Pobożne Nauczycielki Venerini

Pobożne Nauczycielki Venerini (MPV)
Maestre Pie Venerini
Maestras Pías Venerini
Pias Mestras Venerini (Irmãs Venerini)
Religious Teachers Venerini (Venerini Sisters)
Pieuses Maîtresses Venerini

Data i miejsce założenia:
1685 rok - Włochy

Założycielka:
św. Róża Venerini

Liczby: 418 sióstr na świecie  * dane z 2005 roku
Pobożne Nauczycielki Róży Venerini obecne są w krajach: Włochy, Albania, Rumunia, USA, Brazylia, Chile, Nigeria, Kamerun, Indie.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:
Brak wspólnoty stroju zakonnego.

Biała bluzka, czarna spódnica i kamizelka (lub bezrękawnik), na głowie czarny welon z białym paskiem, na piersi możliwy krzyż. Możliwy także strój szary z białym welonem.

W Indiach jednolity strój świecki - sari z krzyżem na piersi
lub biały habit i welon. W USA siostry nie chodzą w habitach w ogóle.

Habit historyczny:

Czarny habit z pelerynką, na głowie czarny czepek,
na piersi krzyż, przy boku różaniec.

Duchowość:

Duchowość zgromadzenia opiera się na duchowości jego założycielki św. Róży Venerini. Duchowość ta ma dwie zasadnicze cechy: pierwsza to miłość do Boga, druga to gorliwość o zbawienie dusz.

Miłość do Boga przejawia się w stawianiu na pierwszym miejscu zawsze woli Bożej, za przykładem Św. Róży, która mówiła: Czuję się tak przylgnięta do woli Bożej, że mnie nie obchodzi ani śmierć, ani życie, chcę tylko tego czego On chce, chcę Mu służyć jak Jemu się podoba i nic więcej.

Założycielka nie wymagała od sióstr długich modlitw, ale zachęcała, aby cała ich praca była służbą dla Boga, przepojona duchem modlitwy, niejako rozmową z Bogiem. Uprzywilejowanym środkiem do osiągnięcia wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem jest modlitwa myślna. Siostry medytują nad nauką Pana Jezusa zawartą w Ewangelii, a szczególnie nad tajemnicą Krzyża uobecnianą w Najświętszej Ofierze Eucharystycznej. To właśnie myśl o Jezusie Ukrzyżowanym i Jego doskonałej Ofierze Krzyżowej, pobudza siostry do gorliwości o zbawienie dusz, aby Jego drogocenna Krew nie została przelana na próżno.

Gorliwość ta znajduje swój wyraz w apostolstwie zgromadzenia. Św. Róża doszła do wniosku, że Dobra Nowina nie może zostać przyjęta, jeżeli ludzie najpierw nie uwolnią się od ciemności ignorancji i błędów. Stąd posługa sióstr skupia się na chrześcijańskim wychowaniu i edukacji młodego pokolenia, zwłaszcza dziewcząt.

Działalność:

Podobnie jak w początkach istnienia zgromadzenia, tak i obecnie, zasadniczą część działalności sióstr stanowi praca edukacyjna i wychowawcza w prowadzonych przez zgromadzenie szkołach. Ponadto siostry katechizują, włączają się w duszpasterstwo młodzieżowe i parafialne, podejmują się pracy charytatywnej, pomocy chorym oraz pracy misyjnej. 

Historia:

Św. Róża Venerini zmagała się z trudnościami dotyczącymi swojego powołania. Zarówno małżeństwo jak i życie zakonne wydawało się jej nie dla niej. Wprawdzie wstąpiła do klasztoru mniszek dominikanek, ale po kilku miesiącach po śmierci ojca wróciła do domu opiekować się chorą matką, nie myśląc nawet o powrocie do klasztoru; czuła, że życie kontemplacyjne to nie jej droga. Jednocześnie marzyła, by dokonać czegoś wielkiego dla Boga.

Zaczęła gromadzić w swym domu dzieci i ich matki na wspólną modlitwę różańcową. W czasie tych spotkań poznała ubóstwo nie tylko materialne, ale i duchowe, moralne i kulturowe, w jakich żyły kobiety z ludu; sama Róża pochodziła z zamożnej rodziny. Postanowiła więc poświęcić się wychowaniu chrześcijańskiemu dziewcząt z ubogich rodzin, które w owych czasach pozbawione były edukacji.

W 1685 roku, wraz z dwoma towarzyszkami, otwarła w Viterbo pierwszą we Włoszech powszechną szkołę dla dziewcząt, później kolejne w innych miejscowościach w miarę przybywania nowych nauczycielek. Pomimo, że św. Róża działała za zgodą biskupów, ze strony ogółu duchowieństwa spotykała się z niechęcią, gdyż dotychczas tylko oni zajmowali się nauczaniem religii; również dlatego, że w owych czasach żeńskie życie zakonne było z reguły kontemplacyjne i klauzurowe. Natomiast towarzyszki św. Róży -  które z czasem przybrały nazwę Pobożnych Nauczycielek Róży Venerini - żyły w małych dwu- trzyosobowych wspólnotach prowadząc szkoły; postrzegane były więc jako będące kimś pomiędzy kobietami świeckimi a zakonnicami. Dopiero po przychylnej opinii papieża Klemensa XI uprzedzenia ustały.

Główną działalnością Róży Venerini i jej sióstr było edukacja i wychowanie, jednak wykorzystywały one każdą możliwość poprzez którą mogły głosić miłość Bożą: pomagały ubogim bądź też zajmowały się chorymi.

Strony www:
Włochy: www.maestrepievenerini.com
USA: www.venerinisisters.com

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia.