Betanki

Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej (CSFB)
Congregatio Sororum Familae Betanensis
Congregation of the Sisters of the Family of Bethany
Congregazione delle Suore della Famiglia di Betania
Congregación de las Hermanas de la Familia de Betania
Congregação das Irmãs da Família de Betânia
Congrégation des Sœurs de la Famille de Béthanie
Kongregation der Schwestern der Familie von Bethanien

Data i miejsce założenia:
1930 rok - Polska

Założyciele:
ks. Józef Czesław Chryzostom Małysiak SDS
m. Irena Parasiewicz

Liczba sióstr na świecie: 81  * dane z 2011 roku
Betanki obecne są w krajach: Polska, Dania, Niemcy, Włochy.
Dom generalny: Polska (Lublin)

Habit aktualny:

Czarny habit z białym kołnierzykiem, na głowie czarny welon z białą wypustką, na piersi zawieszony krzyż.
W lecie używany także strój w kolorze szarym.

Nowicjuszki I roku (bez welonów) i II roku (w białych welonach).

Habit historyczny:

Pierwsze siostry

----------------------------------------------

Betanki w 1933 roku

----------------------------------------------  

Betanki w 1937 roku

Duchowość:

Charyzmatem zgromadzenia jest pomoc kapłanom w posłudze parafialnej. Drugim ważnym aspektem powołania sióstr jest modlitwa za kapłanów ogarniająca ich życie i posługę.

Wzorem dla sióstr jest Rodzina z ewangelicznej Betanii. Tam zatroskana Marta posługiwała Panu Jezusowi, a Maria zasłuchana w Jego słowa siadała u Jego stóp. W codziennym życiu Betanki łączą więc głęboką modlitwę z ofiarną pracą. Zakonnice starają się zatem budować współczesne Betanie, które będą dla kapłanów miejscem duchowego odpoczynku i modlitewnego wsparcia.

Zgromadzenie żyje duchem św. Franciszka z Asyżu dążąc do osiągnięcia doskonałej miłości. Siostry poświęcone Chrystusowi Królowi podążają do Niego śladami Maryi - Matki Łaski Bożej. Wpatrując się w Jej życie i bezgraniczne poświęcenie Bogu uczą się czystości, posłuszeństwa, ubóstwa, pokory i służby drugiemu człowiekowi. Oprócz Matki Najświętszej nabożeństwem otaczani są jeszcze: św. Józef, św. Rodzina Betańska, św. Piotr, św. Aniołowie Stróżowie oraz św. Franciszek z Asyżu.

Hasłem zgromadzenia są słowa: Niech żyje Chrystus Król - Na zawsze w sercach naszych!

Działalność:

Działalność zgromadzenia polega na współpracy z Kościołem lokalnym w dziedzinie duszpasterstwa i pomoc kapłanom w pracach parafialnych. Betanki katechizują, pracują w charakterze organistek, kancelistek, zakrystianek, kucharek, posługują w instytucjach kościelnych, domach rekolekcyjnych i domach pielgrzyma. Ponadto organizują dla dzieci i młodzieży dni skupienia, rekolekcje, wakacyjne wyjazdy, prowadzą grupy parafialne, chóry i schole, do swoich klasztorów przyjmują w gościnę grupy i osoby indywidualne, które pragną przeżyć rekolekcje lub wypocząć. Modlą się za kapłanów i do modlitwy w ich intencji włączają ludzi świeckich.

Historia:

Ks. Józef Małysiak do Zgromadzenia Salwatorianów wstąpił będąc kapłanem diecezji krakowskiej. W zakonie przyjął imię Czesław i poświęcił się pracy rekolekcyjnej, założył dom rekolekcyjny, wydawał pisma o tematyce rekolekcyjnej, propagował ideę rekolekcji zamkniętych, głosił kazania przez radio, prowadził kursy instruktorskie dla kapłanów-rekolekcjonistów.

W czasie częstych wyjazdów do różnych parafii widział problemy, z którymi borykali się kapłani w swojej pracy duszpasterskiej. Uznał, że w takiej sytuacji tylko odpowiednio wyszkolone siostry zakonne mogą tak w parafii, jak też i na plebani, być wielką pomocą dla kapłanów.

W 1929 roku podczas rekolekcji dla kobiet ks. Małysiak wspomniał o potrzebie takiej pomocy. Zgłosiła się do niego Irena Parasiewicz, katechetka z Zakopanego, która zaoferowała swoją pomoc. W 1930 roku wspólnie założyli w Puszczykowie koło Poznania nowe zgromadzenie, które początkowo nazywało się: Towarzystwo Służby Betańskiej.

Ks. Małysiak określił cel zgromadzenia, którym miało być własne uświęcenie Sióstr za pomocą ciągłego obcowania z Bogiem wszechobecnym, częstej a krótkiej adoracji Najświętszego Sakramentu i ciągłej, nieustannej pracy, pełnej poświęcenia się i zaparcia. Pracę tę mają Siostry Betanki wykonywać przede wszystkim na plebani i w kościołach. Na plebani mają się zająć gospodarstwem, kuchnią i bielizną, a w kościele utrzymaniem czystości i porządku, zarazem też ozdabianiem świątyni. Ponadto siostry miały pomagać w Kościele zgodnie z prośbami proboszczów, np. oddać się pracy w kancelarii parafialnej, w parafii zaś mogą kierować przedszkolami, charytatywnymi instytucjami, organizacjami katolickimi. (...) mogą także pracować w pałacach biskupich, seminariach duchownych i w domach zakonnych. Zakonnice miały być przy kapłanach nie tylko w Polsce, ale także na misjach wśród pogan.

Założyciel myślał również o powołaniu do istnienia męskiego zgromadzenia, które skupiałoby kapłanów i braci zajmujących się głoszeniem misji i rekolekcji. Z tego powodu ks. Józef musiał opuścić Salwatorianów. Przez pewien czas posługiwał w Kielcach, gdzie w 1934 roku założył męskie Zgromadzenie Przemienienia Pańskiego, które jednak po roku czasu przestało istnieć. Ostatecznie przyjęty do diecezji lubelskiej w dalszym ciągu prowadził misje i rekolekcje. Po około 20 latach od opuszczenia Salwatorianów powrócił do zgromadzenia, powtórnie odbył nowicjat i przyjął imię zakonne Chryzostom. Natomiast m. Irena Parasiewicz po trzech latach współpracy w tworzeniu zgromadzenia, za zgodą ks. Małysiaka wstąpiła do klauzurowego Zakonu Wizytek.

W 1954 roku zgromadzenie zmieniło nazwę na obecną: Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej, a pięć lat później zostało afiliowane do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów, stając się wspólnotą franciszkańską.

Strony www:
www.betanki.pl