ss. Sacré Coeur

Zgromadzenie Najświętszego Serca Jezusa - Sacré Coeur (RSCJ)
Societas Sacratissimi Cordis Iesu
Society of the Sacred Heart of Jesus (Religious of the Sacred Heart)
Società del Sacro Cuore di Gesù (Religiose del Sacro Cuore di Gesù)
Société du Sacré-Cœur de Jésus (Dames du Sacré-Cœur, Religieuses du Sacré-Coeur)
Sociedad del Sagrado Corazón de Jesús (Religiosas del Sagrado Corazón de Jesús)
Sociedade do Sagrado Coração de Jesus (Religiosas do Sagrado Coração de Jesus)
Gesellschaft vom Heiligen Herzen Jesu (Sacré-Cœur)
Sociëteit van het Heilig Hart van Jezus

Data i miejsce założenia:
1800 rok - Francja

Założycielka:
św. Magdalena Zofia Barat

Liczby: ok. 2400 sióstr na świecie (w Polsce ok. 80)  * dane z 2012 roku

Siostry Sacré Coeur obecne są w krajach: Polska, Francja, Włochy, Malta, Hiszpania, Irlandia, Wielka Brytania, Belgia, Holandia, Szwecja, Niemcy, Austria, Węgry, Rosja, USA, Kanada, Meksyk, Kuba, Portoryko, Nikaragua, Kolumbia, Wenezuela, Peru, Paragwaj, Urugwaj, Brazylia, Chile, Argentyna, Egipt, Czad, Kongo, Kenia, Uganda, Indie, Chiny, Tajwan, Korea Płd., Japonia, Filipiny, Indonezja, Australia, Nowa Zelandia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe. Od 1970 roku siostry zaczęły całkowicie rezygnować z habitów.

Jedynie w prowincji polskiej część sióstr nosi szare welony z białą wypustką do świeckiego szarego ubrania. Welon jest jednak nieobowiązkowy.

Habit historyczny:

Pierwszy strój zgromadzenia, używany do 1966 roku:
Czarny habit z pelerynką z białym kołnierzykiem, na głowie czarny czepek i welon z białą otoczką wokół twarzy, na piersi krzyż, przy boku różaniec. Na misjach habit i welon biały.

nowicjuszki

-------------------------------------------

Habit z lat 1966-1968

-------------------------------------------

Strój z lat 1969-1970: habit i welon czarny lub szary.

Duchowość:

Kult Najświętszego Serca Jezusa jest w centrum duchowości zgromadzenia. Duchowość ta wyraża się w zjednoczeniu i upodobnieniu z uczuciami i postawami Serca Jezusa, w przemianie własnego serca na wzór Jego Serca oraz w gotowości na przyjęcie wezwań Ducha Świętego. Kontemplacja miłości Jezusa odkrywa siostrom Jego Serce, które jest wydane, przebite i otwarte.

Przebite Serce Jezusa uczy siostry wrażliwości na cierpienia świata. Z kolei Otwarte Serce Jezusa przyjmuje każdego; Ono nie pragnie niczego dla siebie, jest ciche i pokorne. Serce Jezusa zostało także wydane do końca Ojcu za ludzi. Siostry uczą się więc oddawać swoje życie dzień po dniu z miłości, na wzór Pana Jezusa.

Każda siostra stara się osiągnąć wewnętrzną postawę otwartości na Jego miłość, tak aby móc później dzielić się nią z innymi, by każdy mógł doświadczyć, że jest chciany, kochany i zbawiony przez Boga.

Zgodnie z charyzmatem założycielki powołanie sióstr Sacré Coeur ma dwa aspekty: kontemplacyjny i czynny. Są nimi: całkowite oddanie się Najświętszemu Sercu Jezusa i poświęcenia się dziełu wychowania. Życie duchowe pogłębiane jest przez modlitwę wspólnotową i osobistą, w tym: codzienne uczestnictwo w Najświętszej Ofierze, godzina rozmyślania dziennie, jak również doroczne rekolekcje ignacjańskie.

Dewizą zgromadzenia jest: Cor unum et anima una in Corde Jesu – czyli: Jedno serce i jedna dusza w Sercu Jezusa.

Działalność:

Zgromadzenie wezwane jest do wychowawczej pracy z dziećmi, z młodzieżą. Siostry prowadzą przedszkola, szkoły podstawowe, gimnazja, szkoły średnie, uczelnie wyższe, a także internaty i akademiki, katechizują, organizują zajęcia na wydziałach teologicznych. Zajmują się także nauczaniem dzieci niepełnosprawnych, prowadzą świetlice środowiskowe, organizują szkoły ludowe. Ważne miejsce w posłudze wychowawczej zajmują kobiety, gdyż jak mawiała założycielka: wychowując kobiety, wychowuje się rodzinę.

Siostry angażują się ponadto w duszpasterstwo parafialne, prowadzenie rekolekcji oraz pracę w instytucjach kościelnych. Posługują także chorym i tym, którzy są na marginesie społeczeństwa: ubogim, uzależnionym, bezdomnym, odrzuconym, imigrantom, chorym na AIDS.

Historia:

Zofia Barat postanowiła oddać się Bogu mając zaledwie pięć lat, a w czternastym roku życia przyrzekła Bogu dziewictwo. Jej starszy brat Ludwik, późniejszy kapłan, zaszczepił w niej miłość do Serca Jezusowego; dbał on także o intelektualny i religijny rozwój siostry. Z tego też powodu opuściła swoje rodzinne miasto i za Ludwikiem udała się do Paryża. Tam podjęła się uczenia i katechizowania dzieci. Otoczona kilkoma dziewczętami próbowała zapoczątkować życie wspólne. Marzyła o Karmelu, lecz podczas modlitwy zrozumiała, że powinna obrać życie zakonne, łączące kult Najświętszego Serca Jezusa z wychowaniem dziewcząt. W 1800 roku wraz z towarzyszkami poświęciła się Sercu Jezusa i złożyła pierwsze śluby czystości. Wydarzenie to uważa się za początek Zgromadzenia Najświętszego Serca; Zofia Barat przyjęła imię Magdalena.

Cel, jaki przyświecał św. Magdalenie Zofii, to powrót Francji do wiary, którą zatraciła po walczącej z Kościołem i niszczącej religię Rewolucji Francuskiej. Pragnęła go zrealizować poprzez wychowywanie dziewcząt, przyszłych żon i matek, które później będą miały wpływ na wiarę swych mężów i dzieci. Środkiem, jaki wybrała, były pensjonaty i szkoły dla dziewcząt.

Pierwszy klasztor i szkoła powstały w 1801 roku w Amiens. Apostolat zgromadzenia realizowany był w dwóch typach szkół, w pensjonatach dla dziewcząt i w szkołach eksternistycznych dla dzieci biednych. Z biegiem lat otwierano szkoły dla dzieci niepełnosprawnych, dla sierot, dla chłopców. Siostry uczyły dorosłe kobiety zawodu, formowały przyszłe nauczycielki, wprowadzając jednocześnie swoje uczennice w życie duchowe.

Nowa wspólnota zakonna rozwijała się bardzo dynamicznie. W 1865 roku, gdy umierała założycielka, Zgromadzenie Sacré-Coeur liczyło 3539 zakonnic. Pod koniec XIX wieku było już 6649 sióstr z czego około 2500 w samej Francji.

nowicjuszki w USA; lata 1950-te

Pod wpływem Soboru Watykańskiego II (1962-65) siostry rozpoczęły proces modernizacji zgromadzenia. Funkcja przełożonej generalnej przestała być dożywotnia, zniesiono nie tylko podział na chóry (to akurat sobór zalecał), ale nawet klauzurę, porzucono habity zamieniając je na ubrania świeckie (nawet w Polsce, jako jedyne zgromadzenie), w imię „nowego zrozumienia życia zakonnego” dokonano szeregu zmian wprowadzając nowy, zmodernizowany styl życia, zaangażowano się w inne, nie tylko typowo wychowawcze, dziedziny apostolstwa.

s. Józefa Menendez

Zmiany te miały odnowić zgromadzenie, tymczasem znalazło się ono w obliczu sporego kryzysu, zresztą jak większość w ten sposób unowocześnionych wspólnot. W 1967, w szczytowym okresie swojego rozwoju, liczyło ok. 7000 sióstr. Od tego czasu ich liczba zaczęła gwałtownie spadać aż do ok. 2400 członkiń obecnie. Nowych powołań jest niewiele; przykładowo w 2009 roku w całym zgromadzeniu śluby wieczyste złożyło zaledwie 17 sióstr, podczas gdy w samej tylko prowincji amerykańskiej w tym samym roku zmarło 15 zakonnic. Cieszy jednak, że wciąż obecne są nowe powołania z Polski.

Jedną z Sióstr Sacré-Coeur była hiszpańska zakonnica Józefa Menendez (zm. w 1923 roku w klasztorze w Poitiers we Francji). Doznawała ona mistycznych przeżyć i objawień Pana Jezusa, w których wzywa On ludzi do ufności, miłości i zadośćuczynienia Jego Najświętszemu Sercu. Zapiski z objawień s. Józefy zostały wydane drukiem pod tytułem Wezwanie do miłości.

Strony www:
Polska: www.siostry-sc.pl
Międzynarodowa: www.rscjinternational.org
Europa: Francja-Belgia-Holandia, Wielka Brytania, Irlandia, Włochy, Hiszpania
Ameryka: USA-Kanada, Meksyk, Brazylia, Peru, Chile
Afryka: Kenia-Uganda
Azja: Indie, Korea-Chiny, Japonia, Indonezja
Australia-Nowa Zelandia

Filmy:

Bractwo św. Karola Boromeusza

Bractwo Kapłańskie Misjonarzy św. Karola Boromeusza (FSCB)
Sacerdotalis Fraternitas Missionariorum a Sancto Carolo Borromeo
Fraternità Sacerdotale dei Missionari di San Carlo Borromeo
(Fraternità San Carlo)
Priestly Fraternity of the Missionaries of St. Charles Borromeo
Fraternidad Sacerdotal de los Misioneros de San Carlos Borromeo
Fraternidade Sacerdotal dos Missionários de São Carlos Borromeo
Fraternité Sacerdotale des Missionnaires de Saint Charles Borromée (Missionnaires de Saint Charles Borromée)
Priesterbruderschaft der Missionare des heiligen Karl Borromäus
stowarzyszenie życia apostolskiego

Data i miejsce założenia:
1985 rok - Włochy

Założyciel:
bp Massimo Camisasca

Liczba członków na świecie: 146 (w tym 105 kapłanów i 41 seminarzystów)  * dane z 2010 roku

Bractwo św. Karola Boromeusza obecne jest w krajach: Włochy, Hiszpania, Portugalia, Niemcy, Austria, Czechy, Węgry, Rosja, USA, Meksyk, Paragwaj, Chile, Kenia, Tajwan.

Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Sutanna duchowieństwa diecezjalnego.

Duchowość:

Kapłani Bractwa św. Karola Boromeusza poświęcają swoje życie ewangelizacji i wychowaniu w wierze poprzez pełnienie posługi kapłańskiej szczególnie tam, gdzie odczuwalny jest brak wystarczającej ilości księży. Bractwo formuje więc kapłanów-misjonarzy dla diecezji na całym świecie. Swoją posługą chcą wnieść ożywczy impuls do lokalnych Kościołów, do których zostaną posłani. Założyciel pragnął także, aby bractwo miało szczególnie na uwadze sprawę ponownej ewangelizacji Europy i krajów zachodnich.

Misja apostolska jest jednym z dwóch podstawowych elementów charakteryzujących bractwo. Drugim jest życie wspólne jego członków. Kapłani tworzą zwykle małe 2-4 osobowe wspólnoty, razem pełniąc misję i wspierając się wzajemnie w swoim powołaniu. Wspólnoty te mają cechować się jednością i być dla świata znakiem przyjaźni Chrystusa.

Misjonarze św. Karola Boromeusza są stowarzyszeniem życia apostolskiego; żyją w duchu rad ewangelicznych, ale nie składają ślubów zakonnych.

Działalność:

Działalność apostolska bractwa jest posługą typowo kapłańską, przede wszystkim w parafiach. Kapłani pracują ponadto w szkołach i na uczelniach wyższych. Pełnią również posługę duchową na rzecz ruchu Comunione e Liberazione, w którym bractwo ma swoje korzenie.

Historia:

Bractwo Kapłańskie Misjonarzy św. Karola Boromeusza powstało w Rzymie w 1985 roku. Grupa kapłanów z ks. Massimo Camisasca na czele, zwróciła się do kard. Ugo Poletti wikariusza generalnego diecezji rzymskiej z prośbą o zgodę na założenie bractwa, którego celem byłoby przygotowanie kapłanów do posługi misyjnej oraz wzajemne wspieranie się członków bractwa w powołaniu poprzez życie wspólnotowe.

Bezpośrednią inspiracją do powołania do życia nowej wspólnoty były słowa papieża Jana Pawła II skierowane rok wcześniej do członków ruchu Comunione e Liberazione, z którym związany był ks. Massimo i pierwsi Misjonarze św. Karola Boromeusza: Idźcie na cały świat nieść prawdę, piękno i pokój, które znajdują się w Chrystusie Odkupicielu. Słowa te streszczają powołanie kapłanów bractwa. 

W dniu narodzin nowa wspólnota liczyła 7 księży i 10 seminarzystów. Ks. Massimo Camisasca został wybrany na przełożonego generalnego, którym był do czasu otrzymania sakry biskupiej i objęcia jednej z włoskich diecezji.

Strony www:
www.sancarlo.org

Aktualizacja: 2.05.2016

Służebnice Matczynego Ogniska

Służebnice Matczynego Ogniska (SHM)
Siervas del Hogar de la Madre
Servas do Lar da Mãe
Servant Sisters of the Home of the Mother
Serve del Focolare della Madre
Servantes du Foyer de la Mère
Dienerinnen des Heims der Mutter

Data i miejsce założenia:
1984 rok - Hiszpania

Założyciel:
ks. Rafael Alonso Reymundo

Liczby: 98 sióstr na świecie  * dane z 2009 roku
Służebnice Matczynego Ogniska obecne są w krajach: Hiszpania, Włochy, USA, Ekwador.
Dom generalny: Hiszpania (Zurita)

Habit aktualny:

Biały habit przepasany brązowym skórzanym paskiem, biały szkaplerz, na głowie biały welon, na piersi krzyż z symbolem Najświętszego Sakramentu (nowicjuszki medalik), przy boku różaniec.

nowicjuszki

Stroju dopełnia niebieska peleryna.

Na co dzień czasem używany uproszczony strój w kolorze niebieskim.

Duchowość:

Powołaniem Służebnic Matczynego Ogniska jest: obrona Eucharystii, obrona czci Matki Bożej, szczególnie w przywileju Jej Dziewictwa oraz zdobywanie młodzieży dla Jezusa Chrystusa. Duchowość wspólnoty jest więc eucharystyczna, maryjna oraz ma charakter apostolski.

Centrum życia sióstr stanowi Eucharystia. Jej uwielbienie przejawia się w pobożnym uczestnictwie we Mszy Świętej, adoracji Najświętszego Sakramentu, oraz składanym dodatkowym czwartym  ślubem obrony Eucharystii, składanym obok trzech zwykłych ślubów zakonnych. Aby oddać cześć Panu Jezusowi obecnemu pod postaciami Chleba i Wina siostry w czasie Komunii Św. przyjmują postawę klęczącą.

Matczyne Ognisko jest domowym ogniskiem, rodziną, w której matką jest Maryja Dziewica, której bliskość odczuwana jest każdego dnia. Jest Ona także Wzorem i Mistrzynią. Służebnice pragną dążyć do doskonałości chrześcijańskiej naśladując Jej usposobienie i wewnętrzną postawę miłości i oddania się w ręce Boga. Na Jej cześć siostry noszą szkaplerz.

Apostolski wymiar duchowości polega na prowadzeniu ludzi na spotkanie z Eucharystią oraz z Matką Bożą jako najpewniejszego sposobu poznania Jezusa Chrystusa.

Zgromadzenie czerpie również z duchowości karmelitańskiej. Siostry starają się, aby ich dusze były niejako sanktuarium, w którym przebywa wyłącznie Bóg. We własnej duszy poszukują jedności z Bogiem oraz oddają się pod opiekę Matki Bożej z Góry Karmel. Idąc za przykładem proroka Eliasza, chcą być posłuszne Duchowi Świętemu, żyjąc w zaufaniu i gotowości pójścia wszędzie tam, gdziekolwiek Pan posyła je przez posłuszeństwo zakonne. Ponadto duch każdej służebnicy powinien odznaczać się prawdziwą radością, jednością i miłością w siostrzanych wspólnotach, bezinteresowną miłością do Kościoła oraz wiernością i posłuszeństwem Kościołowi w osobie Ojca Świętego. 

Ważne miejsce w życiu sióstr zajmuje milczenie, które pomaga słuchać Boga i bardziej się z Nim zjednoczyć. Siostry milczą od czasu Nieszporów wieczorem aż do następnego ranka, kiedy przerywają milczenie dopiero po modlitwach. Wśród modlitw znajduje się m.in. codzienny różaniec, modlitwa przed Najświętszym Sakramentem rano i wieczór, ponadto podczas posiłków czytana jest duchowa lektura; święta Matki Bożej obchodzone są szczególnie uroczyście. Jeden dzień w miesiącu poświęcony jest wewnętrznemu skupieniu, a raz w roku odprawiane są rekolekcje w samotności i ciszy.

Działalność:

Konkretne formy działalności zgromadzenia nie są ściśle określone. Dominuje jednak apostolat poprzez środki masowego przekazu: książki, czasopisma, telewizję, radio, internet oraz apostolat wśród młodzieży w ramach stowarzyszenia Matczynego Ogniska, jak również przez katechizację i rekolekcje, kierownictwo duchowe i pomoc w rozeznawaniu woli Bożej. Siostry prowadzą także szkołę z internatem dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych, angażują się w prace parafialną, prowadzą grupy modlitewne, pracują w instytucjach kościelnych, wspomagają w posłudze kapelanów szpitalnych, prowadzą kuchnię dla ubogich, dom opieki dla ludzi w podeszłym wieku oraz odwiedzają chorych i starszych w ich domach.

Historia:

Ks. Rafael Alonso Reymundo, kapłan hiszpańskiej diecezji Toledo po swoich święceniach zaczął pracę z młodymi ludźmi. Zachęcał ich do kultywowania życia duchowego, głębokiej modlitwy i do życia w łasce Bożej poprzez częstą spowiedź, w miarę możliwości codzienną Komunię Świętą oraz odmawianie każdego dnia co najmniej jednej tajemnicy Różańca i miłość do Matki Najświętszej.

Owocem tej pracy było zobowiązanie do prowadzenia głębokiego życia chrześcijańskiego w całkowitej otwartości na wolę Bożą, jakie w 1982 roku uczyniło sześć młodych dziewcząt przy grobie świętego Piotra w Rzymie, jako znak ich wierności Papieżowi i chęć służenia Kościołowi. W taki sposób narodziło się stowarzyszenie młodzieży świeckiej skupiające dziewczęta i chłopców, które przyjęło nazwę: Matczyne Ognisko. Stowarzyszenie postawiło sobie za trzy cele: obronę Eucharystii, obronę czci Matki Bożej, szczególnie w przywileju Jej Dziewictwa oraz zdobywanie młodych dla  Chrystusa.

Niektóre dziewczęta zaczęły odczuwać powołanie do realizowania charyzmatu wspólnoty poprzez całkowite poświęcenia siebie Bogu. W 1984 roku kilka z nich rozpoczęło życie wspólne. Zgromadzenie Służebnic Matczynego Ogniska narodziło się. Jednak dopiero pięć lat później trzy młode kobiety złożyły pierwsze śluby zakonne. Siostry przeniosły się do diecezji Santander, gdzie w Zurita powstał dom macierzysty. W 1990 powstała gałąź męska zgromadzenia. Obecnie obie wspólnoty zostały zatwierdzone jako publiczne stowarzyszenie wiernych.

Strony www:
www.hogardelamadre.org/en/about-us/servant-sisters
(wersja polska)

Filmy:







więcej filmów:
www.youtube.com/user/HogarVideos
.
.
.