Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Saletynki

Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej z La Salette (SNDS)
Congregatio Sororum Nostrae Dominae a La Salette
Congregation of the Sisters of Our Lady of La Salette (La Salette Sisters)
Congregazione delle Suore di Nostra Signora di La Salette
Congregación de las Hermanas de Nuestra Señora de La Salette
Congregação das Irmãs de Nossa Senhora de La Salette (Irmãs Saletinas)
Congrégation des Sœurs de Notre-Dame de La Salette
Kongregation der Schwestern Unserer Lieben Frau von La Salette

Data i miejsce założenia:
1962 rok - Francja

Założyciele:
Zgromadzenie powstałe z połączenia dwóch istniejących wcześniej wspólnot:
- Wynagrodzicielek Matki Bożej z La Salette – zał. m. Henriette Delvy-Fabry w 1871 roku
- Misjonarek Matki Bożej z La Salette – zał. o. Célestin Crozet MS w 1928 roku

Liczba sióstr na świecie: 172 (w Polsce 7) * dane z 2008 roku

Saletynki obecne są w krajach: Francja, Włochy, Polska, USA, Kanada, Brazylia, Algieria, Angola, Madagaskar, Birma, Filipiny.

Dom generalny: Francja (Quézac)

Habit aktualny:

Strój codzienny: Granatowy bezrękawnik lub spódnica, biała bluzka, granatowy welon z biała wypustką, na piersi zawieszony krzyżyk.

W niektórych krajach obok granatowego używany także biały welon.

Strój świąteczny: Habit w kolorze ecru z białym kołnierzykiem o rogach prostych, biały welon, na piersi zawieszony krzyżyk.

Strój świąteczny używany w Angoli.

Habit historyczny:

Wynagrodzicielki Matki Bożej z La Salette

Duchowość:

Celem zgromadzenia jest głoszenie wezwania do pojednania i nawrócenia w duchu objawień Matki Bożej z La Salette. Siostry Saletynki same także na co dzień starają się żyć duchem pojednania, co czynią wpatrując się we wzór Maryi.

Powołanie Saletynek charakteryzują trzy elementy: modlitwa, wyrzeczenie i apostolstwo. W modlitwie łączą się z Matką Bożą, która w niebie nieustannie wstawia się za swoim ludem do Syna, by wyjednać im łaski zbawienia. Wyrzeczenie polega na ofiarowaniu samych siebie Bogu. Apostolstwo sióstr ma być odbiciem miłości Maryi, czułej na potrzeby swoich dzieci. Miłość ta pociąga siostry do aktywnej troski o biednych, opuszczonych i wszystkich, którzy borykają się z różnymi problemami.

Ożywiane przez tego samego Ducha i to samo powołanie siostry żyją we wspólnocie, jednak w ciągu dnia mają czas samotności i modlitwy osobistej.

Działalność:

Saletynki nie mają określonej działalności apostolskiej. Siostry posługują jako zakrystianki, organistki, dbają o wystrój kościołów, katechizują, przygotowują młodzież i dorosłych do przyjęcia sakramentów, prowadzą domy rekolekcyjne, spotkania formacyjne z młodzieżą oraz poradnictwo duchowe. opiekują się pielgrzymami w sanktuariach, w tym także w La Salette, prowadzą szkoły, internaty, pracują w przedszkolu. Zajmują się chorymi, prowadzą przychodnię dla ubogich, gdzie jako pielęgniarki zapewniają podstawową opiekę zdrowotną, są asystentkami kapelanów w szpitalach. Odwiedzają też chorych i samotnych w domach, opiekują się sierotami wojennymi w Angoli. Pełniąc każdy rodzaj apostolstwa siostry głoszą orędzie Matki Bożej z La Salette.

W Polsce Saletynki pracują w zakrystii i kancelarii parafialnej, odwiedzają więźniów i chorych, prowadzą rekolekcje, spotkania misyjne i powołaniowe oraz włączają się w duszpasterstwo w ramach różnych grup parafialnych.

Historia:

Od samego początku istnienia męskiego Zgromadzenia Misjonarzy Matki Bożej z La Salette, założonego w 1852 roku, mówiło się o potrzebie założenia żeńskiej wspólnoty głoszącej orędzie Matki Bożej Saletyńskiej. Każdorazowe próby kończyły się jednak niepowodzeniem.

W końcu, w 1861 roku do La Salette przybyła z pielgrzymką pewna kobieta o imieniu Henriette Delvy-Fabry. Od wielu lat odczuwała powołanie do życia zakonnego lecz w żadnym zgromadzeniu nie czuła się dobrze. Przybywszy na miejsce objawienia, podczas adoracji Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie zrozumiała, że jej miejsce jest w La Salette i duchu tych objawień zapragnęła prowadzić życie zakonne.

Przełożony generalny Saletynów początkowo nie widział w niej kandydatki na założycielkę nowego zgromadzenia. Henriette zwróciła się więc do samego papieża; ten pobłogosławił jej pragnieniu i ostatecznie w 1871 roku w Grenoble we Francji udało jej się powołać do istnienia Zgromadzenie Wynagrodzicielek Matki Bożej z La Salette. Jego duchowością było zadośćuczynienie za cierpienia Maryi przez ofiarę, modlitwę i apostolstwo. Rok później siostry przeniosły się do La Salette, gdzie zaczęły posługę w sanktuarium, następnie pracowały także w szkołach, pomagały ubogim i niepełnosprawnym oraz posługiwały w domach zakonnych gałęzi męskiej.

W 1911 roku trzy siostry przybyły do Polski, aby rozpocząć posługę w seminarium duchownym Saletynów w Dębowcu. Po jakimś czasie, w wyniku nieporozumień między księżmi a siostrami, Saletyni na własną rękę pojęli działania powołaniowe do żeńskiego zgromadzenia zakonnego. Sprawiło to, że obok dotychczasowego zgromadzenia – Sióstr Wynagrodzicielek, wyrosło w Polsce nowe – Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Matki Bożej z La Salette. Ich misją miało być: we współpracy z Saletynami zarówno w krajach katolickich, jak i pogańskich, szerzenie i głoszenie orędzia Matki Bożej poprzez apostolstwo, a ich duchem: modlitwa, ofiara i gorliwość w kontemplacji i czynie. Konstytucje sporządził generał Saletynów o. Célestin Crozet. Nowa wspólnota powstała w 1928 roku i została zatwierdzona we Francji z domem macierzystym w Soissons; szybko rozprzestrzeniła się w wielu krajach Europy i Ameryki Północnej.

Tuż przed II Wojną Światową wszystkie siostry musiały opuścić Polskę. Po wojnie sytuacja obu zgromadzeń stawała się coraz trudniejsza z powodu wyraźnego spadku powołań. Postanowiono więc o połączeniu obu wspólnot, z których powstało nowe zgromadzenie: Siostry Matki Bożej z La Salette. Stało się w 1962 roku.