Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Słudzy Jezusa i Maryi

Słudzy Jezusa i Maryi (SJM)
Servi Jesu et Mariae
Servants of Jesus and Mary
Servi di Gesù e Maria
Siervos de Jesús y María
Servos de Jesus e Maria
Serviteurs de Jésus et de Marie
Diener Jesu und Mariens
Zgromadzenie tradycyjne podległe Papieskiej Komisji Ecclesia Dei.

Data i miejsce założenia:
1988 rok - Niemcy

Założyciel:
o. Andreas Hönisch

Liczba zakonników na świecie: ok. 50 (w tym 30 kapłanów) * dane z 2013 roku

Słudzy Jezusa i Maryi obecni są w krajach: Niemcy, Austria, Belgia, Francja, Włochy, Kazachstan.

Dom generalny: Austria (Blindenmarkt)

Habit aktualny:

Czarna sutanna przepasana czarnym pasem wiązanym po prawej stronie.

Duchowość:

Słudzy Jezusa i Maryi to wspólnota zakonna kapłanów i braci, których celem jest zdobywać ludzi dla Chrystusa i towarzyszyć im na drodze wiary.

Zgromadzenie opiera się na duchowości św. Ignacego Loyoli, założyciela Zakonu Jezuitów. Jej główną zasadą jest czynienie wszystkiego dla większej chwały Bożej. Obejmuje to zarówno działalność apostolską, jak i wykonywanie zwykłych domowych obowiązków, jak gotowanie, sprzątanie, pranie, praca w przydomowym warsztacie itp., które w miarę możliwości wykonywane są przez samych zakonników, zwłaszcza braci.

Duchowość ignacjańska wymaga także od zakonników gotowości do podjęcia się każdego rodzaju pracy duszpasterskiej, zleconej przez Kościół. Wierność Ojcu Świętemu i Magisterium Kościoła i oddanie się do dyspozycji papieża są cechą charakterystyczną charyzmatu ignacjańskiego. Biskup Rzymu będąc wikariuszem Chrystusa na ziemi, jest gwarantem prawdziwej wiary, skałą, na której Kościół stoi bezpiecznie. Zakonnicy dokładają starań, aby przez tą wierność przyczyniali się do zachowania jedności Kościoła i czystości wiary świętej.

Aby wierniej żyć charyzmatem ignacjańskim, Słudzy Jezusa i Maryi przyjęli za swoje dawne Konstytucje Jezuitów, starając się żyć na sposób Towarzystwa Jezusowego sprzed Soboru Watykańskiego II, z wyjątkiem tego, co rzeczywiście było konieczne, aby dostosować do współczesnych czasów.

Zgromadzenie nastawione jest na apostolat. Podobnie jak u Jezuitów, nie kładzie się nacisku, jak w innych zakonach, na wspólnotę. Aby być bardziej dyspozycyjnymi dla pracy apostolskiej zakonnicy odmawiają Liturgię Godzin indywidualnie. Wymaga to jednak solidnej formacji duchowej, która oparta jest na ignacjańskich ćwiczeniach duchowych.

Szczególną cechą wspólnoty jest poświęcenie się Najświętszemu Sercu Jezusa i Niepokalanemu Sercu Maryi, które ponawiane jest przez zakonników każdego dnia. Życie duchowe karmi się także codzienną godzinną medytacją, różańcem oraz częstą adoracją Najświętszego Sakramentu.

Pierwsze miejsce zajmuje jednak Najświętsza Ofiara Mszy Świętej, która sprawowana jest w obu formach rytu rzymskiego: zwyczajnej (posoborowej) i nadzwyczajnej (przedsoborowej). Obie formy liturgii traktowane są z równą czcią i są celebrowane z najwyższą starannością, z troską o piękno i wierność przepisom liturgicznym Kościoła. W seminarium duchownym zgromadzenia dba się o zrównoważony stosunek pomiędzy celebracjami w „nowej” i „starej” formie. W parafiach prowadzonych przez zgromadzenie zwykle sprawuje się formę „nową” w miarę możliwości dołączając tradycyjne elementy takie jak: korzystanie z Kanonu Rzymskiego także w języku łacińskim, wspólny kierunek modlitwy kapłana i ludu (ad orientem), udzielanie Komunii Świętej na język itp. We Mszach Świętych sprawowanych dla poszczególnych grup np. w czasie dni skupienia, rekolekcji, bądź dla grup młodzieżowych, częściej używana jest liturgia przedsoborowa.

Słudzy Jezusa i Maryi prowadzą prosty i skromny styl życia, wyrzekają się własności osobistej, wszystko oddając wspólnocie. Gotowi są podjąć się z zapałem każdego zadania, iść absolutnie wszędzie, jeśli przyniesie to większą chwałę Bogu.

Działalność:

Zgromadzenie prowadzi parafie, szkoły, internaty, domy rekolekcyjne, zakonnicy formują wiarę wiernych poprzez rekolekcje ignacjańskie, kierowanie Trzecim Zakonem św. Ignacego Loyoli oraz środki masowego przekazu: prowadzą wydawnictwo, studio nagrań, redagują magazyn katolicki. Szerzą także ideę poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusa i Niepokalanemu Sercu Maryi oraz angażują się w pracę misyjną w Kazachstanie.

Mimo, iż praca duszpasterska zgromadzenia nie ogranicza się do żadnego konkretnego obszaru, szczególną uwagę poświęca się duszpasterstwu młodzieżowemu prowadzonemu głównie w ramach skautingu, starając się przyciągnąć młodych ludzi do Kościoła i wzmocnić ich wiarę.

Historia:

Początki Zgromadzenia Sług Jezusa i Maryi związane są z posługą apostolską niemieckiego Jezuity o. Andreasa Hönischa. Pracował on z młodzieżą zrzeszoną w Federacji Skautingu Europejskiego w Niemczech, działającej według zasad wypracowanych przez Roberta Baden-Powell’a – założyciela skautingu. Celem ruchu skautowego był rozwój młodych ludzi w taki sposób, by w pełni mogli wykorzystać swoje możliwości fizyczne, umysłowe, społeczne i duchowe jako jednostki oraz jako członkowie społeczeństwa. Skauting oparty został na trzech zasadach: obowiązek wobec Boga, obowiązek wobec bliźnich i obowiązek wobec samego siebie.

Praca ta przypadła jednak na okres posoborowy, gdy poszukiwanie tego, co nowe w wielu środowiskach kościelnych prowadziło do rozmywania katolickiej nauki i moralności. Ojciec Hönisch nie bał się przypominać młodzieży niepopularnych prawd wiary i zasad moralnych. Siłą rzeczy zrodziło to pewne spory. Jego przywiązanie do tradycyjnej doktryny i poglądów na wychowanie przyniosło niechęć ze strony przełożonych zakonnych, którzy w konsekwencji polecili kapłanowi zakończyć współpracę z młodzieżą pod groźbą wykluczenia z zakonu. W obliczu dylematu o. Hönisch zwrócił się o wsparcie do ówczesnego prefekta watykańskiej Kongregacji Nauki Wiary kard. Josepha Ratzingera, późniejszego papieża Benedykta XVI, który zachęcił go, aby nie porzucał pracy z młodzieżą. Ojciec Hönisch opuścił więc Jezuitów i został inkardynowany do diecezji Augsburg.

Jakiś czas później trzech młodych mężczyzn ze skautingu z zwróciło się do kapłana z pragnieniem poświęcenia się Bogu, które łączyłoby kapłaństwo z pracą z młodzieżą z ruchu skautowego. Zrodziło to ideę powołania do życia nowego zgromadzenia zakonnego.
Powstało ono w 1988 roku; pierwsza wspólnota zamieszkała w domu parafialnym w Wickstadt w Niemczech. Po kliku miesiącach zgłosiło się kolejnych czterech kandydatów. Jeszcze w tym samym roku biskup Augsburga zaoferował rosnącej wspólnocie osiedlenie się w starym klasztorze kapucynów w Mussenhausen, który stał się domem macierzystym zakonników.

Od początku swojego istnienia, oprócz wierności tradycyjnej doktrynie katolickiej, zgromadzenie dostrzegało także bogactwo duchowe zawarte w przedsoborowej liturgii, uzyskując zgodę władz kościelnych na celebrowanie „starej” formy liturgii, obok liturgii posoborowej. W 1994 roku zgromadzenie zostało uznane na prawie papieskim i zostało związane z Papieską Komisją Ecclesia Dei, stając się tzw. zgromadzeniem tradycyjnym. Jego duchowość oraz sposób życia zakonników wzorowany jest na Towarzystwie Jezusowym w kształcie sprzed Soboru Watykańskiego II. Podobnie jak inne tradycyjne wspólnoty Słudzy Jezusa i Maryi nie cierpią na brak nowych powołań. Do dzisiaj opieka duszpasterska nad skautami jest jednym z głównych zadań zgromadzenia.