Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Misjonarze

Zgromadzenie Misji (CM)
Zgromadzenie Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo
Congregatio Missionis
Congregazione della Missione (Vincenziani, Lazzaristi)
Congregation of the Mission (Vincentians, Lazarists)
Congregación de la Misión (Vicencianos, Lazaristas)
Congregação da Missão (Vicentinos, Lazaristas)
Congrégation de la Mission (Lazaristes)
Kongregation der Mission (Lazaristen, Vinzentiner)
Congregatie der Missie (Lazaristen)
inne nazwy: Wincentyni; Lazaryści

Data i miejsce założenia:
1625 rok - Francja

Założyciel:
św. Wincenty a Paulo

Liczby: 3942 misjonarzy na świecie (w Polsce: 184 – w tym 6 braci)

Misjonarze św. Wincentego a Paulo obecni są w krajach: Polska, Włochy, Francja, Hiszpania, Portugalia, Irlandia, Wielka Brytania, Holandia, Belgia, Luksemburg, Dania, Niemcy, Austria, Słowenia, Chorwacja, Serbia, Słowacja, Czechy, Słowacja, Ukraina, Białoruś, Rumunia, Węgry, Grecja, Albania, Turcja, USA, Kanada, Meksyk, Gwatemala, Salwador, Nikaragua, Panama, Kostaryka, Kuba, Portoryko, Honduras, Brazylia, Wenezuela, Kolumbia, Ekwador, Peru, Argentyna, Chile, Paragwaj, Urugwaj, Algieria, Kamerun, Mozambik, Kongo, Etiopia, Erytrea, Madagaskar, RPA, Nigeria, Kazachstan, Iran, Indie, Chiny, Japonia, Tajwan, Tajlandia, Wietnam, Indonezja, Filipiny, Australia, Papua Nowa Gwinea, Fidżi.

Ponadto Misjonarze obecni są jeszcze w 16 krajach – brak dokładniejszych danych

Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarna sutanna duchowieństwa diecezjalnego, na misjach możliwa biała. W niektórych krajach (np. Słowacji) sutanna przepasana czarnym pasem.

Duchowość:

Charyzmatem Misjonarzy św. Wincentego a Paulo jest głoszenie Ewangelii ubogim w oraz wspomaganie formacji duchowieństwa. Wspólnota jest stowarzyszeniem życia apostolskiego składającym się z księży i braci, którzy składają cztery śluby: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa oraz wytrwałości, zobowiązujący do wierności charyzmatowi zgromadzenia przez całe życie. Głoszenie Ewangelii misjonarze realizują na wzór Chrystusa. Naśladują Chrystusa również w praktykowaniu cnót: prostoty, pokory, łagodności, umartwienia i gorliwości o zbawienie dusz, którą wyraża motto wspólnoty: Głosić Ewangelię ubogim posłał mnie Pan. Duchowość zgromadzenia cechuje się również miłością i czcią wobec Boga Ojca, ufność w Bożą Opatrzność oraz współczującą i czynną miłość wobec ubogich.

Codziennym elementem seminaryjnej formacji w zgromadzeniu jest Msza Święta i nabożeństwa eucharystyczne. Podczas porannych modlitw po jutrzni przeprowadzają rozmyślanie czyli medytację nad wcześniej przygotowanymi tekstami. Dwa razy w roku przeżywają rekolekcje, a raz w miesiącu dzień skupienia - czyli czas całkowitego milczenia, podczas którego starają się usłyszeć, co Chrystus chce powiedzieć im w modlitwie, Piśmie Świętym czy adoracji Najświętszego Sakramentu.

Działalność:

Księża Misjonarze w dużym stopniu zajmują się prowadzeniem parafii i rekolekcji parafialnych, ośrodków formacji duchowej i domów rekolekcyjnych, opiekują się sanktuariami, angażują się w różne duszpasterstwa m.in. w szpitalach i więzieniach. Parafie misjonarskie cechują się licznymi grupami duszpasterskimi i modlitewnymi, skupiającymi wielu ludzi świeckich. Zgromadzenie szeroko włącza się w działalność misyjną w Afryce, Ameryce Płd. czy Azji. Formacją kapłanów misjonarze zajmują się pracując w diecezjalnych seminariach duchownych, a także we własnych seminariach zgromadzenia, które otwarte są dla kleryków z innych wspólnot zakonnych, pełnią także posługę kapelanów w zgromadzeniach żeńskich. Dla potrzebującej młodzieży i dzieci organizują świetlice środowiskowe, prowadzą ośrodki edukacyjne, szkoły; biednym świadczą pomoc w postaci środków materialnych bądź kuchni dla ubogich. Ponadto posługa ewangelizacyjna Misjonarzy obejmuje działalność wydawniczą książek i czasopism religijnych.

seminarzyści w Kolmbii

Historia:

Zgromadzenie Misji zrodziło się z doświadczeń duszpasterskich jego założyciela św. Wincentego a Paulo. W 1617 roku został wezwany do umierającego mieszkańca jednej z francuskich wsi, który odbył spowiedź generalną z całego życia. Po niej umierający wyznał, że bez niej byłby potępiony, gdyż na wcześniejszych spowiedziach taił grzechy ciężkie. Św. Wincenty będąc pod wrażeniem bliskiego niebezpieczeństwa utraty życia wiecznego przez tego człowieka postanowił głosić kazania o spowiedzi generalnej. Ich rezultatem było tak wielu chętnych do odprawienia spowiedzi, że Wincenty wraz z towarzyszącym mu księdzem nie mogli podołać zadaniu. To wówczas św. Wincenty odkrył swoje powołanie głoszenia Ewangelii ubogim mieszkańcom wsi, które stało się później posłannictwem przyszłego zgromadzenia.

Dostrzegł też, że ówczesne miasta są pełne księży i zakonników, a na wsiach spotykał księży niedouczonych i pełnych wad, całkowicie zaniedbujących swoje kapłańskie powinności; niektórzy nie znali nawet formuły rozgrzeszenia. Wincenty twierdził, że opuszczenie ludu wiejskiego lub skazanie go na niedouczonych duszpasterzy i brak gorliwości księży są największym nieszczęściem Kościoła. Tak więc formacja kapłanów stała się drugim zadaniem Zgromadzenia Misji. Trzecim stała się troska o zaspokojenie potrzeb materialnych ubogiego ludu. Św. Wincenty przekonał się, że nie wystarczy głoszenie Ewangelii i nauczanie katechizmu, jeżeli lud nie ma środków koniecznych do życia; przed podawaniem chleba słowa Bożego, trzeba zapewnić ubogim chleb powszedni.

Powoli dojrzewała myśl o powołaniu nowej wspólnoty kapłanów, która poświęciłaby się całkowicie temu dziełu. Oficjalnie Zgromadzenie Misji zostało założone w Paryżu w 1625 roku. W 1633 roku św. Wincenty powołał zgromadzenie żeńskie Sióstr Miłosierdzia (szarytek). Dziś do duchowości św. Wincentego a Paulo odwołuje się szereg różnych, zwłaszcza żeńskich, zgromadzeń zakonnych na całym świecie, odnajdując w niej inspirację do służby ubogim.