Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia z Montrealu (SGM)
Congregation of the Sisters of Charity of Montreal (Grey Nuns)
Congregazione delle Suore della Carità di Montréal (Suore Grigie)
Congregación de las Hermanas de la Caridad de Montreal (Hermanas Grises)
Congregação das Irmãs de Caridade de Montreal (Irmãs Cinza)
Congrégation des Sœurs de la Charité de Montréal (Sœurs Grises)
Kongregation der Barmherzige Schwestern von Montreal (Grauen Schwestern)
Data i miejsce założenia:
1737 rok - Kanada
Założycielka:
św. Małgorzata Dufrost d’Youville
Liczba sióstr na świecie: 424 * dane z 2008 roku
Szare Siostry z Montrealu obecne są w krajach: Kanada, USA, Kolumbia, Brazylia.
Dom generalny: Kanada (Montreal)
Habit aktualny:
W okresie posoborowym siostry zamieniły habity na strój świecki w kolorze beżowym.
Habit historyczny:
 |
| Strój używany od 1755 roku do lat 1960-tych. Beżowy habit przepasany czarnym paskiem, na ramionach czarna pelerynka, na głowie biały czepek, na nim czepek czarny wiązany pod szyją, na piersi zawieszony krzyż. |
---------------------------------------------
 |
| Na przełomie lat 1950/60-tych czepek zastąpiono welonem. |
 |
| Biały strój używany w pracy w szpitalach. |
 |
| Na misjach strój w kolorze białym. |
---------------------------------------------
 |
| Ostatnia modyfikacja stroju z lat 1960-tych. Kolor biały używany na misjach. |
Duchowa spuścizna, jaką przekazała swoim siostrom założycielka św. Małgorzata d’Youville to całkowite oddanie i ufność Bogu Ojcu i Jego Boskiej Opatrzności oraz nierozerwalnie z nią złączone współczucie dla ubogich.
Założycielka w czasie trudnych doświadczeń w swojej młodości usłyszała od pewnego kapłana słowa: Bóg będzie się o ciebie troszczyć, On będzie dla ciebie Ojcem. Po latach zapisała: Bóg Ojciec był Przedmiotem mojego zaufania przez prawie czterdzieści lat. Bożą Opatrzność rozumiała jako sposób, w jaki Bóg okazuje swoją troskę w konkretnych wydarzeniach ludzkiego życia przez innych ludzi. Takim narzędziem Bożej Opatrzności mają być siostry wobec ubogich i zmarginalizowanych. Wiara w Opatrzność Bożą jest odważnym wyborem życia. I właśnie ufność w dobroć Boga i Jego sprawiedliwość uzdalnia siostry do pełnienia dzieł miłosierdzia, gdyż Bóg jest Tym, na którego zawsze można liczyć.
Założycielka zachęcała siostry, aby zawsze były wierne swoim obowiązkom oraz kroczyły po drodze posłuszeństwa i umartwienia, ale przede wszystkim, aby Bóg panował pośród nich.
Działalność:
W Ameryce Pn. zgromadzenie prowadzi m.in. szpital, schronisko dla ludzi bezdomnych, ośrodek dla kobiet w trudnej sytuacji życiowej, dom opieki dla ludzi starszych. W Brazylii siostry opiekują się prostytutkami, osobami z wirusem HIV, pracują z młodzieżą, odwiedzają ludzi starszych i chorych w ich domach, niosąc różnego rodzaju pomoc, włączają się w duszpasterstwo diecezjalne i parafialne.
Historia:
Zgromadzenie założyła wdowa św. Małgorzata Dufrost d’Youville - pierwsza Kanadyjka ogłoszona świętą. Miała sześcioro dzieci, z których czworo zamarło w dzieciństwie, a dwóch pozostałych synów zostało kapłanami. W 1727 roku, podobnie jak wiele dam z Montrealu, dołączyła do bractwa charytatywnego. Tam doświadczyła mistycznego spotkania z Bogiem Ojcem Przedwiecznym, co zaowocowało postawą wielkiego zawierzenia Bożej Opatrzności.
Po śmierci męża poświęciła się działalności charytatywnej. W tamtym okresie nie było nikogo, kto zadbałby o kobiety będącej w trudnej sytuacji życiowej, z których niektóre były niepełnosprawne, samotne lub bez wsparcia rodziny. W 1737 roku wraz z trzema towarzyszkami założyła stowarzyszenie religijne, aby opiekować się biednymi, co jest uważane za narodziny zgromadzenia, choć oficjalnie nie było jeszcze za takie uważane. Siostry wynajęły niewielki dom w Montrealu, przyjmując do niego pewną liczbę osób ubogich. Następnie przejęły w administrowanie miejscowy szpital udostępniając go ludziom starym, chorym i biednym. Dla utrzymania swoich podopiecznych podejmowały się różnego rodzaju rzemiosła. Gdy nie zajmowały się ubogimi, poświęcały się modlitwie i kontemplacji.
W 1754 roku wspólnota została uznana przez Kościół za zgromadzenie zakonne. Poza trzema ślubami ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, siostry zobowiązały się poświęcić swoje życie służbie cierpiącemu człowiekowi. Ludzie mawiali: Idźcie do szarych sióstr; one nigdy nie odmawiają niczego.
Rok później siostry zaczęły nosić habit zakonny, który obowiązywał aż do lat 1960-tych. Założycielka chciała by siostry nosiły jednolity strój, wprowadziła też czepek zamiast welonu, jako bardziej praktyczny w posłudze apostolskiej.
Działalność św. Małgorzaty d’Youville szokowała ludzi jej współczesnych. Dla wielu było to nie do pomyślenia, aby kobiety same podejmowały się takiej działalności wychodząc na ulice do biednych i chorych, a nie jak inne zakony opiekując się nimi w murach swoich klasztorów. W początkowym okresie ludzie szydzili z zakonnic nazywając je les grises, czyli pijanymi, w czym nawiązywali do niechlubnego życia zmarłego męża Małgorzaty, który był przemytnikiem alkoholu. W języku francuskim słowo grise ma dwa znaczenia: pijany oraz szary. Z biegiem lat mieszkańcy Montrealu zaczęli uznawać i doceniać pracę Małgorzaty wśród ubogich w mieście. Jednak określenie grises w odniesieniu do sióstr pozostało w potocznym użyciu, choć już w znaczeniu szary, pomimo iż w habicie zakonnic nie występował taki kolor.
Przez wieki zgromadzenie założyło szereg szpitali i ośrodków dla biednych, samotnych, niepełnosprawnych fizycznie i umysłowo, dla dzieci osieroconych i kobiet upadłych moralnie. Siostry świadczyły opiekę pielęgniarską, nauczały dzieci, zakładały szkoły, wspomagały ubogich, zdając się we wszystkim na Bożą Opatrzność. Dzisiaj większość tych dzieł zostało zamkniętych lub ich administrowanie zostało przekazane innym instytucjom z powodu braku nowych powołań oraz starzenia się sióstr.
W przeszłości Szare Siostry podejmowały się też działalności misyjnej. Obecne były w Tunezji, Kamerunie, Nigerii, Zairze, Kolumbii. W Brazylii pozostają do dziś, gdzie można spotkać jeszcze siostry młodsze wiekiem.
Strony www:
www.sgm.qc.ca
