Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Karmelici

Zakon Braci Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel (OCarm)
Ordo Fratrum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo (Carmelitae)
Ordine della Beata Vergine del Monte Carmelo (Carmelitani)
Order of the Brothers of Our Lady of Mount Carmel (Carmelites)
Orden de Nuestra Señora del Monte Carmelo (Carmelitas)
Ordem dos Irmãos da Bem-Aventurada Virgem Maria do Monte Carmelo (Carmelitas)
Ordre des Frères de Notre-Dame du Mont Carmel (Carmes)
Ordens der Brüder der allerseligsten Jungfrau Maria vom Berge Karmel (Karmeliten)
Řád Bratří Blahoslavené Panny Marie na Hoře Karmel (Karmelitáni)
Орден братів Пресвятої Діви Марії з гори Кармель (Кармеліти)
inna nazwa: karmelici trzewiczkowi

Data i miejsce założenia:
lata 1206-1214 - Ziemia Święta

Założyciele:
XIII-wieczni pustelnicy z Góry Karmel

Liczby: 2008 zakonników na świecie (w tym 106 nowicjuszy
i 90 postulatów); w Polsce ok. 60 * dane z 2009 roku

Karmelici obecni są w krajach: Polska, Włochy, Malta, Portugalia, Hiszpania, Francja, Irlandia, Wielka Brytania, Holandia, Niemcy, Austria, Czechy, Ukraina, USA, Kanada, Meksyk, Dominikana, Portoryko, Wenezuela, Kolumbia, Peru, Boliwia, Brazylia, Argentyna, Kongo, Zimbabwe, Indie, Filipiny, Indonezja, Timor Wschodni, Australia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Brązowy habit przepasany skórzanym paskiem, brązowy szkaplerz i kaptur. Stroju dopełnia biały płaszcz i kaptur zakładane w czasie uroczystości.

Duchowość:

Powołaniem każdego karmelity jest żyć w posłuszeństwie Jezusowi Chrystusowi i Jemu wiernie służyć z czystym sercem i prawym sumieniem. Duchowość karmelitańska odwołuje się do duchowej spuścizny starotestamentalnego proroka Eliasza oraz przykładu życia pozostawionego przez Dziewicę Maryję.

Eliasz żył w obecności Boga żywego, ogarnięty żarliwym pragnieniem chwały Bożej. Od Eliasza karmelici uczą się, jak być ludźmi modlitwy kontemplacyjnej, ludźmi niepodzielnego serca, oddanego całkowicie na służbę Bogu. Jak Eliasz wierzą Bogu, pozwalają się prowadzić Duchowi Świętemu i Słowu Bożemu, rozważając je w sercu.

Maryja jest Dziewicą słuchającą i kontemplującą, zachowującą i rozważającą w swojej duszy wszystkie wydarzenia i słowa Pana. Karmelici uczą się więc od Maryi pokornego i ufnego słuchania Słowa Pańskiego. Widzą Maryję jako doskonały przykład naśladowania Chrystusa oraz doskonały obraz ucznia Chrystusa, ponieważ żyła pełnią Jego nauki. W zakonie żywy jest kult Maryi w tytule Matki Bożej Szkaplerznej.

Trzema charakterystycznymi elementami karmelitańskiego powołania są: kontemplacja, braterstwo i służba wśród ludzi.

Kontemplacja leży u podstaw życia w Karmelu. Stawia ona na pierwszym miejscu osobistą relację karmelity z Bogiem, życie w Jego obecności. Zakonnicy całkowicie oddają się więc słuchaniu Słowa Bożego, celebracji Eucharystii i Liturgii Godzin, osobistej rozmowie z Bogiem. Starają się ukształtować w sobie ducha czystości, sprawiedliwości, miłości, wiary, świętego rozważania, oczekiwania zbawienia, pracy wykonywanej w pokoju i milczeniu. Braterstwo pomaga im odnajdywać oblicze Boga również w braciach ze wspólnoty zakonnej, a dzięki służbie ludziom dostrzegają Pana w każdym człowieku, wspomagając szczególnie tych, którzy angażują się w poszukiwanie Jego Królestwa.

Reguła Karmelitańska

Księga pierwszych mnichów – tekst o duchowości karmelitańskiej sięgający XIII wieku

Działalność:

Podstawowym sposobem realizacji karmelitańskiego charyzmatu jest modlitwa i kontemplacja. Zakonnicy prowadzą domy rekolekcyjne, parafie, podejmują się przewodnictwa duchowego, głoszą misje, rekolekcje, katechizują. Zajmują się także szerzeniem kultu maryjnego poprzez opiekę nad maryjnymi sanktuariami, przy wielu karmelitańskich klasztorach działają bractwa szkaplerzne. Ponadto zakon prowadzi szkoły.

Historia:

Nazwa zakonu wywodzi się od Góry Karmel w Palestynie znanej już ze Starego Testamentu, gdzie przebywał prorok Eliasz. Samotne przebywanie z Bogiem na Górze Karmel wzorowane na postaci Eliasza istniało tam od bardzo dawna. Pierwsze konkretne wzmianki o pustelnikach zamieszkujących okoliczne groty pochodzą z czasów pierwszych krucjat w Ziemi Świętej. Po zdobyciu Jerozolimy wielu przybyszów z Europy zaczęło napływać do Palestyny, a słysząc o świętości Góry Karmel, niektórzy z nich - rycerze, pielgrzymi, pokutnicy - dołączali do mieszkających tam pustelników dając początki organizacji Zakonu. Wśród nich był św. Bertold z Kalabrii, który został ustanowiony pierwszym przeorem pustelników przez legata Stolicy Apostolskiej, aby z samotnie żyjących pustelników stworzyć wspólnotę. W tym też czasie powstał pierwszy klasztor oraz kaplica poświęcona Błogosławionej Dziewicy Maryi. Między rokiem 1206 a 1214 pustelnicy z Karmelu poprosili św. Alberta, łacińskiego patriarchę Jerozolimy, aby dał im regułę postępowania zgodną ze sposobem życia, który dotychczas prowadzili. Tak powstała Reguła Karmelitańska.

Niedługo później na skutek prześladowań ze strony Saracenów zakonnicy musieli opuścić Górę Karmel i w 1238 roku przybyli do Europy, najpierw na Sycylię, a wkrótce do Francji i Anglii. W 1245 roku w angielskim Aylesford odbyła się pierwsza kapituła generalna karmelitów, w czasie której generałem został św. Szymon Stock. Jemu właśnie w czasie modlitwy ukazała się Najświętsza Dziewica, podająca mu szkaplerz brązowego koloru, z obietnicą, że kto w nim umrze nie zazna ognia piekielnego. Od tego czasu szkaplerz stał się znakiem opieki Matki Bożej nad Zakonem Karmelitańskim, a zarazem nową formą pobożności maryjnej w całym Kościele, również zgromadzeniach zakonnych nie związanych z duchowością karmelitańską, Wiele z nich przyjęło szkaplerz jako część swojego stroju zakonnego.

Po Soborze Watykańskim II pod wpływem osłabienia kultu maryjnego w Kościele głównie w krajach zachodnich oraz tendencji do upodabniania habitu do stroju świeckiego duża liczba zgromadzeń zaprzestała noszenia szkaplerza. We wspólnotach karmelitańskich jednak ta forma pobożności pozostaje nadal bardzo żywa.