Misjonarki Miłości

Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Miłości (MC)
Congregatio Sororum Missionarium Caritatis
Congregazione delle Suore Missionarie della Carità
Congregation of the Missionaries of Charity
Congregación de las Hermanas Misioneras de la Caridad
Congregação das Irmãs Missionárias da Caridade
Congrégation des Sœurs Missionnaires de la Charité
Kongregation der Missionarinnen der Nächstenliebe
Congregatie van Missionarissen van Naastenliefde
Сёстры миссионерки любви

Data i miejsce założenia:
1950 rok - Indie

Założycielka:
św. Matka Teresa z Kalkuty - Agnes Gonxha Bojaxhiu

Liczby: ok. 5000 sióstr na świecie (w Polsce: 36)  * dane z 2008 roku

Misjonarki Miłości obecne są w krajach: Polska, Czechy, Słowacja, Ukraina, Białoruś, Rosja, Litwa, Łotwa, Estonia, Finlandia, Szwecja, Norwegia, Dania, Holandia, Belgia, Francja, Wielka Brytania, Irlandia, Islandia, Hiszpania, Portugalia, Włochy, Watykan, Malta, Bośnia i Hercegowina, Chorwacja, Słowenia, Szwajcaria, Niemcy, Austria, Węgry, Rumunia, Bułgaria, Kosowo, Macedonia, Albania, Grecja, USA, Kanada, Meksyk, Kuba, Dominikana, Jamajka, Portoryko, Wyspy Dziewicze, Grenada, Saint Lucia, Trynidad i Tobago, Kostaryka, Salwador, Honduras, Nikaragua, Gwatemala, Panama, Gujana, Wenezuela, Kolumbia, Ekwador, Peru, Boliwia, Brazylia, Paragwaj, Urugwaj, Argentyna, Chile, Maroko, Tunezja, Algieria, Libia, Egipt, Etiopia, Dżibuti, Sudan Pn, Sudan Płd., Czad, Niger, Mali, Liberia, Senegal, Wybrzeże Kości Słoniowej, Benin, Sierra Leone, Gambia, Ghana, Gwinea, Burkina Faso, Togo, RŚA, Kongo-Brazaville, Kongo-Rep.Dem., Nigeria, Kamerun, Kenia, Tanzania, Rwanda, Uganda, Burundi, Zambia, Zimbabwe, RPA, Malawi, Mozambik, Madagaskar, Mauritius, Seszele, Izrael, Palestyna, Syria, Liban, Jordania, Jemen, Armenia, Azerbejdżan, Gruzja, Uzbekistan, Tadżykistan, Kazachstan, Mongolia, Irak, Pakistan, Indie, Sri Lanka, Bangladesz, Kambodża, Tajlandia, Korea Płd., Japonia, Hongkong, Makau, Tajwan, Singapur, Filipiny, Indonezja, Papua Nowa Gwinea, Australia, Nowa Zelandia.
Dom generalny: Indie (Kalkuta)

Habit aktualny:

Biały habit przepasany sznurem, na habicie białe sari z niebieskimi paskami stanowiące z welonem jedną całość, na lewym ramieniu przypięty krzyżyk, przy boku możliwy różaniec.

Nowicjuszki - strój cały biały (bez niebieskich pasków)

Duchowość:

Celem zgromadzenia jest zaspokajanie nieskończonego pragnienia Jezusa miłowania ludzi. W centrum duchowości Misjonarek Miłości znajduje się tajemnica Odkupienia, która ujawnia się bardzo wyraźnie w wołaniu Jezusa na krzyżu: Pragnę. U stóp krzyża stała Matka Boża, która jest najściślej związana z tajemnicą Pragnienia swojego Syna. To Ona słyszała Jego wołanie i zrozumiała je, odpowiadając na nie swoją miłością oraz ucząc początkujący Kościół, aby czynił to samo. Dlatego maryjność jest ważnym rysem duchowości zgromadzenia.

Powołanie do kontemplacji i zaspokajania Pragnącej Miłości Boga siostry realizują poprzez życie w czystości, dzielenie Chrystusowego ubóstwa, ufne podporządkowanie się Bożej woli, a także przez całkowite, wolne i radosne oddanie się służbie najbiedniejszym z biednych, co potwierdzają składanym czwartym ślubem służby właśnie najbiedniejszym z biednych. Według nauki matki Teresy swoją służbą misjonarki starają się zaspokajać nie tylko głód chleba, ale przede wszystkim głód miłości, chcą iść do odartych nie tylko z ubrania, ale z ludzkiej godności, służyć nie tylko bezdomnym, tym bez dachu nad głową, ale tym bezdomnym, bo odtrąconym, niechcianym, niekochanym.

Do codziennych elementów życia sióstr należą: modlitwa i rozważanie Słowa Bożego, codzienna godzinna adoracja Najświętszego Sakramentu, kontemplacja Boga zawsze i wszędzie, chwalenie Boga w liturgii i przyjmowanie Go w sakramentach, praktyki pokutne, życie w ciszy i umiarkowaniu, we wspólnocie i w pełnej dyspozycyjności wobec Boga.

Zgromadzeniu patronuje Niepokalane Serce Maryi, Przyczyny Naszej Radości i Królowej Świata.

Działalność:

Służba najuboższym z ubogich w praktyce oznacza pielęgnację chorych i umierających, opiekę i nauczanie osieroconym dzieciom, pomoc bezdomnym, żebrakom, trędowatym i ich dzieciom, chorym na AIDS, uzależnionym, troskę o niechcianych, porzuconych, samotnych. Swoją posługę siostry świadczą do czasu, kiedy nie znajdą kogoś innego, kto może pomóc im lepiej i w sposób bardziej trwały.

Siostry prowadzą więc szkoły dla dzieci ze slumsów, punkty pomocy medycznej, jadłodajnie, domy dla samotnych matek, domy dla umierających, schroniska dla bezdomnych itp.

Historia:

Agnes Gonxha Bojaxhiu, późniejsza Matka Teresa z Kalkuty urodziła się i wychowała w Albanii. Zafascynowana żywotami misjonarzy i ich pracą już jako dziecko postanowiła poświęcić się Bogu. Udała się do Irlandii gdzie wstąpiła do Instytutu Sióstr Najświętszej Maryi Panny, znanych jako siostry loretanki. Będąc jeszcze nowicjuszką wyjechała do Indii z zamiarem poświęcenia się pracy misyjnej. Po ślubach przez kilkanaście lat nauczała w szkołach prowadzonych przez zgromadzenie, m.in. w szkole w Kalkucie.

Niedzielami Matka Teresa miała zwyczaj odwiedzać biedaków w miejscowych slumsach. Krytycznym momentem były lata 1940-te, kiedy w mieście zapanowała klęska głodu. W 1946 roku podczas podróży pociągiem na coroczne rekolekcje Matka Teresa doświadczyła „powołania w powołaniu”, ażeby opuścić zgromadzenie i poświęcić się pracy dla ubogich, żyjąc wśród nich.
.

Po konsultacji z przełożonymi i kierownikiem duchowym zwróciła się do Stolicy Apostolskiej o pozwolenie na opuszczenie loretanek. Po otrzymaniu zgody papieża Piusa XII w 1948 roku udała się do slumsów udzielając pomocy ubogim i głodującym. Żyjąc w nędzy musiała żebrać o jedzenie i zaopatrzenie dla swoich podopiecznych. W następnym roku do m. Teresy dołączyła pierwsza siostra, później następne. Matka Teresa napisała regułę, określając „pracę w duchu ubóstwa i radości na rzecz najbiedniejszych z biednych, mieszkających w dzielnicach nędzy” jako cel przyszłego zgromadzenia. Siostry miały składać dodatkowy ślub miłości wobec ubogich, działalność zgromadzenia miała być prowadzona nie w dużych instytucjach, ale bezpośrednio wśród głodnych, porzuconych, samotnych, trędowatych, umierających, wśród niechcianych, niekochanych i zaniedbanych.

W 1950 roku arcybiskup Kalkuty zatwierdził wspólnotę; Misjonarki Miłości zaczęły oficjalnie istnieć. Dwa lata później Matka Teresa otworzyła pierwszy dom dla umierających, szybko zaczęły powstawać kolejne dzieła miłosierdzia otaczające opieką coraz to większą ilość potrzebujących.

Misjonarki Miłości są jednym z najdynamiczniej rozwijających się zgromadzeń na świecie. W roku założenia liczyło 13 członkiń; dziś jest około 5000 sióstr pracujących w większości państw na świecie. W Polsce siostry mają pięć domów: w Zaborowie koło Warszawy, w Warszawie, Łodzi, Katowicach i Szczecinie.

Oprócz Misjonarek Miłości Matka Teresa założyła jeszcze cztery inne zgromadzenia: kontemplacyjną gałąź Misjonarek Miłości w 1976 roku, Braci Misjonarzy Miłości w 1963 roku, Kontemplacyjnych Misjonarzy Miłości w 1979 roku oraz Ojców Misjonarzy Miłości w 1984 roku.

Adresy:
Dom generalny:
54 – A, A.J.C., Bose Road,
Calcutta 700016, India

Dom regionalny w Polsce:
ul. Grochowska 194/196;
04-357 Warszawa

Adresy pozostałych domów regionalnych na świecie

Filmy: