Barnabici

Zgromadzenie Księży Świętego Pawła (CRSP)
Zgromadzenie Kleryków Regularnych Św. Pawła
Congregatio Clericorum Regularium Sancti Pauli (Barnabitarum)
Chierici Regolari di San Paolo (Barnabiti)
Clerics Regular of Saint Paul (Barnabites)
Congregación de Clérigos Regulares de San Pablo (Barnabitas)
Clérigos Regulares de São Paulo (Barnabitas)
Clercs Réguliers de Saint Paul (Barnabites)
Kongregation der Regularkleriker vom hl. Paulus (Barnabiten)
Регулярные клирики св. Павла (Варнавиты)
Zgromadzenie kleryckie, składające się z księży i braci

Data i miejsce założenia:
1533 rok - Włochy

Założyciel:
Św. Antoni Maria Zaccaria

Liczby: 450 zakonników na świecie (w tym 8 Polaków)

Barnabici obecni są w krajach: Polska, Włochy, Belgia, Hiszpania, Albania, USA, Kanada, Meksyk, Brazylia, Argentyna, Chile, Kongo, Rwanda, Afganistan, Indie, Filipiny.

Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarna sutanna przepasana czarnym pasem wiązanym po lewej stronie.
Na misjach możliwa sutanna biała.

W krajach o gorącym klimacie
możliwy habit i pas w kolorze białym.
Powyżej Barnabici na Filipinach

Duchowość:

Charyzmat zgromadzenia zawiera się w trzech słowach: ewangelizować, wychowywać, uświęcać. Jako zakonnicy Barnabici głoszą Chrystusa i Jego Ewangelię swoim życiem według rad ewangelicznych: posłuszeństwa, czystości, ubóstwa. Czynią to wpatrzeni w przykład i naukę św. Pawła Apostoła, pragnąc urzeczywistniać ideę całkowitego poświęcenia się Bogu na drodze służby apostolskiej dla dobra Kościoła powszechnego. Tak jak św. Paweł, który stał się wszystkim dla wszystkich (1 Kor9,22). Barnabici swoją posługę kierują do różnych środowisk.

Duchowość zgromadzenia opiera się na trzech filarach: wyrzeczenie się ducha świata - realizowane we wspólnocie zakonnej, poprzez ascezę i intensywną odnowę duchową; Barnabici poszukują wzrostu życia wewnętrznego, w celu ciągłego uwalniania się od ducha tego świata. Drugi filar to całkowite poświęcenie się Bogu - wyrażane przede wszystkim w życiu duchowym: ciągłym dążeniu do odnowy żarliwości chrześcijańskiej, wybierając to, co lepsze, wypełniając dobro, kierując się we wszystkim miłością. Św. Anotni uczył swoich duchowych synów, aby nawet modlitwa była przerywana natychmiast, jeśli wymagała tego miłość bliźniego, nazywał to porzucaniem Boga dla Boga lub pozostawianiem Chrystusa dla Chrystusa. Oddanie Bogu wyraża się także w służbie apostolskiej bliźnim, która stanowi trzeci filar - Barnabici służą z całkowitą bezinteresownością wszystkim ze szczególnym umiłowaniem ubogich, angażując się bez granic i spalając się dla zbawienia bliźnich.

Tym, co cechuje ducha zakonników to ufność pokładana nie w mądrości ludzkiej, lecz w prostocie Krzyża Świętego, to szlachetna otwartość duszy na Chrystusa Ukrzyżowanego, na cierpienia i pogardzanie samym sobą oraz wzrost i doskonalenie się w służbie bliźniemu. W wypełnianiu powołania Barnabitom pomaga Najświętsza Maryja Panna pod wezwaniem Matki Bożej Opatrzności, której kult jest w zgromadzeniu bardzo żywy.

Działalność:

Głównym zadaniem zgromadzenia jest zaangażowanie w odnowę obyczajów, odnowę społeczeństwa, jak i duchowieństwa. Zakonnicy czynią w różnych formach posługi apostolskiej jednak szczególną wagę przywiązują do formacji młodzieży szkolnej i studenckiej, gdyż od nich będzie zależeć kształt społeczeństwa w przyszłości. Apostołują więc na wyższych uczelniach, w instytucjach wychowawczych, ruchach i grupach młodzieżowych, prowadzą szkoły, przedszkola, ośrodki nauki czytania i pisania w krajach misyjnych. Prowadzą także parafie, głoszą rekolekcje, angażują się w różne duszpasterstwa, formacje kapłanów i osób zakonnych. Zgromadzenie kieruje także szpitalami, ambulatoriami, ośrodkami leczniczymi, jadłodajniami dla ubogich, jak również ewangelizuje poprzez rozgłośnie radiowe.

Historia:

Zgromadzenie Barnabitów narodziło się w zataczającym coraz szersze kręgi klimacie reformy Kościoła w XVI wieku w czasach, gdy życie ówczesnego duchowieństwa i świeckich dalekie było od moralności chrześcijańskiej. Młody kapłan św. Antoni Zaccaria ogarnięty ideą wskrzeszenia zapału chrześcijańskiego, pragnął przemienić pogrążone w bierności duchowej i zepsute społeczeństwo, które zaczęło popadać w pogaństwo. Widział także potrzebę kształtowania sumień chrześcijan w czasie zamętu i błędów okresu reformacji. Założył więc tzw. Wieczernik, to jest grupę odnowy na wzór licznych grup istniejących już w różnych miastach włoskich. Kierownik duchowy Antoniego widząc powodzenie inicjatywy św. Kajetana Thiene, założyciela pierwszego zgromadzenia księży regularnych (Teatynów), które obrało sobie podobny cel, zachęcił młodego ks. Zaccarię do podjęcia podobnego kroku. Tak zaczęło się w 1530 formować nowe zgromadzenie zakonne kapłanów, którzy pragnęli kierować się nauką i naśladować przykład św. Pawła. Zakonnicy osiedlili się przy kościele św. Barnaby w Mediolanie, skąd wzięła się potoczna nazwa zakonu – Barnabici. Zgromadzenie zostało zatwierdzone przez władze kościelną w 1533 roku i datę tą przyjmuje się za rok jego założenia. Wysiłki Antoniego i jego pierwszych towarzyszy koncentrowały się wokół solidnej formacji zakonnej przede wszystkim poprzez stałą i gorliwą modlitwę oraz wokół posługi apostolskiej: spowiadania, głoszenia Słowa Bożego na placach, odważnego dawania świadectwa ubóstwem i pokorą.
W 1535 roku Antoni Zaccaria założył także żeńską gałąź zakonu - Anielanki św. Pawła.

Strony www:
Polska: www.barnabici.waw.pl
Włochy: www.barnabiti.it
Hiszpania: www.barnabitas.org
USA: www.barnabites.com
Brazylia: www.barnabitas.org.br
Chile: www.barnabitas.cl