Służebnice Misjonarki Chrystusa Króla
Missionary Servants of Christ the King
Siervas Misioneras de Cristo Rey
Missionárias Servas de Cristo Rei
Ancelle Missionarie di Cristo Re
Serve Missionarie di Cristo Re
Data i miejsce założenia:
1950 rok - Nikaragua
Założycielka:
m. Albertina Ramirez Martinez
Liczba sióstr na świecie: brak danych
Służebnice Misjonarki Chrystusa Króla obecne są w krajach: Nikaragua, Salwador, Kostaryka, Panama, Ekwador.
Dom generalny: Nikaragua (Managua)
Habit aktualny:
 |
| Biały habit z szerokim kołnierzem, na głowie czarny welon, na piersi przypięty równoramienny krzyżyk z wizerunkiem Chrystusa Króla pośrodku. |
Habit historyczny:
Charyzmat zgromadzenia polega na pracy dla zbawienia dusz w jedności z Kościołem Świętym.
Duchowość wspólnoty ma trzy zasadnicze wymiary: modlitwę, pracę i cierpienie i wszystko to ma przyczyniać się do rozszerzenia Królestwa Chrystusa w każdej duszy. Dla Królestwa Bożego siostry powinny być gotowe do rezygnacji z własnej woli i akceptacji bólu i męczeństwa. Wszystkie cierpienia fizyczne czy duchowe ofiarowane są właśnie w tej intencji.
Siostry starają się także żyć w stałym zjednoczeniu z Bogiem, mając zawsze serce u stóp tabernakulum. Miłość Pana Jezusa uczy je zapominania o sobie i poświęcenia w dążeniu do zbawienia człowieka. Cechą szczególną sióstr jest wierność Ojcu Świętemu i magisterium Kościoła.
Działalność:
Głównym obszarem działalności apostolskiej zgromadzenia jest katolicka edukacja, zwłaszcza wśród ubogich. Obejmuje ona także prowadzenie szkoły dla dziewcząt zagrożonych demoralizacją. Inne formy posługi sióstr to katechizacja, praca duszpasterska w parafiach, duszpasterstwo powołaniowe, wszelkie działania na rzecz obrony wiary katolickiej, opieka nad chorymi, a także praca misyjna.
Historia:
Zgromadzenie Służebnic Misjonarek Chrystusa Króla założyła m. Albertina Ramirez Martinez, wnuczka pierwszego prezydenta Nikaragui. W młodości należała do różnych katolickich stowarzyszeń, w tym do Akcji Katolickiej, angażując się w liczne dzieła charytatywne. Włączała się też w katechizację ludności wiejskiej, przygotowywała do przyjęcia Chrztu Świętego, do sformalizowania niesakramentalnych związków małżeńskich, świadczyła pomoc duchową umierającym więźniom, coraz silniej odczuwając powołanie do życia zakonnego.
Z doświadczenia pracy w Akcji Katolickiej m. Albertiny w mieście Managua zrodziło się nowe zgromadzenie zakonne. W 1946 roku otrzymało ono wstępne zatwierdzenie władz kościelnych. W 1950 roku m. Albertina wraz z pięcioma towarzyszkami złożyła śluby wieczyste i właśnie ten dzień uważa się za oficjalną datę powstania zgromadzenia.
Cechą wspólnoty miała być głęboka miłość do Boga, która prowadzi do służby ludziom, bez różnicy na ich pochodzenie społeczne. Dlatego też od początku siostry otwierały szkoły, w których mogły kształcić się także dzieci wiejskie i z rodzin ubogich.
Matka Albertina żyła i zmarła w opinii świętości. Dotknięta cierpieniem sama nie mogła już angażować się w apostolstwo; ofiarowała przed tabernakulum swój krzyż w intencji prac podejmowanych przez zgromadzenie.
