Wiatorianie

Zgromadzenie Księży św. Wiatora (CSV)
Congregatio Clericorum Sancti Viatoris
Congregation of the Clerics of Saint Viator (Viatorians)
Congregazione dei Chierici di San Viatore (Viatoriani)
Congregación de los Clerigos de San Viator (Viatores)
Congregação dos Clérigos de São Viator (Viatores)
Congrégation des Clercs de Saint-Viateur (Viatoriens)
Kongregation der Kleriker von Saint Viator (Viatoristen)

Data i miejsce założenia:
1831 rok - Francja

Założyciel:
ks. Louis-Marie Querbes

Liczba zakonników na świecie: 478

Wiatorianie obecni są w krajach: Francja, Hiszpania, USA, Kanada, Haiti, Belize, Honduras, Kolumbia, Peru, Boliwia, Chile, Burkina Faso, Wybrzeże Kości Słoniowej, Japonia, Tajwan.

Dom generalny: Francja (Vourles)

Habit aktualny:

Strój duchowieństwa diecezjalnego używany głównie w prowincji amerykańskiej.

Od 1970 roku poza prowincją amerykańską strój duchowny niemal nie używany, zwykle zakonnicy zakładają ubranie świeckie.

Habit historyczny:

Czarna sutanna przepasana sznurem.

Na co dzień często używana była sutanna bez sznura.

W niektórych prowincjach np. w kanadyjskiej i hiszpańskiej, przy pierwszych ślubach zakonnicy otrzymywali różaniec zawieszany na szyi.

Na misjach strój w kolorze białym.

Duchowość:

Misją Księży św. Wiatora jest głoszenie Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelii oraz formacja ludzi wierzących.

Adoracja i miłość Pana Jezusa stanowi rdzeń duchowości wiatoriańskiej, która jest głęboko naznaczona wiarą i wymiarem misyjnym. Wiatorianie łączą adorację i miłość do Pana Jezusa, co prowadzi ich do kontemplacji i misji. Kontemplacja Boga ma miejsce podczas pełnienia misji, w chwili spotkania Go w ludziach biednych i uważanych za mało ważnych.

Spośród cnót założyciel najbardziej zalecał swoim duchowym synom gorliwość, nauczając ich: Spójrzcie na gorliwość; jest to miłość bardziej intensywna, bardziej żywa, bardziej żarliwa. Gorliwość jest niczym innym jak Bożą miłością przemienioną w czyn - jest czułością, współczuciem, pokorą. Gorliwość jest najdoskonalszym wyrazem miłości.

Założyciel pragnął także, aby zakonnicy stali się ludźmi żywej i oświeconej wiary, chętni do słuchania Słowa Bożego, objawionego w Piśmie Świętym i głoszonego w Kościele, w pełni zjednoczeni z Kościołem i wierni jego biskupom. Pragnął też aby Eucharystia była w centrum ich życia i aby nabożeństwo do Matki Bożej zajmowało w ich życiu szczególne miejsce. Centralne miejsce Eucharystii owocuje codziennym Jej sprawowaniem, dbałością o życie liturgiczne oraz szerzeniem nabożeństwa do Najświętszego Sakramentu.

Duchowość wiatoriańska akcentuje także znaczenie więzów braterskiej miłości między zakonnikami. W zgromadzeniu istnieje możliwość życia i pełnienia posługi w pojedynkę; zakonnicy ci pozostają jednak w stałym kontakcie z jedną ze wspólnot. Część lokalnych wspólnot nie posiada zwykłych przełożonych lecz wybiera model tzw. wspólnej odpowiedzialności za określenie ram życia wspólnotowego w odniesieniu do modlitwy, posiłków czy stylu życia.

Patronem zgromadzenia jest św. Wiator - pobożny człowiek żyjący w IV wieku, który pełnił w Lyońskiej katedrze posługę lektora. Prowadził życie w poddaniu swojemu biskupowi. Gdy ten zrezygnował z biskupstwa, św. Wiator podążył za nim do Egiptu, gdzie wraz z biskupem poświęcił się życiu pustelniczemu.

Działalność:

Wiatorianie prowadzą wiele szkół, zajmują się katechizacją, prowadzą liczne parafie, a w nich młodzieżowe grupy parafialne, troszczą się w parafiach o życie liturgiczne, opiekują się także sanktuarium. Ponadto wydają czasopisma religijne oraz prowadzą ośrodek dla osób głuchoniemych.

Historia:

Założyciel Wiatorianów ks. Louis-Marie Querbes, został księdzem w trudnych czasach po Rewolucji Francuskiej, podczas której wielu księży zostało zabitych, a świątynie zniszczone, ponieważ Kościół Katolicki był postrzegany jako sojusznik francuskiej rodziny królewskiej. Wielu ludzi postrzegało duchownych jako źródło wszystkich swoich problemów. Sam ks. Louis Querbes otrzymywał anonimowe pogróżki.

Będąc proboszczem w małej wiosce Vourles niedaleko Lyonu we Francji, widział trudną sytuację młodzieży niemogącej się kształcić. Szkoły były w gruzach, a te nieliczne, które istniały, znajdowały się w większych miastach i były w praktyce niedostępne dla młodzieży wiejskiej.

Ks. Querbes opracował plan, który nazwał Pobożne Stowarzyszenie Świeckich Pomocników. Skupionych w nim katolickich mężczyzn przygotowywał, aby pracowali jako nauczyciele w wiejskich szkołach parafialnych, a także pomagali swoim proboszczom w życiu liturgicznym parafii. Pierwotnie wspólnota ta nie miała być zgromadzeniem zakonnym. Nie było żadnych ślubów, ani przyrzeczeń, a przynależność była możliwa zarówno dla mężczyzn żonatych, jak i żyjących samotnie. Jednakże z woli Kościoła stowarzyszenie zmieniło charakter na zakonny w 1831 roku, przyjmując nazwę: Zgromadzenie Księży Parafialnych lub Katechetów św. Wiatora.

Założyciel określił cel swojemu zgromadzeniu jako nauczanie doktryny chrześcijańskiej i posługa Świętego Ołtarza. Jego członkowie mieli składać proste śluby zakonne i miało składać się ono z niewielkiej liczby kapłanów, którzy pełniliby posługę Świętego Ołtarza oraz braci poświęconych nauczaniu chrześcijańskiej doktryny i przedmiotów świeckich w szkołach podstawowych. Ponadto bracia mogli pełnić swoją posługę indywidualnie, żyjąc w pojedynkę, zamiast we wspólnocie.

W czasie śmierci ks. Querbesa w 1859 roku, we Francji było ponad już ponad 200 Wiatorianów. Współcześnie przywrócono do istnienia gałąź świeckich współpracowników.

Strony www:
Dom generalny: www.querbes.org
Hiszpania: www.csviator.es
USA: www.viatorians.com
Kanada: www.viateurs.ca
Chile: www.viator.cl
Japonia: http://viator.or.jp