częsta spowiedź.

Zakonnicy w sercu swego powołania umieszczają życie apostolskie, które jest kontynuacją misji Jezusa Chrystusa. Ojciec Libermann nauczał: „Nasza misja jest Jego misją. To Chrystus żyje w swoich wysłannikach, cierpi, przyciąga dusze do Boga swego Ojca i udziela łask przez swych wysłanników. Lecz żeby żył w swoich wysłannikach i czynił przez nich i w nich wszystko, oni muszą żyć w Nim, trwać w Nim zjednoczeni w swoim życiu, w swych cierpieniach i swoim działaniu apostolskim”.

Życie wspólne jest istotnym czynnikiem w powołaniu duchacza; jest ono miejscem uświęcenia współbraci, ale zapewnia także trwałość i rozwój dzieł prowadzonych przez zgromadzenie. Wzorem duchackiego życia wspólnotowego jest wspólnota Jezusa z apostołami. „Przywołał do siebie tych, których chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł ich wysłać dla głoszenia nauki” (Mk 3,13-14).

Zgromadzenie cechuje się duchem prostoty, zawierzenia Bogu i pokornej służby duszom najbardziej opuszczonym i prześladowanym, oraz całkowitego oddania się jego członków na służbę Kościołowi i zgromadzeniu.

Działalność:

Będąc wspólnotą typowo misyjną zgromadzenie przedkłada pierwszą ewangelizację nad inne prace apostolskie. Poza pracą czysto ewangelizacyjną – budowaniem Kościoła tam, gdzie on jeszcze nie istnieje – zgromadzenie oddaje się szkolnictwu, zajmuje się losem emigrantów, a także duszpasterstwem parafialnym i pracą rekolekcyjną, opieką nad sanktuariami, w Polsce wydają czasopismo szerzące kult Trzeciej Osoby Boskiej oraz budzące świadomość misyjną Kościoła, prowadzą również katolicką rozgłośnię radiową.

Historia:

Początek zgromadzenia wiąże się z osobą Klaudiusza Poullart des Places, który jako kleryk zgromadził 12 seminarzystów, których nie stać było na opłacenie kosztów pobytu w seminarium zainicjował w 1703 roku powstanie w Paryżu we Francji Seminarium Świętego Ducha. Dało to początek nowej wspólnocie zakonnej nazwanej Zgromadzeniem Ducha Świętego, która miała na celu zająć się kształceniem ubogich kleryków, którzy służyliby Kościołowi na placówkach najbardziej opuszczonych i prowadzili misję wśród najuboższych. Już w początkach XVIII wieku duchacze zaczęli prowadzić także misje w dalekich krajach. Od początku swojego istnienia zgromadzenie cechowało się szczególnym nabożeństwem do Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny zaszczepionym Klaudiuszowi przez jego przyjaciela z czasów szkolnych późniejszego świętego Ludwika Grignion de Montfort.

W XIX wieku zgromadzenie przeżywało poważny kryzys. Odnowicielem duchaczy stał się o. Franciszek Libermann, Żyd nawrócony na katolicyzm, którego przodkowie pochodzili z Polski. W 1841 roku założył on wspólnotę Stowarzyszenie Najświętszego Serca Maryi mającą podjąć się ewangelizacji we francuskich koloniach, mając na uwadze w pierwszej kolejności niewolników dopiero co wyzwolonych, religijnie opuszczonych, więźniów oraz innych osób z marginesu społecznego. W 1848 roku Stowarzyszenie zostało włączone do liczącego zaledwie kilku członków zgromadzenia duchaczy, którzy zmienili wówczas swoją nazwę na Zgromadzenie Ducha Świętego pod opieką Niepokalanego Serca Maryi Panny. O. Libermann został przełożonym odnowionego zgromadzenia, nadając mu nowy misyjny impuls i uważany jest za współzałożyciela duchaczy.
W 1921 roku we Francji powstała żeńska gałąź zgromadzenia: Misjonarki Ducha Świętego.