Służebnice Niepokalanego Serca Maryi od Centrum św. Benedykta (MICM)
Slaves of the Immaculate Heart of Mary of Saint Benedict Center
Schiave del Cuore Immacolato di Maria del Centro di San Benedetto
Esclavas del Corazón Inmaculado de María del Centro de San Benito
Zgromadzenie tradycyjne
Data i miejsce założenia:
1949 rok - USA
Założyciele:
o. Leonard Feeney SJ
m. Catherine Goddard Clarke
Liczba sióstr na świecie: brak danych
Służebnice Niepokalanego Serca Maryi obecne są w krajach: USA.
Dom generalny: USA (Still River, MA)
Habit aktualny:
 |
| Czarny habit z pelerynką, i białym kołnierzykiem rozciętym pod szyją, na głowie biały czepek i czarny welon, na piersi zawieszony medal, przy boku różaniec. |
nowicjuszki
Zgodnie z charyzmatem zgromadzenia siostry oddają się w niewolę Niepokalanemu Sercu Maryi według zasad sformułowanych przez św. Ludwika Maria de Montfort. Zgodnie z tym poświęceniem oddają całe swe życie na służbę, najpierw dla uświęcenia własnej duszy, a następnie jako narzędzie używane przez Matkę Bożą dla zbawienia innych.
Oddanie się w niewolę Matce Bożej jest siłą napędową życia duchowego sióstr. Wybierając dla siebie rolę niewolnic siostry oddają wszystko bez wyjątku, czym są i co mają, nawet wartość swoich zasług; Jako niewolnice nie żądają niczego za pracę, nie mają prawa do opuszczenia swego Pana wedle własnej woli, należą do Niego na zawsze, On ma prawo do ich życia i śmierci.
Głównym celem zgromadzenia jest dążenie do ratowania dusz ludzkich oraz umacnianie Mistycznego Ciała poprzez bezkompromisowe trwanie przy wszystkich prawdach wiary, które Kościół katolicki wyznaje. W związku z tym siostry angażują się w każdą dziedzinę życia apostolskiego, prowadzącą do zachowania i szerzenia wiary katolickiej. Biorą sobie do serca pouczenie św. Pawła skierowane do Tymoteusza: Głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz (2 Tm 4, 2).
Szczególną rolę w umacnianiu wiary stanowi liturgia Ofiary Mszy Świętej, która w zgromadzeniu sprawowana jest w tzw. formie nadzwyczajnej. Piękno i powaga liturgii trydenckiej kierują wzrok duszy ku Bogu i uczą, że najwyższy szacunek i cześć należy się tylko Jemu. Ruchy i gesty kapłana są pilnie strzeżone przez rubryki, co sprawia, że liturgia staje się działaniem Kościoła, a nie wyrazem indywidualności celebransa. Natomiast doktryna wiary jest zachowywana również dzięki niezmienności i precyzji języka łacińskiego.
Każdy dzień sióstr koncentruje się wokół modlitwy; zaczyna od medytacji, różańca i Mszy Świętej, a kończy błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem i modlitwą Małego Oficjum Matki Bożej, przeplatany jest natomiast modlitwą wspólnotową i osobistą adoracją eucharystyczną.
Pragnąc być Oblubienicami Chrystusa, siostry żyją w czystości i samozaparciu, które są całkowicie przeciwne współczesnemu społeczeństwu, w którym niemoralność i samozaspokojenie są normą. Przestrzegając reguły zakonu i słuchając poleceń przełożonych, poddają swoją wolność jarzmowi pokory i zależności od Boga.
Działalność:
Służebnice Niepokalanego Serca Maryi nauczają w szkołach, katechizują, piszą artykuły do czasopisma katolickiego, wydają i rozpowszechniają książki religijne, organizują rekolekcje i obozy letnie dla dziewcząt. Ponadto wypiekają komunikanty, wyszywają paramenty liturgiczne, pracują w sklepie z dewocjonaliami.
Historia:
Historia wspólnoty sięga 1940 roku kiedy to pobożna kobieta Catherine Goddard Clarke założyła w Cambridge w stanie Massachusetts Centrum św. Benedykta. Był to ośrodek przeznaczony do pogłębiania wiary studentów katolików uczęszczających do niekatolickich uniwersytetów. Zainteresowanie studentów było coraz większe, brakowało jednak kapłana, który poświęciłby swój czas na posługę w Centrum.
W 1942 roku z ośrodkiem związał się o. Leonard Feeney SJ – wówczas znany katolicki poeta i pisarz oraz ceniony teolog. Dzięki jego duchowej opiece wielu studentów odkrywało powołanie do kapłaństwa lub życia zakonnego. Również wielu niekatolików zaczęło nawracać się do Kościoła. W końcu o. Feeney został oficjalnie wyznaczony na kierownika duchowego Centrum przez swoich przełożonych zakonnych i władze archidiecezji.
Jednakże z czasem o. Feeney zaczął interpretować dogmat wiary głoszący, iż poza Kościołem nie ma zbawienia (Extra Ecclesiam nulla salus) określając ramy przynależności do Kościoła w bardzo radykalny sposób. Zarzucał też, że w Kościele amerykańskim dogmat ten jest ignorowany. Doprowadziło to do konfliktu ze swoimi przełożonymi i władzami archidiecezji. Zakonnik został przeniesiony na inną placówkę; zastosował się do tej decyzji, ale wkrótce bez pozwolenia powrócił do Centrum. Upominany kilkakrotnie, za każdym razem odmawiał podporządkowania się decyzjom przełożonych. W 1949 roku ukarano go suspensą, niedługo później usunięto z Towarzystwa Jezusowego. Ostatecznie całą sprawą zainteresowało się Święte Oficjum. Feeney kilkakrotnie odmówił wyjazdu do Rzymu za co w 1953 roku nałożono na niego ekskomunikę. Ukarano go więc za nieposłuszeństwo, a nie za błędy teologiczne. Ojciec Leonard Feeney pojednał się z Kościołem w 1972 roku, sześć lat przed śmiercią.
Jeszcze w 1949 roku w Centrum grupa młodych ludzi wraz z Catherine Goddard Clarke oddała się w niewolę Maryi według zasad sformułowanych przez św. Ludwika Maria de Montfort, dając początek wspólnocie Braci i Sióstr Służebnic Niepokalanego Serca Maryi. Catherine wyjaśniła powód tego wspólnego poświęcenia: Zaczęliśmy zdawać sobie sprawę z charakteru bitwy przed nami, nie tylko dla zachowania świętych dogmatów Kościoła, ale tak naprawdę dla ich przywrócenia. Wspólnota funkcjonowała jako nieoficjalny katolicki byt z prywatnymi ślubami ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, przeniosła się też do Still River w diecezji Worcester.
W 1968 roku zmarła s. Catherine Clarke. Po jej śmierci wspólnota zaczęła się rozpadać. Wśród kwestii, które zaczęły dzielić członków wspólnoty była ta, co należy uczynić w sprawie ekskomuniki o. Feeneya. W końcu wyodrębniły się trzy grupy: pierwsza Braci i Sióstr Służebnic Niepokalanego Serca Maryi od Centrum św. Benedykta, druga o bardzo podobnej nazwie: Siostry Centrum św. Benedykta, Służebnice Niepokalanego Serca Maryi – obie te wspólnoty zachowały liturgię trydencką. Trzecia grupa przyjęła regułę św. Benedykta, życie mnisze i liturgię posoborową lecz sprawowaną po łacinie, z czasem stając się benedyktyńskim opactwem, dziś należącym do Kongregacji Szwajcarsko-Amerykańskiej.
Zgromadzenie Braci i Sióstr Służebnic Niepokalanego Serca Maryi od Centrum św. Benedykta zostało odnowione w 1976 roku pod kierunkiem br. Hugh McIsaaca. Włożył on wiele wysiłku, aby przywrócić pierwotny charyzmat, pracę apostolską i ducha ewangelizacyjnego Centrum. Od tej pory wspólnota, szczególnie gałąź żeńska, prężnie się rozwija. Podjęto również starania o uregulowanie statusu kanonicznego. W 2002 roku biskup Worcester udzielił formalnego błogosławieństwa wspólnocie, a w 2017 roku nadał jej status publicznego stowarzyszenia wiernych.
Oddanie się w niewolę Matce Bożej jest siłą napędową życia duchowego sióstr. Wybierając dla siebie rolę niewolnic siostry oddają wszystko bez wyjątku, czym są i co mają, nawet wartość swoich zasług; Jako niewolnice nie żądają niczego za pracę, nie mają prawa do opuszczenia swego Pana wedle własnej woli, należą do Niego na zawsze, On ma prawo do ich życia i śmierci.
Każdy dzień sióstr koncentruje się wokół modlitwy; zaczyna od medytacji, różańca i Mszy Świętej, a kończy błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem i modlitwą Małego Oficjum Matki Bożej, przeplatany jest natomiast modlitwą wspólnotową i osobistą adoracją eucharystyczną.
Działalność:
Służebnice Niepokalanego Serca Maryi nauczają w szkołach, katechizują, piszą artykuły do czasopisma katolickiego, wydają i rozpowszechniają książki religijne, organizują rekolekcje i obozy letnie dla dziewcząt. Ponadto wypiekają komunikanty, wyszywają paramenty liturgiczne, pracują w sklepie z dewocjonaliami.
Historia wspólnoty sięga 1940 roku kiedy to pobożna kobieta Catherine Goddard Clarke założyła w Cambridge w stanie Massachusetts Centrum św. Benedykta. Był to ośrodek przeznaczony do pogłębiania wiary studentów katolików uczęszczających do niekatolickich uniwersytetów. Zainteresowanie studentów było coraz większe, brakowało jednak kapłana, który poświęciłby swój czas na posługę w Centrum.
W 1942 roku z ośrodkiem związał się o. Leonard Feeney SJ – wówczas znany katolicki poeta i pisarz oraz ceniony teolog. Dzięki jego duchowej opiece wielu studentów odkrywało powołanie do kapłaństwa lub życia zakonnego. Również wielu niekatolików zaczęło nawracać się do Kościoła. W końcu o. Feeney został oficjalnie wyznaczony na kierownika duchowego Centrum przez swoich przełożonych zakonnych i władze archidiecezji.
Strony www:
www.saintbenedict.com
Filmy:
