Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: ss. Sacré Coeur

Zgromadzenie Najświętszego Serca Jezusa - Sacré Coeur (RSCJ)
Societas Sacratissimi Cordis Iesu
Society of the Sacred Heart of Jesus (Religious of the Sacred Heart)
Società del Sacro Cuore di Gesù (Religiose del Sacro Cuore di Gesù)
Société du Sacré-Cœur de Jésus (Dames du Sacré-Cœur, Religieuses du Sacré-Coeur)
Sociedad del Sagrado Corazón de Jesús (Religiosas del Sagrado Corazón de Jesús)
Sociedade do Sagrado Coração de Jesus (Religiosas do Sagrado Coração de Jesus)
Gesellschaft vom Heiligen Herzen Jesu (Sacré-Cœur)
Sociëteit van het Heilig Hart van Jezus

Data i miejsce założenia:
1800 rok - Francja

Założycielka:
św. Magdalena Zofia Barat

Liczby: ok. 2400 sióstr na świecie (w Polsce ok. 80) * dane z 2012 roku

Siostry Sacré Coeur obecne są w krajach: Polska, Francja, Włochy, Malta, Hiszpania, Irlandia, Wielka Brytania, Belgia, Holandia, Szwecja, Niemcy, Austria, Węgry, Rosja, USA, Kanada, Meksyk, Kuba, Portoryko, Nikaragua, Kolumbia, Wenezuela, Peru, Paragwaj, Urugwaj, Brazylia, Chile, Argentyna, Egipt, Czad, Kongo, Kenia, Uganda, Indie, Chiny, Tajwan, Korea Płd., Japonia, Filipiny, Indonezja, Australia, Nowa Zelandia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe. Od 1970 roku siostry zaczęły całkowicie rezygnować z habitów.

Jedynie w prowincji polskiej część sióstr nosi szare welony z białą wypustką do świeckiego szarego ubrania. Welon jest jednak nieobowiązkowy.

Habit historyczny:

Pierwszy strój zgromadzenia, używany do 1966 roku:
Czarny habit z pelerynką z białym kołnierzykiem, na głowie czarny czepek i welon z białą otoczką wokół twarzy, na piersi krzyż, przy boku różaniec. Na misjach habit i welon biały.

nowicjuszki

-------------------------------------------

Habit z lat 1966-1968

-------------------------------------------

Strój z lat 1969-1970: habit i welon czarny lub szary.

Duchowość:

Kult Najświętszego Serca Jezusa jest w centrum duchowości zgromadzenia. Duchowość ta wyraża się w zjednoczeniu i upodobnieniu z uczuciami i postawami Serca Jezusa, w przemianie własnego serca na wzór Jego Serca oraz w gotowości na przyjęcie wezwań Ducha Świętego. Kontemplacja miłości Jezusa odkrywa siostrom Jego Serce, które jest wydane, przebite i otwarte.

Przebite Serce Jezusa uczy siostry wrażliwości na cierpienia świata. Z kolei Otwarte Serce Jezusa przyjmuje każdego; Ono nie pragnie niczego dla siebie, jest ciche i pokorne. Serce Jezusa zostało także wydane do końca Ojcu za ludzi. Siostry uczą się więc oddawać swoje życie dzień po dniu z miłości, na wzór Pana Jezusa.

Każda siostra stara się osiągnąć wewnętrzną postawę otwartości na Jego miłość, tak aby móc później dzielić się nią z innymi, by każdy mógł doświadczyć, że jest chciany, kochany i zbawiony przez Boga.

Zgodnie z charyzmatem założycielki powołanie sióstr Sacré Coeur ma dwa aspekty: kontemplacyjny i czynny. Są nimi: całkowite oddanie się Najświętszemu Sercu Jezusa i poświęcenia się dziełu wychowania. Życie duchowe pogłębiane jest przez modlitwę wspólnotową i osobistą, w tym: codzienne uczestnictwo w Najświętszej Ofierze, godzina rozmyślania dziennie, jak również doroczne rekolekcje ignacjańskie.

Dewizą zgromadzenia jest: Cor unum et anima una in Corde Jesu – czyli: Jedno serce i jedna dusza w Sercu Jezusa.

Działalność:

Zgromadzenie wezwane jest do wychowawczej pracy z dziećmi, z młodzieżą. Siostry prowadzą przedszkola, szkoły podstawowe, gimnazja, szkoły średnie, uczelnie wyższe, a także internaty i akademiki, katechizują, organizują zajęcia na wydziałach teologicznych. Zajmują się także nauczaniem dzieci niepełnosprawnych, prowadzą świetlice środowiskowe, organizują szkoły ludowe. Ważne miejsce w posłudze wychowawczej zajmują kobiety, gdyż jak mawiała założycielka: wychowując kobiety, wychowuje się rodzinę.

Siostry angażują się ponadto w duszpasterstwo parafialne, prowadzenie rekolekcji oraz pracę w instytucjach kościelnych. Posługują także chorym i tym, którzy są na marginesie społeczeństwa: ubogim, uzależnionym, bezdomnym, odrzuconym, imigrantom, chorym na AIDS.

Historia:

Zofia Barat postanowiła oddać się Bogu mając zaledwie pięć lat, a w czternastym roku życia przyrzekła Bogu dziewictwo. Jej starszy brat Ludwik, późniejszy kapłan, zaszczepił w niej miłość do Serca Jezusowego; dbał on także o intelektualny i religijny rozwój siostry. Z tego też powodu opuściła swoje rodzinne miasto i za Ludwikiem udała się do Paryża. Tam podjęła się uczenia i katechizowania dzieci. Otoczona kilkoma dziewczętami próbowała zapoczątkować życie wspólne. Marzyła o Karmelu, lecz podczas modlitwy zrozumiała, że powinna obrać życie zakonne, łączące kult Najświętszego Serca Jezusa z wychowaniem dziewcząt. W 1800 roku wraz z towarzyszkami poświęciła się Sercu Jezusa i złożyła pierwsze śluby czystości. Wydarzenie to uważa się za początek Zgromadzenia Najświętszego Serca; Zofia Barat przyjęła imię Magdalena.

Cel, jaki przyświecał św. Magdalenie Zofii, to powrót Francji do wiary, którą zatraciła po walczącej z Kościołem i niszczącej religię Rewolucji Francuskiej. Pragnęła go zrealizować poprzez wychowywanie dziewcząt, przyszłych żon i matek, które później będą miały wpływ na wiarę swych mężów i dzieci. Środkiem, jaki wybrała, były pensjonaty i szkoły dla dziewcząt.

Pierwszy klasztor i szkoła powstały w 1801 roku w Amiens. Apostolat zgromadzenia realizowany był w dwóch typach szkół, w pensjonatach dla dziewcząt i w szkołach eksternistycznych dla dzieci biednych. Z biegiem lat otwierano szkoły dla dzieci niepełnosprawnych, dla sierot, dla chłopców. Siostry uczyły dorosłe kobiety zawodu, formowały przyszłe nauczycielki, wprowadzając jednocześnie swoje uczennice w życie duchowe.

Nowa wspólnota zakonna rozwijała się bardzo dynamicznie. W 1865 roku, gdy umierała założycielka, Zgromadzenie Sacré-Coeur liczyło 3539 zakonnic. Pod koniec XIX wieku było już 6649 sióstr z czego około 2500 w samej Francji.

nowicjuszki w USA; lata 1950-te

Pod wpływem Soboru Watykańskiego II (1962-65) siostry rozpoczęły proces modernizacji zgromadzenia. Funkcja przełożonej generalnej przestała być dożywotnia, zniesiono nie tylko podział na chóry (to akurat sobór zalecał), ale nawet klauzurę, porzucono habity zamieniając je na ubrania świeckie (nawet w Polsce, jako jedyne zgromadzenie), w imię „nowego zrozumienia życia zakonnego” dokonano szeregu zmian wprowadzając nowy, zmodernizowany styl życia, zaangażowano się w inne, nie tylko typowo wychowawcze, dziedziny apostolstwa.

s. Józefa Menendez

Zmiany te miały odnowić zgromadzenie, tymczasem znalazło się ono w obliczu sporego kryzysu, zresztą jak większość w ten sposób unowocześnionych wspólnot. W 1967, w szczytowym okresie swojego rozwoju, liczyło ok. 7000 sióstr. Od tego czasu ich liczba zaczęła gwałtownie spadać aż do ok. 2400 członkiń obecnie. Nowych powołań jest niewiele; przykładowo w 2009 roku w całym zgromadzeniu śluby wieczyste złożyło zaledwie 17 sióstr, podczas gdy w samej tylko prowincji amerykańskiej w tym samym roku zmarło 15 zakonnic. Cieszy jednak, że wciąż obecne są nowe powołania z Polski.

Jedną z Sióstr Sacré-Coeur była hiszpańska zakonnica Józefa Menendez (zm. w 1923 roku w klasztorze w Poitiers we Francji). Doznawała ona mistycznych przeżyć i objawień Pana Jezusa, w których wzywa On ludzi do ufności, miłości i zadośćuczynienia Jego Najświętszemu Sercu. Zapiski z objawień s. Józefy zostały wydane drukiem pod tytułem Wezwanie do miłości.