Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Misjonarki Krzyżowe Kościoła

Misjonarki Krzyżowe Kościoła (MCI)
Missionary Crusaders of the Church
Suore Missionarie Crociate della Chiesa
Hermanas Misioneras Cruzadas de la Iglesia
Irmãs Missionárias Cruzadas da Igreja
Sœurs Missionnaires Croisées de l'Église
Missionarinnen der Kreuzzüge der Kirche

Data i miejsce założenia:
1925 rok – Boliwia

Założycielka:
bł. Nazaria Ignacia March Mesa

Liczba sióstr na świecie: 379 * dane z 2011 roku

Misjonarki Krzyżowe Kościoła obecne są w krajach: Hiszpania, Portugalia, Włochy, Francja, Meksyk, Kuba, Honduras, Gwatemala, Nikaragua, Salwador, Kolumbia, Brazylia, Peru, Boliwia, Urugwaj, Argentyna, Chile, RD Kongo, Kamerun, Gwinea Równikowa, Indie.

Dom generalny: Hiszpania (Madryt)

Habit aktualny:
Brak wspólnoty stroju zakonnego.

W Boliwii: Szary bezrękawnik, biała bluzka, na głowie szary welon,
na piersi zawieszony równoramienny krzyżyk z napisem: Pro Ecclesia Tua.

W pozostałych krajach znaczna część sióstr nosi świecki strój, zwykle
w kolorze granatowym, z zawieszonym na piersi krzyżykiem.
Po prawej siostry w Kamerunie.

Habit historyczny:

Duchowość:

Powołaniem Misjonarek Krzyżowych Kościoła jest gorąca miłość do Jezusa Chrystusa i podążanie za nim będąc jak najbliżej ludzkiej istoty. Założycielka mówiła do sióstr: Stań się podobną Bogu wobec potrzebujących i nieszczęśliwych, naśladując Jego dobroć i miłosierdzie, ponieważ nie ma nic tak boskiego jak czynienie dobra.

Zgromadzenie opiera się na duchowości ignacjańskiej charakteryzującej się szukaniem Boga we wszystkim i służbą na większą chwałę Bożą. Siostry mają w sobie ducha misyjnego; bezwarunkowo z odwagą, ryzykiem i hojnością oddają się głoszeniu Królestwa Bożego. Jako misjonarki otwarte są na uniwersalność, gdyż misjonarz nie nakłada ograniczeń.

Będąc cząstką Kościoła istnieją po to, aby ewangelizować. Skłania je do tego szczególna miłość, którą darzą Kościół Święty oraz tzw. czucie z Kościołem w jedności z papieżem i biskupami będącymi następcami Apostołów. Siostry za szczególne zadanie przyjmują budowanie jedności Kościoła.

Misjonarki Krzyżowe Kościoła są wspólnotą, która się modli, stając się kontemplacyjną w działaniu. Nie tylko modlitwa, ale wszystko jest wspólne: wiara, nadzieja, misja i chleb. Siostry prowadzą proste życie rodzinne, w ubóstwie i pracy.

Maryja Królowa Apostołów i Matka Kościoła jest dla nich wzorem jednoczenia kontemplacji z pracą. W ich doświadczeniu Kościoła Dziewica Maryja zajmuje uprzywilejowane miejsce. Prowadzi Ona siostry do tego, że stają się w obrębie wspólnoty kościelnej więzią jedności i siły, świadectwem wiary i zaangażowania apostolskiego.

Działalność:

W misji Kościoła zgromadzenie przede wszystkim ewangelizuje słowem poprzez katechizację, pracę duszpasterską i różne działania apostolskie. Celem tego jest nieść przesłanie Ewangelii, aby wzmocnić wiarę ludzi najbardziej potrzebujących i pozbawionych ewangelizacji. Ponadto siostry angażują się w wychowanie młodego pokolenia, prowadzą domy rekolekcyjne, poprzez które umożliwiają spotkanie z Bogiem i pogłębienie wiary, szczególnie poprzez rekolekcje ignacjańskie. Misjonarki włączają się też w pracę społeczną i charytatywną prowadząc kuchnie dla ubogich, przychodnie, zwłaszcza w miejscach misyjnych oraz posługując w więzieniach.

Historia:

Bł. Nazaria Ignacia March Mesa urodziła się w Hiszpanii. W dniu Pierwszej Komunii Świętej odczuła pierwsze wezwanie Pana: Ty Nazario, pójdź za mną. Na co od razu odpowiedziała: Pójdę za Tobą Jezu, tak blisko, jak tylko człowiek potrafi. Z biegiem lat to wezwanie stawało się coraz silniejsze.

Ze względów ekonomicznych rodzina March Mesa, przeprowadziła się do Meksyku. Na tym samym, co ona statku płynęły do Ameryki zakonnice ze Zgromadzenia Małych Sióstr od Starszych i Opuszczonych. Spotkanie to zaowocowało wstąpieniem Nazarii w Meksyku do tej właśnie wspólnoty. Po ślubach została wysłana do Boliwii do Oruro, gdzie przez 12 lat pełniła bezpośrednią opiekę nad osobami starszymi, postrzegając ich jako bóle kończyn Ciała Chrystusa. Coraz częściej widziała, że potrzeby ludzi ubogich są wielkie, a Bożych pracowników mało.

W 1920 roku podczas rekolekcji ignacjańskich, medytując o Królestwie Bożym, odczuła ogromne pragnienie, aby pod sztandarem Krzyża zgromadzić towarzyszki i utworzyć wspólnotę zakonną będącą krucjatą miłości wokół Kościoła. Brak kapłanów, rodzimych wspólnot zakonnych, obecność sekt oraz trudna sytuacja gospodarcza, polityczna i społeczna kraju dodatkowo zachęcała ją do działania. W 1925 roku złożyła specjalny ślub posłuszeństwa papieżowi a następnie piąty ślub pracy dla jedności i szerzenia Świętego Kościoła Katolickiego. Przy wsparciu biskupa Oruro narodziło się wówczas pierwsze rodzime boliwijskie zgromadzenie zakonne; jego członkinie pochodziły spośród miejscowych dziewcząt. Dwa lata później Nazaria złożyła śluby wieczyste już w założonym przez siebie instytucie, a dziesięć pierwszych sióstr śluby czasowe.

Według konstytucji sporządzonych przez m. Nazarię rozpowszechnianie katechizmu wśród dzieci i dorosłych miało być rozpoznawalną cechą zgromadzenia. Założycielka pragnęła jednak także pracować dla poprawy bytu Boliwijczyków: Chcę podnieść Boliwię z jej położenia, nie chcę tylko chleba dla biednych, ani rozdawać jałmużnę, ale podnieść godność tego ludu, ucząc ich przyzwoitej pracy (…) sprawiając, że poczują, jak dzieci Boga.