Józefitki Najświętszego Serca

Siostry św. Józefa od Najświętszego Serca (RSJ)
Sisters of St. Joseph of the Sacred Heart (Brown Josephites)
Suore di San Giuseppe del Sacro Cuore
Hermanas de San José del Sagrado Corazón
Irmãs de São José do Sagrado Coração
Sœurs de Saint-Joseph du Sacré-Cœur (Joséphites Brunes)
Schwestern des Heiligen Joseph vom Heiligen Herzen
inna nazwa: Józefitki Brązowe

Data i miejsce założenia:
1866 rok - Australia

Założyciele:
ks. Julian Tenison Woods
św. Mary MacKillop

Liczba sióstr na świecie: 855  * dane z 2012 roku
Józefitki Najświętszego Serca obecne są w krajach: Australia, Nowa Zelandia, Timor Wschodni, Irlandia, Wielka Brytania, Peru, Brazylia.
Dom generalny: Australia (Sydney)

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe. W okresie posoborowym siostry przestał chodzić w habitach.




Habit historyczny:

Brązowy habit przepasany brązowym paskiem, na piersi wyszyty niebieski józeficki emblemat (połączone dwie litery „A” oraz „M” – inicjały wezwania „Ave Maria”) wraz z trzema literami „J” symbolizującymi Jezusa, św. Józefa i św. Jana Chrzciciela, na głowie biały czepek otaczający twarz, brązowy welon, przy boku różaniec z krzyżem zatkniętym za pasek.

--------------------------------------------

Józefitki Najświętszego Serca w 1955 roku.

Duchowość:

Charakterystyczną drogą powołania Józefitek Najświętszego Serca jest wiara w obecność Boga w każdych okolicznościach, a co za tym idzie możliwość osiągnięcia świętości w zwyczajnym życiu oraz szczególna miłość względem ubogich i słabych. Dlatego siostry starają się cechować zaufaniem Bożej Opatrzności, poddaniem się woli Bożej, miłością Krzyża, a także umiejętnością dostrzegania Boga w innych ludziach i kochania Go w nich.

Pierwotna duchowość zgromadzenia skupia się na Najświętszym Sercu Pana Jezusa, w którym objawia się bezwarunkowa i współczująca miłość Boga. Istotne miejsce zajmuje także osoba św. Józefa, opiekuna Jezusa i Maryi. Jest on wzorem prostoty życia, a przede wszystkim pokory - cichej, zakorzenionej w woli Bożej, pełnej ufności i całkowitej zależności od Boga, pokory wyrażonej nie w słowach, ale w postawie serca, odważnej i gotowej poświęcić nawet własne dobre imię. Uroczystość św. Józefa jest szczególnym dniem w życiu zgromadzenia.

Siostry czerpią również przykład z Matki Bożej zasłuchanej w Boże Słowo, obejmującej troską wszystkich ludzi i ich potrzeby, i z Jej pełnej miłości relacji z Synem. Częścią duchowej tradycji józefitek zawsze było nabożeństwo do Maryi, a szczególnie różaniec i odmawiany na Jej cześć Magnificat.

Krzyż Chrystusa przypomina siostrom o Jego cierpieniu i śmierci na Kalwarii. Św. Mary MacKillop uczyła, że śmierć nie jest końcem, ale prowadzi do życia, a pozytywna akceptacja cierpienia jest sposobnością okazania Bogu miłości. Ten rys duchowości przejawia się w zgromadzeniu w nabożeństwie Drogi Krzyżowej, zwłaszcza w okresie Wielkiego Postu.

Realizacji powołania sprzyja ponadto codzienna Eucharystia oraz modlitwa Liturgią Godzin, czas osobistej modlitwy i samotności, kontemplacyjna postawa serca oraz składane śluby zakonne, dzięki którym siostry wchodzą w głębszą relację z Bogiem.

Obok św. Józefa patronem zgromadzenia jest także św. Jan Chrzciciel, ten który przygotował przyjście Jezusa Chrystusa.

Działalność:

Zgodnie z tradycją zgromadzenia apostolstwo prowadzone jest w dużej mierze w dziedzinie edukacji w szkołach i na uczelniach. Nie zapominając o ubogich siostry pracują na obszarach wiejskich oraz pośród rdzennych mieszkańców zarówno Australii jaki i innych krajów. Swoją opieką otaczają kobiety i dzieci, rodziny będące w potrzebie, ludzi przeżywające żałobę, troszczą się o chorych i starszych. Siostry przeciwdziałają także uzależnieniu od narkotyków i alkoholu, pracują w duszpasterstwie parafialnym, wśród więźniów, prowadzą rekolekcje, podejmują się kierownictwa duchowego, szerzą charyzmat św. Mary MacKillop

Historia:

Zgromadzenie Sióstr Józefitek Najświętszego Serca zrodziło się ze spotkania dwóch osób: św. Mary MacKillop, pierwszej kanonizowanej Australijki oraz ks. Juliana Tenisona Woodsa.

Mary urodziła się w Australii. Miłość do wiary katolickiej i świadomość problemów społecznych zaszczepił w niej jej ojciec. W młodości przygotowywał się on do kapłaństwa, jednak zrezygnował z tej drogi. Fakt ten mocno oddziaływał na Mary. Od chwili, gdy zrozumiała, że był on przeznaczony dla Kościoła, ale nie wytrwał, rosło w Mary pragnienie porzucenia wszystkiego i poświęcenia życia wyłączenia Bogu. Jednocześnie Mary słyszała o smutnym położeniu wielu biednych, głównie wiejskich rodzin, których ojcowie wyjeżdżali zarabiać na rodzinę poszukując złota, a matki z dziećmi zostawały same w skrajnej nędzy. W tym okresie Mary podjęła postanowienie, że znajdzie jakiś sposób na poprawę losu tych Australijczyków. Postanowienie to, w połączeniu z przekonaniem, że Bóg chce, aby zajęła miejsce, którego nie chciał przyjąć jej ojciec podsycało w niej pragnienie o zostaniu zakonnicą. Nie wiedziała jednak, jak połączyć oba te pragnienia, gdyż obecne wówczas w Australii zgromadzenia nie zajmowały się najuboższymi mieszkańcami wsi.

Tymczasem Mary zmuszona była wspomagać materialnie rodzinę, dlatego podjęła się pracy jako nauczycielka. Jedną z posad otrzymała w miasteczku Penola na południu Australii, w bardzo ubogiej części kraju. Tam spotkała ks. Juliana Woodsa, który również postawił sobie za cel poprawę losu prostych mieszkańców Australii. Martwiło go, że dzieci w jego parafii nie mają dostępu do formalnej edukacji katolickiej i wyrastają na ludzi nieznających Boga. Priorytetową sprawą było więc zapewnienie dzieciom z ubogich rodzin wykształcenia opartego na wierze katolickiej, które jednocześnie dawałoby możliwość poprawy sytuacji życiowej.

Ks. Woods planował sprowadzić jakieś zakonnice z Europy jednak skrajna bieda i ciężkie warunki życiowe w tej części kraju uniemożliwiały to. Uznał więc, że potrzeba zorganizować nowe zgromadzenie przystosowane do działania w warunkach australijskich, którego członkiniami byłyby dobrze wykształcone, dyspozycyjne i oddane sprawie nauczycielki, gotowe żyć w ubóstwie. Mary była idealną osobą. Oboje rozpoczęli starania nad otwarciem pierwszej szkoły w Penola, co stało się w 1866 roku, a Mary złożyła śluby zakonne dając początek siostrom Józefitkom Najświętszego Serca.

Zgromadzenie bardzo szybko się rozwijało. W 1868 roku, a więc dwa lata po założeniu było już 30 sióstr,  rok później 72, a w 1870 roku około 130 sióstr. Oprócz prowadzenia szkół siostry opiekowały się osobami starszymi, bezdomnymi, chorymi, zapewniały schronienie kobietom i dzieciom w trudnej sytuacji życiowej, pomagały więźniom opuszczającym więzienia, wszystko zgodnie ze słowami matki Mary: Jeśli widzisz kogoś w potrzebie pomóż mu, nie oglądając się na innych.

Nowe zgromadzenie miało cechować się prostotą życia, dzieląc z ludźmi biednymi ich los i na równi z nimi walczyć o przetrwanie. Siostry miały nie posiadać żadnej własności. Nie miały koniecznie mieszkać za murami klasztorów, ale tam gdzie będzie potrzeba, choćby w buszu w skromnych chatach, ze swoim apostolstwem siostry były gotowe wychodzić poza duże miasta, aby służyć potrzebującym. Każde dziecko w szkołach zgromadzenia było traktowane tak samo, bez różnicy na status społeczny, nauka była bezpłatna.

W zgromadzeniu nie było podziału sióstr na chóry, choć  kandydatki przyjmowane były z wszystkich klas społecznych. Zarząd miał był scentralizowany, aby móc swobodnie przenosić siostry pomiędzy diecezjami zgodnie z potrzebami. I właśnie ta kwestia sprawiła, że Mary wiele lat spędziła na walce z wieloma hierarchami kościelnymi, którzy koniecznie starali się przejąć kontrolę nad zgromadzeniem. Wielu „gorszyło” także skrajne ubóstwo sióstr, jak i traktowanie biedoty na równi z ludźmi z wyższych sfer. Doszło do tego, że Mary oskarżona o nieposłuszeństwo została na kilka miesięcy ekskomunikowana do czasu, aż cofnięto karę jako bezpodstawną i nałożoną w skutek intryg.

.

Dawne habity
józefitek brązowych i czarnych.

Próby utrzymania centralnego zarządu nie do końca się udały pomimo, że Mary uzyskała zatwierdzenie Stolicy Apostolskiej dla swoich konstytucji. Jeden z biskupów doprowadził do przejęcia kontroli nad siostrami w swojej diecezji. Tak w 1872 roku powstały Józefitki z Perthville, z których później wyłoniło się kilka następnych józefickich zgromadzeń, każde pod rządami miejscowego biskupa. Wspólnoty te przyjęły czarne habity w odróżnieniu od Józefitek Najświętszego Serca, które nosiły habity brązowe. Od tego czasu zaczęto siostry nazywać józefitkami „brązowymi” i „czarnymi”. Pośród łącznie 6 niezależnych diecezjalnych zgromadzeń niektóre z czasem połączyły się józefitkami brązowymi. Były to Józefitki z Goulburn powstałe w 1882 roku i przyłączone w 2013, Józefitki z Northampton powstałe w 1890 roku, przyłączone już w roku 1912, Józefitki z Tasmanii powstałe w 1887 roku i przyłączone w 2012 oraz Józefitki z Whanganui powstałe w 1880 roku i przyłączone w 2013 roku. Józefitki z Perthville przyłączyły się w 2014 roku.

Strony www:
Australia: www.sosj.org.au
Nowa Zelandia (dawne Józefitki z Whanganui): www.ssj.org.nz
Peru: www.rsjperu.org

Aktualizacja: 16.02.2016