Karmelici św. Eliasza

Karmelici św. Eliasza (CSE)
Carmelitae Sancti Eliae
Carmelites of St. Elijah
Carmelitani di Sant'Elia
Carmelitas de San Elías
Carmelitas de Santo Elias
Carmes de Saint-Élie
Karmeliten vom hl. Elias

Data i miejsce założenia:
1986 rok - Indonezja

Założyciel:
o. Yohanes Indrakusuma

Liczba zakonników na świecie: ok. 70
Karmelici św. Eliasza obecni są w krajach: Indonezja, Malezja.
Dom generalny: Indonezja (Cipanas)

Habit aktualny:

Biały habit przepasany skórzanym paskiem, brązowy szkaplerz, brązowy kaptur, na piersi zawieszony równoramienny krzyż.

Duchowość:

Karmelici św. Eliasza poświęcają swe życie na radykalnym poszukiwaniu Boga, stając się świadkami Jego obecności i wartości duchowych, które przekraczają wartości przemijającego świata. Kapłani i bracia nieustannie szukają Boga, który przewyższa wszelkie zrozumienie, a jednocześnie mieszka w głębi ludzkiego serca, zapraszając do bliskiego zjednoczenia z Sobą.

Zgromadzenie żyje duchowością karmelitańską, której reguła mówi: Dzień i noc kontemplujcie prawo Boże i czuwajcie na modlitwie. Kontemplacja i modlitwa są więc najważniejszymi obowiązkami zakonników. Pewna grupa zakonników poświęca się życiu ściśle kontemplacyjnemu w domach pustelniczych i nie angażuje się w czynne apostolstwo, dając w ten sposób świadectwo, że Bóg jest godny bycia kochanym dla Jego samego i bez żadnego innego powodu. Większość jednak czuje się powołana, aby tym, co otrzymali na modlitwie i kontemplacji dzielić się z innymi ludźmi i prowadzić innych do Źródła samego życia poprzez bezpośrednią ewangelizację. Są jednak świadomi, że im bardziej są potrzebni ludziom, tym bardziej sami potrzebują Boga. Konstytucje wspólnoty podkreślają, że apostolat nigdy nie powinien być przyczyną zaniedbania życia kontemplacyjnego i z tego powodu nakazują okresowy i regularny powrót do domów pustelniczych.

Zakonnicy inspirują się wielkimi świętymi zakonu karmelitańskiego. Na pierwszym miejscu Maryją, Matką Boga, która była szczególnie zjednoczona ze swoim Synem, dlatego też jest Córką najbardziej ukochaną przez Boga Ojca i szczególną świątynią Ducha Świętego. W każdą sobotę Msza Święta w zgromadzeniu sprawowana jest ku czci Matki Bożej. Maryja jest dla Karmelitów wzorem głębokiej wiary i wielkiej pokory. Jej duch i serce skierowane były wyłącznie na spełnienie woli Bożej. W swojej matczynej duszy wzięła udział w Ofierze Krzyża swego Syna dla zbawienia świata, dlatego też zakonnicy starają się ją naśladować, żyć jej duchem i nawiązywać z nią głęboki związek.

Drugą osobą jest prorok Eliasz – pustelnik z Góry Karmel, który zawsze żył w Bożej obecności. W milczeniu i samotności doświadczył Bożej bliskości i Jego miłości. Podobną drogą kroczyli inni wielcy święci karmelitańscy: św. Teresa od Jezusa, św. Jan od Krzyża i św. Teresa od Dzieciątka Jezus.

Cechą wyróżniającą zgromadzenie od innych karmelitańskich wspólnot jest połączenie duchowości Karmelu z nurtem odnowy charyzmatycznej (Odnowy Życia w Duchu). Ma ona na celu uczynienie Bożej woli najwyższą normą całego życia zakonników. Aby być wrażliwymi i zdolnymi do słuchania natchnień Ducha Świętego, Karmelici starają się pozbyć całego hałasu ze swoich serc, hałasu spowodowanego przez różne ziemskie pragnienia. Tylko serce całkowicie skierowane ku Bogu, będzie mogło rozpoznawać znaki i słuchać głosu Ducha, który przemawia także przez wydarzenia w świecie i Kościele.

Działalność:

Kontemplacyjny charakter zgromadzenia oraz pragnienie dzielenia się tym, co zakonnicy otrzymali na modlitwie i kontemplacji determinuje rodzaj działalności apostolskiej. Jest nią kierownictwo duchowe, posługa sakramentalna, zwłaszcza Spowiedzi Świętej, to także prowadzenie szkoły modlitwy, rekolekcji, sesje na temat duchowości i dzieł mistrzów Karmelu oraz obozy letnie dla młodzieży. Większość apostolatów prowadzona jest wewnątrz klasztorów.

Historia:

W 1976 roku o. Yohanes Indrakusuma OCarm rozpoczął nowy sposób życia jako karmelitański pustelnik w Ngroto w Indonezji i przez kilka lat wydawało się, że życie pustelnicze jest tą drogą przeznaczoną kapłanowi, ale okazało się, że Bóg miał dla niego inny plan.

Kiedy o. Yohanes przeniósł się do Ngadireso w diecezji Malang, jego styl życia zaczął przyciągać coraz większą liczbę ludzi. Kilka kobiet zdecydowało się na podobny tryb życia w duchu karmelitańskim pod kierownictwem o. Yohanesa, dając w 1982 roku początek nowej wspólnocie Córek Karmelu. Dopiero wtedy zaczęli pojawiać się wśród mężczyzn pierwsi kandydaci; trzech z nich dołączyło w 1985 roku do zakonnika. Nie było wówczas jasne czy rodząca się gałąź męska ma być częścią zakonu karmelitów czy stać się osobną wspólnotą. Po wielu modlitwach postanowiono, by iść własną, niezależną drogą. W 1986 roku powstało więc zgromadzenie męskie o nazwie Carmelitae Sancti Eliae.

Ich podstawową inspiracją było życie na wzór pierwszych pustelników karmelitańskich w połączeniu z duchowością charyzmatycznej odnowy. Raz w tygodniu zakonnicy odprawiali Mszę Świętą w duchu charyzmatycznym, w każdą sobotę odbywali charyzmatyczne spotkanie modlitewne, a każdego popołudnia modlitwę uwielbienia przez 15 minut. Poza tym ich życie cechowało milczenie i samotność. Jeden dzień w tygodniu był dniem pustelniczym. Nie było wówczas żadnego wspólnotowego punktu dnia z wyjątkiem Eucharystii.

Młode zgromadzenie podjęło starania o uznanie kanoniczne, jednak biskup Malang miał wątpliwości co do łączenia tych dwóch duchowości. Założyciel znalazł jednak przychylność u biskupa diecezji Bogor. Bracia siostry przenieśli się więc do tamtejszej diecezji i osiedlili się w miejscowości Cipanas. Tam w 1990 roku uzyskali zatwierdzenie jako publiczne stowarzyszenie wiernych. Dwa lata wcześniej grupa zakonników rozpoczęła w ramach zgromadzenia gałąź poświęconą życiu ściśle kontemplacyjnemu, bez podejmowania żadnej działalności apostolskiej.

Strony www:

www.carmeliaindo.org