Dominikanki Matki Bożej Różańcowej

Zgromadzenie Sióstr Dominikanek Matki Bożej Różańcowej (OP)
Congregation of the Dominicans of Santa Maria of the Rosary
Congregazione delle Suore Domenicane di Santa Maria del Rosario
Congregación de las Hermanas Dominicas de Santa Maria del Rosario
Congregação das Irmãs Dominicanas de Santa Maria do Rosário
Congrégation des Soeurs Dominicaines de Sainte-Marie du Rosaire
Inna nazwa: Dominikanki z Iolo

Data i miejsce założenia:
1895 rok - Włochy

Założyciel:
ks. Didaco Bessi

Liczba sióstr na świecie: 230 (w Polsce: 15)  * dane z 2008 roku
Dominikanki Matki Bożej Różańcowej obecne są w krajach: Włochy, Polska, Rumunia, Ekwador, Indie, Filipiny, Indonezja.
Dom generalny: Włochy (Iolo)

Habit aktualny:

Biały habit przepasany czarnym, skórzanym paskiem, biały szkaplerz
z kołnierzykiem, na głowie czarny welon z białą wypustką, przy boku różaniec.

Dopełnieniem stroju jest czarna długa peleryna zakładana w czasie uroczystości

Habit historyczny:

Duchowość:

Zgromadzenie opiera się na duchowości zawartej w naukach św. Dominika oraz św. Katarzyny ze Sieny.

Kontemplować i przekazywać innym owoce kontemplacji – to istota charyzmatu dominikańskiego. W jego centrum stoi więc Prawda Boża, a siostry wypełniają misję głoszenia Słowa Bożego, wszędzie i na wszelkie sposoby. To głoszenie cechuje się zapałem apostolskim, wynikającym z gorliwości o zbawienie ludzi.

Za wzorem św. Dominika siostry mają żyć w Kościele i dla Kościoła, głosząc Jezusa Chrystusa – Słowo Prawdy. Starają się przyłączyć do słodkiej, wiecznej i czystej Prawdy i do jej tajemnicy zbawienia poprzez życie i apostolstwo do takiego stopnia, by móc uczynić własnym powiedzenie św. Katarzyny Sieneńskiej: Moim pragnieniem jest oddać życie za Prawdę i za Kościół, słodką oblubienicę Chrystusa. Dominikanki otaczają też miłością Pana Jezusa w Eucharystii, co jest warunkiem świętości każdej z nich.

Matka Boża jest dla sióstr wzorem dziewicy słuchającej Słowa Bożego, wielbiącej, modlącej się i nieustannie gotowej do ofiary i głoszenia Dobrej Nowiny Syna Bożego. Dominikanki mają do Niej wielkie nabożeństwo, wypełniając zapowiedź zawartą w Magnificat: Oto błogosławić Mnie będą, odtąd wszystkie pokolenia (Łk 1,48). Szczególną formą kultu maryjnego jest różaniec, który Maryja objawiła św. Dominikowi, jako środek wybawienia od herezji. Inną formą jest uroczysty śpiew Salve Regina na zakończenie każdego dnia, którym siostry proszą Matkę Bożą o błogosławieństwo. Podczas śpiewu przełożona błogosławi wodą święconą każdą siostrę.

Kontemplacja Boga prowadzi do odnalezienia Go w ubogich. Założyciel chciał, aby siostry służyły ubogim z wielką miłością i słodyczą, rozpoznając w nich oblicze Syna Bożego. Przypominał im, że pod płaszczem ubogich Jezus jest osobiście.

Kolory stroju dominikańskiego mają swoją symbolikę. Biały habit oznacza skromność i czystość, zaś kolor czarny symbolizuje pokorę.

Działalność:

Siostry zajmują się prowadzeniem szkół, domów dziecka, oratoriów, katechizacją, duszpasterstwem dzieci i młodzieży, animacją liturgiczną oraz prowadzeniem rekolekcji, misji parafialnych i dni skupienia, oprowadzają też pielgrzymów po Jasnogórskim Sanktuarium. Troszczą się również o ludzi starszych, chorych, niepełnosprawnych umysłowo, pomagają materialnie najuboższym, a także podejmują się pracy misyjnej, w tym ewangelizacji w odległych wioskach, gdzie brak jest kapłana.

Historia:

Zgromadzenie ma swój początek pod koniec XIX wieku we Włoszech w Iolo (dziś będące częścią miasta Prato). Proboszcz miejscowej parafii ks. Didaco Bessi był kierownikiem duchowym Iginii Puggelli oraz innych dziewcząt, z których kilka pragnęło poświęcić swoje życie służbie Bogu. W duszy ks. Didaco zaczęła kształtować się idea, aby powołać do istnienia Instytut Miłosierdzia Sióstr Najświętszej Dziewicy Różańca Świętego, w którym dziewczęta z Iolo spełniłyby swoje pragnienia, a jednocześnie realizowałby dzieła charytatywne. Kapłan był jednak przekonany, że największym ubóstwem jego parafian nie była bieda lub choroba, ale brak poznania Prawdy – Jezusa Chrystusa.

W 1891 roku Ks. Didaco zaproponował grupie dziewcząt, założenie nowego zgromadzenia. W 1895 roku pięć dziewcząt rozpoczęło życie we wspólnocie według reguły Trzeciego Zakonu Dominikańskiego pod kierownictwem ks. Didaco, który sam był tercjarzem dominikańskim. W 1901 roku pierwsze cztery dziewczęta służyły śluby zakonne. Przełożoną wspólnoty została Iginia Puggelli, która przyjęła imię zakonne Maria Rosaria Crocifissa.

Głównym celem wspólnoty miało być chrześcijańskie wychowanie ubogich dziewcząt i opieka nad biednymi sierotami. Pomimo skromnych środków, siostry w bardzo krótkim czasie otworzyły one szkołę dla dziewcząt. Rozpoczęły również odwiedzanie chorych, niosąc im przede wszystkim wsparcie modlitewne.

Strony www:
Polska: www.dominikankiblog.wordpress.com
Włochy: www.domenicaneiolo.org