Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Franciszkanki Misjonarki Maryi

Zgromadzenie Franciszkanek Misjonarek Maryi (FMM)
Congregatio Franciscalium Missionariarum a Maria
Franciscan Missionaries of Mary
Francescane Missionarie di Maria
Franciscanas Misioneras de María
Franciscanas Missionárias de Maria
Franciscaines Missionnaires de Marie
Franziskanerinnen Missionarinnen Mariens
Franciscanessen Missionarissen van Maria

Data i miejsce założenia:
1877 rok - Indie

Założycielka:
bł. Maria od Męki Pańskiej – Helena Maria Filipina de Chappotin

Liczba sióstr na świecie: 6314 * dane z 2013 roku

Franciszkanki Misjonarki Maryi obecne są w krajach: Włochy, Malta, Portugalia, Hiszpania, Wielka Brytania, Irlandia, Islandia, Francja, Belgia, Holandia, Niemcy, Szwajcaria, Austria, Słowenia, Bośnia i Hercegowina, Węgry, Polska, Ukraina, Rosja, USA, Kanada, Meksyk, Kuba, Nikaragua, Kolumbia, Ekwador, Peru, Boliwia, Brazylia, Paragwaj, Urugwaj, Argentyna, Chile, Egipt, Libia, Tunezja, Algieria, Maroko, Mauretania, Senegal, Liberia, Burkina Faso, Ghana, Togo, Niger, Kamerun, Kongo-Brazzaville, RD Kongo, Etiopia, Kenia, Angola, Mozambik, RPA, Madagaskar, Mauritius, Reunion, Seszele, Izrael, Liban, Syria, Jordania, Pakistan, Sri Lanka, Indie, Birma, Wietnam, Chiny, Korea Płd., Japonia, Tajwan, Singapur, Malezja, Filipiny, Indonezja, Australia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Brak wspólnoty stroju zakonnego. Znakiem wspólnym jest zawieszony na piersi medal z krzyżykiem.

W prowincji Europy Środkowo-Wschodniej (w tym w Polsce), w Korei, na Tajwanie,
Sri Lance, w Angoli większość sióstr: szary welon do stroju świeckiego głównie w kolorze szarym lub białym. Używany też szary habit z szarym lub białym kołnierzykiem.

W czasie ślubów wieczystych habit i welon biały.

Siostry w Burkina Faso:
habit przepasany sznurem.

Siostry w Wietnamie

Siostry w Korei

Siostry w Indiach

Siostry w RD Kongo

W większości państw
większość sióstr nosi strój świecki
bez welonu.

Habit historyczny:

Biały habit przepasany białym sznurem, biały szkaplerz, na głowie biały czepek i biały welon, na piersi zawieszony krzyż, przy boku różaniec.

Duchowość:

Od początku istnienia zgromadzenia jego cechą był uniwersalizm na wzór Kościoła, który jest powszechny, posłany do wszystkich narodów, ponieważ Chrystus umarł na krzyżu za wszystkich ludzi. Ten uniwersalny wymiar zgromadzenia charakteryzuje się całkowitą dyspozycyjnością sióstr w służbie ewangelizacji. Gotowe są pracować w każdym miejscu i w każdym rodzaju apostolstwa.

Franciszkanki Misjonarki Maryi są wspólnotą kontemplacyjno-czynną. Ich duchowość koncentruje się wokół adoracji Najświętszego Sakramentu, modlitwie za Kościół i Ojca Świętego oraz naśladowaniu Maryi w Jej służbie Kościołowi i światu. Przykład takiej postawy odnajdują w tajemnicy Nawiedzenia. Maryja posiadała wystarczająco Boga, by dawać Go innym. Być Franciszkanką Misjonarką Maryi to kontynuować Jej misję. Maryjne Oto ja służebnica Pańska stało się hasłem wspólnoty.

Zgromadzenie ma także charakter franciszkański. Siostry naśladują Chrystusa pokornego i ubogiego, żyjąc Ewangelią wśród świata w prostocie, pokoju i radości. Ubóstwo franciszkańskie sprawia, że wszystkiego oczekują od Boga i wszystko Mu oddają. Zawołanie św. Franciszka: Bóg mój i wszystko moje ukazuje siostrom ich jedyne i wieczne przywiązanie. Z tego wypływa ich oderwanie od miejsc, osób, rzeczy, od samych siebie.

Siłę do wypełniania swojego powołania siostry czerpią z Ofiary Eucharystycznej oraz kontemplacji i adoracji Pana Jezusa obecnego w Hostii.

Działalność:

Uniwersalizm zgromadzenia przejawia się w zaangażowaniu w każdy rodzaj apostolstwa, który wymagają potrzeby Kościoła lokalnego. Obejmuje ono przede wszystkim: ewangelizację bezpośrednią – katechizację, formowanie katechetów, różne formy duszpasterstwa; szkolnictwo – od przedszkoli, przez szkoły różnego typu, do uniwersytetów; pracę w służbie zdrowia – zwłaszcza dla najbiedniejszych, w tym trędowatych; pracę socjalną na rzecz ludzi ubogich. Bardzo ważne miejsce w apostolstwie zgromadzenia zajmuje praca misyjna.

Historia:

Założycielka zgromadzenia, Francuska, bł. Helena Filipina de Chappotin życie zakonne zaczynała u Klarysek lecz ze względów zdrowotnych musiała opuścić klasztor. Przeżyła tam jednak doświadczenie mistyczne, które utwierdziło ją w pragnieniu całkowitego oddania się Bogu. Za radą kapłanów po pewnym czasie wstąpiła do założonego kilka lat wcześniej Zgromadzenia Sióstr Maryi Wynagrodzicielki, w którym podczas obłóczyn otrzymała imię Marii od Męki Pańskiej.

W 1865 roku, jeszcze jako nowicjuszka, została wysłana do Indii. Tam złożyła pierwsze śluby, w niedługim czasie została przełożoną domową, a następnie prowincjalną. Władze kościelne w Indiach zaproponowały siostrom rodzaj życia kompletnie inny od tego, które prowadziły we Francji. W miejsce bycia mniszkami za klauzurą, siostry stały się pielęgniarkami w szpitalach i nauczycielkami w szkołach. Wśród Wynagrodzicielek zapanowało rozluźnienie. Nie była zachowywana klauzura, siostry wychodziły z domu z ludźmi świeckimi, nie było przestrzegane milczenie i nie odmawiano wspólnotowo oficjum. Helena jako przełożona zaczęła przywracać dyscyplinę zakonną, jednocześnie dostosowała pracę sióstr do wymagań reguły, jak również zwyczaje do warunków misyjnych.

Trudności, które od początku pobytu w Indiach obecne były w relacjach sióstr z miejscowymi Jezuitami, wkrótce przeniosły się też na relacje z władzami kościelnymi;. Nowa przełożona prowincjalna również zwróciła się przeciwko Helenie przeciągając na swoją stronię, dotychczas przychylną, przełożoną generalną. Ostatecznie postawiono siostrom wybór: albo zaakceptują dotychczasowe warunki, które siostry w Indiach uważały za źródło napięć, albo zrezygnują z przynależności do zgromadzenia. 19 sióstr podjęło decyzję o odłączeniu się. Nie chcąc rezygnować z życia zakonnego, ani z działalności misyjnej, siostry udały się do Ootacamund, gdzie przebywała Helena, dając początek nowemu zgromadzeniu Misjonarek Maryi. Zaraz po tym Helena przybyła do Rzymu do papieża, od którego uzyskała zatwierdzenie nowej wspólnoty. Był to rok 1877. Stamtąd wyjechała do Francji, by założyć tam nowicjat. Pięć lat później wspólnota przyjęła duchowość franciszkańską.

Od samego początku siostry osiedlały się według pragnienia Stolicy Apostolskiej w misjach zagranicznych najbardziej niebezpiecznych i oddalonych, podejmowały się też każdego powierzonego im apostolstwa. Natomiast zewnętrznym wyrazem charyzmatu była biel habitu, co założycielka określiła słowami: Habit zgromadzenia jest cały biały dlatego, że biały jest kolorem Najświętszego Sakramentu, kolorem Maryi Dziewicy oraz widzialnej Głowy Kościoła, dla zwycięstwa którego każda z sióstr zgromadzenia oddaje się na szczególną służbę Bogu. Poza tym biały jest kolorem najbardziej praktycznym na misjach.

Zgromadzenie prężnie się rozwijało. W 1904 roku, w chwili śmierci założycielki liczyło aż 2069 sióstr. Dziś jest piątym pod względem liczebności zgromadzeniem żeńskim na świecie, choć liczba sióstr w okresie posoborowym zaczęła maleć. W 2005 roku było jeszcze 7124 sióstr, w 2013 roku było ich już 6314.