Betlejemici

Zakon Braci z Betlejemitów (OB)
Ordo Fratrum Bethlemitarum
Order of Bethlehemite Brothers (Bethlehem Brothers)
Ordine dei Fratelli di Betlemme (Betlemiti)
Orden Hermanos de Belén (Hermanos Bethlemitas)
Ordem dos Irmãos de Belém (Betlemitas)
Ordre des Frères de Bethléem (Betlemitas)
Orden der Brüdern von Betlehem (Bethlehem-Brüder)

Data i miejsce założenia:
1658 rok – Gwatemala
  *1821 rok – likwidacja zakonu  
  *1984 rok – reaktywacja zakonu w Hiszpanii

Założyciel:
św. Piotr od św. Józefa de Betancur

Liczba zakonników na świecie: 17  * dane z 2007 roku
Betlejemici obecni są w krajach: Hiszpania, Gwatemala.
Dom generalny: Hiszpania (San Cristóbal de La Laguna)

Habit aktualny:

Szary habit z kapturem przepasany czarnym skórzanym pasem, na piersi po lewej stronie przypięty medal z obrazem żłóbka betlejemskiego.

W czasie uroczystości zakładany jest szkaplerz rozcięty wzdłuż na dwie szerokie części.

--------------------------------------------

Nowicjusze - na habicie pelerynka z kapturem.

postulanci

Duchowość:

Charyzmat Betlejemitów wypływa z kontemplacji cierpienia Jezusa Chrystusa, które rozpoczyna się w Betlejem, osiągając swoją pełnię na krzyżu i jest przedłużone w Eucharystii. Kontemplacja ta przemienia się w postawę zadośćuczynienia, która prowadzi do jednoczenia się z Chrystusem Cierpiącym i do gorliwego zapału dla nawrócenia grzeszników.

Źródło charyzmatu, jak i sam chryzmat, zakon określa następująco: Ten, kto zrozumiał Tajemnicę Betlejemską, nie będzie już szukał własnego szczęścia, lecz będzie szukał przede wszystkim dobra bliźnich, podobnie jak święty brat Piotr od św. Józefa. Dla uczniów Dzieciątka z Betlejem ważne jest, aby nie zbierać dla siebie, ale dawać i siać dla innych.

Zakon powołany jest więc do pełnienia dzieł miłosierdzia wobec ducha i ciała. Zakonnicy mają być tym tymi, którzy kochają uczynkami, a nie słowami. Swoją posługą starają się uobecniać miłosierdzie Chrystusa. Chcą być ubogimi wśród ubogich dla najuboższych.

Zakon Braci Betlejemitów na charakter braterski, tzn. członkowie wspólnoty nie przyjmują święceń kapłańskich lecz pozostają braćmi zakonnymi.

Działalność:

Z Tajemnicy Betlejemskiej emanują dwa aspekty: gościnność i edukacja, które od początku istnienia zakonu determinują charakter apostolstwa. Przez wieki zakon podejmował się różnych zadań. Współcześnie Betlejemici w swoich dwóch klasztorach prowadzą dom dla osób w podeszłym wieku (na Wyspach Kanaryjskich) oraz schronisko dla bezdomnych (w Gwatemali).

Historia:

Pochodzący z Wysp Kanaryjskich św. Piotr od św. Józefa de Betancur w swojej rodzinnej miejscowości usłyszał opowieści o dalekiej Ameryce i jej mieszkańcach żyjących w wielkim ubóstwie i wykorzystywanych przez konkwistadorów. Zapragnął wówczas udać się tam, by jako misjonarz żyć i pracować wśród nich. Przybył do Gwatemali do miasta Antigua Guatemala; tam postanowił zostać kapłanem, lecz nie mogąc opanować nauki musiał zrezygnować z tego zamiaru. W 1655 roku został więc tercjarzem franciszkańskim.

Jeszcze podczas studiów czas wolny od nauki poświęcał pracy w szpitalach, służąc ludności tubylczej, która szukała tam nie tylko pomocy medycznej, lecz nieraz też niezbędnych środków do życia. Widząc brak pomocy humanitarnej dla chorych, postanowił ustanowić miejsca, w których ludzie mogliby się leczyć, a przynajmniej dobrze umrzeć.

Wokół Piotra zaczęła gromadzić się grupa tercjarzy i tercjarek. Żyli w praktyce jak wspólnota religijna, dlatego Piotr napisał do nich regułę życia. Tak w 1658 roku narodził się Zakon Braci Betlejemitów, a 10 lat później Sióstr Betlejemitek. Były to pierwsze zakony założone w Ameryce Łacińskiej, które istnieją do dziś. Wysiłki Piotra i jego towarzyszy koncentrowały się na pomocy bezdomnym, chorym oraz na wychowaniu biednych dzieci.

Już po śmierci założyciela trzech jego współbraci wystąpiło z tercjarstwa franciszkańskiego i poddało się miejscowemu biskupowi, aby uzyskać zatwierdzenie dla wspólnoty. Oprócz ślubów ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, zakonnicy składali także ślub gościnności, który zobowiązał ich do pomocy ubogim chorym, nawet niekatolikom i cierpiącym na choroby zakaźne. Pierwotnie Betlejemici byli wyłącznie braćmi zakonnymi, jednak na kapitule generalnej w 1721 roku dopuszczono możliwość przyjęcia święceń kapłańskich dwóm braciom z każdej wspólnoty. Kandydaci do kapłaństwa musieli być w zakonie przynajmniej 10 lat, a po święceniach nie mogli przyjmować wyższych urzędów kościelnych.

ks. Luis Álvarez García

Zakon rozprzestrzeniał się na inne kraje Ameryki Łacińskiej. Bracia zakładali szpitale, szkoły, domy dziecka, budowali kościoły, otworzyli też klasztor na Wyspach Kanaryjskich i w Rzymie. Jednakże władze świeckie w 1821 roku stłumiły istnienie zakonu. Przetrwała jedynie gałąź żeńska.

W 1984 roku, z inspiracji ks. Luisa de la Cruz Álvarez García, zakon męski został przywrócony dekretem Stolicy Apostolskiej. Dwa lata później pierwszy brat złożył śluby jako Betlejemita. Dom odnowionej wspólnoty powstał w San Cristóbal de La Laguna w Hiszpanii na Wyspach Kanaryjskich. Oprócz niego istnieje dziś także drugi dom, który znajduje się w Antigua Guatemala, w mieście, w którym działał św. Piotr od św. Józefa de Betancur.

Strony www:
https://hermanosdebelenll.es.tl