25 sierpnia 2015

ss. św. Franciszka Ksawerego


Siostry św. Franciszka Ksawerego (SFX)
Sisters of St. Francis Xavier
Hermanas de San Francisco Xavier
Irmãs de São Francisco Xavier
Suore di San Francesco Saverio
Soeurs de Saint-François-Xavier
Schwestern vom heiligen Franz Xaver


Data i miejsce założenia:
1897 rok - Birma

Założyciel:
bp Alexander Cardot MEP
















Liczba sióstr na świecie: 391
Siostry św. Franciszka Ksawerego obecne są w krajach: Birma, Filipiny, Włochy, USA.
Dom generalny: Birma

Habit aktualny:

Biały habit z pelerynką z kołnierzykiem o rogach prostych, na głowie biały czepek i czarny welon, na piersi zawieszony krzyż na czarnym sznurku.




Duchowość:
Siostry św. Franciszka Ksawerego są powołane, aby nieść światło wiary i Bożą miłość ludziom poprzez pokorną i pełną miłości służbę według potrzeb Kościoła, a zwłaszcza przez nauczanie i katechizację.
Charyzmat zgromadzenia zawiera w sobie ducha kontemplacji, która jest źródłem siły do pełnienia misji apostolskiej. Siostry dążą do tego, by ich wiara była głęboko zakorzeniona w Jezusie Chrystusie. Ponieważ Chrystus jest Światłością Świata, siostry chcą głosić Go całemu światu. Czynią to na wzór wielkiego misjonarza św. Franciszka Ksawerego, który patronuje zgromadzeniu. Wspólnota poświęcona jest ponadto Niepokalanemu Sercu Maryi, która jest dla sióstr przykładem wiary i wytrwałości w modlitwie.
Duży nacisk kładzie się na zjednoczenie z Kościołem, co wyraża motto zgromadzenia: sentire cum Ecclesia, czyli: czucie z Kościołem.


Działalność:
Apostolstwo Sióstr św. Franciszka Ksawerego obejmuje nauczanie katechizmu, przygotowywanie do przyjęcia sakramentów świętych, edukację i wychowanie w szkołach i internatach, opiekę nad ludźmi chorymi i bezradnymi, pracę w parafiach oraz wszelką posługę zleconą przez biskupów dla dobra Kościoła.


Historia:
Zgromadzenie narodziło się w 1897 roku w Birmie w dzisiejszej diecezji Mandalay. Założył je francuski misjonarz bp Aleksander Cardot MEP wikariusz apostolski Birmy Południowej.
Rozumiał on, że dla propagowania wiary wśród rdzennych mieszkańców kraju bardzo istotne jest ich kształcenie. Do tego potrzeba było wielu współpracowników zaangażowanych w misję Kościoła. Dostrzegał też, że słabością zagranicznych misjonarzy był brak znajomości miejscowej kultury i niedostateczna znajomość języka. W powołaniu do istnienia rodzimego zgromadzenia zakonnego widział konieczność dla skutecznego szerzenia wiary.
Bp Cardot do pomocy zaangażował pracujące w Birmie Siostry Józefitki od Objawienia, które kierowały nowym zgromadzeniem aż do 1958 roku, kiedy to odbyła się pierwsza Kapituła Generalna, na której wybrano przełożoną generalną i zarząd pochodzący spośród miejscowych sióstr. Tym samym zgromadzenie stało się w pełni samodzielne. Obecnie jest wspólnotą na prawie diecezjalnym.





21 sierpnia 2015

ss. Benebikira


Siostry Benebikira /Córki Dziewicy/ (BB)
Benebikira Sisters (Daughters of Mary)
Suore Benebikira (Figlie della Vergine)
Hermanas Benebikira (Hijas de la Virgen)
Irmãs Benebikira (Filhas da Virgem)
Sœurs Benebikira (Filles de la Vierge)
Benebikira-Schwestern (Töchter der Unbefleckten Jungfrau)


Data i miejsce założenia:
1919 rok - Rwanda

Założyciele:
bp Jean-Joseph Hirth
m. Ignace de Loyola



Liczba sióstr na świecie: ok. 400 
Siostry Benebikira obecne są w krajach: Rwanda, Uganda, Kenia, RD Kongo, Włochy.
Dom generalny: Rwanda (Butare)


Habit aktualny:

Szary dwuczęściowy habit z guzikami, na głowie biały welon, na piersi zawieszony medalik.


Duchowość:
Pochodząca z rodzimego języka Rwandy nazwa Benebikira oznacza Córki Dziewicy. Charyzmatem zgromadzenia jest ewangelizować poprzez przykład. Siostry czynią to w ramach różnych posług spełnianych z radością i miłością.
Duchowość zgromadzenia wzoruje się na duchowości jezuickiej, łączy kontemplację z działaniem, charakteryzuje się też dostrzeganiem Boga we wszystkich rzeczach. Cechą szczególną jest sposób wyrażania katolickiej wiary sióstr, który jest silnie zakorzeniony w kulturze rwandyjskiej. Ponadto motywowane wiarą starają się jednoczyć ludzi ze sobą i swoim życiem nieść nadzieję, sprawiedliwość, miłość i pokój, co ma szczególne znaczenie dla rwandyjskiego społeczeństwa w kontekście ludobójstwa dokonanego w tym kraju w 1994 roku.

Działalność:
Edukacja i wychowanie, zwłaszcza dziewcząt, jest podstawowym zadaniem zgromadzenia. Siostry pracują w licznych szkołach publicznych różnego typu, prowadzą też własne. Zapewniają możliwość zakwaterowania młodym dziewczętom przybywającym ze wsi do miast do pracy lub nauki. Siostry opiekują się również chorymi i ubogimi w szpitalach i ośrodkach zdrowia, posługują w parafiach oraz różnych organizacjach kościelnych, prowadzą także dom pielgrzyma.

Historia:
Zgromadzenie Sióstr Benebikira zaczęło tworzyć się w 1913 roku w Rwandzie wraz z rozpoczęciem formacji niewielkiej grupy młodych, miejscowych kobiet. Jego założyciel, francuski misjonarz bp Jean-Joseph Hirth MAfr chciał stworzyć wspólnotę zakonną, której katolicka wiara i poświęcenie Bogu byłyby wyrażone poprzez rodzimą, rwandyjską kulturę. Oficjalną datą założenia jest rok 1919, kiedy to pierwsza grupa sióstr złożyła swoje śluby zakonne, a wspólnota została uznana za pobożne stowarzyszenie. Pierwszy dom powstał w diecezji Kivu w Save, w małej wiosce, w której zbudowano pierwszą w Rwandzie katolicką świątynię.
Formację i kierownictwo nad młodym zgromadzeniem objęły Misjonarki Afryki, najpierw w osobie m. Ignace de Loyola, która stałą się współzałożycielką. Siostry sprawowały je aż do 1953 roku, kiedy wybrano pierwszą przełożoną generalną i zarząd, tym samym wspólnota, stała się w pełni samodzielna.
Siostry Benebikira w 1935 roku uzyskały status zgromadzenia na prawie diecezjalnym, a w 2008 roku na prawie papieskim.

Strony www:
http://benebikira.net

Filmy:





17 sierpnia 2015

ss. Matki Bożej Dobrej Rady z Chicoutimi


Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Dobrej Rady z Chicoutimi (NDBC)
Congregation of the Sisters of Our Lady of Good Counsel of Chicoutimi
Congregazione delle Suore di Nostra Signora del Buon Consiglio di Chicoutimi
Congregación de las Hermanas de Nuestra Señora del Buen Consejo de Chicoutimi
Congregação das Irmãs de Nossa Senhora do Bom Conselho de Chicoutimi
Congrégation des Sœurs de Notre-Dame du Bon-Conseil de Chicoutimi
Kongregation der Schwestern Unserer Lieben Frau vom Guten Rat von Chicoutimi


Data i miejsce założenia:
1894 rok - Kanada

Założyciele:
bp Michel-Thomas Labrecque
m. Marie du Bon-Conseil - Françoise Simard



Liczba sióstr na świecie: ok. 170 * dane z 2012 roku
Siostry Matki Bożej Dobrej Rady z Chicoutimi obecne są w krajach: Kanada, Chile, Rwanda.
Dom generalny: Kanada (Chicoutimi)


Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe. 
W okresie posoborowym siostry przestały chodzić w habitach.









Siostry w Rwandzie


Habit historyczny:


Czarny habit ze szkaplerzem, czarny welon.


Na misjach habit i welon biały.


Duchowość:
Pierwotna duchowość Sióstr Matki Bożej Dobrej Rady z Chicoutimi zakłada naśladowanie Pana Jezusa, w którym za przykładem założycieli, siostry widzą swojego Mistrza. Motto zgromadzenia: On jest Mistrzem ma prowadzić zakonnice we wszystkich działaniach i czynach. Ponieważ On jest Mistrzem, siostry chcą zgadzać się z Jego pragnieniami i słuchać Jego żądań.
Zgromadzenie otacza czcią Matkę Bożą Dobrej Rady, którą założyciel nazywał Dziewicą Mądrości wierząc, że pomaga Ona podejmować dobre decyzje.
Ważną częścią duchowości wspólnoty są nauki św. Franciszka Salezego. Siostry na co dzień starają się praktykować tzw. małe cnoty św. Franciszka Salezego, m.in. pokorę i cichość, roztropność i prostotę, ducha wiary i zaufania Bogu, radość, wierność w małych rzeczach.
Ponadto duchowość sióstr odznacza się aktywnym poszukiwaniem woli Bożej oraz intensywnym życiem wewnętrznym karmionym Słowem Bożym i Eucharystią.

Działalność:
Początkowo zgromadzenie poświęcone było nauczaniu dzieci i młodzieży, co też czyniło w licznych szkołach parafialnych. Założyciel polecił siostrom także szerzyć nabożeństwo do Matki Bożej Dobrej Rady. Po Soborze Watykańskim II siostry w znacznym stopniu odeszły od pierwotnego przeznaczenia angażując się w pracę socjalną, katechizację, duszpasterstwo diecezjalne i parafialne, choć nadal współpracują w dziedzinie edukacji. W Rwandzie wciąż poświęcają się nauczaniu w szkołach, katechizują, pomagają rodzinom, służą w obozach dla uchodźców.

Historia:
Michel-Thomas Labrecque, biskup diecezji Chicoutimi w Kanadzie, już od pierwszych dni po objęciu diecezji w 1892 roku postanowił założyć wspólnotę zakonną poświęconą nauczaniu dzieci w szkołach parafialnych jego diecezji. Cel ten zrealizował już w 1894 roku, powołując do istnienia w Chicoutimi Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Dobrej Rady.
Z prośbą o pomoc zwrócił się do Françoise Simard, pobożnej kobiety, która pracowała na plebani, była także nauczycielką, a która od dawna czuła powołanie do życia zakonnego. Dwukrotnie wstępowała do różnych zgromadzeń lecz z powodu zdrowia była zmuszona je opuścić. Françoise zgodziła się przyjąć propozycję biskupa. Miesiąc po zainicjowaniu nowego zgromadzenia wraz z towarzyszką przyjęła habit zakonny oraz nowe imię zakonne Marie du Bon-Conseil. W 1899 złożyła śluby wieczyste; wspólnota liczyła już wtedy 22 siostry. 


Bp Labrecque poświęcił zgromadzenie Matce Bożej Dobrej Rady. Miał do Niej wielkie nabożeństwo już od czasów seminaryjnych. Maryja w tym tytule była także bliska m. Marie. Gdy ta rozeznawała swoje powołanie zakonne, jeden z kapłanów zachęcił ją, aby z ufnością modliła się właśnie do Matki Bożej Dobrej Rady, co też gorliwie czyniła.
Młode zgromadzenie szybko rozwinęło swoją działalność obejmując swoją posługą większość szkół parafialnych w diecezji, szczególnie na obszarach biednych. Siostry zorganizowały też szkoły dla dzieci Indian żyjących w rezerwatach. W 1937 roku grupa sióstr wyjechała na misje do Ugandy. Tamtejsze siostry usamodzielniły się w 1957 roku jako Siostry Matki Bożej Dobrej Rady z Mbarara.
Na fali posoborowych zmian zgromadzenie zmodernizowało się, zmieniając także w dużym stopniu rodzaj działalności apostolskiej. Od tego czasu Siostry Matki Bożej Dobrej Rady z Chicoutimi doświadczają kryzysu powołań. Jedyne nieliczne kandydatki pochodzą z Rwandy, gdzie jest obecnie 36 sióstr. Ponadto w Chile posługują 2 siostry, pozostałych blisko 130 starszych już wiekiem sióstr przebywa w Kanadzie.

Dom generalny:
Soeurs de Notre-Dame du Bon-Conseil de Chicoutimi
700, rue Racine Est
Saguenay (Chicoutimi)
Québec, Canada G7H 1V2
tel.: 418-543-4861
email: sec-gen@sndbc.qc.ca


.

11 sierpnia 2015

Misjonarze z Yarumal


Instytut Misji Zagranicznych z Yarumal (MXY lub IMEY)
Instituto de Misiones Extranjeras de Yarumal (Misioneros Javerianos de Yarumal)
Instituto para as Missões Exteriores de Yarumal (Missionários Xaverianos de Yarumal)

Istituto per le Missioni Estere di Yaruma (Missionari Saveriani di Yarumal)
Institute for Foreign Missions of Yarumal (Xaverian Missionaries of Yarumal)
Institut des Missions Étrangères de Yarumal (Missionnaires Xavériens de Yarumal)
Institut für auswärtige Missionen von Yarumal (Xaverianer Missionare von Yarumal)

Inna nazwa: Misjonarze Ksawerianie z Yarumal
Stowarzyszenie życia apostolskiego złożone z księży i braci.

Data i miejsce założenia:
1927 rok - Kolumbia

Założyciel:
bp Miguel Ángel Builes















Liczba członków na świecie: 265   * dane z 2005 roku
Misjonarze z Yarumal obecni są w krajach: Kolumbia, Panama, Ekwador, Peru, Boliwia, Wybrzeże Kości Słoniowej, Kamerun, Kenia, Angola, Tajlandia, Kambodża.
Dom generalny: Kolumbia (Medellin)

Habit aktualny:
Strój duchowieństwa diecezjalnego.

Habit historyczny:

Czarna sutanna przepasana czarnym pasem wiązanym po lewej stronie, na piersi zawieszony krzyż. Możliwa również sutanna biała.



Charyzmat:
Misjonarze z Yarumal to stowarzyszenie życia apostolskiego złożone z księży i braci; nie składają oni ślubów zakonnych lecz obietnice ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. W pierwszej kolejności szukają Bożej chwały w myśl zawołania założyciela: Tylko Bogu cześć i chwała. Następnie własnego uświęcenia oraz zbawienia świata.
Są wspólnotą typowo misyjną. Zgodnie z poleceniem Pana: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię (Mk 16, 15) docierają do narodów i kultur, które jeszcze nie znają Jezusa Chrystusa. Będąc tam starają się odkrywać obecność Boga w kulturze, wierze i historii ludzi, wśród których żyją.
Ponadto misją ewangelizacyjną obejmują szczególnie ludzi najbiedniejszych. Swoją posługą starają się także budzić ducha misyjnego i wrażliwość na potrzeby misji w Kościołach lokalnych, z których pochodzą.

Historia:
Instytut założył bp Miguel Ángel Builes, ordynariusz diecezji Santa Rosa de Osos w Kolumbii. Z powodu jego zapału misyjnego i wielu inicjatyw podejmowanych w tej dziedzinie nazywany był biskupem-misjonarzem Kolumbii. Sakrę biskupią otrzymał w młodym wieku. W centrum jego duszpasterskiej troski znajdowały się te obszary Kolumbii, do których nie dotarła jeszcze Dobra Nowina o zbawieniu.
W celu ewangelizacji takich miejsc założył w 1927 roku w mieście Yarumal wspólnotę misjonarzy. Rozpoczęła ona istnienie od inauguracji seminarium duchownego dla przyszłych misjonarzy. Pierwsi kapłani zostali wyświęceni w 1938 roku i rozpoczęli pracę misyjną na północnym wybrzeżu kraju. Pierwszym życzeniem założyciela było, aby dotrzeć do najbardziej zaniedbanych duchowo i materialnie regionów Kolumbii. Kapłani pracowali na terenach odludnych i w biedniejszych diecezjach.
Bp Miguel Ángel Builes nie chciał jednak ograniczać działalności misjonarzy tylko do wybranego obszaru geograficznego czy grupy ludzi. Uważał, że skoro Bóg stał się człowiekiem, aby odkupić wszystkich, kolumbijski Kościół musi dzielić się swoją wiarą również z innymi regionami świata, należy więc dotrzeć do wszystkich ludzi, wszystkich ras i kultur. Jednak dopiero w latach 70-tych pierwsi członkowie Instytutu Misji Zagranicznych z Yarumal wyjechali poza granice swojego kraju pełnić misjonarską posługę.

Strony www:
www.misionerosdeyarumal.org

Filmy:

Część 1:



Część 2: www.youtube.com/watch?v=bq-qVOOCjRA
Część 3: www.youtube.com/watch?v=Q_ZpfUGr9TA
Część 4: www.youtube.com/watch?v=tKLX4sI3sks
Część 5: www.youtube.com/watch?v=7w6z8sUtC3s



6 sierpnia 2015

Misjonarki Eucharystii


Siostry Misjonarki Eucharystii
Hermanas Misioneras de la Eucaristía
Irmãs Missionárias da Eucaristia
Missionaries Sisters of the Eucharist
Suore Missionarie dell'Eucaristia
Sœurs Missionnaires de l'Eucharistie


Data i miejsce założenia:
1975 rok - Gwatemala

Założycielka:
m. Tonia Maria Orland















Liczba sióstr na świecie: 51  * dane z 2014 roku
Misjonarki Eucharystii obecne są w krajach: Gwatemala, Salwador, USA.
Dom generalny: Gwatemala (San Andrés Semetabaj)


Habit aktualny:

Jednolitay świecki strój:bluzka i spódnica w kolorach nawiązujących do kultury gwatemalskiej, biały welon, na piersi zawieszone symbole Eucharystyczne: kielich i hostia.


W USA biała bluzka, niebieska spódnica i kamizelka, biały welon.



Duchowość:
Charyzmatem zgromadzenia jest szerzenie miłości i nabożeństwa do Najświętszej Eucharystii oraz służba ludziom, szczególnie ubogim i opuszczonym.
Zgodnie z tym co jest napisane w Biblii, siostry starają się pełnić uczynki miłosierdzia: głodnych nakarmić, nagich przyodziać, spragnionych napoić, podróżnych w dom przyjąć, więźniów pocieszać, chorych odwiedzać, umarłych grzebać.
Sposób życia w klasztorze jest bardzo prosty i nie różni się zbytnio od życia prowadzonego w domach zwykłych ludzi. Cechą zgromadzenia jest silne zakorzenienie w rodzimej kulturze, aby skuteczniej docierać z Ewangelią. 


Działalność:
Większość sióstr posługuje w duszpasterstwie parafialnym w górskich terenach Gwatemali. Ponadto zgromadzenie prowadzi dom opieki dla samotnych kobiet w podeszłym wieku. W USA siostry opiekują się bezdomnymi.

Historia:
Misjonarki Eucharystii założyła pochodząca z USA m. Tonia Orland. Należąc do Sióstr Ofiarowania NMP z San Francisco wyjechała na misje do Gwatemali.
Posiadała umiejętność prowadzenia pracy misyjnej bez wprowadzania zagranicznych tradycji do rodzimej kultury. Zachęcona przez niektórych biskupów do założenia wspólnoty zakonnej silnie zakorzenionej w tradycji Gwatemali, powołała do istnienia zgromadzenie Misjonarek Eucharystii. Nowa wspólnota narodziła się w 1975 roku. Dom macierzysty powstał w małej miejscowości San Andrés Semetabaj w diecezji Sololá-Chimaltenango.



1 sierpnia 2015

Justynianki


Zakon Justynianek Kanoniczek Regularnych (OJCR)
Orden de Justinianas Canónigas Regulares
Order of Giustinian Nuns Canonesses Regular
Ordine Giustiniane Canonichesse Regolari


Data i miejsce założenia:
XV wiek - Włochy

Założyciel:
św. Wawrzyniec Justiniani (Justynian)















Liczba sióstr na świecie: brak danych
Justynianki obecne są w krajach: Hiszpania, Peru.
Dom generalny: każdy klasztor jest autonomiczny

Habit aktualny:

Biały habit z niebieskim szkaplerzem, na głowie biały czepek i czarny welon, na piersi przypięty medal z wizerunkiem Niepokalanej, papieskiej tiary i kluczami św. Piotra, przy boku różaniec. Stroju dopełnia niebieski płaszcz.

Strój cały biały - nowicjuszki; strój cały niebieski - postulantki.


Duchowość:
Mniszki Justynianki to duchowe córki św. Wawrzyńca Justinianiego. Celem zakonu jest chwała Boża, uświęcenie sióstr i zbawienie ludzi. Szczególnym zadaniem mniszek jest nieustanna modlitwa za Wikariusza Chrystusa, pasterzy Kościoła oraz o owoce posługi kapłańskiej na całym świecie.
Swoje powołanie siostry wypełniają na drodze życia kontemplacyjnego, w oparciu o Ewangelię Jezusa Chrystusa, regułę św. Augustyna i konstytucje zakonu, pod kierownictwem ksieni klasztoru.
Duchowość Justynianek inspirowana jest osobą Niepokalanej, Matki i Oblubienicy Słowa, będącej obrazem Kościoła, pełnej czystości i piękna. Na Jej cześć siostry noszą habity w kolorze niebieskim i białym. Ponadto mocno podkreślana jest miłość i szacunek dla Biskupa Rzymu. Maryja Niepokalana oraz św. Piotr są patronami zakonu.

Konstytucje określają, że powołaniem sióstr jest miłość; ale nie miłość, która jest zamknięta w ścianach klauzury, lecz miłość apostolska, która ogarnia sercem świat aż po jego krańce.
Justynianki żyją w odosobnieniu za ścisłą klauzurą papieską, w milczeniu, w niewielkim kontakcie z ludźmi na zewnątrz i rzadkim korzystaniem z mediów, co sprzyja zjednoczeniu z Bogiem.
Centrum modlitw stanowi Eucharystia. Dzień przeplatany jest Liturgią Godzin, która poświęca kultowi Bożemu wszystkie godziny dnia i nocy. Ponadto jest przeznaczony czas na modlitwę osobistą, czytanie duchowne, codzienne odmawianych jest piętnaście tajemnic Różańca, a w okresie Wielkiego Postu odprawiane jest nabożeństwo Drogi Krzyżowej.
Pokuta i umartwienie jest istotnym elementem powołania Justynianek od początku istnienia zakonu. Mniszki poszczą przez cały Adwent, Wielki Post oraz w każdy piątek roku. Milczenie przerywane jest czasem rekreacji, która umacnia siostrzaną miłość, skupioną wokół wspólnego celu, którym jest Bóg i buduje ducha rodzinnego.


Działalność:
Zakon nie prowadzi zewnętrznej działalności. Apostolstwem mniszek jest modlitwa, która przeplatana jest pracą na terenie klasztoru.

Historia:
Zakon Justynianek sięga korzeniami XV wieku i jest żeńską gałęzią włoskiego Zakonu Kanoników Regularnych z San Giorgio in Alga założonego w 1404 roku właśnie na wyspie San Giorgio in Alga koło Wenecji.
Św. Wawrzyniec Justiniani nie był faktycznym założycielem zakonu. Kanonicy Regularni kształtowali się od końca XIV wieku i początkowo nie mieli charakteru ściśle zakonnego. W 1404 roku sporządzono pierwsze statuty, nadając wspólnocie bardziej konkretny kształt, co przyjęte zostało za oficjalną datę założenia zakonu. Św. Wawrzyniec wstąpił do wspólnoty na początku XV wieku. W 1424 roku został pierwszym przełożonym generalnym, opracował konstytucje, znacznie przyczynił się rozwoju duchowego zakonu, stąd traktowany był jako założyciel. Zakon nigdy nie był jednak duży liczebnie, choć powstało kilka domów głównie we Włoszech.


Nie jest znana data powstania gałęzi żeńskiej. Mniszki uważają się za duchowe córki św. Wawrzyńca. Gałąź męska obecnie już nie istnieje; gałąź żeńska przetrwała do dziś. Justynianki żyją w czterech klasztorach w Hiszpanii, dokąd przybyły w 1490 roku i w jednym w Peru.


Strony www:
Hiszpania – klasztor w Cuenca: http://justinianascuenca.blogspot.com.es