Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Felicjanki

Zgromadzenie Sióstr Świętego Feliksa z Kantalicjo Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka Serafickiego (CSSF)
* Congregatio Sororum Santci Felicis de Cantalice Tertii Ordinis Regularis Sancti Francisci Seraphici
* Congregation of Sisters of St. Felix of Cantalice Third Order Regular
of St. Francis of Assisi (Felician Sisters)
* Congregazione delle Suore di San Felice da Cantalice del Terzo Ordine Regolare di San Francesco d'Assisi (Feliciane)
* Congregación de las Hermanas de San Félix de Cantalicio de la Tercera Orden Regular de San Francisco de Asís (Felicianas)
* Congregação das Irmãs de São Félix de Cantalice Terceira Ordem Regular
de São Francisco de Assis (Felicianas)
* Congrégation des Sœurs de Saint Félix de Cantalice du Troisième Ordre Régulier de Saint François d'Assise (Sœurs Féliciennes)
* Kongregation der Schwestern vom hl. Felix von Cantalice des Regulierten Dritten Ordens des heiligen Franziskus von Assisi (Felizianerinnen)

Data i miejsce założenia:
1855 rok - Polska

Założycielka:
bł. Maria Angela Zofia Truszkowska

Liczba sióstr na świecie: ok. 1800 (w Polsce: 752) * dane z 2008 roku

Felicjanki obecne są w krajach: Polska, Ukraina, Estonia, Rosja, Francja, Wielka Brytania, Włochy, USA, Kanada, Haiti, Brazylia, Kenia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:
Brak wspólnoty stroju zakonnego.

Prowincje polskie: Brązowy habit przepasany białym sznurem, brązowy szkaplerz z białym kołnierzykiem, na głowie czarny welon z białą wypustką, na piersi zawieszony drewniany krzyż.

W niektórych prowincjach habit przepasany skórzanym paskiem.

-----------------------------------------------

USA: część sióstr brązowy lub beżowy habit, czarny welon.
Część sióstr w USA oraz siostry w Brazylii zamiast habitów noszą strój świecki w kolorze brązowym lub beżowym, z drewnianym krzyżem zawieszonym na piersi.

-----------------------------------------------

Kenia: beżowy habit, czarny welon.

-----------------------------------------------

Haiti: beżowy habit, biały welon.

Habit historyczny:

-----------------------------------------------

postulantka, nowicjuszka, profeska

-----------------------------------------------

Felicjanki w USA w II poł. lat 1960-tych

Duchowość:

Zasadniczy rys charyzmatu sióstr Felicjanek wyraża się w bezgranicznej miłości do Boga objawiającej się w wiernym wypełnianiu Jego Woli, w służbie potrzebującym z gotowością i poświęceniem oraz w trosce o zbawienie wszystkich ludzi.

Zgromadzenie opiera się na duchowości franciszkańskiej. Siostry naśladują Jezusa Chrystusa w Jego posłuszeństwie Ojcu, przez życie w ewangelicznym ubóstwie, które wymaga pokuty i ciągłego nawracania się, oraz życie w czystości, która daje wolność radosnego kochania i wielbienia Boga we wszystkich Jego stworzeniach w duchu św. Franciszka z Asyżu.

Felicjanki cechują się wiernością Kościołowi Katolickiemu i Ojcu Świętemu i stałą dyspozycyjnością wobec potrzeb Kościoła. Dążąc do zażyłości z Chrystusem Eucharystycznym, starają się o głębokie przeżywanie liturgii Mszy Świętej, często w ciągu dnia nawiedzają Najświętszy Sakrament, a w domach prowincjalnych zgromadzenia adorują Go przez cały czas. W niektórych klasztorach, dla okazania czci dla Eucharystii praktykowane jest ucałowanie przez siostry podłogi za każdym razem, gdy przekraczają próg kaplicy zakonnej.

Duch zgromadzenia jest także mocno przesiąknięty kultem Matki Bożej. Poświęcając się Jej Niepokalanemu Sercu, Felicjanki czczą Ją jako Matkę i Panią zgromadzenia. Siostry często ponawiają akt zawierzenia się Maryi. Hasłem wspólnoty są słowa: Wszystko przez Serce Maryi na cześć Przenajświętszego Sakramentu.

Oprócz Niepokonanej Matki patronami zgromadzenia są: św. Franciszek z Asyżu, św. Józef oraz św. Feliks z Kantalicjo, w którym siostry odnajdują przykład tego, do czego są powołane: widzą w nim jakby zebrane wszystkie cnoty Pana Jezusa i św. Franciszka.

Działalność:

Apostolat Felicjanek obejmuje szeroki zakres działalności. Siostry prowadzą przedszkola, szkoły, świetlice dla dzieci i młodzieży, katechizują, posługują w duszpasterstwie parafialnym jako zakrystianki, organistki, kancelistki, prowadzą grupy modlitewne, pomagając ludziom samotnym oraz ubogim prowadząc dla nich kuchnie. Organizują także rekolekcje, dni skupienia, pracują w instytucjach kościelnych. Felicjanki niosą również pomoc ludziom chorym oraz starszym w domach pomocy społecznej. Włączają się też w pracę misyjną.

Historia:

Droga prowadząca do narodzin Zgromadzenia Sióstr Felicjanek zaczęła się już we wczesnej młodości Marii Angeli Zofii Truszkowskiej, kiedy zaczęła ona odczuwać pragnienie życia zakonnego. W 1854 roku, mając 29 lat, została członkinią Stowarzyszenia św. Wincentego a Paulo gorliwie odwiedzając chorych i opiekując się ubogimi, potrafiła jednocześnie zachęcić do pracy charytatywnej wiele młodych kobiet. Szybko zorientowała się, że podanie ubogiemu dziecku kawałka chleba nie wystarcza, że potrzebna jest mu także opieka duchowa. W tym czasie też wstąpiła w szeregi tercjarstwa franciszkańskiego.

Z inicjatywy Marii Angeli powstał w Warszawie mały przytułek dla biednych dzieci i opuszczonych samotnych staruszek. W 1855 roku wraz z towarzyszką poświęciła się Najświętszej Maryi Pannie, obiecując rozwijać rozpoczęte dzieło. Datę tę przyjmuje się za początek nowego zgromadzenia. Dwa lata później kobiety przyjęły habit zakonny, a wspólnota otrzymała pierwszą aprobatę biskupa warszawskiego.

Wraz ze swymi podopiecznymi siostry często modliły się w kościele ojców kapucynów przed ołtarzem św. Feliksa z Kantalicjo, stąd zaczęto nazywać je Felicjankami. Siostry odczytały to jako znak i przyjęły św. Feliksa za swojego patrona. Duchową opiekę nad młodą wspólnotą sprawował bł. Honorat Koźmiński OFMCap, późniejszy założyciel licznych zgromadzeń bezhabitowych. On też wniósł ogromny wkład w formację duchową oraz opracowanie pierwszych konstytucji zgromadzenia, stąd nieraz Felicjanki wymieniane są w gronie zgromadzeń honorackich.

Pierwsze siostry opiekowały się sierotami, uczyły katechizmu, czytania i pisania, prowadziły ochronki dla dzieci, przytulisko dla kobiet, dom dla nawróconych kobiet, żeński katechumenat, kierowały tercjarstwem franciszkańskim. Usługiwały również chorym w domach prywatnych i szpitalach.

W 1860 roku wspólnota podzieliła się na dwie gałęzie: czynną i kontemplacyjną, do której należała także m. Angela. Po upadku Powstania Styczniowego rząd carski w 1864 roku nakazał siostrom zdjąć habity i rozejść się do domów, a zgromadzenie rozwiązał. Tymczasem już rok później gałąź czynna odrodziła się w Krakowie, gdzie Felicjanki od kilku lat miały już swój dom. Siostry otrzymały od rządu austriackiego pozwolenie na pobyt i rozwój; do Krakowa przybyła też założycielka, aby dalej kierować zgromadzeniem. Natomiast siostry kontemplacyjne przewieziono do klasztoru Bernardynek. Następnie osiedliły się one w Przasnyszu, ostatecznie przyłączając się do Zakonu Mniszek Kapucynek.

Od początku swojego istnienia zgromadzenie dynamicznie się rozwijało. Na początku XX wieku istniały dwie prowincje Felicjanek skupiające 820 sióstr, 100 nowicjuszek i 168 postulantek.