Józefitki Tercjarki

Siostry św. Józefa Trzeciego Zakonu św. Franciszka (SSJ-TOSF)
Sisters of St. Joseph of the Third Order of St. Francis
Suore di San Giuseppe del Terzo Ordine di San Francesco
Hermanas de San José de la Tercera Orden de San Francisco
Irmãs de São José da Terceira Ordem de São Francisco
Soeurs de Saint-Joseph du Tiers-Ordre de Saint François
Schwestern des hl. Josef vom dritten Orden des hl. Franziskus

Data i miejsce założenia:
1901 rok - USA

Założycielki (od lewej):
m. Clara Bialkowski
m. Felicia Jaskulski

Liczba sióstr na świecie: brak danych
Józefitki Tercjarki obecne są w krajach: USA, Peru.
Dom generalny: USA (Stevens Point, WI)

----------------------------------------------------------------------------------------------

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe.

W okresie posoborowym zamieniono habity na strój świecki. Pojedyncze siostry noszą czarny welon z białą wypustką do świeckiego ubrania.

----------------------------------------------------------------------------------------------

Habit historyczny:

-------------------------------------------

Na misjach habit w kolorze szarym lub białym.

-------------------------------------------

Strój wprowadzony w 1967 roku.

Na misjach habit szary.

----------------------------------------------------------------------------------------------

Duchowość:

Józefitki Tercjarki to zgromadzenie sióstr, które chcą z miłością i hojnością kierować się świętą Ewangelią Jezusa Chrystusa zgodnie z Regułą Trzeciego zakonu Regularnego św. Franciszka, starają się we wszystkim co robią, objawiać Królestwo Boże i w nim zgromadzić wszystkich, a także głosić Ewangelię przez cały czas, a jeśli to konieczne, używać słów. Będąc franciszkankami zdążają przez życie jako świadkowie ubóstwa Boga w Osobie Chrystusa, nie gromadząc, ale hojnie dając wszystkim, z którymi się stykają. Swoją więź z Jezusem Chrystusem pogłębiają dzięki franciszkańskiej wartości nawrócenia, a przez to przyczyniają się do odnowy Kościoła.

Modlitwa stanowi centrum życia sióstr. Każda z nich ma obowiązek przeznaczyć odpowiednią ilość czasu na osobistą modlitwę, refleksję i studium, aby jej życie i posługa mogły być nieustannie ożywiane i pogłębiane. Wśród codziennych praktyk duchowych znajduje się Eucharystia, Liturgia Godzin, adoracja, medytacja nad Słowem Bożym, modlitwy poranne i wieczorne.

Działalność:

Tradycyjna działalność apostolska zgromadzenia to edukacja i wychowanie dzieci i młodzieży, w mniejszym stopniu także opieka nad chorymi, niepełnosprawnymi i osobami starszymi. Współcześnie, ze względu na coraz starszy wiek sióstr ich bezpośrednia posługa została zastąpiona przez sponsorowanie działalności kilku byłych szkół zgromadzenia oraz ośrodka dla niepełnosprawnej młodzieży i dorosłych, a także współpracę z instytucjami i organizacjami zajmującymi się walką o prawa człowieka, walką z głodem na ziemi, pomocy bezdomnym, imigrantom, czy kobietom opuszczającym zakłady karne.

Niektóre siostry podejmują się indywidualnych posług np. roznoszą Komunię Świętą osobom, które nie mogą uczestniczyć we Mszy, czy posługę kierowcy–wolontariusza dla osób w podeszłym wieku, którego mogą wezwać, gdy mają potrzebę pojechać na Mszę Świętą, do lekarza czy na zakupy.

Historia:

Początek Józefitek Tercjarek związany jest ze Zgromadzeniem Sióstr Szkolnych św. Franciszka z Milwaukee. 46 zakonnic z tego zgromadzenia postanowiło opuścić swoje dotychczasowe zgromadzenie, aby odpowiedzieć na potrzebę edukacji dzieci z rodzin polskich imigrantów.

W 1901 roku, z pomocą biskupa Sebastiana Messmera, ordynariusza diecezji Green Bay w stanie Wisconsin oraz ks. Luke’a Pescinskiego, proboszcza parafii św. Piotra w Stevens Point, siostry te pod przewodnictwem m. Felicii Jaskulski i m. Clary Bialkowski utworzyły nowe zgromadzenie zakonne, które początkowo przyjęło nazwę: Polskie Siostry św. Józefa. Wkrótce rozpoczęto budowę pierwszej szkoły oraz domu macierzystego w Stevens Point. Na pierwszej Kapitule wybrano m. Felicie przełożoną generalną, a m. Clarę jej asystentką.

Zgromadzenie rozwijało się i służyło potrzebującym. W ciągu zaledwie kilku lat liczba sióstr wzrosła do 419. W 1918 roku zakonnice uczyły już w 23 szkołach w czterech stanach. W 1936 roku wspólnota podzielona była na trzy prowincje. Dwa lata później działalność apostolską rozszerzono na opiekę zdrowotną. W latach 1960-tych zgromadzenie podjęło się także pracy misyjnej w Portoryko i Peru.

Na przestrzeni ponad stu lat nazwa zgromadzenia zmieniała się wielokrotnie. Już po roku istnienia wspólnoty pierwotna nazwa została zmieniona na: Zakon Sióstr św. Józefa. W następnym roku przyjęto nazwę: Zakon Polskich Sióstr św. Józefa. Kolejna modyfikacja miała miejsce w 1925 roku, powrócono wtedy do nazwy: Zakon Sióstr św. Józefa. Obecna nazwa została przyjęta w 1945 roku i pozostaje taka do dziś.

Jak większość zgromadzeń w Stanach Zjednoczonych, po Soborze Watykańskim II (1962-65) Józefitki dokonały daleko idących zmian w swojej wspólnocie. Siostry żyją teraz w małych wspólnotach lub indywidualnie, habit stał się opcjonalny, czyli w praktyce pojedyncze siostry noszą welon do świeckiego ubrania, posłuszeństwo odczytywane jest raczej z wydarzeń życia codziennego i rozumiane jest jako reagowanie na potrzeby otoczenia i Kościoła niż poddanie swojej woli przełożonym, a w duchowości, oprócz tradycyjnych aspektów, znalazły się też takie określenia jak: jedność z całym stworzeniem, franciszkańska teologia wcielenia chrystocentrycznego, obejmująca historię wszechświata i integrację międzywyznaniową; szacunek dla Ziemi i uznawanie, że całe życie jest zjednoczone w ciągłej kosmicznej ewolucji.

Nowicjat w 1962 roku

Zgromadzenie doświadcza obecnie kryzysu powołań, już w latach 1970-tych wiele prowadzonych dzieł zostało przekazanych innym lub zamkniętych. Z powodu malejącej liczby sióstr w 1990 roku zlikwidowano podział zgromadzenia na prowincje.

Strony www:
www.ssj-tosf.org