Zgromadzenie Sióstr Westiarek Jezusa
Congregatio Sororum Vestiariarum Iesu
Congregation of the Vestiarki Sisters of Jesus
Congregazione delle Suore Vestiarie di Gesù
Congrégation des Sœurs Vestiaire de Jésus
Data i miejsce założenia:
1882 rok - Polska
Założyciele:
bł. Honorat Koźmiński OFMCap
m. Sabina Kawecka
Liczba sióstr na świecie: 86 (w Polsce: 79) * dane z 2008 roku
Westiarki obecne są w krajach: Polska, USA.
Dom generalny: Polska (Warszawa)
Habit aktualny:
Zgromadzenie bezhabitowe od początku swojego istnienia.
Duchowość:
Siostry Westiarki dążą do chwały Bożej i do pożytku bliźnich. Ciągła pamięć o Bożej obecności w Eucharystii skłania je do gorliwości o chwałę i ozdobę domu Bożego; mają na uwadze Zbawiciela, który upomniał się o cześć należną świątyni Pańskiej. Troska o miejsca kultu, aby Najświętszy Sakrament był jak najgodniej przechowywany, jest podstawowym celem zgromadzenia. Dbają też o to, by Pan Jezus był chwalony w sercach ludzkich, które są również świątynią Bożą, w tym celu współpracują z kapłanami w parafiach.
Wpatrzone w Jezusa Eucharystycznego rozważają Jego pokorę, wyniszczenie i miłość, bezgraniczne oddanie się ludziom. Adorują Boga w Najświętszym Sakramencie wynagradzają Mu za zniewagi i grzechy. W życiu duchowym dążą do osiągnięcia doskonałej miłości Bogu w duchu, który streszcza hasło zgromadzenia: Wszystko dla Jezusa przez Maryję.
Westiarki idą za Chrystusem drogą wskazaną przez św. Franciszka z Asyżu zachowując Ewangelię jako regułę życia, Elementami duchowości franciszkańskiej szczególnie bliskimi zgromadzeniu są: poddanie Kościołowi, braterstwo oraz duch małości. Naśladując Pana Jezusa ubogiego, pokornego i ukrzyżowanego, w duchu pokuty dążą do wewnętrznej przemiany, której owocem jest prawdziwa radość i prostota.
Ważnym rysem Westiarek jest życie ukryte na wzór Św. Rodziny, bez zewnętrznych oznak, takich jak habit.
Patronką wspólnoty jest Matka Boża Łaskawa, pierwsza Westiarka Jezusa przygotowująca szaty Swemu Synowi Jezusowi.
Działalność:
Zgodnie z celem wyznaczonym przez założyciela Westiarki troszczą się o kościoły i wszystko, co potrzebne do sprawowania Sakramentów: prowadzą pracownie szat i paramentów liturgicznych, posługują w parafiach jako zakrystianki, organistki, katechetki, pracują w instytucjach kościelnych, ponadto opiekują się chorymi oraz starają się pielęgnować i upowszechniać ideę adoracji wynagradzającej Panu Jezusowi za zniewagi.
Historia:
Westiarki są jednym z ponad 20 zgromadzeń założonych przez kapucyna bł. Honorata Koźmińskiego. Ich powstanie wiąże się z sytuacją polityczną zaboru rosyjskiego XIX-wiecznej Polski, kiedy to po Powstaniu Styczniowym car rosyjski nakazał zamknąć nowicjaty zakonne i wydał zakaz przyjmowania nowych kandydatów. Ryzyko likwidacji życia zakonnego skłoniła bł. Honorata do powołania do istnienia nowej - nieznanej wówczas w Polsce - formy życia zakonnego: zgromadzeń bezhabitowych. Oficjalnie funkcjonowały one jako stowarzyszenia świeckie. W rzeczywistości członkinie prowadziły w miarę możliwości normalne życie zakonne, tylko bez habitu i oznak zewnętrznych.
Sam o. Honorat otrzymał od władz świeckich zakaz opuszczania klasztoru. Był jednak cenionym spowiednikiem. I właśnie za pośrednictwem konfesjonału, nie wychodząc poza mury swojego klasztoru w Zakroczymiu, założył szereg zgromadzeń zakonnych, każdemu przeznaczając inne zadania apostolskie, a których pierwsze członkinie rekrutował spośród swoich penitentek.
Zgromadzenie Westiarek Jezusa zostało powołane do istnienia w 1882 r. w Zakroczymiu. Współzałożycielką została Sabina Józefa Kawecka. Owdowiała w wieku 33 lat, zapragnęła oddać się życiu modlitwy. W czasie kuracji w Muszynie, poznała gorliwego kapłana, który jednak mało zwracał uwagę na wygląd świątyni. Za jego zgodą uporządkowała ją i przywróciła w niej piękno. Wtedy to zaczęła kiełkować w jej duszy myśl, by tym sposobem starać się o podniesienie Bożej czci w kościołach.
Po przeniesieniu się do Warszawy została tercjarka kapucyńską i poznała Honorata Koźmińskiego, spowiednika z zakroczymskiego klasztoru. Z jego zachętą nadal troszczyła się o piękno świątyń odnawiając szaty liturgiczne w różnych kościołach oraz adorując Najświętszy Sakrament. Początkowo była to praca samodzielna, jednak z czasem skupiały się wokół niej dziewczęta i kobiety, z którymi wspólnie pracowała.
Po 14 latach wędrownej posługi dla kościołów, w 1882 roku o. Honorat wręczył Sabinie Józefie Kaweckiej zarys konstytucji, tzw. Planik Życia dla Westiarek Jezusowych, co było początkiem zgromadzenia. Założyciel tak określił jego cel: Zgromadzenie realizuje swoje zadanie według zaleceń Założyciela, który zapisał, że: celem Westiarek Jezusowych jest uświątobliwienie własne przez ćwiczenia pobożności i przez przyodziewanie Pana Jezusa, czyli przez posługę około szat kościelnych. Westiarki zajmować się będą robotami kościelnymi i tym wszystkim, co służy do ubrania i ozdoby kielicha i kapłana, ołtarzy i kościoła. Ponadto wskazywał też, jako jedno z zadań wspólnoty, adorację wynagradzającą za zniewagi wyrządzane Panu Jezusowi w Najświętszym Sakramencie. 
Jeszcze przez pewien czas m. Sabina prowadziła z siostrami wędrowny tryb życia, udając się do różnych parafii, gdzie zajmowała się zaniedbanymi kościołami. W końcu jednak postanowiła poszukać domu w celu zorganizowania życia wspólnego i nowicjatu, bo to dawało gwarancję dalszego rozwoju Zgromadzenia. W 1884 r. otrzymała zaproszenie do Zagórowa w Wielkopolsce od miejscowego proboszcza; założyła tam pracownię haftów i pierwszy dom zgromadzenia.
Strony www:
www.westiarki.pl
