Zgromadzenie Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi
Congregatio Sororum Laboris Communis a Immaculata Maria
Congregation of the Sisters of the Common Labor of Mary Immaculate
Congregazione delle Suore del Lavoro Comune di Maria Immacolata
Congregación de las Hermanas del Trabajo Común de María Inmaculada
Congrégation des Soeurs du Travail Commun de Marie Immaculée
Kongregation der Schwestern der Gemeinsamen Arbeit von der Unbefleckten Jungfrau Maria
Data i miejsce założenia:
1922 rok - Polska
Założyciele:
m. Franciszka Rakowska
bp Wojciech Owczarek
Liczba sióstr na świecie: 225 (w Polsce: 203) * dane z 2008 roku
Siostry Wspólnej Pracy obecne są w krajach: Polska, Białoruś, Niemcy, Wielka Brytania.
Dom generalny: Polska (Włocławek)
Habit aktualny:
 |
| Granatowy habit z białym kołnierzykiem, na głowie granatowy welon z białą wypustką, na piersi zawieszony medal z wizerunkiem Niepokalanej. |
Habit historyczny:
Celem Sióstr Wspólnej Pracy jest dążenie do umiłowania Boga całym swoim sercem, całym umysłem, całą duszą i całą mocą, a także do umiłowania każdego człowieka, a charyzmatem jest upodobnienie się do Jezusa Chrystusa w Jego pracy oraz naśladowanie Matki Bożej Niepokalanej.
Cechą charakterystyczną zgromadzenia jest nadprzyrodzone umiłowanie pracy i niezwykła w niej pilność. Praca podejmowana jest w łączności z Panem Jezusem przez co staje się środkiem własnego uświęcenia dla sióstr oraz współdziałaniem w Jego zbawczej misji. Siostry starają się słowem i czynem głosić Dobrą Nowinę o miłości Boga, zapraszając wszystkich do Jego Królestwa.
Jezus Chrystus przyszedł na ziemię, aby służyć i każdą czynnością uwielbiał Ojca. Ze swą Najświętszą Matką i św. Józefem prowadził proste i ubogie życie w Nazarecie, a spełniając posługę cieśli, uświęcił wszelki trud i każdą pracę oraz nadał jej wielką godność. Dlatego też siostry pracę podejmują bez rozgłosu czy chęci podobania się ludziom. Hasło: Módl się i pracuj przypomina im, że praca powinna być złączona z modlitwą. Szczególnie dążą do ukształtowania w sobie cnót cichości, pokory i prostoty jako najbardziej upodabniających do Chrystusa. 
Charyzmat wspólnej pracy wypełniany jest na trzech płaszczyznach: duchowej polegający na współpracy z Bogiem, wspólnotowej – w jedności z siostrami oraz apostolskiej – w posłudze bliźnim.
Patronką wspólnoty jest Najświętsza Maryja Panna Niepokalana. Jest Ona wzorem pokornego szukania Boga wśród zwykłych spraw, uczy przylgnięcia do Chrystusa oraz karmienia się wolą Bożą. Ponadto jest potężną obroną w codziennej walce z grzechem i pomocą w drodze do świętości. Siostry wzywają orędownictwa Niepokalanej wierząc, że Bóg da nam wszystko przez Nią. Często też ponawiają akt osobistego oddania się Jej oraz szerzą Jej cześć wśród innych.
Drugim patronem wspólnoty jest św. Józef, Opiekun i Żywiciel Syna Bożego. Zakonnice chcą naśladować św. Józefa w wierze i zaufaniu, cichości i prostocie życia, uświęcaniu pracy dnia codziennego oraz w łączeniu modlitwy z pracą.
Działalność:
Siostry podejmują różne zadania apostolskie: katechizują, wychowują dzieci i młodzież w przedszkolach, domu dziecka, pracują w parafiach jako zakrystianki, organistki, kancelistki oraz w instytucjach kościelnych, prowadzą grupy parafialne, dni skupienia i rekolekcje dla młodzieży żeńskiej i kobiet, opiekują się ludźmi starszymi w domach opieki oraz chorymi w szpitalach, siostry posługują również wśród Polonii w Anglii i Niemczech.
Historia:
Franciszka Rakowska jako młoda dziewczyna zaczęła pracę we Włocławku w zakładzie krawieckim swojej cioci, nad którym kierownictwo objęła około 1887 roku. Nie był to zwykły zakład pracy, gdyż panował w nim żywy duch religijny.
W 1889 roku z inicjatywy Franciszki powstało Stowarzyszenie Kobiet Wspólnej Pracy, które przekształciło się później w zgromadzenie zakonne. Pierwszymi członkiniami było pięć pracownic zakładu. W roku tym podpisały one umowę, na mocy której zobowiązały się do prowadzenia życia wspólnego, posłuszeństwa wybranej przez siebie przełożonej oraz pracy, z której dochody będą służyły ich wspólnemu dobru. Stowarzyszenie oficjalnie miało charakter świecki, gdyż w owych czasach władze zaboru rosyjskiego nie pozwalały na tworzenie nowych wspólnot zakonnych.
Kierowany przez Franciszkę zakład dawał pracę i utrzymanie dla kilkudziesięciu dziewcząt, które tu zdobywały zawód, był także szkołą chrześcijańskiego wychowania. Kobiety zajęły się również prowadzeniem szkółki oraz opieką nad sierotami, którym później znajdowano pracę bądź rodzinę zastępczą. Franciszka była wieloletnią przełożoną stowarzyszenia, nadała mu zręby duchowości, budowała siostry przykładem swojego życia.
W 1911 roku duchową opiekę nad wspólnotą przejął ks. Wojciech Owczarek, późniejszy biskup. To on rozwinął duchowość wspólnoty, nadał jej kierunek działania i zadbał o stworzenie struktury organizacyjnej. Napisał konstytucje, oparte na regule św. Augustyna. Dzięki jego staraniom stowarzyszenie zostało przekształcone w zgromadzenie zakonne w 1922 roku. Przez blisko 30 lat kontynuował formację wspólnoty, kładąc akcent na nadprzyrodzone umiłowanie pracy posunięte aż do heroizmu, jako środka do osiągnięcia świętości.
W 1939 roku zgromadzenie liczyło 214 sióstr, pracujących w przedszkolach, sierocińcach i ochronkach, szkołach zawodowych i internatach. Zakonnice organizowały rekolekcje oraz kolonie letnie dla dzieci i młodzieży, prowadziły domy opieki dla osób starszych i samotnych, włączały się w prace charytatywne w parafiach, a w latach powojennych służyły Kościołowi jako katechetki, organistki, kancelistki, zakrystianki, pielęgniarki środowiskowe. Strony www:
https://siostrywspolnejpracy.pl
