Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Oaza Jezusa Kapłana

Oaza Jezusa Kapłana
Oasis of Jesus the Priest
Oasis de Jesús Sacerdote
Oasi di Gesù Sacerdote
Oasis de Jésus Prètre
Oase von Jesus Priester
Zgromadzenie tradycyjne podległe Papieskiej Komisji Ecclesia Dei.

Data i miejsce założenia:
1965 rok - Hiszpania

Założyciel:
ks. Pedro Muñoz Iranzo

Liczba sióstr na świecie: 25 (w tym 2 nowicjuszki) * dane z 2013 roku
Siostry Oazy Jezusa Kapłana obecne są w krajach: Hiszpania.
Dom generalny: Hiszpania (Argentona)

Habit aktualny:

Czarny habit z kołnierzykiem wzorowanym na sutannie kapłańskiej, czarny szkaplerz, na głowie biały czepek i czarny welon.

Dopełnieniem stroju jest biały płaszcz chórowy.

Duchowość:

Celem sióstr Oazy Jezusa Kapłana jest uczynienie całkowitej ofiary z własnego życia w intencji uświęcenia kapłanów i osób konsekrowanych oraz wzbudzenia licznych i świętych powołań kapłańskich i zakonnych. Powołanie to siostry wyrażają - poza trzema ślubami ubóstwa, czystości i posłuszeństwa - dodatkowym czwartym: ślubem za powołania. Mottem wspólnoty są słowa Pana Jezusa: Za nich Ja poświęcam w ofierze samego Siebie (J 17, 19).

Zgromadzenie ma charakter kontemplacyjny; swoje powołanie siostry wypełnią za ścisłą klauzurą. Duchowość Oazy Jezusa Kapłana ma pięć głównych wymiarów: modlitwę, miłość, poświęcenie, uległość i milczenie.

Wokół modlitwy skupia się całe życie klasztorne. Liturgia Mszy Świętej sprawowana jest w Nadzwyczajnej Formie Rytu Rzymskiego, podobnie Oficjum odmawiane jest w formie przedsoborowej, językiem modlitwy jest łacina, obecny jest również chorał gregoriański. Siostry każdego dnia odmawiają różaniec oraz spędzają dwie godziny na modlitwie myślnej przed Najświętszym Sakramentem.

Życie w klasztorze jest życiem miłości. Przejawia się to miłością do kapłanów i osób Bogu poświęconych, ale także miłością do Maryi. Miłość prowadzi do poświęcenia własnego życia w codziennej służbie i ukryciu przed oczami świata. Uległość polega na doskonałym posłuszeństwie, porzuceniu własnej woli, akceptacji tego, co Boża Opatrzność zsyła każdego dnia oraz na pokorze. Milczenie sprzyja kontemplacji; jest utrzymywane cały czas z wyjątkiem dwóch rekreacji w ciągu dnia z wyjątkiem Adwentu i Wielkiego Postu, kiedy rekreacja jest jedna.

Sposób życia ma być wiernym odwzorowaniem życia Świętej Rodziny z Nazaretu: prostym i radosnym, ukrytym dla świata, bez niczego niezwykłego; czynienie wszystkiego w zjednoczeniu z Bogiem i w towarzystwie Niepokalanej Matki.

Duchowość zgromadzenia nawiązuje też do duchowości św. Franciszka Salezego – nie praktykowane są wielkie umartwienia, ale raczej na pokorne posłuszeństwo, spalające własną wolę na chwałę Boga, dla uświęcenia dusz poświęconych na wyłączną służbę Bogu. Ponadto praktykowane są cnoty szczególnie ukochane przez św. Franciszka: prostota ewangeliczna, pokora, pełna słodyczy miłość oraz radość, według rady świętego: Żyj radośnie, skoro jesteś zupełnie oddana nieśmiertelnej Radości.

Działalność:

Żyjąc za klauzurą mniszki nie podejmują się działalności zewnętrznej. Ich apostolstwem jest modlitwa i ofiara z siebie. Wykonują zwykłe prace domowe, ponadto szyją szaty i paramenty liturgiczne, sporządzają różańce. Do swoich klasztorów przyjmują w gościnę kapłanów szukających wytchnienia w pracy duszpasterskiej oraz pragnących zatopić się w atmosferze modlitwy.

Historia:

Zgromadzenie zaczęło kształtować się od 1960 roku. Hiszpański ksiądz Pedro de la Inmaculada Muñoz, wikariusz jednej z barcelońskich parafii, otrzymał natchnienie do zainicjowania dzieła mającego na celu budzenie i wspomaganie powołań kapłańskich. Wkrótce skupił wokół siebie kilka młodych dziewcząt, które docierały do młodzieży, mając na uwadze taki właśnie cel. Praktykując ten aktywny apostolat, niektóre z nich zaczęły odczuwać pragnienie całkowitego poświęcenia się Bogu przez modlitwę i ofiarę za kapłanów i w intencji powołań.

Zgromadzenie narodziło się w 1965 roku z chwilą, gdy ordynariusz Barcelony zatwierdził wspólnotę jako pobożny związek, nadając wspólnocie nazwę: Oaza Jezusa Kapłana. Cztery pierwsze siostry zamieszkały w skromnym domu w dzielnicy Horta. Jednak dopiero w 1980 roku udało im się spełnić marzenie o życiu kontemplacyjnym; zakupiły w Argentona nieopodal Barcelony dom, który został przekształcony w prawdziwy klasztor z klauzurą i wszystkim, co konieczne do takiego właśnie życia.

Wzrastająca po Soborze Watykańskim II (1962-65) niechęć hierarchów do tradycyjnych form i przekonanie wielu z nich o zakazie ich stosowania i jednoczesne przywiązanie sióstr do liturgii i zasad życia zakonnego obowiązujących do tegoż soboru sprawiły, że arcybiskup Barcelony nie chciał nadać zgromadzeniu statusu prawnego. Konstytucje zatwierdził w 1987 roku dopiero bp Marcel Lefebvre – wówczas jeszcze nieekskomunikowany - założyciel Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, które dążyło do zachowania w Kościele tradycyjnego nauczania i liturgii. Przez 20 lat klasztor pozostawał pod opieką bractwa.

W 2007 roku papież Benedykt XVI uregulował status tradycyjnej liturgii Mszy Świętej uznając, że nigdy nie została ona zakazana i zezwalając każdemu kapłanowi na swobodne jej sprawowanie. Sprawiło to, że jeszcze w tym samym roku siostry zwróciły się do Stolicy Apostolskiej z prośbą o uregulowanie ich sytuacji kanonicznej. Stolica Apostolska zatwierdziła konstytucje, tym samym Oaza Jezusa Kapłana uzyskała aprobatę Kościoła. Od tego czasu zgromadzenie podlega Papieskiej Komisji Ecclesia Dei.