ss. Jana Pawła II

.
Aktualnie zgromadzenie nie istnieje.  

Misjonarki Ewangelii (MG)
Missionaries of the Gospel (John Paul II Sisters)
Missionarie del Vangelo (Suore di Giovanni Paolo II)
Misioneras del Evangelio (Hermanas de Juan Pablo II)
Missionárias do Evangelho (Irmãs de João Paulo II)
Missionnaires de l'Evangile (Soeurs de Jean-Paul II)
inna nazwa: Siostry Jana Pawła II

Data i miejsce założenia:
2007 rok - Australia
Data rozwiązania: 2012 rok

Założycielka:

m. Bernadette - Clare Pike

Liczba sióstr w chwili likwidacji: 1
Siostry Jana Pawła II obecne były w krajach: Australia.

Habit:
.

Niebieski habit z pelerynką, przepasany białym sznurem, na głowie czepek i biały welon, na piersi zawieszony krzyżyk.

Duchowość:

Charyzmat Misjonarek Ewangelii można określić jako: Podążanie za Chrystusem śladami Jana Pawła II. Głównym celem zgromadzenia miała być pomoc ludziom w pokonywaniu przeszkód, które nie pozwalają im doświadczać Boga. Siostry starały się ukazywać Chrystusa jako Osobę, którą można spotkać tylko we wzajemnej relacji daru z siebie.
U podstaw duchowości leżało przekonanie, że Duch Święty natchnął Jana Pawła II do pomocy ludziom w tym właśnie procesie, co znalazło wyraz w jego czynach i nauczaniu, ukazującym Chrystusa jako miłującego człowieka i obdarzającego go szczególną godnością. Aby to doświadczenie Boga mogło zaistnieć konieczne jest osobiste wsparcie, formacja oraz doświadczenie wspólnoty, dlatego właśnie te aspekty miały być szczególną cechą apostolatu sióstr.

Siostry czerpały z duchowości papieża, którą można określić jako duchowość komunii, posiadającą wymiar trynitarny, a która charakteryzowała się ponadto gorliwością misjonarską, nabożeństwem do Matki Bożej wyrażonej w słowach zawierzenia: Totus tuus ergo sum, naciskiem na tajemnicę Odkupienia, podkreśleniem znaczenia nieustannej modlitwy i ciszy, w której można usłyszeć głos Boży.

Siostry Jana Pawła II były wspólnotą kontemplacyjno-czynną. Priorytetem było życie modlitewne. Codziennie uczestniczyły we Mszy Św., odmawiały Anioł Pański, Koronkę do Bożego Miłosierdzia, adorowały Najświętszy Sakrament, rozważały Pismo Święte, praktykowały modlitwę prywatną, czytanie duchowne, codzienny rachunek sumienia, ponadto odmawiały różaniec, w piątki odprawiały Drogę Krzyżową, raz w tygodniu przystępowały do Sakramentu Pokuty. Na modlitwę poświęcały ok. 4 godzin w ciągu dnia.

Składając śluby otrzymywały nowe imię zgodnie z biblijną tradycją, według której nadanie nowego imienia oznacza nowy stan bądź nową misję w życiu człowieka.

Posłuszne wymaganiom Kościoła siostry nosiły habity - co w dość mocno zlaicyzowanym australijskim Kościele jest prawie niespotykane - aby być czytelnym świadkiem wiary dla innych. Kolor niebieski habitu miał przypominać siostrom o Najświętszej Maryi, która jest wzorem życia zakonnego. Biały welon mówił o tym, że siostry jako oblubienice Chrystusa powinny mieć czyste serca, ponadto biały welon (w zgromadzeniach zwykle noszony przez nowicjuszki) miał przypominać, że nawet po odbyciu nowicjatu, niejako trwa on nadal, gdyż siostry ciągle powinny uczyć się wzrastać w miłości Bożej. Sznur natomiast symbolizował ślub posłuszeństwa. 

Działalność:

Zgromadzenie nie planowało skupiać się na jakiejś ściśle określonej dziedzinie działalności. Charyzmat wspólnoty mógł być realizowany w różnorakiej posłudze, gdyż Bóg wzywa do nawiązania z Nim relacji każdego człowieka, niezależnie od stanu, wieku czy wykonywanego zawodu, dlatego założycielka chciała pracować tam, gdzie będą wymagały tego aktualne potrzeby Kościoła. 

Historia:

Wspólnota zaczęła formować się od 2004 roku. Dwudziestokilkuletnia Australijka Clare Pike po okresie życia, w którym nie brakowało zabaw i alkoholu zaczęła zauważać, że taki tryb życia zamiast szczęścia daje jej poczucie wewnętrznej pustki. Szukając czegoś, co zaspokoiłoby jej głębsze pragnienia zaczęła odczuwać powołanie do życia konsekrowanego. Ważną rolę w odkrywaniu powołania zajmowało nauczanie papieża Jana Pawła II.

W 2004 roku po wielu rozmowach ze spowiednikiem i innymi kapłanami pojawił się pomysł, by napisać list do Jana Pawła II z pytaniem, o możliwość powołania nowej wspólnoty opartej na jego duchowości. Papież pobłogosławił zamiarom Clare. Następnie przez rok powstawał statut zgromadzenia. Do Clare dołączyła druga dziewczyna; młode kobiety stały się pierwszymi postulantkami – Siostrami Jana Pawła II, jak zaczęto je nazywać. Ostatecznie w czerwcu 2007 roku arcybiskup diecezji Perth podczas uroczystej Mszy Świętej oficjalnie ogłosił początek nowej wspólnoty.
Następnych kilka miesięcy postulantki spędziły w Polsce, kontynuując formację zakonną. Zamieszkały w Lublinie gdzie uczyły się języka polskiego, poznawały polską kulturę i mentalność, odwiedzały miejsca związane z Janem Pawłem II, starając się w ten sposób głębiej poznać papieskie dziedzictwo. Po pewnym czasie kandydatki odeszły, a Clare, już jako s. Bernadette, została sama. Pewien czas spędziła w USA; zainteresowanie taką duchowością wykazywali ludzie świeccy, jednak powołań do życia konsekrowanego nie było.
W 2012 roku nowy arcybiskup Perth zasugerował siostrze nowy początek, ale już w innej formie. Siostry Jana Pawła II, jako wspólnota zakonna, przestały istnieć, natomiast Misjonarze Ewangelii to dziś stowarzyszenie gromadzące ludzi świeckich, pragnących żyć duchowością papieża.

Strony www:
www.mg.org.au

Aktualizacja: 5.01.2015