Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Benedyktynki Sakramentki

Mniszki Benedyktynki od Nieustającej Adoracji Najświętszego Sakramentu (OSBap)
*Moniales Ordinis Sancti Benedicti Adarationis Perpetuae
*Benedettine dell'Adorazione Perpetua del Santissimo Sacramento (Benedettine del Santissimo Sacramento)
*Bénédictines de l'Adoration Perpétuelle du Très Saint Sacrement (Bénédictines du Saint Sacrement)
*Benedictine Nuns of the Perpetual Adoration of Blessed Sacrament (Benedictine Nuns of Blessed Sacrament)
*Benedictinas de la Adoración Perpetua del Santísimo Sacramento (Benedictinas del Santísimo Sacramento)
*Beneditinas da Adoração Perpétua do Santíssimo Sacramento
(Beneditinas do Santíssimo Sacramento)
*Benediktinerinnen von der Ewigen Anbetung des Heiligsten Sakraments (Benediktinerinnen vom Heiligsten Sakrament)
*Benedictinessen van Altijddurende Aanbidding van het Allerheiligste Sacrament (Benedictinessen van het Heilige Sacrament)

Data i miejsce założenia:
1653 rok - Francja

Założycielka:
m. Mechtylda od Najśw. Sakramentu – Katarzyna de Bar

Liczby: 567 mniszek na świecie (w Polsce: 68) * dane z 2008 roku
Benedyktynki Sakramentki obecne są w krajach: Francja, Polska, Niemcy, Holandia, Luksemburg, Włochy, Meksyk, Haiti, Uganda.
Dom generalny: każdy klasztor jest autonomiczny

Habit aktualny:

W Polsce, Włoszech, niektórych klasztorach we Francji:
Czarny habit przepasany skórzanym paskiem, czarny szkaplerz, na głowie biały czepek otaczający twarz, czarny welon (w wielu klasztorach biały welon noszą także profeski czasowe) na piersi symbol Najświętszego Sakramentu, którego wygląd może różnić się pomiędzy klasztorami.

Kukulla - płaszcz chórowy z szerokimi rękawami.

Najczęściej spotykany symbol
Najświętszego Sakramentu m.in.:
we Włoszech, w niektórych klasztorach
we Francji, w Polsce w klasztorze
wrocławskim i siedleckim.

Symbol Najświętszego Sakramentu
spotykany w niektórych
w klasztorach we Francji.

Symbol Najświętszego Sakramentu używany w Polsce
w klasztorze warszawskim.

W Niemczech habit bez symbolu Najświętszego Sakramentu

W niektórych klasztorach we Francji: czarny habit, biały prosty welon zarówno profeski czasowe, jak i wieczyste.

Benedyktynki Sakramentki
w Holandii

Benedyktynki Sakramentki
w Ugandzie

Benedyktynki Sakramentki w Meksyku

Duchowość:

Mniszki żyją według reguły św. Benedykta w myśl starej benedyktyńskiej zasady: ora et labora – módl się i pracuj. Naczelną dewizą reguły jest: Aby we wszystkim Bóg był uwielbiony.

Cechy charakterystyczne dla duchowości benedyktyńskiej to: chrystocentryzm, życie cenobityczne (wspólnotowe), modlitwa – zwłaszcza liturgiczna – przepajająca każdy szczegół życia uwielbieniem Boga, modlitewne zgłębianie Pisma świętego i duchowej lektury (Lectio Divina). Zakon ma charakter kontemplacyjny. Obok modlitwy ważną rolę w benedyktyńskim sposobie życia pełni praca, tak umysłowa jak i fizyczna, gdyż próżnowanie jest wrogiem duszy.

Centrum życia Benedyktynek Sakramentek, stanowi kult Eucharystii w duchu wynagradzania za grzechy, niewdzięczność, obojętność, brak czci i zniewagi wyrządzane Chrystusowi w Najświętszym Sakramencie. W niektórych klasztorach adoracja eucharystyczna jest wieczysta, trwająca nieustannie dzień i noc. Najważniejszym momentem dnia sióstr jest Najświętsza Ofiara Mszy Świętej, z którą ściśle łączy się uroczyście odprawiana kilka razy dziennie Liturgia Godzin. Ponadto każda mniszka poświęca się cichej modlitwie osobistej. Siostry śpiewają Panu chwałę w imieniu całego Kościoła. Swoją modlitwą i codzienną ofiarą ogarniają cały świat, potrzeby i intencje wszystkich ludzi, błagają o miłosierdzie i zbawienie dla tych, którzy odeszli od Boga, modlą się za tych, którzy modlić się nie chcą.

Wzorem i strażniczką wierności benedyktynek w oddaniu się Bogu jest Matka Boża. Założycielka oddała Jej pod szczególną opiekę cały zakon, każdy klasztor i każdą jego mniszkę, obierając Ją na zawsze Ksienią, czyli Najwyższą Przełożoną. Akt ten ponawiany jest co roku.

Życie we wspólnocie jest bardzo proste, wyciszone, skupione, pełne wzajemnej pomocy, razem przeżywanych trosk i radości, w duchu rodzinnym, złączonym jednym powołaniem. Jest ono wypełniane w odosobnieniu od świata, w ścisłej klauzurze. Benedyktynki mogą jednak przyjąć do swego grona kilka osób pragnących życia monastycznego i adoracji Najświętszego Sakramentu, bez obowiązku zachowania ścisłej klauzury.

Działalność:

Będąc zakonem kontemplacyjnym główną działalnością benedyktynek jest apostolstwo modlitwy ogarniające sercem wszystkich ludzi, ich radości, troski i cierpienia. W zależności od klasztoru, aby zdobyć środki na swoje utrzymanie, mniszki wypiekają komunikanty, szyją ornaty, paramenty liturgiczne, wytwarzają różańce, ikony, świece religijne, produkty spożywcze. Zgodnie z wielowiekową tradycją zakonów benedyktyńskich siostry przyjmują w gościnę pojedyncze osoby, rodziny lub grupy, które chcą przeżyć czas refleksji, spokoju duchowego w atmosferze modlitwy, rekolekcji. Jeden z włoskich klasztorów prowadzi szkołę.

Historia:

Zakon powstał w XVII wieku we Francji. Założycielka Benedyktynek Sakramentek m. Katarzyna de Bar początkowo wstąpiła do klasztoru Anuncjatek, gdzie została przełożoną wspólnoty. Wojny zmusiły siostry do opuszczenia klasztoru i tułaczki, również choroby zabiły większość mniszek z powierzonej Katarzynie wspólnoty, zostało ich tylko 5, które w końcu znalazły schronienie w klasztorze benedyktynek w Rambervillers.

Po pewnym czasie tamtejsza przełożona zaproponowała Katarzynie przejście do ich zakonu, co zresztą odpowiadało pragnieniu Katarzyny, które pojawiło się w jej duszy wraz z przebywaniem wśród benedyktynek. Po zabezpieczeniu losu powierzonych jej Anuncjatek rozpoczęła nowicjat przyjmując imię Mechtylda. Kolejne wojny ponownie zmusiły ją i jej nowe towarzyszki do tułaczki po różnych miastach Francji, aż trafiły do Paryża.

Zarówno m. Mechtylda jak i jej siostry żywiły wielką cześć dla Eucharystii. Zanegowanie rzeczywistej obecności Chrystusa w Najświętszym Sakramencie przez protestantów oraz liczne profanacje w czasie ówczesnych wojen, boleśnie dotykały tych, dla których był on największą świętością, budziły pragnienie wynagrodzenia Bogu za świętokradztwa i zniewagi. Bardzo pragnęła tego m. Mechtylda, która już jako czternastolatka ofiarowała się Bogu jako żertwa przebłagalna za profanacje, o jakich wtedy słyszała. Tak powoli wykrystalizował się projekt ufundowania klasztoru oddanego, trwającej dniem i nocą, adoracji Najświętszego Sakramentu.

W 1653 roku z pomocą królowej Anny Austriaczki powstał w Paryżu pierwszy klasztor nowego zakonu kontemplacyjnego, klauzurowego, o charakterze wynagradzającym. Siostry rozpoczęły uroczyste sprawowanie Liturgii Godzin i podjęły regularną obserwancję. Adoracja Najświętszego Sakramentu trwała niemal nieprzerwanie mimo niewielkiej liczby utrzymujących ją mniszek. Po zatwierdzeniu konstytucji siostry zaczęły składać dodatkowy ślub podtrzymywania kultu i nieustającej adoracji Najświętszego Sakramentu. Do Polski mniszki przybyły jeszcze za życia założycielki, gdzie aktualnie modlą się w trzech klasztorach: w Warszawie, Wrocławiu i Siedlcach.

Dziś Benedyktynki Sakramentki żyją w ponad 40 klasztorach na świecie. W 1980 roku było jeszcze 1695 mniszek, obecnie jest 567. Kilka wspólnot klasztornych w Niemczech, Holandii i Belgii z powodu starzenia się i braku nowych powołań w całości przeniosła się do domów opieki dla ludzi starszych. Mimo tego oraz znacznego spadku liczby mniszek w ostatnich latach zakon nie jest wymierający. Do wielu klasztorów, również w krajach zachodnich, wciąż regularnie zgłaszają się nowe, choć nieliczne, kandydatki. Ponadto o przyłączenie się do zakonu Benedyktynek Sakramentek starają się dwa klasztory w Ugandzie: pierwszy to jedyny klasztor ugandyjskiego kontemplacyjnego zgromadzenia Sióstr Wieczystej Adoracji; drugi należał już w przeszłości do zakonu, jednak sytuacja polityczna w kraju uniemożliwiła kontakty z siostrami w Europie i w konsekwencji więzy zostały zerwane. Siostry nie przestały jednak żyć charyzmatem m. Mechtyldy de Bar.