Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Oblaci Maryi Niepokalanej

Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej (OMI)
Congregatio Missionariorum Oblatorum Sanctissimae et Immaculatae Virginis Mariae
Congregation of the Missionary Oblates of Mary Immaculate
Congregazione dei Missionari Oblati di Maria Immacolata
Congregación de Misioneros Oblatos de María Inmaculada
Congregação dos Missionários Oblatos de Maria Imaculada
Congrégation des Missionnaires Oblats de Marie Immaculée
Kongregation der Oblaten der Makellosen Jungfrau Maria (Oblatenmissionare)
Congregatie van de Missionarissen Oblaten van de Onbevlekte Maagd Maria

Data i miejsce założenia:
1816 rok - Francja

Założyciel:
św. Eugeniusz de Mazenod

Liczba zakonników na świecie: 3992 (w Polsce: ok. 324) * dane z 2014 roku

Oblaci Maryi Niepokalanej obecni są w krajach: Francja, Wielka Brytania, Irlandia, Grenlandia, Hiszpania, Włochy, Luksemburg, Belgia, Holandia, Dania, Norwegia, Szwecja, Niemcy, Austria, Czechy, Polska, Ukraina, Białoruś, Rosja, Rumunia, USA, Kanada, Meksyk, Kuba, Haiti, Portoryko, Gwatemala, Kolumbia, Wenezuela, Gujana Francuska, Surinam, Brazylia, Peru, Boliwia, Paragwaj, Urugwaj, Argentyna, Chile, Senegal, Maroko, Sahara Zach., Mauretania, Gwinea Bissau, Czad, Nigeria, Kamerun, RD Kongo, Kenia, Angola, Namibia, Zimbabwe, Zambia, Botswana, Lesotho, RPA, Madagaskar, Liban, Turkmenistan, Pakistan, Indie, Sri Lanka, Bangladesz, Tajlandia, Laos, Wietnam, Chiny, Korea Płd., Japonia, Filipiny, Indonezja, Australia, Polinezja Francuska.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarna sutanna przepasana czarnym pasem wiązanym po lewej stronie,
po ślubach wieczystych na piersi zawieszony duży krzyż zatknięty za pas.

Na misjach możliwa sutanna biała.

Duchowość:

Oblaci Maryi Niepokalanej żyjąc dla Boga porzucają wszystko i łączą się z Nim ślubami czystości, ubóstwa, posłuszeństwa i czwarty ślub wytrwania; ten ostatni ślub jest wyrazem głębokiego przywiązania i całkowitego zaangażowania w posłannictwo zgromadzenia, które streszcza hasło Oblatów: Evangelizare pauperibus misit me - Głosić Ewangelię ubogim posłał mnie Pan.

Współdziałając z Jezusem Ukrzyżowanym w dziele odkupienia, starają się głębiej Go poznać, z Nim się utożsamić, pozwolić Mu sobą zawładnąć i naśladować Go całym życiem.

Krzyż oblacki, który zakonnicy noszą na piersi przypomina im, że Bóg jest Miłością i pragnie aby każdy człowiek był zbawiony. Reguły zalecają, aby z tym krzyżem w ręku zakonnicy odprawiali dziękczynienie po Komunii Świętej, całowali go ubierając się do sprawowania Mszy Świętej i po jej zakończeniu, a także dawali go do rąk penitentom podczas sprawowania Sakramentu Pokuty.

Maryja Niepokalana jest dla Oblatów wzorem i patronką. Uważają Ją za swoją Matkę, żyją z Nią w wielkiej zażyłości, jaka łączy dzieci z matką. Dlatego wszędzie tam gdzie posyła ich Kościół niosą ze sobą żarliwe nabożeństwo do Niepokalanej, ponieważ jest Ona zapowiedzią zwycięstwa Boga nad wszelkim złem. Jej są w sposób szczególny ofiarowani (oblat z łac. = ofiarowany).

Zgromadzenie składa się z ojców i braci zakonnych. Wzorem wspólnoty są dla nich Apostołowie zgromadzeni wokół Chrystusa. Życie wspólnotowe prowadzą według zachęty założyciela: Zachowujcie między sobą miłość, a na zewnątrz gorliwość o zbawienie dusz.

Życie modlitewne obejmuje: Eucharystię, Liturgię Godzin, zgłębianie Słowa Bożego, praktyki ascetyczne, orację – czyli modlitwę myślną, po pół godziny rano i wieczorem, partykularz - odprawiany w godzinach południowych rachunek szczegółowy, rozpoczynany fragmentem Pisma Świętego, po czym następuje wezwanie Ducha Świętego, Litania Oblacka, wezwania w intencjach Kościoła i zgromadzenia oraz Anioł Pański. Ponadto zakonnicy odprawiają doroczne rekolekcje, miesięczne dni skupienia. Konstytucje i Reguły.

Działalność:

Główną cechą charyzmatu Oblatów jest misyjność, dlatego naczelne miejsce w posłudze zgromadzenia zajmuje głoszenie Ewangelii, które przybiera formę misji i rekolekcji parafialnych i misji zagranicznych wśród ludzi, którzy o Chrystusie jeszcze nie słyszeli, albo w krajach, w których potrzeba głosić Dobrą Nowinę na nowo; to także animacja misyjna.

Ponadto Oblaci opiekują się sanktuariami, prowadzą parafie, różnego rodzaju duszpasterstwa specjalistyczne, szczególnie w środowiskach najbardziej oddalonych od Kościoła: wśród więźniów, osób uzależnionych, zajmują się działalnością powołaniową, wydawniczą, ekumeniczną oraz naukową na katolickich uczelniach wyższych.

Historia:

Św. Eugeniusz de Mazenod urodził się w arystokratycznej rodzinie francuskiej. Z powodu zawieruchy Rewolucji Francuskiej rodzina de Mazenod zmuszona była uciekać z Francji do Włoch.

Eugeniusz już w dzieciństwie przejawiał pobożność i wrażliwość na ludzi, szczególnie biednych. We Włoszech, pod wpływem znajomego księdza odkrył w sobie powołanie do kapłaństwa. Jednak wkrótce stał się osobą antyreligijną, krytykującą Kościół i papieża. Mimo tego Eugeniusz nigdy swojego serca nie zamknął dla Boga; nie zaprzestał praktyk religijnych, czytał Pismo Święte, słuchał kazań, uczestniczył w rekolekcjach, powróciło też żywe w dzieciństwie, współczucie dla ubogich: zainteresował się losem więźniów, chorych i potrzebujących. Myśl o kapłaństwie stała się ponownie żywa. Eugeniusz uświadomił sobie, że w sytuacji, w jakiej on był, znajduje się mnóstwo chrześcijan; istnieje wielu ludzi, którzy ignorują Krew przelaną przez Zbawiciela.

Formację seminaryjną odbył w Paryżu. Rok po święceniach kapłańskich powrócił do rodzinnego Aix-en-Provence z postanowieniem poświęcenia się posłudze wśród ubogich i młodzieży, w celu ożywienia ich powoli wygasającej wiary. Z tego powodu władze kościelne nie przydzieliły go do żadnej parafii, mógł więc zająć się tymi, którzy pozostawali na marginesie struktur parafialnych: dziećmi i młodzieżą, służącymi, wieśniakami, jeńcami wojennymi, włoskimi emigrantami. Do prostego ludu zwracał się w języku prowansalskim mimo swojego arystokratycznego pochodzenia.

Rozpoczął więc poszukiwania kapłanów, którzy podzielając jego idee oraz zapał, chcieliby z nim współpracować. Znalazł ich czterech. W 1816 roku założył Stowarzyszenie Misjonarzy Prowansji. Narzędziem ożywiania wiary miały być głoszone w zaniedbanych parafiach misje święte. Początkowo byli oni księżmi diecezjalnymi. Wkrótce związali się ze sobą ślubem posłuszeństwa, a następnie złożyli pozostałe śluby zakonne. Dwa lata później Eugeniusz sporządził regułę i rozpoczął starania o zatwierdzenie papieskie swojej wspólnoty, co ułatwiłoby zgromadzeniu działalność apostolską poza Prowansją i na całym świecie. Uzyskał ją w 1826 roku. Zgromadzenie, po krótkim okresie, w którym zmieniło nazwę na: Misjonarze Oblaci Świętego Karola, przyjęło ostatecznie nazwę: Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej. Liczyło wtedy 18 profesów i 8 nowicjuszy. W 1840 roku liczyło już 55 profesów: 40 ojców, 6 kleryków i 8 braci zakonnych.

Rok później pierwsi zakonnicy wyjechali na misje do Ameryki Północnej. Założyciel chciał, aby ich wysiłki były przede wszystkim skierowane na nawracanie pogan. W 1861 roku - w dniu śmierci św. Eugeniusza - założone przez niego zgromadzenie liczyło 414 członków i miało placówki w Europie, w Ameryce Północnej i Środkowej, w Azji i w Afryce. Dalszy okres to czas dynamicznego rozwoju: w 1932 roku było na świecie 3988 Oblatów, w 1947 roku – 5549, a 1966 roku – 7630. W okresie posoborowym nastąpił w zgromadzeniu kryzys powołań, głównie w krajach zachodnich, co doprowadziło do wyraźnego spodku liczebnego wspólnoty – do ok. 4000 zakonników obecnie.
Na świecie istnieją także żeńskie zgromadzenia żyjące charyzmatem św. Eugeniusza de Mazenod: francuskie, paragwajskie oraz najmłodsze: hiszpańskie Oblatki Maryi Niepokalanej założone w 1997 roku.