Misjonarze Bożego Odkupienia

Zgromadzenie Misjonarzy Bożego Odkupienia (MDR)
Congregatio Missionariorum a Divina Redemptione
Missionari della Divina Redenzione
Misioneros de la Divina Redención
Missionários da Divina Redenção
Missionaries of the Divine Redemption
Missionnaires de la Divine Rédemption
Missionare der Göttlichen Erlösung
Zgromadzenie kleryckie

Data i miejsce założenia:
1954 rok - Włochy

Założyciel:
ks. Arturo D'Onofrio

Liczby: 106 zakonników na świecie (w tym 64 kapłanów)

Misjonarze Bożego Odkupienia obecni są w krajach: Włochy, Meksyk, Gwatemala, Kostaryka, Kolumbia, Peru.
Dom generalny: Włochy (Visciano)

Habit aktualny:

Zwykła sutanna duchowieństwa diecezjalnego.

Duchowość:

Duchowość zgromadzenia odnosi się do doświadczenia Boga założyciela ks. Arturo D’Onofrio, przez którego Bóg przekazał zgromadzeniu specyficzny charyzmat przejawiający się w określonej misji i apostolstwie wspólnoty. Inspiracją dla ks. Arturo były słowa Jezusa z Ewangelii: Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie (Mk 10,14).

Fundamentem duchowości Misjonarzy jest tajemnica Odkupienia dokonana przez Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie Pana naszego Jezusa Chrystusa. Zakonnicy cechują się szczególnym nabożeństwem do Najświętszej Eucharystii przejawianym w sprawowaniu Najświętszej Ofiary i adoracji oraz miłością do papieża jako namiestnika Chrystusa na ziemi. Ważne miejsce w życiu Misjonarzy posiada Maryja, którą czczą pod wezwaniem Matki Bożej Pocieszenia del Carpinello. Ks. D’Onofrio zawarł to w myśli przewodniej swojego życia: Kochać Jezusa, Kościół, papieża i dusze, z Maryją, przez Maryję i w Maryi. Założyciel wskazywał także swoim duchowym synom na znaczenie innej ważnej tajemnicy wiary: Bożego Narodzenia.

Działalność:

Działalność zgromadzenia ściśle związana jest z jego charyzmatem przepowiadania tajemnicy Odkupienia i głoszenia Ewangelii młodzieży zwłaszcza ubogiej, osieroconej i zmarginalizowanej, będącej w trudnej sytuacji życiowej. W tym celu Misjonarze prowadzą rożnego rodzaju ośrodki dla młodzieży oddziałując na nią poprzez edukację i wychowanie. Są to: oratoria, szkoły, zwłaszcza uczące zawodu, domy dziecka, zakonnicy opiekują się młodzieżą zagrożoną społecznie oraz z problemami rodzinnymi, prowadzą ośrodek dla niepełnosprawnej młodzieży będącej ofiarami konfliktów zbrojnych, a także bursę dla studentów i młodzieży pracującej. Młodych ludzi otaczają troską także w prowadzonych przez siebie parafiach i centrach duchowości oraz katechizując i głosząc rekolekcje. Kolejnym polem apostolstwa jest opieka nad sanktuarium maryjnym w Visciano i pielgrzymami w domu pielgrzyma. Swoją misję zakonnicy realizują także przy użyciu środków masowego przekazu. Zgromadzenie posiada własną rozgłośnię radiową, wydawnictwo, sklep z książkami katolickimi oraz paramentami liturgicznymi.
.

Historia:

Ks. Arturo D'Onofrio posługując jako kapłan diecezjalny zwrócił szczególną uwagę na trudną sytuację dzieci i młodzieży spowodowaną II Wojną Światową. Wiele dzieci było osieroconych i pokrzywdzonych przez wojnę. Odczuwał pilną potrzebę pracy wśród dzieci i młodzieży, ale czekał na jakiś znak Bożej Woli. Kontakty z ośrodkami salezjańskimi, a także zetknięcie się z takimi osobami jak św. Alojzy Orione czy bł. Jan Calabria, którzy żywo zaangażowani byli w taki rodzaj apostolstwa były inspiracją dla ks. Arturo.  To właśnie bł. Jan zachęcił go do realizacji marzenia o pomocy młodym ludziom. W 1943 roku ks. Arturo otworzył pierwszy dom dla dzieci potrzebujących rodziny i opieki. Następnie rozpoczął budowę Wioski Dziecka, która został otwarta w 1949 roku.

Matka Boża
Pocieszenia
del Carpinello

Kapłan zdawał sobie sprawę, że aby ziarno miłości mogło kiełkować potrzebne jest zaangażowanie pobożnych dusz, które poświęcą swoje życie na służbę innym. W tym celu założył dwa zgromadzenia zakonne: żeńskie Małe Apostołki Odkupienia w 1948 roku oraz męskie Misjonarzy Bożego Odkupienia w 1954 roku, którego dom macierzysty powstał w Visciano koło Neapolu rodzinnej miejscowości ks. Arturo.

Od samego początku swoją posługę zgromadzenie powierzyło macierzyńskiej opiece Matki Bożej Pocieszenia del Carpinello (nazwa pochodząca od drzewa Carpine, pod którym znaleziono ikonę Maryi), do której założyciel miał żarliwe nabożeństwo.

Strony www:
www.c-mdr.org
Kolumbia: http://pastoralmdr.blogspot.com

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia.

Filmy:

Film o ks. Arturo D’Onofrio - część I i II:





więcej filmów:
http://www.youtube.com/watch?v=2hjfqlo5HGk
.
.
.

Wspólnota Dzieci Łaski Bożej

Wspólnota Dzieci Łaski Bożej
Community of Children of Divine Grace
Inna nazwa: Wspólnota z Lipia

Data i miejsce założenia:
1977 rok - Polska 

Liczby: 23 siostry na świecie
Siostry Wspólnoty Dzieci Łaski Bożej obecne są w krajach: Polska
Dom główny: Polska (Lipie)

Habit:

Wspólnota bezhabitowa od początku swojego istnienia. Znakiem wspólnym jest krzyżyk na piersi zawieszony na łańcuszku. W dni świąteczne obowiązuje jednolity świecki strój.

Duchowość:

Duchowość wspólnoty opiera się na głębokim doświadczeniu obecności Boga i Jego łaski oraz pragnienie dzielenia się tym doświadczeniem z innymi w braterskiej wspólnocie. Istota charyzmatu Wspólnoty Dzieci Łaski Bożej zawiera się już w samej nazwie.

Wspólnota jest miejscem, w którym siostry wspólnie wzrastają ku pełni życia w Bogu, uczą się miłości, doświadczają mocy modlitwy i radości płynącej ze służby: Jeden duch i jedno serce ożywiało wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne (Dz 4, 32).

Świadomość bycia umiłowanymi Dziećmi Boga, które On hojnie obdarza wszystkim, co potrzebne, budzi postawę bezgranicznej ufności i wdzięczności wobec Ojca Niebieskiego.

Natomiast Łaska Boża sprawia wszystko, czym siostry żyją i czym są. To Bóg pierwszy je umiłował i powołał, dał Siebie i darował im nowe życie w Duchu Świętym.
Siostry za swoją Matkę uważają Maryję starając się, by tak jak Ona zrealizować Boże plany oraz należeć do Niego w miłości, czystości, ubóstwie i posłuszeństwie. Duchowo Wspólnota związana jest ze współczesnymi ruchami kościelnymi takimi jak: Ruch Światło-Życie oraz Odnowa w Duchu Świętym. Bliska siostrom jest także mała droga dziecięctwa duchowego św. Teresy od Dzieciątka Jezus.

Działalność: 

Główną misją Wspólnoty jest posługa ewangelizacyjna i formacyjna według metod zaczerpniętych ze współczesnych ruchów odnowy Kościoła, a zwłaszcza Ruchu Światło-Życie. Siostry prowadzą oazowy ośrodek rekolekcyjny, współpracują z Moderatorem diecezjalnym Ruchu oraz jego centralnym ośrodkiem w Polsce. Organizują także dni skupienia, spotkania modlitewne i biblijne dla młodzieży i dorosłych. Podejmują apostolat powierzony im przez biskupa, m.in.: katechizują dzieci i młodzież, pracują w Domu Samotnej Matki, w Wyższym Seminarium Duchownym, współpracują z duszpasterzami w parafiach w trosce o ich ożywienie, i aby stawały się one coraz bardziej wspólnotą wspólnot. Ponadto siostry pomagają osobom uzależnionym i innym potrzebującym, którzy chcą rozwiązać swoje problemy lub wzmocnić wiarę - przez modlitwę wstawienniczą, rozmowy, spotkania, włączenie w życie wspólnoty. Dopełnieniem ewangelizacji i formacji jest działalność charytatywna podejmowana wobec potrzebujących. 

Historia: 

Wspólnota Dzieci Łaski Bożej narodziła się w 1977 roku w miejscowości Rola w parafii Lipie w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Po zakończeniu rekolekcji oazowych Ruchu Światło-Życie kilka osób postanowiło zamieszkać razem w miejscu rekolekcji, aby budować wspólnotę na wzór pierwszych chrześcijan i służyć uczestnikom przybywającym na rekolekcje do Roli. Dziewczęta z czasem zapragnęły żyć według rad ewangelicznych. W 1986 roku Wspólnota została formalnie erygowana przez miejscowego ordynariusza jako stowarzyszenie wiernych. W miarę wzrostu liczby członkiń powstawały kolejne domy. Siostry przez pewien czas posługiwały także poza Polską: w Szwecji i na Ukrainie. 

Strony www:
www.lipie.oaza.pl

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia.

Filmy:


.
.
.

Córki Najświętszych Serc Jezusa i Maryi

Instytut Córek Najświętszych Serc Jezusa i Maryi (HHSSCC)
Instituto Hijas de los Sagrados Corazones de Jesús y María
Filhas dos Sagrados Corações de Jesus e de Maria
Daughters of the Sacred Hearts of Jesus and Mary
Figlie dei Sacri Cuori di Gesù e di Maria
Filles des Sacrés Coeurs de Jésus et de Marie
Töchter vom Heiligsten Herzen Jesu und Mariens

Data i miejsce założenia:
1905 rok - Kolumbia

Założyciel:
bł. Luis Variara

Liczby: 404 siostry na świecie

Córki Najświętszych Serc Jezusa i Maryi obecne są w krajach: Kolumbia, Wenezuela, Peru, Boliwia, Ekwador, Brazylia, Meksyk, Dominikana, Kamerun, Gwinea Równikowa, Hiszpania, Włochy.
Dom generalny: Kolumbia (Bogota)

Habit aktualny:

Czarny habit z białym kołnierzykiem i wycięciem o rogach zaokrąglonych,
na głowie czarny prosty welon z białą wypustką, na piersi krzyż.

Na co dzień używany również habit biały z czarnym lub białym welonem.

nowicjuszki

siostry z postulantkami

Habit historyczny:

Duchowość:

Córki Najświętszych Serc Jezusa i Maryi należą do rodziny salezjańskiej i w duchu św. Jana Bosko prowadzą swoją misję wśród potrzebujących dzieci, młodzieży oraz chorych. Zgromadzenie czerpie również z dziedzictwa duchowego swojego założyciela salezjanina bł. Luisa Variara. Zgodnie z nim instytut ma być znakiem i narzędziem realizacji Królestwa Bożego, które niesie za sobą miłość, sprawiedliwość, pokój i wyzwolenie. Siostry czują się powołane do naśladowania Chrystusa w Tajemnicy Paschalnej, żyjąc we wspólnocie ślubami czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

Tym, co wyróżnia zgromadzenie spośród innych salezjańskich wspólnot jest troska o to, by ból przeżywany przez swoich podopiecznych, przekształcić w radość i nadzieję. Dlatego w odkupieńczej Męce i Zmartwychwstaniu Chrystusa siostry starają się ukazać światu chrześcijański sens cierpienia, a przez to pomóc tym, którym służą, odkryć w sobie godność jako dzieci Bożych. Duch zgromadzenia cechuje się więc radością i optymizmem.

Działalność:

Córki Najświętszych Serc służą Bogu przede wszystkim w osobach najbardziej potrzebujących dzieci i młodzieży poprzez działalność edukacyjną i wychowawczą prowadzaną w duchu salezjańskim. Zgromadzenie prowadzi oratoria, szkoły, ośrodki prewencyjne dla ubogich dziewcząt, opuszczonych i zagrożonych moralnie, a także będących ofiarami przemocy. Drugim obszarem apostolstwa jest służba chorym. W tym celu siostry prowadzą ośrodki zdrowia. Zgodnie z tradycją zgromadzenia pielęgnują zwłaszcza trędowatych, przyjmują także do swoich domów dzieci zdrowe, których krewni chorują na trąd, zapobiegając przez to rozprzestrzenieniu się choroby. Ponadto siostry rozdają posiłki w kuchniach dla ubogich, a także angażują się w prace parafialną.

 

Historia:

Bł. Luis Variara urodził się we Włoszech. Jako nastolatek został wychowankiem w oratorium założonym przez św. Jana Bosko w Valdocco. Był pod dużym wrażeniem świętego i w wieku 16 lat postanowił wstąpić do zgromadzenia salezjanów. Wkrótce został wysłany na misje do Kolumbii; tam trafił do miejscowości Aqua de Dios nazywanej „miastem bólu”, gdyż znaczna część jego mieszkańców chorowała na trąd. Swoją opieką duszpasterską objął m.in. Stowarzyszenie Córek Maryi, grupę 200 dziewcząt, wśród których wiele również było trędowatymi. Młody kapłan odkrył, że kilka z nich chętnie oddałoby się na wyłączność Panu. Młode dziewczyny z Aqua de Dios nie mogły jednak zrealizować pragnienia o życiu zakonnym, gdyż albo chorowały na trąd, albo pochodziły z rodzin zarażonych, a żadne ze zgromadzeń nie przyjmowało nie tylko chorych, ale nawet zdrowych córek osób trędowatych. Ks. Variara był przekonany, że Bóg nie pozbawia łaski powołania, tylko dlatego, że ktoś jest chory. Po pewnym czasie badań, refleksji i modlitwy wybrał więc 7 kandydatek, którym pomógł zrozumieć i przyjąć łaskę Bożą i z nich postanowił zorganizować nową wspólnotę zakonną. Ideę założenia nietypowego zgromadzenia, które przyjmowałoby w swoje szeregi osoby także chore na trąd, poparł arcybiskup Bogoty oraz ówczesny generał salezjanów ks. Michał Rua, następca księdza Bosko. W 1905 roku pierwsze trzy dziewczęta przyjęły habit rozpoczynając nowicjat, a trzy kolejne rozpoczęły postulat; zgromadzenie Córek Najświętszych Serc Jezusa i Maryi narodziło się. Siostry rozpoczęły swą pracę w „wiosce trędowatych”, opieką objęły chore dzieci.

Córki Najświętszych Serc są pierwszym zgromadzeniem zakonnym założonym przez salezjanina.

Strony www:
www.hijasdelossagradoscorazones.org
http://hhsscc.blogspot.com

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia.
.
.
.

Służebnice Ducha Św. od Wieczystej Adoracji

Zgromadzenie Służebnic Ducha Świętego od Wieczystej Adoracji (SSpSAP)
*Congregatio Servarum Spiritus Sancti de Adoratione Perpetua
*Sister Servants of the Holy Spirit of Perpetual Adoration (Holy Spirit Adoration Sisters; Pink Sisters)
*Suore Serve dello Spirito Santo dell'Adorazione Perpetua
*Siervas del Espíritu Santo de la Adoración Perpetua (Hermanas Rosadas)
*Soeurs Servantes du Saint Esprit de l'Adoration Perpétuelle
*Irmãs Servas do Espírito Santo da Adoração Perpétua
*Dienaressen van de H. Geest van de Altijddurende Aanbidding (Roze zusters)
*Kongregation der Dienerinnen des Heiligen Geistes von der Ewigen Anbetung (Steyler Anbetungsschwestern; Rosa Schwestern)
*Kongregácia Služobníc Ducha Svätého Ustavičnej Adorácie (Ružové sestry)
*Suster Abdi Roh Kudus Adorasi Abadi
*Конгрегація Служебниць Святого Духа Безперевного Поклоніння
zgromadzenie kontemplacyjne klauzurowe

Data i miejsce założenia:
1896 rok - Holandia

Założyciele:
św. Arnold Janssen
m. Maria Michaele - Adolfine Tönnies

Liczby: ok. 400 sióstr na świecie (w Polsce: 11)
Służebnice Ducha Św. od Wieczystej Adoracji obecne są w krajach: Polska, Holandia, Niemcy, Słowacja, USA, Brazylia, Chile, Argentyna, Togo, Filipiny, Indie, Indonezja.
Dom generalny: Niemcy (Bad Driburg)

Habit aktualny:

Różowy habit, biały szkaplerz, biały welon, na piersi krzyż.

W Indiach zamiast habitu sari i welon w kolorze szafranowym.

Habit historyczny:

Duchowość:

Nieustanne otaczanie chwałą Trójjedynego Boga i przyczynianie się do tego, aby imię Boże było chwalone od wschodu do zachodu słońca jest głównym celem istnienia zgromadzenia. Służebnice starają się świadomie trwać w obecności Trójcy Przenajświętszej w czym pomaga im praktyka rozmyślania, wzbudzanie aktów wiary, nadziei i miłości w modlitwie kwadransowej oraz uroczysta celebracja Liturgii Godzin. Szczególną czcią w zgromadzeniu otaczany jest Duch Święty, Którego natchnieniom siostry starają się być wierne, a także Maryja Niepokalana Oblubienica Ducha Świętego i Matka Kościoła.

Będąc zgromadzeniem kontemplacyjnym siostry żyją w ścisłej klauzurze, a modlitwa wstawiennicza jest głównym zadaniem ich życia. Zanoszą ją przed Tron Boży siedem razy w ciągu dnia. Centralne miejsce zajmuje wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu. Główną intencją modlitw jest niesienie duchowej pomocy misjonarzom i misjonarkom zaangażowanym w ewangelizację świata.

Nietypowa kolorystyka stroju zakonnego posiada swoje znaczenie. Różowy kolor habitu symbolizuje ogień i radość pochodzące od Ducha Świętego, natomiast biały kolor szkaplerza i welonu symbolizuje czystość i oddanie Najświętszej Maryi Panny, Oblubienicy Ducha Świętego. Wspólnota w Indiach używa nieco innego stroju nawiązującego do symboliki miejscowej kultury. Zamiast habitu siostry noszą tradycyjne sari w kolorze szafranowym reprezentującym ogień ofiarniczy, w hinduskiej kulturze często stosowany przez osoby poświęcone Bogu.

Działalność:

Siostry żyjąc w ścisłej klauzurze pełnią swoje apostolstwo poprzez posługę wieczystej adoracji Najświętszego Sakramentu, modlitwę wstawienniczą, codzienne obowiązki oraz ofiarę z życia. Zgodnie ze swoim powołaniem wypraszają łaski dla kapłanów oraz całego dzieła misyjnego Kościoła, szczególnie mając na uwadze posługę czynnych zgromadzeń misyjnych założonych przez św. Arnolda: ojców werbistów i sióstr Służebnic Ducha Świetego

Historia:

Kontemplacyjne zgromadzenie zostało wyodrębnione z czynnego, misyjnego Zgromadzenia Służebnic Ducha Świętego założonego kilka lat wcześniej przez św. Arnolda Janssena w Steyl w Holandii. Św. Arnold widząc potrzebę szerzenia Dobrej Nowiny narodom nieznającym Jezusa Chrystusa założył najpierw zgromadzenie męskie – Werbistów, a później żeńskie Służebnic Ducha Świętego. Założyciel żywił jednak przekonanie, że owoce działalności misyjnej są uzależnione od błogosławieństwa i łask wypraszanych na modlitwie. Dlatego też dążył do utworzenia wspólnoty, którego członkinie uczyniłyby z modlitwy główne zadanie swego życia; pragnął przede wszystkim zapewnić wsparcie duchowe misjonarzom i misjonarkom dwóch wcześniej założonych zgromadzeń.

W 1896 r. sześć sióstr ze zgromadzenia czynnego przyjęło różowe habity i rozpoczęło życie kontemplacyjne, z woli założyciela oddane wieczystej adoracji Najświętszego Sakramentu. Wśród nich była m. Maria Michaele - Adolfine Tönnis współzałożycielka gałęzi klauzurowej, która w dużym stopniu przyczyniła się do wewnętrznego rozwoju wspólnoty, a w późniejszym czasie zredagowania konstytucji.

Początkowo Służebnice Ducha Św. były jednym zgromadzeniem o dwóch gałęziach: misyjnej i kontemplacyjnej ze wspólną regułą. Siostry obu wspólnot mieszkały w Steyl w jednym klasztorze, mającym oddzielne pomieszczenia o ścisłej klauzurze dla sióstr kontemplacyjnych. Jednak bardzo różny sposób życia zrodził potrzebę opracowania osobnych konstytucji i rozdzielenia wspólnot, co nastąpiło w 1922 roku.

Strony www:
Polska: http://siostryklauzurowe.pl
Dom generalny: www.generalatesspsap.com
Niemcy: www.dreifaltigkeitskloster.de
Holandia: www.kloostercenakel.nl
Słowacja: www.sspsap.sk
USA - klasztory: St. Louis, MO (blog) , Lincoln, NE , Philadelphia, PA
Filipiny: http://pinksisterstagaytay.freehostia.com
Adresy klasztorów na świecie

Filmy:



.
.
.